Έχουμε χαρακτηρίσει πολλές φορές το ΔΝΤ ως τον μπράβο των διεθνών τοκογλύφων, ως το «μακρύ χέρι» της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. (μετά την απομάκρυνση του τη δεκαετία του 1970 από την αποστολή που του ανατέθηκε όταν ιδρύθηκε στα πλαίσια του Bretton Woods), καθώς επίσης ως εγκληματική συμμορία – κρίνοντας από τις «αιμοσταγείς επιδρομές» του στη Ν. Αμερική, στην Αφρική, στην Ασία, στη Ρωσία κοκ.
Όσον αφορά τώρα το δηλητήριο που προσφέρει στα θύματα του, «βαφτίζοντας» το αυθαίρετα ως ένα πικρό μεν, αλλά απαραίτητο φάρμακο για την εξυγίανση τους, έχει γίνει πλέον αποδεκτό ακόμη και από το ίδιο – αν και (εκ του πονηρού) καλυμμένα, αφού έχει χαρακτηρίσει τα θανατηφόρα προγράμματα του λανθασμένα, στην περίπτωση της Ελλάδας (ανάλυση).
Η βασική συνταγή του πάντως, λόγω της οποίας η εισβολή του σε μία χώρα θεωρείται παρόμοια με το βομβαρδισμό της από το ΝΑΤΟ, δεν είναι άλλη από τη μείωση του πληθυσμού της – τόσο, όσο είναι αναγκαίο για να επιβιώσουν οι απολύτως απαραίτητοι υπόλοιποι, οι οποίοι να είναι σε θέση εξοφλήσουν τα χρέη της.
Η μείωση αυτή επιτυγχάνεται με την πτώση των μισθών και των συντάξεων, με το ριζικό περιορισμό του κοινωνικού κράτους, με το κλείσιμο των νοσοκομείων κοκ. – έτσι ώστε οι λιγότερο ικανοί να εργασθούν, κυρίως οι ηλικιωμένοι, να μην μπορούν να επιβιώσουν μη έχοντας τη δυνατότητα να επισκεφθούν γιατρούς, να αγοράσουν φάρμακα κοκ. Με τους τρόπους αυτούς μειώνεται το προσδόκιμο ζωής, μεταναστεύουν οι νέοι, όσοι μένουν γεννούν λιγότερα παιδιά κοκ. – οπότε, σε τελική ανάλυση, περιορίζεται ο πληθυσμός, όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας κατά 15 εκ. ανθρώπους.
Εν τούτοις, παρά το ότι όλα αυτά είναι γνωστά, ενώ οι άνθρωποι στις χώρες που εισβάλλει βιώνουν τρομακτικές καταστάσεις, δεν διαπιστώνονται κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις την πρώτη χρονική περίοδο – αφενός μεν επειδή τα ΜΜΕ χειραγωγούν τον πληθυσμό αμειβόμενα αδρά για να παρουσιάζουν μία θετική εικόνα του Ταμείου, αφετέρου λόγω του ότι οι περισσότεροι ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, έχοντας ακόμη τη δυνατότητα να επιβιώνουν.
Μόνο στο τέλος, όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έχει λεηλατηθεί και εξαθλιωθεί, μη έχοντας κάτι άλλο να χάσει, προκαλούνται κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις – κάτι που δεν έχει ακόμη συμβεί στην Ελλάδα, οπότε οι δανειστές της υποθέτουν πως υπάρχουν ακόμη χρήματα και περιουσιακά στοιχεία για να λεηλατήσουν, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο, ως έμπειροι αποικιοκράτες.
Επομένως, δεν πρόκειται να πάψουν να επιβάλλουν εξοντωτικά μέτρα, όσο οι Έλληνες παραμένουν ήπιοι και ειρηνικοί – παρακολουθώντας την καταστροφή των συμπολιτών τους από τις τηλεοράσεις και ελπίζοντας πως δεν θα συμβεί κάτι ανάλογο στους ίδιους.
Όσον αφορά τους πολίτες, δεν πρόκειται να ξυπνήσουν, με βάση τη διεθνή εμπειρία και ιδιαίτερα αυτήν της Αργεντινής – εάν δεν τα χάσουν όλα μέσω των υπερβολικών φόρων, των ασφαλιστικών εισφορών, της αύξησης των χρεών τους στο κράτος, στις τράπεζες κοκ., των κατασχέσεων, των πλειστηριασμών, του κουρέματος των καταθέσεων, του περιουσιολογίου κλπ.
Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, όταν το ΔΝΤ φτάνει στο σημείο να τεκμηριώνει με τη νέα έκθεση του πως τίποτα πια δεν είναι βιώσιμο στην Ελλάδα, αντιλαμβανόμενο μεταξύ άλλων πως ο ωφελημένος της λεηλασίας δεν θα είναι το ίδιο, αλλά η Γερμανία μέσω του ESM, ενώ η κυβέρνηση αδιαφορεί για τις προτάσεις του (άρθρο), κατανοεί κανείς πού ακριβώς κατευθύνεται η χώρα – καθώς επίσης πόσο ανόητες είναι οι συζητήσεις για συντάξεις που το κράτος δεν μπορεί να πληρώσει, για αφορολόγητο όριο που δεν πρόκειται να διατηρηθεί ή/και για έναν τραπεζικό τομέα που, παρά το ότι κόστισε στους φορολογουμένους 43 δις €, αφελληνίσθηκε και συνεχίζει να είναι χρεοκοπημένος.
Πόσο μάλλον όταν η ύφεση που βιώνει η Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Μεγάλη Ύφεση του 1930 (γράφημα), ενώ η κατάσταση της παραμένει ως είχε, αφού δεν έχει διενεργηθεί καμία ουσιαστικά μεταρρύθμιση – όσον αφορά τη γραφειοκρατία, το φορολογικό σύστημα, το επιχειρηματικό πλαίσιο, την ορθολογική λειτουργία των Θεσμών, τη διαφθορά, τη διαπλοκή κοκ.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του πραγματικού ΑΕΠ στην Ελλάδα
(κόκκινη καμπύλη), στη δεύτερη ασιατική κρίση (μαύρη), στην κρίση της
Ευρωζώνης (γαλάζια), καθώς επίσης στις Η.Π.Α. κατά τη Μεγάλη Ύφεση
(πράσινη) – με 100 τα επίπεδα προ κρίσης.
Ολοκληρώνοντας, το άκρον άωτο της ανοησίας είναι η ελπίδα πως το κλείσιμο της αξιολόγησης, της οποίας έχουν προηγηθεί δεκάδες, ενώ θα ακολουθήσουν ακόμη περισσότερες, θα οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση – αφού η εμπειρία τεκμηριώνει το ακριβώς αντίθετο ενώ τόσο η χρεοκοπία, όσο και η δραχμή είναι πιο κοντά από ποτέ μέχρι σήμερα.
Άρης Οικονόμου
Πηγή : http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου