Οι εργαζόμενοι στις Η.Π.Α. μάλλον δεν θα αμειφθούν με νέες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, αλλά με ένα πρόγραμμα λιτότητας – ενώ, όταν η χώρα βυθιστεί στον πληθωρισμό, τότε θα εμφανισθούν τα προβλήματα των πολιτών της, οι αποταμιεύσεις του 60% των οποίων δεν υπερβαίνουν τα 1.000 $.
«Δυστυχώς οι υποστηρικτές της κυρίας Clinton δεν συνειδητοποίησαν πως το ήμισυ περίπου των Πολιτών ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, αγωνιζόμενοι να επιβιώσουν. Αδιαφόρησαν εντελώς για τη συνεχώς αυξανόμενη ανεργία στις Η.Π.Α. που καλύπτεται από τις χειραγωγημένες στατιστικές, για τον τεράστιο αριθμό των αστέγων, για τα 50 σχεδόν εκατομμύρια που ζουν με κουπόνια διατροφής, καθώς επίσης για όλους εκείνους που δεν καταγράφονται από τις επίσημες στατιστικές – έχοντας καταντήσει ζωντανοί πεθαμένοι.
Δεν έδωσαν καμία σημασία στο γεγονός ότι, η προεκλογική εκστρατεία χρηματοδοτείται νόμιμα και παράνομα από τις ελίτ της χώρας, με αποτέλεσμα να διαβρώνεται και να υπονομεύεται η Δημοκρατία – ενώ η αλαζονεία και η έλλειψη αντικειμενικότητας των ΜΜΕ που επίσης χρηματοδοτούνται από τις ελίτ, τους είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι, μπορούν κατά το δοκούν να χειραγωγούν τις μάζες.
Έτσι έχασαν τις εκλογές πανηγυρικά ενώ, το κυριότερο όλων, οι Η.Π.Α. διχάσθηκαν, με τη δημιουργία δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων – γεγονός προκάλεσε έναν εμφύλιο πόλεμο, κρίνοντας από της διαδηλώσεις εναντίον του κ. Trump, καθώς επίσης από τις απειλές αρκετών εκλεκτόρων να μην στηρίξουν την εκλογή του στις 19 Δεκεμβρίου» (πηγή).
Ανάλυση
Ο κ. Trump κέρδισε τις εκλογές με επαναστατικά συνθήματα, όπως το «στεγνώστε το βάλτο» – παρουσιαζόμενος δηλαδή στους Αμερικανούς ως ένας αντίπαλος του κατεστημένου, ο οποίος είναι αποφασισμένος να το πολεμήσει. Έτσι πίστεψαν τα εκατομμύρια των εχθρών του συστήματος ότι, ως πρόεδρος θα εμποδίσει τη διεφθαρμένη ελίτ της χώρας του να τους απομυζεί αχόρταγα (εμείς επίσης).
Στη συνέχεια, πριν ακόμη αναλάβει επίσημα την προεδρεία, ορισμένοι έχουν πια καταλάβει πως παραπλανήθηκαν – διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για έναν Δούρειο Ίππο ο οποίος, όχι μόνο δεν θα στεγνώσει τον αμερικανικό βάλτο αλλά, αντίθετα, θα του δώσει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη.
Ακόμη χειρότερα, όλοι όσοι πίστεψαν πως επιλέγοντας την κυρία Clinton θα συνεχιζόταν οι αμερικανικοί πόλεμοι ανά την υφήλιο, ενώ με τον κ. Trump θα συνέβαινε το αντίθετο, διαπιστώνοντας πως στην κυβέρνηση του θα συμμετέχουν αρκετοί πρώην στρατηγοί, έχουν αλλάξει εντελώς άποψη – φοβούμενοι πως η χώρα θα βιώσει μία στρατιωτική δικτατορία που θα θυμίζει ανάλογες της Νοτίου Αμερικής.
Παράλληλα, βλέποντας πως η κυβέρνηση συμπληρώνεται με σημαντικά στελέχη της οικονομικής ελίτ της χώρας, μοιάζοντας πλέον με τη διοίκηση μίας πολυεθνικής, θεωρούν πως για μία ακόμη φορά εξαπατήθηκαν οι εκλογείς – κάτι που φυσικά δεν είναι παράδοξο, αφού από την εποχή της ίδρυσης της Fed το 1913, της κεντρικής τράπεζας δηλαδή που δεν ανήκει στο κράτος, αλλά στο καρτέλ των μεγάλων ιδιωτικών (ανάλυση), η χώρα δεν κυβερνάται από την Ουάσιγκτον αλλά από τη Wall Street.
Η κυριαρχία της Wall Street
Υπενθυμίζουμε πως με την ίδρυση της Fed πραγματοποιήθηκε το μεγάλο όνειρο του συνιδρυτή της, της δυναστείας Rothschild, ο πρόγονος της οποίας είχε δηλώσει το εξής: «Δώσε μου τον έλεγχο των χρημάτων μίας χώρας και δεν με ενδιαφέρει ποιός ψηφίζει τους νόμους της«.
Από εκείνη την εποχή και μετά οι κυβερνήσεις των Η.Π.Α. αποτελούν το εκτελεστικό όργανο της κεντρικής τράπεζας – ο βασικότερος στόχος της οποίας είναι να πιστεύουν οι αμερικανοί Πολίτες πως τα ενδιαφέροντα τους είναι συνώνυμα με τα συμφέροντα της χρηματοπιστωτικής τους βιομηχανίας.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από το ότι, τρία χρόνια μετά την ίδρυση της Fed ο τότε πρόεδρος W. Wilson εκλέχθηκε με την υπόσχεση πως δεν θα συμμετέχει η χώρα στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο που μαινόταν στην Ευρώπη – ενώ μόλις ένα μήνα μετά την εκλογή του κήρυξε τον πόλεμο στη Γερμανία, λόγω του ότι οι αμερικανικές τράπεζες είχαν δώσει μεγάλα δάνεια στη Βρετανία, στη Γαλλία και στην Ιταλία, οπότε φοβόντουσαν πως θα τα έχαναν, εάν η Γερμανία κέρδιζε τον πόλεμο.
Κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος ασφαλώς δεν αποτελούσε μία σύγκρουση μεταξύ της δημοκρατίας και του ολοκληρωτισμού – αφού από τη μία πλευρά δεν θα είχε καν ξεκινήσει εάν η Wall Street δεν βοηθούσε με δάνεια το Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία, ενώ από την άλλη η πολεμική βιομηχανία των Η.Π.Α. έψαχνε τρόπους για να αυξήσει τις πωλήσεις της, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη ζωή των απλών ανθρώπων.
Το ίδιο ακριβώς διαπιστώνεται με τους επόμενους, τοπικούς πολέμους της υπερδύναμης εναντίον μίας σειράς κρατών, πάντοτε προς όφελος των ελίτ της χώρας – από την Κορέα και το Βιετνάμ, έως το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία. Εκτός αυτού με τις στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Ασία, στη Νότια Αμερική και στην Αφρική, τα οποία οργανωνόταν από τη CIA – καθώς επίσης με τις επιδρομές του ΔΝΤ ανά τον πλανήτη, με πρόσφατα θύματα ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης και την Αίγυπτο (άρθρο).
Περαιτέρω, κατά τη διάρκεια των τελευταίων 100 ετών που οι Η.Π.Α. κυβερνώνται από τη Wall Street, η χρηματοπιστωτική τους βιομηχανία κατασκεύασε έναν τεράστιο μηχανισμό – ο οποίος κυριαρχεί απολυταρχικά σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο μηχανισμός αυτός ελέγχει όλες τις αγορές, τη στρατιωτική και λοιπή βιομηχανία, τα ΜΜΕ και την Πολιτική – ενώ ο μοναδικός σκοπός της διεξαγωγής εκλογών είναι το να έχουν τη ψευδαίσθηση οι Πολίτες ότι, αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους.
Το «πολιτικό θέατρο» διεξάγεται με τη δήθεν σύγκρουση των Δημοκρατικών με τους Ρεπουμπλικάνους – μέσω του οποίου εξουδετερώνονται όλα εκείνα τα κριτικά ρεύματα του πληθυσμού, έτσι ώστε να μην είναι ποτέ σε θέση να εκφραστούν πολιτικά, ιδρύοντας κάποιο ισχυρό κόμμα. Αυτό ακριβώς συνέβη πρόσφατα όπου, αφού έγιναν αντιληπτές από τους ελίτ οι τάσεις του πληθυσμού, επιλέχθηκε την τελευταία στιγμή από το σύστημα ο καταλληλότερος και πειστικότερος να τις εκφράσει – με συνθήματα που τελικά κατάφεραν να παραπλανήσουν τους εκλογείς, όπως συμβαίνει πάντοτε.
Άλλωστε ο «μαύρος» είχε ολοκληρώσει πλέον τη βρώμικη δουλειά που του ανατέθηκε μετά τη μεγάλη κλοπή του 2008 με κύρια θύματα τις ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ είχε αρχίσει να ενοχλεί τους «λευκούς προτεστάντες» – οι οποίοι επανέφεραν κάποιο δικό τους στην εξουσία, πριν κινδυνεύσουν να χάσουν τον έλεγχο.
Η κυβέρνηση Trump
Συνεχίζοντας, με κριτήριο τις μέχρι στιγμής επιλογές του κ. Trump, φαίνεται ότι θα στηρίξει την πολιτική του σε δύο πυλώνες: στη χρηματοπιστωτική βιομηχανία και στο στρατό. Ασφαλώς δεν πρόκειται για σύμπτωση, αφού αναλαμβάνει την προεδρία σε μία εποχή που οι Η.Π.Α. είναι αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα, τα οποία διαρκώς επιδεινώνονται – ενώ οδηγούν σε ένα παγκόσμιο κραχ του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το οποίο θα σηματοδοτούσε το τέλος της ηγεμονίας του δολαρίου στον πλανήτη.
Ο καθένας άλλωστε καταλαβαίνει ότι, οι τεράστιες ποσότητες δολαρίων, με τα οποία έχει πλημμυρίσει η Fed το σύστημα, καθώς επίσης οι υπόλοιπες μεγάλες κεντρικές τράπεζες, χωρίς κανένα αποτέλεσμα για την πραγματική οικονομία, έχουν δημιουργήσει πολύ μεγάλες φούσκες παγκοσμίως – οι οποίες, όταν σπάσουν, δεν θα έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από μία πυρηνική έκρηξη πολλών μεγατόνων. Ειδικά όσον αφορά τις ίδιες τις Η.Π.Α., το δημόσιο χρέος τους έχει σχεδόν διπλασιαστεί στα 20 τρις $ σε σχέση με το 2008 (γράφημα) – ενώ το συνολικό, δημόσιο και ιδιωτικό, έχει εκτοξευθεί στα ύψη.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. ανά πρόεδρο
Στα πλαίσια αυτά, είναι λογικό πως οι εργαζόμενοι στις Η.Π.Α. δεν θα αμειφθούν από τον κ. Trump με νέες και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας, όπως τους υποσχέθηκε, αλλά με ένα δραστικό πρόγραμμα λιτότητας – ενώ, όταν η χώρα βυθιστεί στον πληθωρισμό, τότε θα εμφανισθούν τα προβλήματα των πολιτών της, οι αποταμιεύσεις του 60% των οποίων δεν υπερβαίνουν τα 1.000 $.
Εάν δε ο νέος πρόεδρος μειώσει τους ανώτατους συντελεστές φόρων, όπως έχει δηλώσει, τότε δεν θα αποφευχθούν οι μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις – γεγονός που σημαίνει ότι, η χώρα θα χρειαστεί μία ισχυρή κυβέρνηση που θα στηρίζεται στο στρατό, για να μπορέσει να ελέγξει τις μάζες, προστατεύοντας παράλληλα το χρηματοπιστωτικό σύστημα που έχει πλέον αυτονομηθεί.
Εάν δεν τα καταφέρει ο κ. Trump, τότε δεν είναι απίθανο να τον διαδεχθεί μία στρατιωτική χούντα – δηλαδή μία κυβέρνηση που θα αποτελείται στο σύνολο της από στρατηγούς και όχι κατά το ήμισυ, όπως η σημερινή.
Επίλογος
Κλείνοντας, προφήτης δεν είναι κανένας. Απλά παρατηρούμε αυτά που συμβαίνουν και προσπαθούμε να βρούμε τις πραγματικές αιτίες, πίσω από τις εκάστοτε επιλογές. Εάν έχουμε ή όχι δίκιο, μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει – θεωρώντας όμως πως οι προβλέψεις βοηθούν αρκετά, ως προς το να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι για κάθε ενδεχόμενο.
Αλέξης Ζακυνθινός
Πηγή : http://www.analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου