Η ισόβια καγκελάριος

Με κρυφό όπλο της την παντοδυναμία των αγορών και το σύστημα του χρέους που έχουν επιβάλλει, υπερχρεώνοντας τον πλανήτη, η κυρία Merkel έχει καταφέρει να εξουσιάζει απολυταρχικά την Ευρώπη, απομυζώντας τους πάντες – οπότε είναι αυτονόητη η επανεκλογή της.

«Η γερμανική βιομηχανία, καθώς επίσης οι χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν θα μπορούσαν να έχουν κανέναν πιο πιστό υπηρέτη τους στην καγκελαρία, από την κυρία Merkel – μία γυναίκα που όχι μόνο δεν αναίρεσε τα υπερβολικά δώρα που παρείχε στις επιχειρήσεις ο προκάτοχος της αλλά, αντίθετα, μείωσε ακόμη περισσότερο τη φορολογία εταιρικού εισοδήματος από το 25% στο 15%, ενώ κατήργησε ουσιαστικά το φόρο κληρονομιάς στους απογόνους των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων.

Μία γυναίκα που επιδότησε ξανά και ξανά το χρηματοπιστωτικό κλάδο μετά την κρίση, ενώ κατάφερε να μηδενίσει τον κίνδυνο των τραπεζών από την έκθεση τους στην Ελλάδα, μεταφέροντας τις απαιτήσεις τους στους φορολογουμένους Πολίτες της Ευρώπης – προωθώντας παράλληλα μετά μανίας τις ιδιωτικοποιήσεις, τελευταία των εθνικών οδών της Γερμανίας. 

Μία γυναίκα που διατηρεί μισθούς και συντάξεις όσο πιο χαμηλά γίνεται, προσπαθώντας να τους μειώνει ακόμη περισσότερο όταν της δίνεται ευκαιρία – ενώ συμφωνεί με το ευρωπαϊκό σύνταγμα της Λισσαβόνας, καθώς επίσης με τις συμβάσεις TTIP, CETA και TISA που καθιστούν τις επιχειρήσεις απόλυτους μονάρχες (ανάλυση).

Παράλληλα, έχει καταφέρει να επιτύχει η χώρα της το μεγαλύτερο πλεόνασμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών στην παγκόσμια ιστορία, προς όφελος της γερμανικής ελίτ, απομυζώντας με τη βοήθεια του ευρώ όλους τους εταίρους της – ενώ αυξάνει συνεχώς την ανταγωνιστικότητα των γερμανικών επιχειρήσεων εις βάρος των εργαζομένων της, καθώς επίσης της βιομηχανίας των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που καταρρέει σταδιακά. 

Για να τα καταφέρει έχει επιβάλλει απολυταρχικά την επιθυμητή από τις αγορές πολιτική λιτότητας, με τις συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης – κατορθώνοντας να διατηρεί (χειραγωγεί) την εικόνα του κόμματος της φιλελεύθερη με κοινωνικό πρόσωπο, παρά το ότι αδιαφορεί πλήρως για τα δικαιώματα των εργαζομένων, εφαρμόζοντας πρακτικά μία άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική, πιστή στην παράδοση της κυρίας Thatcher. 

Την ίδια στιγμή θεωρείται πως είναι η μοναδική πολιτικός της ΕΕ που θα μπορούσε να οδηγήσει την ήπειρο μας στην έξοδο από την κρίση – ενώ έχει δώσει την εντύπωση πως είναι η κληρονόμος του προέδρου Obama στη Δύση, η μόνη δημοκράτης απέναντι σε αυταρχικούς ηγέτες, όπως ο κ. Trump και ο κ. Putin! Εν τούτοις, ηγείται απολυταρχικά σε ολόκληρη την ΕΕ, αφού επιβάλλει όλες τις αποφάσεις της – έχοντας επί πλέον καταφέρει να ελέγχει απόλυτα την ΕΚΤ, να υποτάξει πλήρως την Ελλάδα και την Πορτογαλία, καθώς επίσης να οδηγήσει τη Βρετανία στην έξοδο από την ενωμένη Ευρώπη» (Γερμανός αναλυτής).

Ανάλυση

Τόσο οι χρηματιστές, όσο και οι οικονομολόγοι, αισθάνονται ευτυχείς από την καινούργια υποψηφιότητα της κυρίας Merkel για την καγκελαρία – ενώ οι χρηματαγορές τη θεωρούν ως την τελευταία «αξιόπιστη άγκυρα» του συστήματος, πιστεύοντας πως σε έναν ταραγμένο πλανήτη η απλή πολιτική σταθερότητα αποτελεί μία αρετή.

Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά θετικό για τη χώρα της, αφού σε εποχές υπερχρέωσης όπως η σημερινή, οι αγορές είναι αυτές που ουσιαστικά ασκούν εξουσία – αμείβοντας ή τιμωρώντας εκείνα τα κράτη που υποτάσσονται ή αδιαφορούν, όσον αφορά τις εκάστοτε επιθυμίες τους.

Βέβαια, αριστεροί και δεξιοί οικονομολόγοι έχουν επικρίνει πολλές φορές τα μέτρα και τους νόμους που επιβάλλει η καγκελάριος – θεωρούν όμως ταυτόχρονα πως ο ισολογισμός της θητείας της είναι αξιοσημείωτος, έχοντας να επιδείξει πάρα πολλές επιτυχίες.

Μεταξύ άλλων πιστεύουν πως με το ρεαλισμό της έχει καταφέρει να διατηρήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης, ότι προστάτευσε την ΕΚΤ από διάφορες επιθέσεις, πως η οικονομία της χώρας της είναι η πλέον αποτελεσματική παγκοσμίως, ότι διέφυγε εντελώς από τη χρηματοπιστωτική κρίση παρά το τεράστιο κόστος, με το οποίο την επιβάρυναν οι Η.Π.Α., καθώς επίσης πως η γερμανική εξαγωγική βιομηχανία λειτουργεί στο ζενίθ, με τους μισθούς των εργαζομένων να αυξάνονται ξανά μετά το 2014.

Οι επιτυχίες της αυτές αφορούν και τα χρηματιστήρια, αφού ο δείκτης των μεγαλύτερων γερμανικών εταιρειών (DAX) έχει αυξηθεί κατά 107% από το ξεκίνημα της θητείας της – συμπεριλαμβανομένων των μερισμάτων. Για σύγκριση (γράφημα), στο ίδιο χρονικό διάστημα ο γαλλικός δείκτης (CAC) αυξήθηκε κατά 47%, ο ισπανικός (IBEX) κατά 44%, ενώ ο ιταλικός (MIB) μειώθηκε κατά 28% – με τις τράπεζες της Ιταλίας να καταρρέουν, καθώς επίσης με τη βιομηχανία της να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Επεξήγηση γραφήματος: Η Merkel νικάει τους πάντες – Εξέλιξη των

χρηματιστηριακών δεικτών από το ξεκίνημα της θητείας της.

Περαιτέρω, οι επιτυχίες της καγκελαρίου αφορούν επίσης την αγορά εργασίας στη Γερμανία – στην οποία ο αριθμός των εργαζομένων αυξήθηκε από τα 39,7 εκ. στα 43,6 εκ. (γράφημα) μετά την πρώτη εκλογή της (22.11.2005), όταν στις Η.Π.Α. μειώνεται συνεχώς. Παράλληλα, η ανεργία περιορίσθηκε από το 11% στο 5,9% – ενώ οι περισσότερες νέες θέσεις εργασίας ήταν κυρίως με τακτικές εργασιακές σχέσεις.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του αριθμού των εργαζομένων στη

Γερμανία, μετά την εκλογή της κυρίας Merkel.

Τέλος, όλα αυτά τα κατέφερε η καγκελάριος χωρίς να αυξηθεί το δημόσιο χρέος της χώρας της, καθώς επίσης χωρίς την υιοθέτηση προγραμμάτων τύπου Keynes – όπως η αύξηση των δαπανών του δημοσίου, των ελλειμμάτων και του χρέους, κατά το πρόσφατο παράδειγμα των Η.Π.Α. Λογικά λοιπόν όταν ο πρόεδρος Obama επικρίνει τη γερμανική πολιτική της λιτότητας, θεωρώντας την οικονομικά καταστροφική, ενώ ο ίδιος έχει διπλασιάσει το χρέος της χώρας του στα 20 τρις $ κατά τη διάρκεια της θητείας του, δεν πείθει καθόλου την κυρία Merkel – αφού τα αποτελέσματα τη δικαιώνουν.

Το όπλο της κυρίας Merkel 

Συνεχίζοντας, το μεγαλύτερο στήριγμα της καγκελαρίου είναι οι αγορές – η ισχύς των οποίων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι τεράστια, αφού τα δις $ που διακινούν είναι σε θέση να διευκολύνουν ή να δυσκολέψουν αφόρητα τη λειτουργία των κυβερνήσεων. Εν προκειμένω είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του πρωθυπουργού της Ιταλίας κ. Berlusconi ο οποίος, σε αντίθεση με τον κ. Trump, επέλεξε την πολιτική για να αποφύγει την ιδιωτική του χρεοκοπία. 

Κανένας όμως δεν τον κατηγόρησε για αυτό, ενώ κατάφερνε να παραμένει στην εξουσία παρά τα χιλιάδες σκάνδαλα, με τα οποία συνδέθηκε το όνομα του – έως εκείνη τη στιγμή που οι αγορές απέσυραν την εμπιστοσύνη απέναντι του, παύοντας να χρηματοδοτούν τις δημόσιες δαπάνες με βιώσιμα επιτόκια, τα οποία ήταν απαραίτητα για την υπερχρεωμένη χώρα του. 

Βέβαια, αυτός που «τράβηξε το χαλί» κάτω από τα πόδια του κ. Berlusconi, με γνώμονα το συμφέρον της δικής του χώρας, δεν ήταν άλλος από την κυρία Merkel – η οποία έχει τεκμηριώσει άπειρες φορές, επίσης στην περίπτωση της Ελλάδας ότι, μπορεί να κυβερνάει απολυταρχικά ολόκληρη την ΕΕ, έχοντας εξασφαλίσει τη βοήθεια των αγορών. Δυστυχώς κανένας άλλος πολιτικός δεν το έχει ακόμη συνειδητοποιήσει και προσπαθήσει – ενώ όλοι απορούν ανόητα σχετικά με το πώς τα καταφέρνει η καγκελάριος να επιβάλλεται στους πάντες!

Ολοκληρώνοντας, οφείλουμε να σημειώσουμε τα λόγια ενός συμβούλου του κ. Clinton, όταν ρωτήθηκε τι θα επιθυμούσε να γίνει εάν ξαναγεννιόταν – όπου απάντησε ότι, «εάν ερχόμουν ξανά στον κόσμο, θα ήθελα να είχα τη μορφή των αγορών«. Αυτό ακριβώς έχει καταλάβει η κυρία Merkel, επίσης βέβαια ο υπουργός οικονομικών της, οπότε κάνει τα πάντα για να μη χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών – ενώ πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι, δεν πρόκειται ποτέ να διαγράψει μέρος του ελληνικού χρέους, εάν δεν σιγουρευτεί απολύτως πως δεν θα παρεξηγηθεί από τις αγορές. 

Επίλογος 

Ενώ η καγκελάριος έχει στο ενεργητικό της τόσες πολλές επιτυχίες, οι οποίες δικαιώνουν απόλυτα την πολιτική λιτότητας, αφού αυτήν προκρίνουν οι αγορές για να μη χάσουν τα χρήματα τους, οι υπόλοιποι ηγέτες της Δύσης εξακολουθούν να την επικρίνουν – θεωρώντας αυθαίρετα πως κάνει λάθος. 

Εν τούτοις, με εξαίρεση τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης, η οποία θα ήταν καταστροφική για τη Γερμανία, επειδή αφενός μεν θα έχανε τα πλεονεκτήματα του υποτιμημένου ευρώ και τις χώρες που απομυζεί, αφετέρου τα δάνεια που έχει δώσει σε πολλά κράτη, συμπεριλαμβανομένων των ποσών του Target 2, η κυρία Merkel δεν κάνει κανένα λάθος – αντίθετα, λειτουργεί απόλυτα ορθολογικά, με κριτήριο το συμφέρον της χώρας της. 

Λάθη και μάλιστα μεγάλα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι – μεταξύ των οποίων η Ελλάδα, η οποία δεν έχει κατανοήσει μετά από επτά σχεδόν οδυνηρά χρόνια ότι, είτε παίζει το παιχνίδι των αγορών, ακριβώς όπως αυτές το επιθυμούν, είτε βρίσκει έναν άλλο δρόμο, στηριζόμενη όμως σε ρεαλιστικά δεδομένα. 

Με απλά λόγια, είτε εφαρμόζει βασιλικότερα του βασιλιά την πολιτική λιτότητας, γνωρίζοντας πως έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει και ελπίζοντας να διευκολυνθεί κάποια στιγμή στο θέμα του χρέους (αυτόν το δρόμο ακολουθεί η κυβέρνηση, ο οποίος όμως δεν οδηγεί πουθενά αφού δεν στηρίζεται από τους Πολίτες – ενώ τον ίδιο σχεδιάζει να ακολουθήσει η σημερική αξιωματική αντιπολίτευση), είτε επιλέγει τη χρεοκοπία εντός της Ευρωζώνης, με όλα όσα δεινά κάτι τέτοιο συνεπάγεται. 

Εναλλακτικά βέβαια την έξοδο της από την Ευρωζώνη, χωρίς όμως αυταπάτες – όπως το ότι δεν θα ήταν οδυνηρή η υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος ή εύκολη η μονομερής διαγραφή του χρέους, θεωρώντας αυθαίρετα πως είναι επαχθές (άρθρο). 

Όσον αφορά τη δραχμή, θα έπρεπε να πάψουν να διασπείρονται ανοησίες του τύπου «ρυθμιζόμενη ισοτιμία» – αφού όλοι γνωρίζουν πως κάποια στιγμή η μαύρη αγορά συναλλάγματος παίρνει τα ηνία, όπως στη Βενεζουέλα, στην Αίγυπτο και αλλού (άρθρο), οπότε τα δίδυμα ελλείμματα, η υποτίμηση και ο πληθωρισμός δεν αποφεύγονται. Πόσο μάλλον όταν ο παραγωγικός ιστός έχει καταστραφεί εντελώς, οι τράπεζες επίσης, ενώ ο ιδιωτικός τομέας πνέει τα λοίσθια.

Εν προκειμένω, εύλογα θα μπορούσε κανείς να επιλέξει το εθνικό νόμισμα για να αποφύγει τη λεηλασία της χώρας του από τις ισχυρότερες δυνάμεις – χωρίς όμως να πιστεύει πως δεν θα υπέφεραν οι Έλληνες, ειδικά οι εισοδηματικά ασθενέστεροι, σε μεγάλο βαθμό και για αρκετά χρόνια.

Όσον αφορά τώρα τη μονομερή διαγραφή, οφείλει να γνωρίζει κανείς πως οι δανειστές, όπως οι τοκογλύφοι, έχουν πάντοτε μπράβους στην υπηρεσία τους, για να διασφαλίζουν τα χρήματα τους – στην περίπτωση των κρατών το ΔΝΤ, τις γειτονικές χώρες όπως η Τουρκία για την Ελλάδα κοκ.

Παλαιότερα, όπως κατά την κρίση της Βενεζουέλας το 1902/03, οι δανειστές της (Γερμανοί, Ιταλοί και Βρετανοί) έστειλαν πολεμικά πλοία για να απαιτήσουν την εξόφληση των χρεών της απέναντι τους – κάτι που γίνεται ακόμη και σήμερα, αλλά με πιο εκλεπτυσμένες μεθόδους.

Κλείνοντας, έχουμε την άποψη πως όλες οι απόψεις είναι σεβαστές, όσον αφορά την επίλυση των προβλημάτων μίας χώρας – δεν είναι όμως καθόλου σεβαστή η διασπορά ψευδών ελπίδων, αφού δίνουν την εντύπωση πως μπορεί να αντιμετωπιστούν χωρίς κόπο και οδύνη οικονομικές καταστροφές, όπως αυτή που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας.

Άρης Οικονόμου

Πηγή : http://www.analyst.gr