Με τη βοήθεια του συστήματος του χρέους, του χρηματοπιστωτικού κραχ του 2008, καθώς επίσης της κυλιόμενης χρεοκοπίας, στην οποία καταδικάσθηκε το ελληνικό πειραματόζωο, διενεργείται η μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδημάτων στην παγκόσμια ιστορία – ενώ δρομολογείται η μετάβαση από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, στο μονοπωλιακό καπιταλισμό των ελίτ.
«Ακούγοντας για τις κατηγορίες που απεύθυνε ο επικεφαλής της Deutsche Bank προς τους κερδοσκόπους, οι οποίοι επιτίθενται στην τράπεζα που διευθύνει, δεν ήξερα εάν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω – επειδή εκείνη η τράπεζα, η οποία έχει κάνει την κερδοσκοπία βασικό της επιχειρηματικό μοντέλο, δηλώνει θύμα των κερδοσκόπων!» (S. Gabriel, υπουργός οικονομίας της Γερμανίας).
Κρίνοντας από την περίπτωση της Deutsche Bank (άρθρο) φαίνεται ότι, βαδίζουμε προς το τελευταίο στάδιο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού – το οποίο δεν είναι άλλο από τη μαζική αναδιανομή εισοδημάτων από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα προς τα ανώτατα με τη βοήθεια της σκόπιμης κρίσης, καθώς επίσης από την επικράτηση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ανάλυση).
Εν προκειμένω, οι πολύ μεγάλες επιχειρήσεις τόσο του χρηματοπιστωτικού τομέα, όσο και της πραγματικής οικονομίας, βάλλονται ή/και απορροφώνται από τις κατά πολύ μεγαλύτερες – έτσι ώστε να δημιουργηθούν πανίσχυρα μονοπώλια, απέναντι στα οποία δεν θα μπορεί να αντισταθεί κανείς.
Παράλληλα, η μία μετά την άλλη χώρα βιώνει τη σκλαβιά του χρέους, ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, ενώ οι κυβερνήσεις άγονται και φέρονται από τις διαθέσεις των αγορών – τις οποίες δυστυχώς υπηρετούν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες, χρησιμοποιώντας τους πολιτικούς ως έμμισθα υποχείρια τους. Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζουμε τα εξής:
Προφανώς δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τεκμηριωμένα τους πολυεθνικούς ομίλους, για την έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής στις αναδυόμενες οικονομίες ή να τους θεωρήσει υπεύθυνους για τις συνεχείς αποτυχίες των κυβερνήσεων – οι οποίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν με την αποστολή τους, για πολλές διαφορετικές αιτίες, όπως είναι η ανικανότητα, η ανεπάρκεια, η πολιτική διαφθορά, η αμετροέπεια, η ιδιοτέλεια κοκ.
Άλλωστε το πρόβλημα ευρίσκεται κάπου αλλού – στην έλλειψη κοινωνικού ελέγχου, καθώς επίσης στο ότι ο πλανήτης σήμερα λειτουργεί ολοκληρωτικά με βάση το αξίωμα του μεγαλύτερου εφικτού κέρδους, με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Με μία «ιδεολογία» δηλαδή, η οποία έχει επικρατήσει σε όλα τα επίπεδα: στην Πολιτική, στην Οικονομία, καθώς επίσης σε όλες τις ομάδες κοινών συμφερόντων.
Η ψευδής «γνώση» δε, σύμφωνα με την οποία η Οικονομία ακολουθεί τους φυσικούς νόμους, φροντίζοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ευημερία των ανθρώπων ευρύτερα, αμφισβητείται πλέον σπάνια – ακόμη περισσότερο θεωρείται νομοτελειακή, δεδομένη, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α. ή στην Αφρική.
Η ιδεολογία αυτή οδηγεί αυτόματα στην κλοπή «αντικειμένων» που ανήκουν σε όλους, όπως είναι το νερό (ανάλυση) – μία διαδικασία που ξεκίνησε από τότε που «ανακαλύφθηκε» η έννοια της ιδιοκτησίας. Ο P.J. Proudhon, το 1846, είχε γράψει πως «Η ιδιοκτησία είναι κλοπή», ενώ ο J.J. Rousseau είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, «Η δυστυχία ξεκίνησε όταν ο πρώτος άνθρωπος περιέφραξε ένα κομμάτι γης, χαρακτηρίζοντας το δικό του».
Ελπίζουμε βέβαια να μην δημιουργηθεί η παρανόηση, σύμφωνα με την οποία υποστηρίζουμε τις πρώην σοβιετικές κοινωνίες, επειδή δεν επιτρεπόταν η ιδιοκτησία σε αυτές – αφού η παράλληλη ύπαρξη της διαφθοράς, της αδικίας, της καταπίεσης και της ανελευθερίας που τις χαρακτήριζε, είναι ένας σημαντικός λόγος, για να τις απορρίψει κανείς εξ ολοκλήρου.
Η κεντρική μας θέση είναι άλλωστε εντελώς αντίθετη – το ότι ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, ενώ οι κοινωνίες πρέπει να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν, έτσι ώστε να έχει ο καθένας την ευκαιρία να επιδιώξει τη δική του ατομική ευτυχία, χωρίς να είναι εις βάρος κανενός άλλου (ούτε του φυσικού περιβάλλοντος).
Η εποχή της αφθονίας
Περαιτέρω ο K. Marx πίστευε μέχρι τη στιγμή που πέθανε ότι, η αντικειμενική έλλειψη αγαθών θα ήταν αυτή που θα καθόριζε το μέλλον της ανθρωπότητας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του εκείνης της εποχής, οι άνθρωποι θα συγκρούονταν διαχρονικά για να εξασφαλίζουν τα λίγα σε απόλυτους αριθμούς αγαθά – τα οποία δεν θα αρκούσαν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες όλου του πληθυσμού.
Σε αυτήν την παραδοχή στήριξε ουσιαστικά τη θεωρία του για την πάλη των τάξεων – η οποία εξελίχθηκε αργότερα στον «εφαρμοσμένο κομμουνισμό», με εντελώς εσφαλμένο τρόπο κατά την υποκειμενική μας άποψη.
Από την εποχή όμως που πέθανε όμως ο Marx μέχρι σήμερα, ο πλανήτης βίωσε μία εντυπωσιακή εξέλιξη, αυξάνοντας κατακόρυφα την παραγωγική του δυναμικότητα – με αφετηρία την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και σε επίπεδα που ήταν αδύνατον να φαντασθεί ποτέ κανείς. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχουν πλέον αντικειμενικές ελλείψεις σε αγαθά – να έχει εξαφανισθεί δηλαδή το πρόβλημα που βίωναν οι άνθρωποι στους περασμένους αιώνες.
Στα πλαίσια αυτά, η παγκόσμια γεωργική οικονομία έχει τη δυνατότητα να εκθρέψει τουλάχιστον 12 δις ανθρώπους – οπότε στα 7 δις που ζουν σήμερα θα μπορούσε να εξασφαλισθεί, σε συνθήκες ελευθερίας, ένα βασικό βιοτικό επίπεδο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ως εκ τούτοι, οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν σήμερα επειδή η παραγωγή τροφίμων δεν είναι αρκετή, αλλά λόγω του ότι δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά – τους έχει απαγορευθεί για να εξασφαλισθεί η κερδοφορία των απίστευτα δικτυωμένων πολυεθνικών (γράφημα), καθώς επίσης η δυσανάλογη ευημερία των υπολοίπων.
(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)
Για να εκλείψει το πρόβλημα, στο οποίο οφείλονται μεταξύ άλλων τα «μεταναστευτικά ρεύματα» των πεινασμένων προς τη Δύση, οι εξεγέρσεις σε χώρες όπως η Αίγυπτος κλπ., θα έπρεπε να εξασφαλισθεί στους ανθρώπους η κάλυψη των αναγκών τους εκεί που διαμένουν. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει, ενώ φαίνεται πως δεν ενδιαφέρει κανέναν – με εξαίρεση τα τείχη που κατασκευάζονται, για την παρεμπόδιση των «εισβολέων». Όπως είχε γράψει δε ο K. Ziegler,
«Ζούμε σε έναν πλανήτη, στο οποίο έχει κυριαρχήσει ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός. Οι 500 μεγαλύτερες πολυεθνικές ελέγχουν το 52,8% του παγκοσμίου ακαθαρίστου προϊόντος, ύψους 73,8 τρις $ το 2013.
Την ίδια στιγμή αυξάνεται ραγδαία η φτώχεια στο μισό νότιο ημισφαίριο – ενώ κάθε πέντε δευτερόλεπτα πεθαίνει από την πείνα ένα παιδί. Σχεδόν 1 δις άνθρωποι υποσιτίζονται, σε έναν πλανήτη που είναι πάμπλουτος και ανήκει σε όλους».
Φυσικά ο Ελβετός δεν εννοεί τη φιλελεύθερη οικονομία, στην οποία πιστεύει όπως και εμείς, αλλά τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που δεν έχει καμία σχέση μαζί της – αφού προωθεί τα μονοπώλια, καθώς επίσης μία κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία των ελίτ, με αιχμή του δόρατος τις μεγάλες τράπεζες-μετόχους της Fed και τις τοκογλυφικές αγορές.
Οι ευθύνες των Πολιτών
Συνεχίζοντας πολλοί θα επιθυμούσαν, έστω για μία και μοναδική φορά, να τοποθετηθεί το ΔΝΤ όχι με την πλευρά των τραπεζών, των δανειστών γενικότερα, αλλά με την πλευρά των ανθρώπων – ακόμη καλύτερα, να επιδιώξει τη διαγραφή των χρεών των 50 πιο φτωχών χωρών του πλανήτη. Εάν συνέβαινε, τότε θα μπορούσαν επιτέλους αυτές οι χώρες να επενδύσουν στη γεωργική παραγωγή τους, διασώζοντας αρκετά εκατομμύρια ζωές ανθρώπων.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να το θέλουν οι Πολίτες των πλουσίων χωρών – οι οποίοι όμως ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και διαδηλώνουν μόνο όταν θιγούν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα. Σε κάθε περίπτωση, δεν διαπιστώνεται καμία σοβαρή πίεση των Πολιτών προς την ελίτ, με στόχο την αλλαγή κάποιων πραγμάτων, τα οποία θα ωφελούσαν συνολικά την ανθρωπότητα.
Η αιτία είναι η αποξένωση της συνείδησης των ανθρώπων – η οποία αυξάνεται δυστυχώς ευθέως ανάλογα με το βιοτικό τους επίπεδο. Με απλά λόγια, όσο ποιο πλούσιος είναι ένας άνθρωπος ή ένα κράτος, τόσο λιγότερο νοιώθει συναισθήματα αλληλεγγύης για τους άλλους – γεγονός που διαπιστώνεται σήμερα ακόμη και μεταξύ των «εταίρων» της Ευρωζώνης, όσον αφορά την ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα, την τρομακτική ανεργία στην Ισπανία κοκ.
Φαίνεται λοιπόν πως η βασική δομή των ανθρώπων, η οποία τους κάνει να διαφέρουν από τις άλλες μορφές ζωής, έχει δυστυχώς «ενταφιασθεί» μετά την επικράτηση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας – με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Πολιτών να τοποθετείται εκούσια εναντίον της αλληλεγγύης για τους αδύνατους.
Συχνά δε παρατηρείται η τοποθέτηση των ανθρώπων ακόμη και εναντίον των δικών τους συμφερόντων, εάν πεισθούν μέσω της χειραγώγησης πως αυτοί είναι υπεύθυνοι για τα δεινά τους – πως οι ίδιοι είναι εκείνοι οι αδύναμοι, στους οποίους δεν επιτρέπεται να δείξει κανείς αλληλεγγύη, αφού δεν την αξίζουν!
Συνεχίζοντας, ακόμη και στις πλούσιες χώρες του πλανήτη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να διατηρήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ αρκετοί καταδικάζονται στο περιθώριο (ανάλυση) – αφού οι μισθοί μειώνονται συνεχώς, τα ενοίκια αυξάνονται, το κόστος ζωής ακριβαίνει κοκ.
Η αιτία είναι το ότι, η παγκόσμια δικτατορία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, καθώς επίσης των πολυεθνικών, επιβάλλεται μέσω της πολιτικής, των κεντρικών τραπεζών και του χρέους στις ανθρώπινες κοινωνίες – με στόχο τη συνεχή αύξηση των κερδών μίας συνεχώς μειούμενης, ευθέως ανάλογα ισχυροποιούμενης ελίτ.
Εάν δε καταφέρει τελικά να κερδίσει τον πόλεμο εναντίον της συνείδησης μας, τότε θα έλθει το οριστικό τέλος του Διαφωτισμού και των Δημοκρατικών ιδεολογιών. Αμέσως μετά θα ακολουθήσει κάτι εντελώς διεστραμμένο: n ζούγκλα, στην οποία θα κερδίζει πάντοτε ο ισχυρότερος. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θα έχουν χαθεί όλα τα επιτεύγματα της δημοκρατίας – οπότε ο άνθρωπος θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση, στη ζωώδη.
Επίλογος
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας του ανεξάρτητου κράτους που ευρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη, ιδίως στην ΕΕ, η αποξένωση των κυρίαρχων τάξεων, καθώς επίσης η εθελοντική υποταγή στη λογική του κεφαλαίου, είναι σε τέτοιο βαθμό «προόδου» που μάλλον δεν επιτρέπει την αντιστροφή της τάσης – εκτός εάν επαναστατήσουν από κοινού οι Πολίτες της ανεπτυγμένης Δύσης ακούγοντας, όπως έλεγε ο Marx, το γρασίδι να μεγαλώνει.
Δεν φαίνεται όμως να συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού ακόμη και οι άνθρωποι, οι κοινωνίες ή τα κράτη που αρνούνται να υποταχθούν στη δικτατορία του κεφαλαίου, μη αποδεχόμενοι το νεοφιλελεύθερο κανιβαλισμό, συμβιβάζονται «πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις» – όπως στα πρόσφατα παραδείγματα της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ισπανίας κοκ.
Ολοκληρώνοντας, μοναδικό «ανάχωμα» απέναντι στην επέλαση των αγορών και των πολυεθνικών, των ελίτ εν γένει, φαίνεται να είναι τα ακροδεξιά κόμματα, όπως αυτά στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στη Φινλανδία κοκ. – ακόμη και στις Η.Π.Α., εάν θεωρήσουμε ως τέτοιον τον κ. Trump. Μπορεί όμως να αποτελέσει ποτέ λύση ο φασισμός, από τον οποίο έχει υποφέρει τα πάνδεινα η ανθρωπότητα;
Υστερόγραφο: Νομίζουμε πως θα ήταν ανόητο να συμμετέχουμε στο «πυρ ομαδόν» που διαπιστώνεται τις τελευταίες ημέρες εναντίον της κυβέρνησης, ακόμη και από το εσωτερικό της – επειδή οι κίνδυνοι που απειλούν σήμερα την πατρίδα μας, σε όλα τα μέτωπα (οικονομία, κοινωνία, τρόικα, εχθρικές χώρες στα σύνορα μας κλπ.) είναι τεράστιοι, οπότε δεν επιδέχονται καμία απολύτως εγχώρια επιδείνωση τους (ειδικά λόγω του ότι δεν κυβερνάει αυτή, όπως άλλωστε όλες οι προηγούμενες μετά το 2010 και πιθανότατα οι επόμενες, αλλά οι δανειστές από το παρασκήνιο).
Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα έχει ήδη τελειώσει (άρθρο) ενώ, εάν δεν συμβεί κάτι εξαιρετικά εντυπωσιακό από το εξωτερικό, θα δούμε σύντομα τους τίτλους του τέλους – από τους οποίους δεν θα μας σώσουν βέβαια οι πρόωρες εκλογές, κρίνοντας από τα αποτελέσματα τους με αφετηρία το 2009. Φυσικά μπορεί να κάνουμε λάθος, αλλά αυτή είναι η άποψη μας – θεωρώντας πως όταν φορτώνει κανείς υπερβολικά ένα αδύναμο άλογο, χωρίς να είναι βέβαιος πως το διπλανό του είναι πολύ πιο δυνατό, αφού οι συνθήκες έχουν επιδεινωθεί σημαντικά, δεν ενεργεί ορθολογικά.
Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα μοιάζει σήμερα με ένα αεροπλάνο που πρέπει να αλλάξει στον αέρα τουρμπίνες προτού σταματήσουν εντελώς να λειτουργούν, χωρίς βέβαια να συντριβεί, δεν έχει καθόλου την πολυτέλεια των εσωτερικών συγκρούσεων – ενώ, χωρίς καμία συλλογικότητα, τόσο σε επίπεδο κομμάτων, όσο και κοινωνίας (κυρίως), πιθανολογούμε πως δεν είναι εφικτός ο άθλος που απαιτείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου