Το αδιέξοδο της μεσαίας τάξης

Όταν είναι κανείς φιλελεύθερος χωρίς να τάσσεται υπέρ των μνημονίων, θεωρεί θνησιγενές το ευρώ και πιστεύει πως εάν δεν φύγουν οι «Θεσμοί» από την Ελλάδα δεν υπάρχει μέλλον, δεν έχει κανένα σοβαρό κόμμα να τον εκπροσωπεί. 

Κανένας από τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων δεν κάνει για πρωθυπουργός, σύμφωνα με το 41,6% των Πολιτών – ενώ κανένα κόμμα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τα προβλήματα, λέει το 39,5% στην πρόσφατη δημοσκόπηση» (πηγή).

Άποψη

Ξεκινάω από το ότι είμαι μεν φιλελεύθερος, όπως η πλειοψηφία της ελληνικής μεσαίας τάξης, αλλά όχι νεοφιλελεύθερος – με την έννοια πως δεν υποστηρίζω ότι, τα πάντα πρέπει να ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Πως είμαι ταυτόχρονα υπέρ του κοινωνικού κράτους προνοίας και της δίκαιης (όχι ίσης) αναδιανομής των εισοδημάτων, αλλά δεν πιστεύω στον αριστερό κρατισμό – όπου όλα ανήκουν στο κράτος που δεν φροντίζει μόνο για την ψήφιση και την εφαρμογή των κανόνων, αλλά κατευθύνει κεντρικά την οικονομία.

Ως φιλελεύθερος τώρα, δεν είμαι υπέρ των μνημονίων, θεωρώντας πως καταστρέφουν τη χώρα – ενώ ο πραγματικός στόχος τους είναι να τη μετατρέψουν σε προτεκτοράτο των δανειστών της. Θεωρώ επίσης πως όσο οι «Θεσμοί» κυβερνούν από το παρασκήνιο, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – οπότε πρέπει να εκδιωχθούν με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία.

Περαιτέρω, πιστεύω πως όλες οι επιχειρήσεις πρέπει να ανήκουν σε ιδιώτες, με εξαίρεση όμως τις κοινωφελείς, τις μονοπωλιακές κερδοφόρες, καθώς επίσης τις στρατηγικές που οφείλουν να είναι στην ιδιοκτησία του δημοσίου. Θεωρώ λοιπόν πως είναι σωστό να ιδιωτικοποιηθούν όλες οι υπόλοιπες, μαζί με την πώληση/μακροπρόθεσμη ενοικίαση των ακινήτων του δημοσίου, αλλά όχι σε μία εποχή που οι τιμές στην Ελλάδα έχουν καταρρεύσει – ως αποτέλεσμα της επιβολής των μνημονίων.

Όσον αφορά την κοινοβουλευτική δημοκρατία, έχω την πεποίθηση πως δεν είναι πλέον λειτουργική και έχει πεθάνει. Επομένως, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την άμεση δημοκρατία – όπου οι Πολίτες ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους σε εθνικό επίπεδο ή συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεων στις τοπικές κοινωνίες, ελέγχοντας στη συνέχεια αυστηρά την εφαρμογή τους από την εκάστοτε εκλεγμένη εξουσία.

Δεν μπορεί δηλαδή ο κάθε δήμαρχος να κατασκευάζει δρόμους για να εισπράττει κρυφά προμήθειες από τους εργολάβους, χωρίς να ρωτάει προηγουμένως τους δημότες του – ή ο κάθε πρωθυπουργός να πουλάει τη χώρα του στους δανειστές της και να ψηφίζει μνημόνια ερήμην τους, χωρίς τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πριν υπογράψει!

Σε σχέση τώρα με το δημόσιο χρέος, πιστεύω πως η Ελλάδα το 2010 δεν είχε πρόβλημα φερεγγυότητας αλλά ρευστότητας – το οποίο θα είχε λυθεί εύκολα (α) εάν η Γερμανία επεδείκνυε αλληλέγγυα στάση ή (β) εάν η ΕΚΤ είχε συμπεριφερθεί όπως το 2012, όπου δήλωσε πως θα κάνει τα πάντα για το ευρώ (με αποτέλεσμα να μειωθούν στο ελάχιστο τα επιτόκια δανεισμού όλων των χωρών). Θα μπορούσε λοιπόν να εξυπηρετήσει το χρέος της, χωρίς καμία διαγραφή και χωρίς τα καταστροφικά μνημόνια – εάν είχε τη στήριξη της Ευρωζώνης.

Συνεχίζοντας, εάν θα υποχρεωνόμουν το 2010 να επιλέξω μεταξύ της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ, θα προτιμούσα τη χρεοκοπία – αφού το ΔΝΤ είναι ένας εγκληματικός οργανισμός, ο οποίος όταν εισβάλλει σε μία χώρα, την καταστρέφει και τη λεηλατεί. Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός τεκμηριώνεται από την ιστορία του – από την άθλια συμπεριφορά του σε όλες εκείνες τις χώρες που είχαν την ανοησία να του εμπιστευτούν τη χρηματοδότηση τους (ανάλυση), με μοναδική φωτεινή εξαίρεση τη Μποτσουάνα που το έδιωξε.

Το ίδιο θα έκανα εάν υποχρεωνόμουν το 2011 να διαλέξω μεταξύ του PSI και της πτώχευσης – προτιμώντας την τελευταία. Γνωρίζω άλλωστε πως ακόμη και τότε είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει η Ελλάδα στο εθνικό της νόμισμα, μετατρέποντας σε αυτό όλα της τα χρέη – ενώ φυσικά δεν θα ήθελα να υποθηκεύσει όλη την περιουσία του δημοσίου, καταστρέφοντας ταυτόχρονα τους Έλληνες ομολογιούχους, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους υπόλοιπους κρατικούς οργανισμούς.

Περαιτέρω, θα επέλεγα επίσης τη χρεοκοπία τον Ιούλιο του 2015, αντί να σκύψω δουλικά το κεφάλι μου, αποδεχόμενος το χειρότερο μνημόνιο στην οικονομική ιστορία του πλανήτη – καθώς επίσης «απεμπολώντας» πλήρως την εθνική μου κυριαρχία, με την παράδοση στους δανειστές του ΤΑΙΠΕΔ, των τραπεζών και των υδρογονανθράκων της πατρίδας μου, αξίας αρκετών τρις € για μερικά ψίχουλα ελεημοσύνης.

Διαφορετικά δεν θα έπαυα από τότε να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, λέγοντας του πως είναι ηλίθιος – αφού για 300 δις € δάνεια έχω ζημιώσει ήδη με πάνω από 1 τρις € μετά το 2010 λόγω της πτώσης των τιμών, των μισθών, του χρηματιστηρίου κοκ, ενώ κινδυνεύω να χάσω ακόμη μία περιουσία τρισεκατομμυρίων.

Τέλος, ακόμη και σήμερα θα επέλεγα τη χρεοκοπία, όπου πάντοτε εννοώ τη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης με στόχο τη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές – παρά το ότι οι συνθήκες είναι πλέον απείρως χειρότερες, συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, όπου κυριολεκτικά ισχύει το κάθε πέρυσι και καλύτερα.

Ο λόγος που θα το έκανα είναι αφενός μεν επειδή πιστεύω σε όλα τα παραπάνω, αφετέρου επειδή δεν βλέπω καμία δυνατότητα διαφυγής από την ύφεση που μαστίζει για έξι συνεχή χρόνια την Ελλάδα – με την ύφεση να αποτελεί την αφετηρία του σπιράλ του θανάτου, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Στην προκειμένη περίπτωση, η μοναδική δυνατότητα για να επιστρέψει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης, είναι δυστυχώς η διεξαγωγή νέων επενδύσεων από τους ξένους, αφού οι Έλληνες έχουν χάσει τα πάντα – χωρίς να εννοώ εδώ τις ιδιωτικοποιήσεις υφισταμένων επιχειρήσεων. Οι ξένοι ασφαλώς θα επενδύσουν κάποια στιγμή στην Ελλάδα – αλλά μόνο όταν θα έχουν λεηλατήσει τη δημόσια και την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, μετατρέποντας την σε χώρα της Lidl, όπως ακριβώς την Πορτογαλία (άρθρο).

Σε μία περιοχή που οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να μιλήσουν καθόλου από το φόβο της απόλυσης, που θα αμείβονται με μισθούς πείνας, που δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα, καμία εγγυημένη σύνταξη και καμία απολύτως προστασία – όπως έχει τεκμηριωθεί από το γερμανικό ντοκιμαντέρ που αφορούσε τη δύστυχη Πορτογαλία.

Γνωρίζω βέβαια πως για να προβεί σε στάση πληρωμών η Ελλάδα, με στόχο τη διαπραγμάτευση της διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η αντίστοιχη διαγραφή του ιδιωτικού (ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πετάξαμε τα 40 δις € στις τράπεζες, αντί να τα διαγράψουμε από τους «κόκκινους» οφειλέτες τους), οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού μας τομέα για να ξεκινήσει επιτέλους η Οικονομία, χρειάζονται δύο πράγματα:

(α) ένα λεπτομερέστατο σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, για την περίπτωση που δεν θα υπάρξει καμία άλλη λύση και

(β) μία ικανή κυβέρνηση, με έναν πατριώτη και επαρκή κεντρικό τραπεζίτη – οι οποίοι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν τα παραπάνω.

Δυστυχώς όμως, ούτε ο Αλέξης, ούτε ο Κυριάκος, ούτε ο Γιάννης είναι σε θέση να τα καταφέρουν – αν και θεωρώ πως ο Κυριάκος είναι καλύτερος από τον Αλέξη, έχοντας όμως εμμονή με τα μνημόνια και με τη Γερμανία. Φυσικά δεν μπορώ να το τεκμηριώσω, αφού ο Αλέξης έδωσε δυστυχώς δείγματα γραφής, ενώ ο Κυριάκος όχι – με τον Γιάννη να τον θεωρώ άβουλο υπάλληλο του διεθνούς τραπεζικού κτήνους.

Ειδικά όσον αφορά τον Κυριάκο, η ταμπέλα του «κεντρώου» που τοποθέτησε μόνος του, δεν μου λέει τίποτα – αφού μετά από τόσα χρόνια λανθασμένων επιλογών, έχω μάθει να πιστεύω στις πράξεις και όχι στα λόγια. Όσον αφορά τα στελέχη που διάλεξε, ήταν μάλλον ένα πρώτο προβληματικό δείγμα γραφής – οπότε είναι καλύτερα να κρατάει κανείς μικρό καλάθι.

Δεν θέλω καθόλου να επεκταθώ εδώ σε άλλα θέματα, όπως στο μεταναστευτικό και στην παρουσία του ΝΑΤΟ – όπου οι φόβοι να χάσει η Ελλάδα την εδαφική της ακεραιότητα, καθώς επίσης να πλημμυρίσει με δυστυχισμένους πρόσφυγες (με την εγκληματικότητα να εκτοξεύεται στα ύψη), δεν είναι καθόλου υπερβολικοί.

Παραμένοντας λοιπόν στην οικονομία, στην κοινωνία και στην πολιτική, δεν αντιπαθώ τίποτα περισσότερο από τη διαπλοκή και τη διαφθορά της πολιτικής με την οικονομική εξουσία – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, συμπαθώ τις αντίστοιχες καταστάσεις μεταξύ των Πολιτών και της Πολιτείας, οι οποίες είναι ανάλογα αρρωστημένες. Μέλλον πάντως δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, όσο οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται την Πολιτεία, αλλά και το αντίθετο.

Θεωρώ επομένως πως το κράτος πρέπει να είναι μικρό και ευλύγιστο, έτσι ώστε να μπορεί να λειτουργεί σωστά και καθαρά – καθώς επίσης να έχουν τη δυνατότητα οι Πολίτες να το ελέγξουν, άρα να το εμπιστευθούν, αφού προηγουμένως εγκατασταθεί η άμεση δημοκρατία.

Όσον αφορά την Ευρωζώνη, πιστεύω πως το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, οπότε το καλύτερο θα ήταν να επιστρέψουν όλα τα κράτη, μαζί και από κοινού, στην αφετηρία – στην προ ευρώ εποχή. Θεωρώ επίσης πως η Γερμανία δεν θα πάψει να είναι ποτέ αχόρταγη, δεν θα γίνει ποτέ αλληλέγγυα και θα συνεχίσει να απομυζεί τους πάντες – οπότε είναι ανέφικτη η ίδρυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης (για πολλούς άλλους λόγους επίσης)

Επομένως, το καλύτερο θα ήταν να μετατραπεί ολόκληρη η Ευρώπη σε μία Κοινοπολιτεία (ανάλυση ΒΒ), συμπεριλαμβάνοντας τη Ρωσία – έτσι ώστε να υπάρχει το αντίπαλο δέος για τη Γερμανία, καθώς επίσης να γίνει πραγματικά ανεξάρτητη, ενεργειακά και στρατιωτικά. Εδώ δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τη διορατικότητα του Ρώσου προέδρου, ο οποίος το είχε ήδη προτείνει με ομιλία του στο γερμανικό κοινοβούλιο το 2001 (πηγή) – ενοχοποιώντας για τα δεινά της ηπείρου μας κυρίως τους πολιτικούς.

Συμπερασματικά λοιπόν, ανήκω σε εκείνο το σταθερό 40% των Ελλήνων που είναι αναποφάσιστοι και που δεν έχουν καμία πολιτική στέγη – ενώ παραμένουν δύσπιστοι απέναντι στους κατά φαντασία ηγέτες, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν Μεσσίες, καθώς επίσης πως οι πραγματικές αλλαγές έρχονται από κάτω. 

Από την ίδια την κοινωνία, κυρίως από τη μεσαία τάξη της που αποτελούσε ανέκαθεν τα θεμέλια της Δημοκρατίας (αυτός είναι ο λόγος που έχει σήμερα τοποθετηθεί στο στόχαστρο των τοκογλύφων) – όταν είναι πραγματικά ώριμη, έτοιμη και αποφασισμένη να πάρει τις τύχες της στα δικά της χέρια. 

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr

Πηγή : http://www.analyst.gr