του Βαγγέλη Δεμίρη
Η αρχή της ανάκαμψης στον ευρωπαϊκό νότο, όπως επιβεβαιώθηκε από τις πρόσφατες εαρινές οικονομικές προβλέψεις της Κομισιόν, είναι στην πραγματικότητα μια «εύθραυστη ανάκαμψη» που μόλις ξεκίνησε και η οποία θα πάρει χρόνια.
Βέβαια, η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ ελπίζουν ότι η ανάκαμψη της Πορτογαλίας αθροιστικά με τη σταδιακή ελληνική «επιστροφή» στις αγορές θα μειώσουν την αναμενόμενη ψήφο διαμαρτυρίας των Ευρωπαίων πολιτών στις επερχόμενες ευρωεκλογές, ως απάντηση στη συνταγή λιτότητας που επιβλήθηκε.
Ειδικά για τη χώρα μας είναι ιδιαίτερα σημαντικό ότι μετά από τέσσερα χρόνια εξοντωτικών οικονομικών πολιτικών, αυστηρά μέτρα λιτότητας, μνημόνια, καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου και διόγκωση της ανεργίας, η Ελλάδα πέτυχε τελικά την επιστροφή στις αγορές. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε ότι η Ελλάδα είναι σχετικά νέα οικονομία που συμπεριλήφθηκε στο χρηματιστηριακό δείκτη των αναπτυγμένων χωρών μόλις το Μάιο του 2001, μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη.
Παράλληλα, αν και οι διαχειριστές κεφαλαίων επισημαίνουν ότι «τα χειρότερα έχουν περάσει» και η πώληση ελληνικού ομολόγου, που απέφερε 3 δισ. ευρώ, χαιρετίστηκε ως επιτυχία, η ουσία είναι ότι οι παρούσες προσδοκίες για ανάπτυξη αγγίζουν μόλις το 0,6% για το 2014, οι οποίες όμως θα ενισχυθούν σημαντικά το 2015 στο 2,9%. Η επιτυχής πώληση του ελληνικού ομολόγου αντανακλά ουσιαστικά τη θετική διάθεση των διαχειριστών κεφαλαίων για λήψη ρίσκου όσο και στροφή στην αντιμετώπιση της Ελλάδας.
Τα προβλήματα όμως δεν έχουν εκλείψει, καθώς τα στατιστικά στοιχεία καταδεικνύουν μία Ευρώπη με πολλές διαφορές, κυρίως στον Νότο. Στην Ελλάδα το κατά κεφαλήν εισόδημα το 1980 ήταν 4 φορές μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Μαλαισίας και της Νότιας Κορέας, ενώ το 2020 εκτιμάται ότι θα είναι μόλις 25% μεγαλύτερο από αυτό της Μαλαισίας και θα υπολείπεται κατά 30% από αυτό της Νότιας Κορέας, πίσω από Λιθουανία και Σλοβακία και οριακά μπροστά από την Πολωνία και την Γκαμπόν.
Υπάρχει ακόμη φόβος πως τα επόμενα χρόνια, κάθε πρόοδος στη νότια Ευρώπη θα αντισταθμίζεται όχι μόνο από τη συνεχή απομόχλευση, αλλά και από της επιπτώσεις της γήρανσης του πληθυσμού σε παραγωγικότητα, ανάπτυξη και ευημερία.
Αυτό λοιπόν που απαιτείται είναι ναι μεν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη αλλά χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, και κυρίως να υπάρξει επαναξιολόγηση των δημοσιονομικών πολιτικών στην Ευρωζώνη με έντονη κοινωνική διάσταση, εφόσον η οριστική έξοδος από την κρίση θα είναι δύσκολη και μακροχρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου