Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ασφαλής δημοκρατία όταν τα επιχειρήματα και οι λογικές των κυβερνώντων επι μακρόν τρίζουν....
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Το νόημα της ορθής αντιμετώπισης των πραγμάτων έχει προ πολλού καταρρακωθεί. Αυτό είναι τοις πάσι γνωστό αφ’ ης στιγμής επιστρατεύονται κάθε είδους ‘λογικές’ (ξενόφερτες και μη) ώστε να δράσουν βιαστικά με σκοπό την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.
Το αποτέλεσμα όπως βεβαίως όλοι κατανοούμε, δεν είναι τίποτα άλλο από την συγκέντρωση των απαιτούμενων χρημάτων και την διάθεσή τους όπου δη. Επι του παρόντος προς την εξυπηρέτηση των δανειστών.
Αναφέρω παραδείγμα.
Το ύψος του φόρου της ακίνητης περιουσίας βασίζεται σε ένα σύστημα αντικειμενικών αξιών το οποίο προ πολλού έχει πάψει να έχει πίστη. Οι πραγματικές αξίες των ακινήτων έχουν κατέβει την ώρα που το κράτος γνωρίζει και αρνείται την εξίσωσή τους με εκείνες τις πραγματικές.
Οι από του άμβωνος κατάρες των πάσης φύσεως ειδικών αρκούν μόνο στο να κάνουν τους υπευθύνους να πουν ‘’ναι έχετε δίκιο’’ θα εξετάσουμε το θέμα στο μέλλον διότι τώρα δεν μπορούμε να χάσουμε το έσοδο (το ειλικρινέστερο θα ήτο: ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΤΗ ΚΛΕΨΙΑ)
Η ιταμή αντιμετώπιση του θέματος όμως δεν παύει εκεί. Σε περίπτωση αδυναμίας του ιδιοκτήτη να ανταποκριθεί στο δάνειό του, έρχεται ‘’δικαίως’’ (σε πολλά εισαγωγικά) η κατάσχεση, η οποία κατάσχεση θέτει σε πλειοδοσία το ακίνητο υπέρ του δικαιούχου (δημοσίου ή τράπεζας) με τιμή εκκίνησης το τρίτον της αντικειμενική αξίας του.
Η λογική δεν πονά, σφαδάζει.
Και έπεται και συνέχεια: Εάν το χρέος του άτυχου συμπολίτη μας είναι για παράδειγμα 30.000, η αντικειμενική αξία του ακινήτου βάσει της οποίας επλήρωνε επι σειρά ετών φόρους ο πολίτης 100.000 και η πραγματική του αξία 65.000, τότε έρχεται το δίκαιο κράτος, κατάσχει το ακίνητο (στην πλειοδοτούσα τιμή) και δεν επιστρέφει την διαφορά! Την καρπούται με το έτσι θέλω! Εάν αυτό δεν είναι φασισμός, δεν είναι συμπεριφορά σε υπόδουλο, σε κατακτημένο άνθρωπο, τότε τι είναι;
Η λογική λοιπόν, βιάζεται πολλαπλώς και παρά φύσιν.
Ένα όμοιας λογικής κράτος δεν μπορεί να στηρίζεται στη αγαστή συνεργασία των πολιτών του. Δεν δικαιούται (πόσο δε μάλλον να απαιτεί) συναίνεση, διότι δεν ομιλεί με υπηκόους, με συνεργάτες, με πατριώτες. Με εχθρούς συναλλάσσεται. Με εχθρούς που επιθυμούν την καταστροφή του όσο και εάν άσχημο ακούγεται και όσο παράλογο και εάν είναι μια και ομοιάζει με τον άνθρωπο που πριονίζει το κλαδί που κάθεται.
Το μάζεμα του χρήματος έχει γίνει ο μέγιστος σκοπός (ντόπιων και ξένων) και προς της επίτευξη του σκοπού αυτού επιστρατεύονται κάθε είδους παρανοϊκές πρακτικές. Εάν δεν μπορούν να εφεύρουν νέους τρόπους υφαρπαγής θα εφαρμόσουν τους άλλους τους απροκάλυπτους. Το πορτοφόλι σου και δρόμο!
Πτώση. Πτώση λογικής, αλλά κυρίως ήθους…
Σε όλη αυτή την παράλογη λογική έρχονται να προστεθούν και οι δηλώσεις οι στολισμένες με κορδέλες διθυράμβων. ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ. Θα μπορούσε κάποιος να γελά ή ακόμα και να κλαίει από την προσβλητική παράθεση των επιχειρημάτων την ώρα η ανεργία γεννά σαν κουνέλα νέους ανέργους και αρχίζει δειλά να εμφανίζεται και η μειοδοτική εργασία.
Ίδου το κράτος που μας καλείτε να ζήσουμε κύριοι:
Νέος ζήτησε δουλειά και ελέχθη σε αυτόν από τον υπέυθυνο ‘’η κατώτερη προσφορά είναι στα 210 ευρώ, ΓΙΑ ΟΚΤΑΩΡΟ έχεις κάτι καλύτερο; Επί τα μείον ασφαλώς! Για την ιστορία αναφέρεται πως το παλικάρι έφυγε (προφανώς γιατί δεν είχε περιέλθει ακόμα σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης ή πείνας)
Και μοιράζεται εφ’ άπαξ πλεόνασμα… Και εδώ η λογική ανθίσταται, όχι για το ποσό που μοιράζεται ούτε για το επειδή μοιράζεται (και καλά κάνει) αλλά για τον τρόπο με τον οποίο επιδεικνύεται και για τον τρόπο με το οποίον κομπάζεται η επιτυχία.
Ένα κράτος στηρίζεται στους πολίτες του, άλλωστε για εκείνους υπάρχει και εκείνους υπηρετεί. Εάν δεν καταφέρει να τους κάνει οπαδούς του, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να ορθοποδήσει. Ουδέποτε τακτικός στρατός κατέβαλε το αντάρτικο. Τα παραθυράκια των νόμων, οι πονηρές συναλλαγές, όλες έχουν το νόημα της μπαλωθιάς της αντίστασης στο κράτος εκείνο από το οποίο ο λαός δεν εμπιστεύεται.
Στο κράτος που χωρίς συστολή τον κατακλέβει.
Πρώτα θα μας πλησιάσετε κύριοι με αγάπη και ειλικρίνεια, αμέσως μετά θα μας χαϊδέψετε, κατόπιν θα μας ζητήστε συγνώμη με συντριβή (παραιτούμενοι) που μας φέρατε σε αυτή την κατάντια και κατόπιν θα έρθουν οι επόμενοι του είδους σας στα γόνατα να μας παρακαλέσουν να είμαστε τίμιοι απέναντί σας.
Σε άλλη περίπτωση θα συνεχιστεί τα ‘αντάρτικο’ όχι από μίσος, αλλά από ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου