Είναι γνωστό ότι το χρέος μας φτάνει τα 300. Σύμφωνα με τη λογική τους, το πραγματικό χρέος είναι 70 δισεκατομμύρια ευρώ, αφού τα 230 τα δώσαμε για τους τρισκατάρατους τραπεζίτες. Άρα; Κρεμάλα στους προδότες! Θάνατος στο μνημόνιο! Πριν αφανίσουμε όμως τη μισή Αθήνα, ας κάνουμε τη χάρη στους εαυτούς μας να αναζητήσουμε την αλήθεια των αριθμών στους ισολογισμούς των τραπεζών!
Εν αρχή ήταν ο νόμος Αλογοσκούφη. Κι η συνέχεια δόθηκε από τον Ευάγγελο Βενιζέλο ως υπουργό Οικονομίας. Ο νόμος Αλογοσκούφη, λοιπόν, προέβλεπε τρεις πυλώνες. Ο ένας ήταν οι προνομιούχες μετοχές των τραπεζών, η ονομαστική αξία των οποίων ανέρχεται σήμερα σε 4,4 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο δεύτερος και ο τρίτος πυλώνας περιελάμβανε ομόλογα ειδικού σκοπού, τα οποία σήμερα υπολογίζονται σε 50 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ είχαν φτάσει κάποια στιγμή και 70 δισεκατομμύρια. Το νούμερο αυτό μειώθηκε διότι στο μεταξύ επέστρεψαν στην χώρα καταθέσεις της τάξης των 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τα ομόλογα αυτά του ειδικού σκοπού χρησιμοποιούνται από τις τράπεζες ως εγγύηση για την παροχή ρευστότητας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ύψους 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Πολλοί κάνουν λοιπόν το λάθος και προσθέτουν τα δύο νούμερα. Όπως κάνουν κι ένα ακόμη λάθος. Υπολογίζουν στον λογαριασμό τους ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι φορτωμένο στο πρόγραμμα του ELA με 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ποσό αυτό όντως υπήρξε κάποια στιγμή και για δεκαπέντε ημέρες, όταν η χώρα είχε φτάσει στο κόκκινο πριν από τις εκλογές του 2012. Σήμερα, όμως, το ELA είναι 9 δισεκατομμύρια ευρώ (σύμφωνα με τα στοιχεία του Ιανουαρίου).
Και φτάνουμε στην ανακεφαλαιοποίηση, όπου οι τράπεζες χρησιμοποίησαν 24 δισεκατομμύρια ευρώ από το ΤΧΣ και άλλα 4 δισεκατομμύρια τα κάλυψαν με ίδια κεφάλαια.
Αν προσθέσουμε όλα αυτά τα νούμερα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οφείλουμε για λογαριασμό των τραπεζών 88 δισεκατομμύρια ευρώ. Ποσά που πρέπει κάποια στιγμή να επιστραφούν από τις τράπεζες, όπως έχουν μειωθεί αντίστοιχα υποχρεώσεις που ήταν αρχικά μεγαλύτερες.
Να θέσουμε το "κορυφαίο" ερώτημα: Γιατί πρέπει να εγγυηθεί το ελληνικό δημόσιο για τις τράπεζες, όταν μπορούμε να τις αφήσουμε να σβήσουν και μαζί με αυτές να σβήσουν αντίστοιχα και τα χρέη; Η λογική αυτή προβάλλεται σταθερά και επαναλαμβανόμενα από την αρχή της κρίσης. Οι φορείς της αδυνατούν να καταλάβουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τα χρήματα που θα χαθούν είναι χρήματα των φορολογουμένων.
Ας κάνουμε ένα σενάριο εργασίας κι ας πούμε ότι δεν είχαμε εγγυηθεί για τις καταθέσεις του κόσμου. Τι θα είχε συμβεί; Θα είχαμε λιγότερη ύφεση; Ας πούμε ότι αφήναμε τις τράπεζες να καταρρεύσουν και το δημόσιο πλήρωνε τις καταθέσεις. Τότε; Θα οφείλαμε λιγότερα ως Πολιτεία από όσα οφείλουμε σήμερα για λογαριασμό των τραπεζών;
Πετάνε, λοιπόν, αριθμούς στον αέρα που στηρίζουν τις ψεκασμένες τους απόψεις και με αντικειμενικό σκοπό να σπείρουν δαιμόνια για να στηρίξουν θεωρίες συνωμοσίας. Κι όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αμφισβητούν ακόμη και την δύναμη των αριθμών. Όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι τα χρήματα που φαίνεται ότι λείπουν σήμερα από το τραπεζικό σύστημα είναι ανάλογα με τις καταθέσεις που έχουν φύγει στο εξωτερικό και με τα κόκκινα δάνεια. Τυχαίο; Μάλλον όχι...
Θα μπορούσαν να ασκήσουν κριτική, αν θέλανε, για το τι έκαναν οι τράπεζες με τα κεφάλαια που δέχτηκαν για την στήριξή τους από τον νόμο Αλογοσκούφη. Αν στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το κούρεμα γέμισαν τα χαρτοφυλάκιά τους με ελληνικά ομόλογα. Αν είδαν το τυρί του εύκολου κέρδους και, δεν είδαν την φάκα του κουρέματος. Αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να συζητηθεί. Αλλά το αν σήμερα από τα 300 δισεκατομμύρια του χρέους τα 230 είναι των τραπεζών, είναι κάτι που μας ξεπερνά.
Οι τράπεζες είναι οι διαχειριστές και όχι οι ιδιοκτήτες των καταθέσεων. Χωρίς τα πακέτα βοήθειας, λοιπόν, θα είχαμε οδηγηθεί στο σημείο μηδέν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Το θέμα των διοικήσεων που προβάλλεται είναι ένα άλλο θέμα. Εμείς όμως το προβάλαμε ως θέση από την εποχή Αλογοσκούφη. Άλλος κανείς;
Θανάσης Μαυρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου