Εάν παρ’ ελπίδα συμβεί κάποιο κραχ, ο μεγάλος ένοχος στην περίπτωση της Ελλάδας θα είναι ο υπουργός οικονομικών της, ο οποίος αρνήθηκε ανεύθυνα την πιστοληπτική γραμμή στήριξης παρά το τεσσαρακονταετές μνημόνιο που υπέγραψε – απλά και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, με την έννοια της διατήρησης του μύθου της εξόδου από τα μνημόνια.
Ανάλυση
Σύμφωνα με όλους σχεδόν τους οικονομολόγους, η παγκόσμια οικονομία ανέκαμψε μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, μέσω της αύξησης της ρευστότητας εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών – η οποία οδήγησε στην κλιμάκωση του δανεισμού, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του παγκοσμίου χρέους σε επίπεδα ρεκόρ (ειδικά των αναπτυσσομένων χωρών σε δολάρια). Εν τούτοις, λόγω της μη σταθερής αύξησης των μισθών και των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία, λόγω της έλλειψης των οποίων δεν καλυτέρευσε η παραγωγικότητα των εργαζομένων, η μοναδική κατεύθυνση που απομένει είναι η καθοδική, η κατάρρευση της – ενώ στην ουσία δεν έχει αλλάξει τίποτα και δεν έχει καταπολεμηθεί καμία από τις αιτίες που οδήγησαν πριν από δέκα χρόνια στην κρίση.