Η προσφυγή οποιασδήποτε χώρας στο Ταμείο ή στην Τρόικα για δανεισμό, είναι συνώνυμη με την επισφράγιση της θανατικής καταδίκης της: με την κατάληξη της να είναι μία αιώνια εξαρτημένη χώρα, μία αποικία των δανειστών της, με τους Πολίτες της σκλάβους χρέους σε καθεστώς κυλιόμενης χρεοκοπίας.
«Το ΔΝΤ συμπεριφέρεται όπως ένας χειρουργός, ο οποίος ακρωτηριάζει το πόδι ενός ασθενούς του, απλά και μόνο επειδή διαπιστώνει μία μελανιά από ένα χτύπημα.Αντιμέτωπο με τα τεράστια λάθη του στην περίπτωση της Ελλάδας (εάν μπορεί να τα χαρακτηρίσει κανείς ως λάθη, αφού ήταν ασφαλώς σκόπιμα), ο χειρουργός του παραδείγματος μας προσπαθεί να ενοχοποιήσει αποκλειστικά και μόνο το «συνένοχο» του. Τον αναισθησιολόγο δηλαδή (την τότε κυβέρνηση), επιμένοντας όμως σχετικά με το ότι, ο ακρωτηριασμός ήταν απαραίτητος – αν και αποδέχεται πως επρόκειτο για το λάθος πόδι.Από την άλλη πλευρά οι υπόλοιποι χειρουργοί, η Γερμανία, η Κομισιόν και η ΕΚΤ, δεν παραδέχονται το λάθος του ΔΝΤ ισχυριζόμενοι ότι, ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας ήταν απαραίτητος – πως η επέμβαση στο πόδι ήταν σωστή, επειδή το χτύπημα δεν ήταν δυνατόν να θεραπευθεί με άλλο τρόπο.Σύμφωνα με τις προγνώσεις τους, ο ασθενής θα μπορούσε μελλοντικά να τρέξει πιο γρήγορα με το ένα πόδι, παρά με δύο – με δικές τους βέβαια πατερίτσες που θα μπορούν να αφαιρούν όποτε θέλουν. Εάν δε καθυστερούσε ο ακρωτηριασμός, περιμένοντας μήπως καλυτερεύσει το χτύπημα, τότε θεωρούν πως θα ήταν απαραίτητο να γίνει μία ακόμη επέμβαση – οπότε ο ασθενής θα έχανε και το δεύτερο πόδι.Επιμένουν παράλληλα ότι, το σημερινό πρόβλημα, η «μόλυνση» δηλαδή και στο δεύτερο πόδι, οφείλεται στον ίδιο τον ασθενή – ο οποίος δεν πήρε όλα τα φάρμακα και δεν ακολούθησε σωστά τις οδηγίες του χειρουργού. Επομένως, θα πρέπει να πάρει περισσότερα φάρμακα, απλά και μόνο για να επιβιώσει – ακόμη και αν κινδυνεύει να μείνει για όλη του τη ζωή στην εντατική.Το κωμικοτραγικό ερώτημα που προκύπτει στην προκειμένη περίπτωση είναι ποιόν από τους δύο χειρουργούς θα επέλεγε κανείς, εάν ήταν στη θέση της Ελλάδας, έχοντας τραυματίσει το πόδι του. Τον πρώτο που αποδέχεται ότι εγχείρησε το λάθος πόδι, προσπαθώντας ίσως να πείσει για την αναγκαιότητα μίας επόμενης επέμβασης ή τον δεύτερο, ο οποίος επιμένει ότι ήταν το σωστό πόδι;” (πηγή: η αντιδικία των δολοφόνων)
Ανάλυση
Μετά την Τουρκία ακολούθησε η Αργεντινή, η κεντρική τράπεζα της οποίας όμως αντέδρασε διαφορετικά – αυξάνοντας προχθές το βραχυπρόθεσμο επιτόκιο εντυπωσιακά κατά 15% στο 60%! Λίγο πριν, το νόμισμα της είχε δεχθεί μαζικές πιέσεις, υποτιμούμενο σχεδόν στο 1:40 σε σχέση με το δολάριο – από 1:15 τον Απρίλιο του 2017 (πηγή). Εκτός αυτού η χώρα, επίσης σε αντίθεση με την Τουρκία, έχει συμφωνήσει τη στήριξη της από το ΔΝΤ με 50 δις $, έναντι μέτρων που της έχει επιβάλλει – ενώ θεωρείται πως η νέα κατάρρευση του νομίσματος της οφείλεται στην απαίτηση του δεξιού προέδρου της να καταβάλλει το ΔΝΤ πιο γρήγορα τα χρήματα που υποσχέθηκε. Πώς είναι δυνατόν όμως να καταρρέει το νόμισμα της και να αναγκάζεται η κεντρική τράπεζα να αυξήσει σε τέτοιο βαθμό τα βασικά επιτόκια, στραγγαλίζοντας ουσιαστικά την πραγματική της οικονομία και καταδικάζοντας χιλιάδες δανειολήπτες στη χρεοκοπία, αφού υπάρχει συμφωνία με το ΔΝΤ και ευρίσκεται σε πρόγραμμα του;
Η απάντηση είναι απλή: Επειδή από καθαρά ιδεολογικές αιτίες που έχουν σχέση με το αξίωμα της μη επέμβασης στις ελεύθερες αγορές, για να παραμένουν ελεύθερες, δεν μπορεί να συμφωνηθεί με το ΔΝΤ η άμεση σταθεροποίηση του νομίσματος – αλλά μόνο έμμεσα μέτρα, μέσω των οποίων θα μπορεί να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των αγορών, οπότε να πάψουν να πιέζουν το νόμισμα. Η απλή επίλυση βέβαια μίας τέτοιας νομισματικής κρίσης θα ήταν η εγγύηση μίας ορισμένης, χαμηλής ισοτιμίας από το ΔΝΤ – το οποίο θεωρητικά υπηρετεί τη διεθνή κοινότητα και την προστατεύει από τις άδικες κερδοσκοπικές επιθέσεις. Σε μία τέτοια περίπτωση, ο κάθε κερδοσκόπος θα καταλάβαινε πως εάν τοποθετηθεί κάτω από την ισοτιμία που εγγυήθηκε το ΔΝΤ θα χάσει τα χρήματα του – αφού οι κεντρικές τράπεζες των πλεονασματικών κρατών που είναι πίσω από το ΔΝΤ θα επενέβαιναν, αναγκάζοντας τον να χρεοκοπήσει.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως η Αργεντινή είναι η χώρα που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχε υιοθετήσει μία σταθερή σύνδεση του νομίσματος της με το δολάριο (currency board έναντι crawling peg τότε της Βραζιλίας), στο 1:1 – διακηρύσσοντας πως θα την κρατούσε για πάντα, έτσι ώστε να μην οδηγηθεί ποτέ ξανά σε υπερπληθωρισμό. Ουσιαστικά όμως επρόκειτο για τη μεγαλύτερη νομισματική ανοησία όλων των εποχών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της Αργεντινής αργότερα (ανάλυση) – ενώ τότε το ΔΝΤ την είχε βρει σωστή, τασσόμενο υπέρ δύο «ακρογωνιαίων» όπως τις χαρακτήριζε λύσεων: (α) των εντελώς σταθερών ισοτιμιών και (β) των εντελώς ευέλικτων, έτσι όπως καθορίζονται από τις ελεύθερες αγορές, χωρίς καμία παρέμβαση. Μετά την κατάρρευση βέβαια της Αργεντινής το 2001 άλλαξε θέσεις – αλλά κανένας δεν κατάλαβε μέχρι σήμερα το ακριβώς συνέβη τότε ή ποιές είναι σήμερα οι θέσεις του.
Η αποστολή του ΔΝΤ
Συνεχίζοντας, αυτό που απαιτείται σήμερα από το ΔΝΤ είναι να φροντίζει με τα πακέτα διάσωσης του (bailout package) να αποπληρώνονται οι διεθνείς πιστωτές και να ανακτούν την εμπιστοσύνη τους οι αγορές στα κράτη – επειδή θεωρούν πως το ΔΝΤ γνωρίζει τι ακριβώς χρειάζεται η κάθε χώρα για να λύσει τα προβλήματα της και να εξυγιανθεί, συμβουλεύοντας σωστά τις κυβερνήσεις της και εξασφαλίζοντας την πιστή τήρηση των μέτρων που επιβάλλει. Στην πραγματικότητα όμως αυτό που υπαγορεύει στις χώρες που υποχρεώνονται να ζητήσουν τη στήριξη του, δεν είναι άλλο από τη συνήθη πολιτική λιτότητας – από ένα συγκεκριμένο κοστούμι που προσπαθεί να φορέσει σε όλες, χωρίς να δίνει σημασία σε ποιά ταιριάζει και σε ποιά όχι.
Η αιτία είναι η εξής: Στα πλαίσια του οικονομικού δόγματος που υπηρετεί, δεν είναι σε θέση να σκεφτεί ή να υποθέσει τίποτα άλλο, από το ότι η κάθε είδους κρίση οφείλεται στη διόγκωση και στην κακή λειτουργία του κράτους – οπότε στη «λαιμαργία του». Ως εκ τούτου μπορεί να επιλυθεί μόνο με την αυστηρή «δίαιτα» του, χωρίς να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε χώρας και της κάθε κρίσης, στο εάν είναι μέλος μίας νομισματικής ένωσης ή όχι κοκ. – ένα δόγμα που πιστεύει ακράδαντα μεταξύ άλλων η αξιωματική αντιπολίτευση στην Ελλάδα, θεωρώντας πως το μαγικό ραβδί για την επίλυση των προβλημάτων μίας χώρας, στην οποία το 2010 πτώχευσε το κράτος, ενώ σήμερα δεν είναι μόνο αυτό πολύ πιο χρεοκοπημένο αλλά, επί πλέον, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, είναι η «κρατική δίαιτα»!
Με δεδομένο δε το ότι, το ΔΝΤ αμείβεται πλουσιοπάροχα για τις υπηρεσίες του, τόσο (α) επίσημα από τα θύματα του, όσο και (β) ανεπίσημα από τους μυστικούς εργοδότες του (= τις επιχειρήσεις που υφαρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των κρατών που εισβάλλει, τους κερδοσκόπους που διασώζουν τα χρήματα τους ή στοιχηματίζουν με επιτυχία καινούργια γνωρίζοντας εκ των προτέρων τι θα συμβεί κλπ.), ενώ δεν έχει κανέναν ανταγωνιστή, δεν είναι υποχρεωμένο να σπάζει το κεφάλι του για να βρει τις σωστές λύσεις – αυτές που ταιριάζουν καλύτερα στις ιδιαιτερότητες της εκάστοτε χώρας.
Στα πλαίσια αυτά η Αργεντινή, υπάκουος μαθητής του ΔΝΤ, προσπαθεί να καθησυχάσει τις αγορές βεβαιώνοντας τες ότι το έλλειμμα της το 2018 δεν θα υπερβεί το 1,3% του ΑΕΠ – από 3,9% το 2017. Το δημόσιο χρέος της ήταν βέβαια κάτω από το περιβόητο όριο του 60% του ΑΕΠ – οπότε εύλογα απορεί κανείς γιατί κάτω από τις σημερινές εξαιρετικά προβληματικές συνθήκες που βιώνει, θα έπρεπε να περιορίσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού της ή γιατί το 1,3% είναι ένα εύλογο μέγεθος.
Προφανώς πρόκειται για μία μεγάλη ανοησία, όπως άλλωστε είναι μεγάλη ανοησία το να φέρνει κανείς μία χώρα σε μία τόσο δύσκολη θέση, ώστε να μη έχει καμία άλλη δυνατότητα από την εξτρεμιστική αύξηση των επιτοκίων της, για να καταπολεμήσει την υποτίμηση του νομίσματος της και τον πληθωρισμό – με την οποία ουσιαστικά αυτοκτονεί η εγχώρια πραγματική οικονομία της.
Για το ΔΝΤ βέβαια, το οποίο κάποια στιγμή αργότερα θα παραδεχθεί τα λάθη του όπως στην περίπτωση της Ελλάδας (άρθρο), χωρίς όμως να τιμωρηθεί για αυτά με τη διεκδίκηση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκαλεί (πάνω από 1 τρις € στην Ελλάδα), είναι ασφαλώς αδιάφορο – αφού η πραγματική του αποστολή είναι η αποπληρωμή των ξένων πιστωτών της χώρας καθώς επίσης, εάν το επιτρέψουν οι συνθήκες που το ίδιο δημιουργεί, η υφαρπαγή των περιουσιακών της στοιχείων από τους ανεπίσημους εντολοδόχους του.
Οι ελεύθερες αγορές
Περαιτέρω, πρόβλημα είναι επίσης οι «ελεύθερες αγορές», οι οποίες παίζουν με το νόμισμα της Αργεντινής το ίδιο παιχνίδι, όπως με το βραζιλιάνικο Real που επίσης καταρρέει, με την τουρκική λίρα ή με το νόμισμα της Ν. Αφρικής (γράφημα) – με χώρες δηλαδή που έχουν υψηλά εξωτερικά χρέη, σχετικά μεγάλο πληθωρισμό και ελλείμματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους, οπότε είναι αδύνατον να βρουν στο οικονομικό σύστημα που υπάρχει κάποια λογική λύση στα μακροοικονομικά τους προβλήματα.
Γιατί έχουν υψηλά εξωτερικά χρέη και ελλείμματα; Επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν είχαν ζητήσει τη βοήθεια του ΔΝΤ και μολύνθηκαν όχι με τα πικρά, αλλά με τα δηλητηριώδη φάρμακα του – αφού έκτοτε ένα μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων τους ανήκουν σε ξένους, οι οποίοι αφαιρούν κάθε χρόνο χρήματα από τις οικονομίες τους εξάγοντας τα κέρδη και αποφεύγοντας την πληρωμή φόρων, μέσω των φορολογικών παραδείσων.
Τα ποσά αυτά που εκρέουν τους προκαλούν ελλείμματα και πληθωρισμό, τον οποίο προσπαθούν να καταπολεμήσουν με υψηλότερα επιτόκια από αυτά των ανεπτυγμένων χωρών – οπότε (α) απομυζούνται από τους κερδοσκόπους που δανείζονται με χαμηλά επιτόκια σε δολάριο, ευρώ ή γεν και τοποθετούν τα χρήματα τους σε αυτές με υψηλότερα (carry trade) και (β) ο ιδιωτικός τους τομέας δανείζεται σε ξένο νόμισμα, για να εκμεταλλευθεί τα χαμηλότερα επιτόκια, με αποτέλεσμα όταν αυξάνονται τα επιτόκια των ανεπτυγμένων χωρών και ανατιμούνται τα νομίσματα τους να χρεοκοπεί.
Έτσι υπήρξε μία έκρηξη του εξωτερικού δανεισμού τόσο της Αργεντινής, όσο και της Τουρκίας κυρίως σε δολάρια μετά το 2010, όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί – οπότε, όταν άρχισαν να αυξάνονται τα αμερικανικά επιτόκια και να ανατιμάται το δολάριο, βυθίστηκαν στη νομισματική κρίση που βιώνουν σήμερα, κινδυνεύοντας με μαζικές χρεοκοπίες τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών.
Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του εξωτερικού χρέος της Αργεντινής ( μπλε
στήλες αριστερή κάθετος) σε σύγκριση με την Τουρκία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Φυσικά οι κερδοσκόποι δεν κερδίζουν μόνο από τη διαφορά των επιτοκίων αλλά, πολύ περισσότερο, από την υποτίμηση των νομισμάτων που προβλέπουν και προκαλούν – αφού τοποθετούνται στην πτώση τους με μόχλευση (leverage) έως και 1: 100, όπου με 1.000 $ δικά τους χρήματα μπορούν να επενδύσουν 100.000 $, θησαυρίζοντας κυριολεκτικά (για παράδειγμα, με την πτώση της λίρας κατά σχεδόν 20% μέσα σε μία ημέρα, με 1.000 $ κέρδιζε κανείς 20.000 $ χωρίς να κάνει τίποτα!). Άλλοι κερδοσκόποι δε κερδίζουν από την πτώση των χρηματιστηρίων, από το ξεπούλημα των χρεοκοπημένων επιχειρήσεων κοκ. – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε τη γεωπολιτική πλευρά της διαδικασίας (ανάλυση), όπου οι πανίσχυρες χρηματοπιστωτικά Η.Π.Α. γονατίζουν τους «αντιπάλους» τους, κερδίζοντας ταυτόχρονα τεράστια ποσά, αφού στο παιχνίδι δεν συμμετέχουν μόνο οι κερδοσκόποι, αλλά και οι μυστικές υπηρεσίες.
Η ανάγκη αλλαγής του συστήματος
Συνεχίζοντας, ασφαλώς μία σειρά κυβερνήσεων της Αργεντινής έκαναν μεγάλα λάθη, όπως επίσης της Τουρκίας ή της Βραζιλίας – οπότε υπεύθυνοι δεν είναι μόνο οι ξένοι και τα κατακάθια του δηλητηρίου του ΔΝΤ. Το κυριότερο από τα λάθη τους είναι το ότι δεν κατάφεραν να τιθασεύσουν τον πληθωρισμό, επειδή εμπιστεύονταν πάντοτε τις λύσεις της νεοκλασικής/ μονεταριστικής σχολής – αντί να συνειδητοποιήσουν πως πρόκειται για ένα πρόβλημα των ονομαστικών μισθών.
Με απλά λόγια, όταν οι μισθοί αυξάνονται περισσότερο από την άνοδο της παραγωγικότητας των εργαζομένων, η οποία είναι το αποτέλεσμα κυρίως των επενδύσεων σε καινούργιες διαδικασίες παραγωγής, σε νέα μηχανήματα κοκ., τότε μειώνεται η ανταγωνιστικότητα της χώρας – οπότε είναι αναπόφευκτα τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, η εξ αυτών η πτώση της ισοτιμίας των νομισμάτων και η άνοδος του πληθωρισμού.
Η διεθνής κοινότητα όμως και οι οικονομολόγοι της είναι επίσης υπεύθυνοι (όπως και στην περίπτωση της Ευρωζώνης), επειδή δεν είναι πρόθυμοι να κρίνουν το υπάρχων νομισματικό σύστημα και να προσφέρουν στις αναπτυσσόμενες χώρες ένα καλύτερο – το οποίο να επιτρέπει διαφορετικά ποσοστά πληθωρισμού, απαγορεύοντας την κερδοσκοπία επ’ αυτών (δηλαδή, απαγορεύοντας το carry trade, τις ανοιχτές πωλήσεις, τα CDS όπου κανείς ασφαλίζει το σπίτι του γείτονα έναντι πυρκαγιάς, έχοντας ως εκ τούτου το κίνητρο να το κάψει κοκ.). Αντί λοιπόν να αναζητούνται τα λάθη στα σφάλματα του συστήματος, καθώς επίσης στην πολιτική των πλεονασματικών χωρών όπως της Γερμανίας στην περίπτωση του ευρώ (ανάλυση), κατηγορούνται για κάθε κρίση οι εκάστοτε χώρες, οι κυβερνήσεις και οι Πολίτες τους – ενώ το σύστημα, οι ελεύθερες αγορές και οι αχόρταγοι κερδοσκόποι καθόλου!
Το γεγονός αυτό έχει τεκμηριωθεί ξεκάθαρα στην Ελλάδα, η οποία ήταν το πρώτο θύμα του καταστροφικού συστήματος της Ευρωζώνης – στην οποία προηγήθηκε απαράδεκτα η νομισματική ένωση της δημοσιονομικής και τραπεζικής, με αποτέλεσμα τα κράτη μέλη της να μην έχουν κανένα νομισματικό όπλο αντιμετώπισης κρίσεων στη διάθεση τους. Ακόμη χειρότερα, στη χώρα μας επιβλήθηκε η μη δοκιμασμένη πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, με αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση της – η οποία φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, όσον αφορά την κατακόρυφη άνοδο των κόκκινων δανείων, την κατακόρυφη πτώση των επενδύσεων δίπλα, το στράγγισμα της ρευστότητας (κάτω αριστερά) και την κατακρεούργηση των συντάξεων.
Σε κάθε περίπτωση, γενικά όσον αφορά την παγκόσμια οικονομία, όποια χώρα και για οποιονδήποτε λόγο έχει υψηλότερο ποσοστό πληθωρισμού από τα βιομηχανικά κράτη, είναι αργά ή γρήγορα καταδικασμένη να υποστεί τις επιθέσεις των κερδοσκόπων – οπότε, εάν δεν είναι προετοιμασμένη και δεν έχει τα μέσα να τους αντιμετωπίσει καταστρέφεται. Εν προκειμένω, η προσφυγή της στο ΔΝΤ (ή στην Τρόικα) για δανεισμό είναι συνώνυμη με την επισφράγιση της θανατικής καταδίκης της – με την κατάληξη της να είναι μία αιώνια εξαρτημένη χώρα, μία αποικία των δανειστών της, με τους Πολίτες της σκλάβους χρέους σε καθεστώς κυλιόμενης χρεοκοπίας.
Επίλογος
Το σύστημα του Bretton Woods που υιοθετήθηκε μετά το 1945, μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο από τις δίκαιες τότε Η.Π.Α., καταργήθηκε το 1973 – όταν η υπερδύναμη εγκατέλειψε μονομερώς τον κανόνα του χρυσού, άρχισε να τυπώνει αφειδώς χρήματα χωρίς αντίκρισμα για να χρηματοδοτεί τους πολέμους του δολαρίου (ανάλυση), δρομολόγησε τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό αμέσως αργότερα και ξεκίνησε τις επιδρομές λεηλασίας ανά τον πλανήτη, με αιχμή του δόρατος το ΔΝΤ και τους γενιτσάρους που τοποθετεί σε όλες σχεδόν τις χώρες της υφηλίου (το ΝΑΤΟ και η στρατιωτική τους μηχανή επεμβαίνουν όπου υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις).
Έκτοτε οι νομισματικές και λοιπές κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, σε τακτά χρονικά διαστήματα, με στόχο την υφαρπαγή πλούτου εκ μέρους των πανίσχυρων κρατών και αγορών – οπότε, εάν δεν αλλάξει, η κατάσταση θα διαιωνίζεται έως ότου το σύστημα αυτοκαταστραφεί. Σήμερα βέβαια έχουν δημιουργηθεί αντίπαλες δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν την απελευθέρωση των κρατών τους και την αντικατάσταση του συστήματος – με επικεφαλείς την Κίνα και τη Ρωσία. Εν τούτοις, πρόκειται για μία πολύ δύσκολη διαδικασία – η οποία συνήθως δεν επιτυγχάνεται ειρηνικά (αν και στην εποχή των πυρηνικών όπλων οι πόλεμοι θεωρούνται αδύνατοι).
Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, οφείλουμε να γνωρίζουμε πως της έχει επιβληθεί το σχέδιο Morgenthau, το οποίο κατάφερε να αποφύγει η Γερμανία μετά τον πόλεμο – υπενθυμίζοντας τα λόγια του αρχισυντάκτη της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt κ. Gabor Steingart, σε μία συνέντευξή του στον «Κόσμο του Επενδυτή» το 2011, σύμφωνα με την οποία τα εξής:
«Οι δυτικές κυβερνήσεις και το ΔΝΤ αγοράζουν χρόνο, κάτι που δεν σας βοηθάει καθόλου. Η Ελλάδα χρειάζεται μία πραγματική λύση, αφού δεν είναι συνετό να καταπολεμάς μία κρίση χρέους με τεράστια, νέα χρέη…… Τα παιδιά του Σικάγου πήγαν στη Μόσχα, με σκοπό να «συνεφέρουν» την οικονομία με αυστηρή λιτότητα. Η χώρα διαλύθηκε. Οι Γερμανοί αποφασίσαμε στην ενοποίηση ότι, δεν έχει νόημα να μειώνεις συνεχώς τις δαπάνες και να αυξάνεις τους φόρους. Επενδύσαμε πολύ, αυξήσαμε τις εργατικές αμοιβές στην ανατολική Γερμανία. Είχαμε πολύ καλά αποτελέσματα.Το πρόγραμμά μας δούλεψε γιατί ήταν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από όσα κάνετε στην Ελλάδα….. Δόθηκε πίστωση 110 δις € στην Ελλάδα. Στην Αν. Γερμανία, για την αναδιοργάνωση της οικονομίας της, δίναμε 160 δις € κάθε χρόνο, πάνω από δέκα χρόνια. Το ελληνικό πρόβλημα δεν πρέπει να γίνει πρόβλημα του Ευρώ και της ΕΕ. Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει μόνο το 2,5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, δεν είναι πρόβλημα.Χρειαζόσαστε περισσότερη αυτοπεποίθηση, αφού χωρίς αυτοπεποίθηση δεν θα βρείτε τη σωστή λύση – η οποία δεν είναι «τεχνικό ζήτημα». Πρέπει οι άνθρωποι να επιστρέψουν στην παραγωγική δουλειά και στην ανάπτυξη…. Η κυβέρνησή σας, ο πρωθυπουργός σας, πρέπει να αλλάξουν κατεύθυνση.Είμαι σίγουρος ότι τελικά όλοι θα αλλάξουμε κατεύθυνση. Μεταπολεμικά, οι ΗΠΑ εφάρμοσαν το σχέδιο «Morgenthau» για να διαλύσουν τη γερμανική κοινωνία, καταστρέφοντας την τεχνολογία και τη βιομηχανία μας – αυτό κάνουμε στην Ελλάδα τώρα….. Προσπαθούμε να τιμωρήσουμε τους Έλληνες. Θα καταστρέψουμε την ικανότητα της Ελλάδας να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Οι ΗΠΑ πήγαν από το σχέδιο «Morgenthau» στο σχέδιο «Marshall» (European Recovery Program). Η Ελλάδα πρέπει να πάει από τη λιτότητα στην ανάκαμψη και ανάπτυξη. Ελπίζω να μη γίνει πολύ αργά” (πηγή).
Δυστυχώς η τότε κυβέρνηση μας δεν άκουσε ούτε αυτόν, ούτε κανέναν άλλο – με αποτέλεσμα να έχουμε οδηγηθεί στο σημερινό, τρομακτικό αδιέξοδο, από το οποίο πολύ δύσκολα καταφέρνει μία χώρα να ξεφύγει εάν δεν υπάρξει συλλογική αντίδραση, κινδυνεύοντας να μετατραπεί σε μία μαύρη τρύπα στο χάρτη και να χαθεί εντελώς ως Έθνος.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου