Η Μ. Βρετανία και η ΕΚΤ

Ως ηγετική δύναμη μίας ερμητικά κλειστής φυλακής και μίας ομάδας εθνικών κεντρικών τραπεζών που εξυπηρετούν όλες ανεξαιρέτως τα συμφέροντα των αγορών που ελέγχονται από τις ελίτ, η ΕΚΤ δεν έχει μόνο οικονομική ισχύ αλλά, επίσης, πολιτική – χωρίς τα στελέχη της να εκλέγονται δημοκρατικά από τους Πολίτες.

Διεθνή 

Μετά την ελληνική τραγωδία και το βρώμικο εκβιασμό της χώρας μας μέσω της ΕΚΤ, σε στενή συνεργασία με την ενδοτική πολιτική της ηγεσία (ανάλυση), την οποία ακολούθησαν ανάλογα δράματα στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία και στην Κύπρο, έμμεσα στην Ιταλία που της επιβλήθηκε από την κεντρική τράπεζα μία κυβέρνηση τεχνοκρατών με την ανατροπή του Berlusconi, καθώς επίσης στην Ισπανία, καμία άλλη χώρα της ΕΕ που διαθέτει εθνικό νόμισμα δεν θέλει να υιοθετήσει το ευρώ – παρά το ότι αποτελεί συμβατική υποχρέωση για όλες. Αυτό που έχουν συνειδητοποιήσει δε είναι το ότι, το πρόβλημα δεν είναι τόσο το νόμισμα, όσο η ΕΚΤ και οι εκβιασμοί της – οι οποίοι έγιναν έντονα αισθητοί στην Ιρλανδία, στην Κύπρο και στην Ελλάδα το 2015, όπου έκλεισε παράνομα τις τράπεζες.

Ειδικά όσον αφορά τη δικαιολογία της, σύμφωνα με την οποία υπήρχε φόβος μετάδοσης της κρίσης μέσω των ομολόγων στις άλλες χώρες (contagion), πρόκειται για μεγάλο ψεύδος – αφού ήταν και είναι πάντοτε σε θέση να συγκρατεί τις τιμές τους (=επιτόκια δανεισμού) σε όποιο σημείο θέλει, παρεμβαίνοντας στις αγορές, όπως τεκμηριώθηκε το 2012. Ως εκ τούτου η κατακόρυφη άνοδος τους πριν το 2012 ήταν σκόπιμη (γράφημα) – στην προσπάθεια της να επιβληθεί στα κράτη-μέλη, χαράσσοντας την πολιτική που απαιτούσαν αυτοί που κρύβονται πίσω της και την ελέγχουν: οι αγορές των ελίτ. 

Εν τούτοις, η νομισματική κρίση της Τουρκίας έχει προκαλέσει το φόβο χωρών όπως η Πολωνία, τα εξωτερικά χρέη της οποίας είναι υπερβολικά υψηλά ή της Σουηδίας – η οποία υποφέρει από μία φούσκα ακινήτων, ενώ υφίσταται πιέσεις στο νόμισμα της. Στα πλαίσια αυτά είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν να αλλάξουν απόψεις, εάν η ΕΚΤ το θελήσει – ενώ ήδη η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας δέχεται τις επιθέσεις της, με την εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού της πάνω από το 3,2% που ασφαλώς δεν είναι συμπτωματική (εκτός του ότι οι εκροές κεφαλαίων και καταθέσεων από τη χώρα κλιμακώνονται). 

Το μεγάλο παιχνίδι της όμως υποθέτουμε ότι θα παιχθεί στη Μ. Βρετανία, διαπιστώνοντας πως οι ξένοι επενδυτές έχουν αποσυρθεί μαζικά τον Ιούλιο από τα ομόλογα της, με την καθαρή εκροή τους να υπολογίζεται στα 17,153 δις στερλίνες – τη μεγαλύτερη από το ξεκίνημα των εκδόσεων τους το 1982 (πηγή). Εν προκειμένω, κανένας δεν αποκλείει τη συμμετοχή της ΕΚΤ στη μεγάλη έξοδο από τη Μ. Βρετανία – αφού κάτι τέτοιο θα τη βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό, επειδή θα έδινε ένα ακόμη μάθημα στις «αντιδραστικές» χώρες της ΕΕ, εκτός από αυτό που παίρνουν από την Τουρκία. 

Βέβαια υπάρχουν πολλές άλλες εκδοχές, όπως το ότι η Μ. Βρετανία έχει τα μεγαλύτερα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της από όλες τις άλλες βιομηχανικές χώρες – σχεδόν συγκρίσιμα με αυτά της Τουρκίας (γράφημα). Επομένως είναι εύλογοι οι φόβοι των επενδυτών, σε συνδυασμό με τον υπερβολικά διογκωμένο ισολογισμό της κεντρικής της τράπεζας (πηγή), καθώς επίσης με τα υψηλά εξωτερικά της χρέη – οικονομικά μεγέθη που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μία μεγάλη νομισματική κρίση στη χώρα, πόσο μάλλον ενόψει ενός «σκληρού» BREXIT ή μη συμφερουσών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ. 

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών
συναλλαγών της Μ. Βρετανίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με την
Τουρκία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος). 

Το πιθανότερο είναι άλλωστε να χρησιμοποιηθεί η Μ. Βρετανία ως παράδειγμα προς αποφυγή, να «σταυρωθεί» δηλαδή από την ΕΚΤ και τους «εργοδότες» της (εν πρώτοις από τις αγορές που ασφαλώς δεν θέλουν τη διάλυση της ΕΕ ή της Ευρωζώνης και δευτερευόντως από τη Γερμανία), όπως ακριβώς συνέβη με την Ελλάδα – ειδικά ενόψει των διαπραγματεύσεων με τη νέα κυβέρνηση της Ιταλίας, οι οποίες δεν φαίνεται να είναι καθόλου εύκολες. 

Το ΑΕΠ πάντως της Μ. Βρετανίας σε δολάρια ακολουθεί καθοδική πορεία, οπότε είναι ακόμη ένα αρνητικό σημάδι για την οικονομία της – όπως επίσης το ελλειμματικό εμπορικό της ισοζύγιο, η φούσκα ακινήτων, το αδύναμο τραπεζικό της σύστημα κοκ. Ως εκ τούτου αποτελεί εύκολο στόχο σε συνδυασμό με το BREXIT – οπότε δεν μπορεί να αποκλεισθεί τίποτα. 

Περαιτέρω, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η ΕΚΤ είναι σε θέση να ασκεί τέτοια επιρροή στο «πεπρωμένο» της Ευρώπης. Η απάντηση είναι ότι, η ένταξη στην Ευρωζώνη αποτελεί μία αμετάκλητη διαδικασία – πως καμία χώρα δηλαδή δεν μπορεί να την εγκαταλείψει ούτε εκούσια, ούτε ακούσια. Ως ηγετική δύναμη λοιπόν μίας ερμητικά κλειστής φυλακής και μίας ομάδας εθνικών κεντρικών τραπεζών που εξυπηρετούν όλες ανεξαιρέτως τα συμφέροντα των αγορών που ελέγχονται από τις ελίτ, δεν έχει μόνο οικονομική ισχύ αλλά, επίσης, πολιτική – χωρίς τα στελέχη της να εκλέγονται δημοκρατικά από τους Πολίτες. 

Το γεγονός αυτό έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές μετά το 2008, κυρίως όταν φάνηκαν τα προβλήματα που είχαν προκαλέσει οι τράπεζες στα κράτη (ετεροβαρές ρίσκο) – όπου ακόμη και οι Γερμανοί Πολίτες δεν ήθελαν να πληρώσουν το βαρύ τίμημα οι Έλληνες ή οι Πορτογάλοι, αλλά οι τράπεζες, μεταξύ των οποίων η Deutsche Bank που κατηγορείται από την ίδια την αστυνομία της χώρας της ως μία εγκληματική οργάνωση. Η ΕΚΤ όμως είχε διαφορετική άποψη, τασσόμενη υπέρ των τραπεζών, την οποία τελικά επέβαλλε – ενώ κανένας δεν γνωρίζει εάν ο πραγματικός εχθρός ήταν ο τότε επικεφαλής της, ο J.C. Trichet ή ο Σόιμπλε (η ιστορία θα το δείξει). 

Ολοκληρώνοντας, η Μ. Βρετανία ανακαλύπτει σιγά-σιγά τι σημαίνει «ανάληψη του ελέγχου εκ των υστέρων» – ενώ είναι φανερό ότι μία έξοδος από το ευρώ, ακόμη και από μία χώρα που θα μπορούσε να το επιδιώξει όπως η Ιταλία, θα έπληττε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό την καθημερινότητα και το βιοτικό επίπεδο των Πολιτών, συγκριτικά ακόμη και με το δυσκολότερο BREXIT. Με απλά λόγια, η εναλλακτική λύση στο ευρώ, εάν θέλει κανείς να παραμένει ρεαλιστής, είναι εξαιρετικά φρικτή – ειδικά εάν συμπεριλάβουμε στη σκέψη μας τις επιθέσεις που θα δεχόταν η χώρα που θα το τολμούσε τόσο από την ΕΚΤ, όσο και από τους «εργοδότες» της. 

Καλοί οι ηρωισμοί λοιπόν, αλλά όταν πρόκειται να τους πληρώσει ένας ολόκληρος λαός, πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός – αν μη τι άλλο να έχει σχέδιο, εναλλακτικές λύσεις, ισχυρούς συμμάχους και την κατάλληλη προετοιμασία, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, με αντίπαλο την ΕΚΤ που τρομοκρατεί σχεδόν τους πάντες και συμπεριφέρεται ως ένας κοινός εγκληματίας, δεν είναι καθόλου εύκολη. Με απλά λόγια, δεν είναι καλή στρατηγική να πηγαίνει κανείς με το κεφάλι στον τοίχο – αφού η πιθανότητα να το σπάσει είναι πολύ μεγαλύτερη, παρά να δημιουργήσει κάποιες ρωγμές στον τοίχο.

Πηγή : https://analyst.gr