Η περίεργη σχέση του ισλαμισμού με τους δικαιωματιστές της κουλτούρας αφύπνισης

Η νεοφιλελεύθερη πίστη της Δύσης στην ενοποιητική δύναμη της αγοράς, κληρονομιά του Hayek, παραβλέπει πως η περίφημη απελευθέρωση της αγοράς που βιώνουμε μετά το 1980, η απορρύθμιση όπως λέγεται, διαβρώνει τις αξίες, τις παραδόσεις, τους περιορισμούς και το μέτρο παντού – ενώ η απώλεια της κοινωνικής συνοχής, φέρει μαζί της τους σπόρους της αυτοκαταστροφής, οι οποίοι φαίνονται καθαρά στις αντιλήψεις της «woke agenda». Τι ενώνει αλήθεια τον ισλαμισμό και τους δικαιωματιστές της «woke κουλτούρας»; Παραδόξως και απλούστατα, το μίσος τους για τη Δύση – ακόμη περισσότερο, για το δυτικό πολιτισμό ως τέτοιο. Στα πλαίσια αυτά, εάν ο δυτικός πολιτισμός θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό του και τις αξίες του, καθώς επίσης να τα προστατεύσει, δεν αρκεί να αγωνισθεί απλά εναντίον του δικαιωματισμού, του ισλαμισμού και των άλλων εξτρεμισμών. Πρέπει επίσης να αμφισβητήσει τον εαυτό του και τις συνέπειες της πολιτικής του – χωρίς όμως να αρνείται τα μεγάλα πνευματικά και πολιτιστικά του επιτεύγματα, μέσω του μίσους προς τον εαυτό του.

.

Ανάλυση

 

Η 7^η Οκτωβρίου ήταν η επέτειος μία ιστορικής πράξης βαρβαρότητας – της αποτρόπαιης σφαγής από τη Χαμάς του ισραηλινού άμαχου πληθυσμού, στα εδάφη του που συνορεύουν με τη Λωρίδα της Γάζας. Εν τούτοις οι βίαιες δολοφονίες, οι ακρωτηριασμοί, οι βιασμοί και οι απαγωγές πολλών ανθρώπων, όχι μόνο Ισραηλινών, επικροτήθηκαν δυστυχώς από πολλούς τότε – ούτως ή άλλως από τους δολοφόνους της Χαμάς αλλά, επί πλέον, από τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας, καθώς επίσης από άτομα αραβικής καταγωγής που διαμένουν στην Ευρώπη.

Τα αντισημιτικά δε περιστατικά, οι πράξεις βίας δηλαδή εναντίον Εβραίων, αυξήθηκαν εκεί που προκαλείται η μεγαλύτερη εντύπωση, με δεδομένη την ιστορία του Ολοκαυτώματος: στη Γερμανία. Παρά το ότι λοιπόν πολυπληθής γερμανική αστυνομία φρουρούσε το μνημείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο, την 7^η Οκτωβρίου του 2024 υπήρξαν μεγάλες αναταραχές και αντισημιτικά συνθήματα – ειδικά από νέους αραβικής καταγωγής που διαμένουν στη γερμανική πρωτεύουσα.

 

Η απίστευτη αυτή χαρά, η γιορτή για μία τέτοια παραβίαση του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως την 7^η Οκτωβρίου του 2023, θυμίζει μία άλλη τρομοκρατική ενέργεια: την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001. Επίσης τότε, εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου, έδειχναν τους αποτρόπαιους θανάτους στους δίδυμους πύργους – οι οποίοι «γιορτάζονταν» από χιλιάδες Άραβες, συμπεριλαμβανομένων αυτών στη Λωρίδα της Γάζας. Οι τρομοκράτες δε που οδήγησαν τα δύο αεροπλάνα στο World Trade Center, θεωρούνται από πολλούς, ακόμη και σήμερα, μάρτυρες – αγωνιστές της ελευθερίας!

 

Στα πλαίσια αυτά, παρατηρητές όπως ο ψυχολόγος και συγγραφέας Ahmad Mansour, καθώς επίσης η εθνολόγος Susanne Schroeter, επισημαίνουν ακούραστα κάτι που πολλοί ακόμη δεν θέλουν να δουν – έναν φανατικό ισλαμισμό που αναπτύσσεται στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων λόγω της αποτυχημένης μεταναστευτικής πολιτικής. Έναν ισλαμισμό όμως που συνδέεται επικίνδυνα με τους οπαδούς της κουλτούρας αφύπνισης (woke agenda) – με τους δικαιωματιστές, με τους οποίους η ακαδημαϊκή «πολιτική ταυτότητα» έχει συνάψει μία περίεργη σχέση.

 

Το γεγονός τώρα ότι, κατηγορούν τους αντιθέτους τους για ρατσισμό, τεκμηριώνει πόσο προχωρημένη είναι ήδη αυτή η κατάσταση – ενώ αυτό που, εκ πρώτης όψεως, αποτελεί ένα περίεργο μείγμα ισλαμισμού και εκείνων που του παρέχουν «άφεση αμαρτιών», των δικαιωματιστών, έχει ξεκινήσει προ πολλού την πορεία του μέσα από τους πολιτικούς θεσμούς.

 

Τι ενώνει αλήθεια τον ισλαμισμό και τους δικαιωματιστές της «woke κουλτούρας»; Παραδόξως και απλούστατα, το μίσος τους για τη Δύση – ακόμη περισσότερο, για τον δυτικό πολιτισμό ως τέτοιο. Η στάση δε αυτή προωθείται κάποιες φορές από τα δημόσια ΜΜΕ και τους πολιτιστικούς θεσμούς των δημοκρατιών, στις δυτικές κοινωνίες – στους Πολίτες, αν και με φιλτραρισμένη μορφή.

 

Η κρίση πολιτικής ταυτότητας της Δύσης

 

Συνεχίζοντας, ο κοινωνιολόγος F. Furedi απέδειξε ότι, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, μία θεμιτή αντιαποικιακή κριτική συνδέθηκε με την αυξανόμενη επιρροή μίας επικριτικής πολιτισμικής ευαισθησίας της εποχής – με την έννοια πως η αντιαποικιοκρατική σκέψη, «πιάστηκε στον απόηχο» της δυτικής κρίσης πολιτικής ταυτότητας και πολυπολιτισμικότητας. Εμφανίσθηκε δηλαδή μία νέα μορφή αντιδυτικής σκέψης και πολιτικού σχετικισμού – η οποία βασίσθηκε στους ιδεολογικούς «πόρους» που αναπτύχθηκαν στα δυτικά πανεπιστήμια και πολιτιστικά ιδρύματα.

 

Οι πιο ριζοσπαστικές εκδηλώσεις τώρα αυτού του φαινομένου φτάνουν μερικές φορές τόσο μακριά, ώστε ο ισλαμικός τρόμος που βιώνεται από πολλές χώρες, με κραυγαλέο παράδειγμα τη σφαγή της Χαμάς, να παρουσιάζεται από αρκετούς αριστερούς ακαδημαϊκούς ως μετααποικιακός απελευθερωτικός αγώνας. Παράδειγμα μία ανάρτηση των σπουδαστών του Columbia «για τη δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη» (@Columbia Students for Justice in Palestine) στο Χ, η οποία αναφέρει τα εξής: «Είμαστε Δυτικοί που αγωνιζόμαστε για την πλήρη εξάλειψη του δυτικού πολιτισμού».

 

Εν προκειμένω, με το μηδενιστικό κάλεσμα να καταστραφεί οτιδήποτε έχει δημιουργήσει ο δυτικός πολιτισμός, κλάδοι όπως τα μαθηματικά και η φιλοσοφία, θεωρούνται από αυτού του είδους τις πολιτικές ταυτότητας ως «δυτικοί» – οπότε ως καταπιεστικοί που πρέπει να εξαλειφθούν.

 

Οι τρομοκρατικές ενέργειες δε τύπου Χαμάς, χαρακτηρίζονται ως «αντιαποικιακός αγώνας» – δικαιολογούνται δηλαδή από την αποικιοκρατική πολιτική της Δύσης στο παρελθόν, μέσω της οποίας ληστεύτηκαν οι πόροι των χωρών του τρίτου κόσμου και εξαθλιώθηκαν οι κάτοικοι τους.

 

Το κενό των επικριτών του ισλαμισμού

 

Περαιτέρω, οι διαπιστώσεις των παραπάνω επιστημόνων (Mansour, Schroeder, Furedi), έχουν ένα μεγάλο κενό – το ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για το μίσος εναντίον της Δύσης που όμως δημιουργεί η ίδια η Δύση. Το γεγονός αυτό οφείλεται λιγότερο στο δυτικό αποικιοκρατικό παρελθόν που έχει εξετασθεί, αναλυθεί, καθώς επίσης αφομοιωθεί επαρκώς και περισσότερο στα «διαλείμματα πολιτισμού», στις παραβιάσεις του που συμβαίνουν ακόμη και σήμερα – με την έννοια ότι, διαπράττονται ακόμη εγκλήματα στη Δύση που ασφαλώς δεν είναι πολιτισμένα.

 

Παράδειγμα το ότι, υπήρξε μία άλλη 11^η Σεπτεμβρίου από αυτήν του 2001 – σχεδόν τρεις δεκαετίες πριν το 2001, το 1973, όπου την ίδια ημερομηνία στη Χιλή, ο στρατηγός A. Pinochet πραγματοποίησε ένα πραξικόπημα εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου S. Allende. Το πραξικόπημα αυτό ξεκίνησε και υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ – ενώ την περίοδο που ακολούθησε, περίπου 38.000 άνθρωποι φυλακίσθηκαν και βασανίσθηκαν, καθώς επίσης χιλιάδες πέθαναν στα στρατόπεδα της φασιστικής στρατιωτικής δικτατορίας.

 

Εν προκειμένω, ο νομπελίστας οικονομολόγος F.A. von Hayek, ο αυτοαποκαλούμενος θεματοφύλακας του Δισκοπότηρου της ελευθερίας από τη «δουλεία», ανακοίνωσε το 1978 που ασφαλώς γνώριζε τι είχε συμβεί στη Χιλή ότι, η δικτατορία του Pinochet ήταν μία απαραίτητη μεταβατική περίοδος – στην πορεία προς την πραγμάτωση της ατομικής και οικονομικής ελευθερίας. Ότι δηλαδή παραβιάσθηκε μεν ο πολιτισμός, αλλά αποτελούσε ένα αναγκαίο «διάλειμμα» – για να επανέλθει βελτιωμένος.

 

Με την ίδια λογική λοιπόν, το Ισραήλ έκανε ένα «διάλειμμα» στον πολιτισμό την 7^η Οκτωβρίου – αποτεφρώνοντας ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Η εισβολή του στρατού του δε, του IDF, έχει κοστίσει πάνω από 40.000 ζωές Παλαιστινίων – χωρίς ποτέ να αναρωτηθεί τουλάχιστον για την αναλογικότητα των ενεργειών του.

 

Εάν δηλαδή οι δικές του σφαγές είναι ανάλογες με αυτές της Χαμάς – ή, έστω, εάν είναι απαραίτητες για την άμυνα του που φυσικά δικαιούται. Εδώ θυμίζει δυστυχώς τις θηριωδίες των ναζί – οι οποίοι, όταν δέχονταν επιθέσεις από αντιστασιακούς, σκότωναν δέκα φορές περισσότερους αμάχους, για να «συνετίσουν» τα χωριά που επέτρεπαν τις επιθέσεις και που τελικά ερήμωναν από τα εγκλήματα τους.

 

Το μίσος πάντως εναντίον του Ισραήλ δεν προέρχεται μόνο από τον παραδοσιακό αντισημιτισμό – ούτε από τη γενοκτονία που συντελείται στη Γάζα. Η αλήθεια είναι πως για δεκαετίες, η ισραηλινή κυβέρνηση κλέβει συστηματικά γη και διώχνει των παλαιστινιακό πληθυσμό στη Δυτική Όχθη – με τη βοήθεια μαχητών εποίκων. Η παράνομη δε κατασκευή οικισμών και τειχών, εκτείνεται πέρα από τα σύνορα του 1967 (εικόνα) – ενώ, όπως ανέφερε πρόσφατα η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, η κυβέρνηση Νετανιάχου υποστηρίζει υλικοτεχνικά και οικονομικά την επέλαση και την παρενόχληση των Παλαιστινίων αγροτών στη Δυτική Όχθη.

 

Στο Ισραήλ πάντως δεν δόθηκε μία έκταση γης χωρίς ανθρώπους, όπως φαίνεται ότι πιστεύουν οι Ισραηλινοί – ούτε ήταν άγριοι ή/και τρομοκράτες οι προηγούμενοι κάτοικοι της περιοχής, όπως δεν ήταν άδεια έκταση η Αμερική ή/και άγριοι οι Ινδιάνοι που την κατοικούσαν, οι οποίοι χαρακτηρίσθηκαν ως τέτοιοι από τους Ευρωπαίους εποίκους.

 

Αυτή είναι η άλλη όψη μίας περίπλοκης σύγκρουσης – την οποία φαίνεται πως αγνοούν οι Schroter και Mansour, όταν τείνουν να συνδυάζουν την κριτική για το Ισραήλ και τον αντισημιτισμό. Με απλά λόγια, όπως δεν πρόκειται για ρατσισμό όταν επισημαίνουμε την αυξανόμενη ισχύ του πολιτικού Ισλάμ στην Ευρώπη και τη δύσκολη ενσωμάτωση των μουσουλμάνων μεταναστών, έτσι δεν είναι αντισημιτισμός η καταγγελία των στρατιωτικών ενεργειών του Ισραήλ και η πολιτική του των παράνομων εποικισμών στη Δυτική Όχθη – αλλά κοινή λογική που θα ίσχυε για οποιονδήποτε λαό, με ανάλογες συμπεριφορές.

 

Είναι επίσης αλήθεια πως όσο η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή παραμένει άλυτη, ο ισλαμισμός που κερδίζει έδαφος παγκοσμίως, θα συνεχίσει να βρίσκει νέα τροφή – ότι στην ουσία τρέφεται από αυτά τα γεγονότα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως η παράνομα κατεχόμενη ανατολική Ιερουσαλήμ, φιλοξενεί τους τρίτους πιο σημαντικούς χώρους του Ισλάμ: το Θόλο του Βράχου (Dome of the Rock) και το Τζαμί Al-Aqsa. Σε κάθε περίπτωση, όσο η μία πλευρά θεωρεί τον εαυτό της καλό και την άλλη κακό, δεν πρόκειται να βρεθεί λύση – δυστυχώς.

 

Όσον αφορά δε τον άκριτο αυτοέπαινο της «φιλελεύθερης και ελεύθερης κοινωνίας» που χρησιμοποιείται από τη Δύση, απέναντι στο πολιτικό Ισλάμ, είναι έωλος – αφού παραμένει αμφίβολο το εάν ένας πολιτισμός, ο οποίος ορίζει όλο και περισσότερο την ελευθερία ως μία συσσώρευση ανθρώπων που συμμορφώνονται με την αγορά και έχουν στην ουσία μετατραπεί σε υπερατομικιστές σε αστικά χωνευτήρια, μπορεί να προσφέρει ταύτιση σε όλο και πιο πολυεθνικές κοινωνίες.

 

Επίλογος

 

Ολοκληρώνοντας, η νεοφιλελεύθερη πίστη της Δύσης στην ενοποιητική δύναμη της αγοράς, κληρονομιά του Hayek, παραβλέπει πως η περίφημη απελευθέρωση της αγοράς που βιώνουμε μετά το 1980, η απορρύθμιση όπως λέγεται, διαβρώνει τις αξίες, τις παραδόσεις, τους περιορισμούς και το μέτρο παντού – ενώ η απώλεια της κοινωνικής συνοχής, φέρει μαζί της τους σπόρους της αυτοκαταστροφής, οι οποίοι φαίνονται καθαρά στις «εκτός μέτρου» αντιλήψεις της «woke agenda».

 

Οι Μουσουλμάνοι από την άλλη πλευρά, είναι αυτοί που έχουν βιώσει την αυξανόμενη φτωχοποίηση, την παραμέληση και την περιθωριοποίηση στα αποβιομηχανισμένα κράτη της Ευρώπης, από τη δεκαετία του 1980 – ενώ πολλοί που δεν ήταν φανατικοί, στρέφονται πια στο συντηρητικό Ισλάμ, επειδή το θεωρούν ως το μόνο τείχος προστασίας για τα παιδιά τους, ενάντια στην αυξανόμενη χρήση ναρκωτικών, στην απομόνωση, στην εγκληματικότητα και στον αποπροσανατολισμό.

 

Στα πλαίσια αυτά, εάν ο δυτικός πολιτισμός θέλει να διεκδικήσει τον εαυτό του και τις αξίες του, καθώς επίσης να τα προστατεύσει, δεν αρκεί να αγωνισθεί απλά εναντίον του δικαιωματισμού, του ισλαμισμού και των άλλων εξτρεμισμών. Πρέπει επίσης να αμφισβητήσει τον εαυτό του και τις συνέπειες της πολιτικής του – χωρίς όμως να αρνείται τα μεγάλα πνευματικά και πολιτιστικά του επιτεύγματα, μέσω του μίσους προς τον εαυτό του.

 

Τέλος, δεν πρέπει να υποβαθμίζεται η προσφορά της χριστιανικής θρησκείας με την ευρύτερη έννοια της, στον εκπολιτισμό των δυτικών κοινωνιών – εναντίον της οποίας δεν έχουν στραφεί μόνο οι δικαιωματιστές, αλλά ένα μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών, υποκινούμενο από τις πολιτικές και ακαδημαϊκές, κατ’ επίφαση ή μη, ελίτ.

 

Πηγή : https://analyst.gr