Με τον Αλβανό πρωθυπουργό να αναφέρεται στους Τσάμηδες από ελληνικού
εδάφους και έπειτα από τα απανωτά χαστούκια που δέχτηκε η χώρα μας από
τον Ερντογάν, ακόμα και τα Σκόπια, εκτιμούμε πως κομίζουμε γλαύκας εις
Αθήνας, αν επισημάνουμε ότι μία από τις μεγάλες παθογένειες της Ελλάδας
είναι η έλλειψη υψηλής στρατηγικής.
Η
έλλειψη αυτή εδράζεται σε μια διάχυτη στην κοινωνία φαταλιστική άποψη
περί ανύπαρκτης, “τελειωμένης”, Ελλάδας – καταδικασμένης να παίζει ρόλο
καρπαζοεισπράχτορα. Αυτή η αντίληψη με τη σειρά της στηρίζεται πάνω σε
μια άτυπη αντίληψη περί “τέλους της Ιστορίας”, που κυριαρχεί στις
ελληνικές ελίτ. Δηλαδή στην πίστη ότι τα έθνη έχουν παρακμάσει ως
διεθνοπολιτικά υποκείμενα και ότι πλέον ο έλεγχος στο παγκόσμιο σύστημα
ασκείται και θα ασκείται από τις απρόσωπες δυνάμεις της
παγκοσμιοποίησης, ή από μεταεθνικά γεωπολιτικά σχήματα όπως είναι για
παράδειγμα η ΕΕ. Άρα, η Ελλάδα καλώς έχει επιλέξει την γεωπολιτική
αυτοεξάλειψή της, αφού “αυτό είναι το σωστό” ή έστω το “αναπόφευκτο”.