Προφανώς οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή – και ιδιαιτέρως όλα όσα διαδραματίζονται στην διακεκαυμένη ζώνη της Μέσης Ανατολής – δεν είναι το μοναδικό ζήτημα που θα μπορούσε να απασχολεί κατ’ αποκλειστικότητα και σε όλες τις εκφάνσεις του τους πολίτες
αυτής της χώρας, αφού μια σειρά από εσωτερικά προβλήματα
καθημερινότητας, οξύνονται, επιδρούν καταλυτικά και δημιουργούν νέες
πρόσθετες δυσκολίες στην διαχείριση της ζωής των ανθρώπων…
Ορισμένα πράγματα όμως, δεν θα πρέπει να παραβλέπονται, διότι η κοινωνική ανοχή στα πολιτικά λάθη, έχει κόστος. Κόστος εθνικό και κατά κανόνα μη αναστρέψιμο.
Γι’ αυτό και οφείλουμε ως κοινωνία, να έχουμε πλήρη επίγνωση του
γεγονότος, ότι οι διεργασίες που έχουν δρομολογηθεί και σχετίζονται με
τον δομικό και γενικευμένο μετασχηματισμό του διεθνούς συστήματος,
συνιστούν πρώτα απ’ όλα και κυρίως, μια αλληλουχία στοχευμένων ανατροπών που αφορούν στον ανταγωνισμό της ισχύος και
στην αναζήτηση νέων επιπέδων ισορροπίας, ακόμη και σε επίπεδο
περιφερειακό. Και όλα αυτά, σε μια περιοχή που είναι ήδη πολλαπλώς
αποσταθεροποιημένη…
Κυρίως οφείλουμε να μην λησμονούμε ότι η πατρίδα μας και η εγγύς γεωπολιτική της γειτονιά, κατέχουν μια δεσπόζουσα και εξαιρετικά κομβική θέση
στο κάδρο των εξελίξεων. Έναν ρόλο κλειδί δηλαδή, για την τελική έκβαση
και βεβαίως για τα ουσιώδη φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που θα προσλάβει
αυτή η δυναμική και πολυδιάστατη διεργασία…
Είναι λοιπόν φανερό ότι πολλά από
τα θεμελιώδη στοιχήματα της επόμενης μέρας, θα συναρτώνται ευθέως από
τον ρόλο που θα διεκδικεί και τελικά θα καταφέρνει να διασφαλίζει η
πατρίδα μας, αναφορικά με την διαχείριση κρίσιμων παραμέτρων στην νέα περιφερειακή Αρχιτεκτονική…
Αυτό προφανώς δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να παραδοθούμε στην λαγνεία της αυταπάτης ενός υπερφίαλου μικρομεγαλισμού
για την δυνατότητα δήθεν ανατροπής των θεμελιωδών μεγεθών και δήθεν
επαναδιατύπωσης των κρίσιμων κανόνων και παραδοχών που σχετίζονται με
την νηφάλια γεωπολιτική αποτύπωση των πραγματικών περιφερειακών
δεδομένων…
Σημαίνει όμως ότι έχουμε την
υποχρέωση, να μην υποτιμήσουμε και κυρίως να μην αγνοήσουμε ότι η
σπουδαιότητα του περιφερειακού ρόλου τον οποίο εν δυνάμει μπορεί να διαδραματίσει η πατρίδα μας, δεν είναι μονάχα συνάρτηση του μεγέθους της, αλλά είναι πρωτίστως συνισταμένη περισσότερων κρίσιμων παραμέτρων
που συνθέτουν την γεωπολιτική της ιδιαιτερότητα όπως είναι το
γεωγραφικό της αποτύπωμα, τα απαράγραπτα ιστορικά της δίκαια, η συνάφεια
ρόλων, επιδιώξεων και εν δυνάμει πραγματικών και με βάθος στρατηγικών
συνεργασιών με άλλους σοβαρούς και ισχυρούς περιφερειακούς δρώντες κλπ.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν ένα δυναμικά διαμορφούμενο παζλ, μέσα στο οποίο η πατρίδα μας οφείλει να «παίξει» και να δράσει με σοβαρές απαιτήσεις. Προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση του συγκεκριμένου εγχειρήματος, είναι να έχουμε ως χώρα επίγνωση του πραγματικού γεωπολιτικού του αποτυπώματος, το οποίο εν πολλοίς είναι και αυτό που θα προσδιορίζει και το πραγματικό εύρος των στοχεύσεών της, σαφή επίγνωση της ταυτότητας των εν δυνάμει συμπρωταγωνιστών μας στον περιφερειακό στρατηγικό σχεδιασμό και φυσικά ξεκάθαρο όραμα αναφορικά με το ποια θα πρέπει να είναι η Ελλάδα του 21ου αιώνα και πως ακριβώς θα πρέπει να πορευτεί μέσα στο νέο ανταγωνιστικό περιβάλλον ισχύος που διαμορφώνεται.
Το να «σπρώχνεται» η χώρα με το ζόρι στην λογική του «τραβάτε με κι ας κλαίω», ΔΕΝ είναι σοβαρή επιλογή και προφανώς είναι μια επιλογή που ΔΕΝ παραπέμπει σε σοβαρό και υπολογίσιμο παίκτη με τον οποίο αξίζει τον κόπο να συνεργάζεσαι και οι πάντες θα ήθελαν να αποσπάσουν σημαντικό μερίδιο από την εύνοιά του.
Η Ελλάδα θα μπορούσε για παράδειγμα να επιδράσει καταλυτικά στον ουσιαστικό απογαλακτισμό της Αιγύπτου από κάθε λογής αραβικά εμμονικά σύνδρομα,
καταδεικνύοντάς της τον δρόμο της περαιτέρω ουσιαστικής περιφερειακής
ισχυροποίησής της, με την δυναμική επένδυση στα δικά της ιστορικά δίκαια
και στην κεφαλαιοποίηση της πολιτισμικής της παρακαταθήκης κι σε έναν
ουσιαστικά εξωστρεφή γεωπολιτικό προσανατολισμό. Όμως δεν ασχολήθηκε. Επιμένει να προσεγγίζει την Αίγυπτο φοβικά και άτολμα, αποφεύγοντας να της καταδείξει ότι προϋπόθεση
για την αμοιβαία περιφερειακή ισχυροποίηση ενός πολυδύναμου
Ελληνοαιγυπτιακού άξονα, είναι η δυναμική περιθωριοποίηση και ο
ουσιαστικός παραγκωνισμός της Τουρκικής αναθεωρητικής απειλής,
εξ αιτίας της οποίας και παρά τα όποια εκβιαστικά δέλεαρ, η επόμενη μέρα
για την Αίγυπτο, μόνο δυνητικές απώλειες θα μπορούσε να καταγράψει.
Στην Συρία η Ελλάδα όφειλε να απαιτήσει αυξημένη παρουσία και ρόλο, επικαλούμενη το προηγούμενο των καταστροφικών βανδαλισμών στην Παλμύρα και την προστασία των Χριστιανών. Ούτε κατά διάνοια απασχόλησε κάτι τέτοιο το Ελληνικό ΥΠΕΞ. Το μοναδικό για το οποίο φροντίσαμε, ήταν να προσφέρουμε κατ’ εντολή τρίτων, νομιμοποίηση στον Ισλαμιστή χασάπη της Δαμασκού,
για να μπορέσουν να κάνουν ανενόχλητοι το παιγνίδι τους όλοι οι άλλοι
πλην ημών. Αυτό όμως δεν λέγεται Εξωτερική πολιτική και προφανώς δεν
παραπέμπει σε χώρα που σέβεται τον εαυτό της και απαιτεί από τους
υπόλοιπους σεβασμό και εκτίμηση.
Το Ισραήλ, είναι ένας ισχυρός και αποφασιστικός περιφερειακός δρων, με συγκεκριμένο ρόλο στο πλαίσιο της Αμερικανικής κατανομής ισχύος και παράλληλα αποτελεί ένα κρίσιμο γεωπολιτικό ανάχωμα ικανό να εφαρμόσει πολιτικές και επιχειρήσεις ουσιαστικής ανάσχεσης, απέναντι στην πολυδιάστατη ισλαμική επιθετικότητα η οποία εκδηλώνεται με αμιγώς πολιτισμικά χαρακτηριστικά.
Στην επικαιροποιημένη Γεωστρατηγική των Αμερικανών, ο ρόλος ο οποίος επιφυλάσσεται στο Ισραήλ είναι εξαιρετικά ενισχυμένος και η δυναμική ενσωμάτωσή του στην νέα περιφερειακή ενεργειακή και διαμετακομιστική Αρχιτεκτονική, διασφαλίζει προστιθέμενη αξία στην Ελλάδα ΚΑΙ στην Κύπρο,
ενώ το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Κύπρος καταγράφονται αντικειμενικά
στους προνομιακούς συνομιλητές και συνεργάτες του Εβραϊκού κράτους,
συνιστά μια εξέλιξη η οποία αναβαθμίζει ουσιαστικά το περιεχόμενο της στρατηγικής συνεργασίας ΚΑΙ με την Αίγυπτο.
Εάν λοιπόν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η γεωπολιτική συγκυρία προσέφερε στην Ελλάδα την ενισχυμένη ανταγωνιστική δυνατότητα να δημιουργήσει και (στο χέρι της είναι) να διευρύνει την στρατηγική συνεργασία της με το Ισραήλ. Αυτήν την εξέλιξη η Ελλάδα οφείλει να την προσεγγίζει με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον ΚΑΙ για την δική της ενίσχυση… ΚΑΙ για την ασφάλεια του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο… ΚΑΙ
για την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα θεμελιώσουν κυριαρχία και
κυριαρχικά δικαιώματα σε όλο το εύρος του αντικειμενικού ενδιαφέροντός
της.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να
προσεγγίζει αμήχανα τις σχέσεις της με το Ισραήλ, ούτε βεβαίως
υιοθετώντας λογικές αμφιθεάτρων της δεκαετίας του ’70, όταν το «Παλαιστινιακό» ήταν το απόλυτο asset. Οι Άραβες έχουν ξεπεράσει στρατηγικά συμπλέγματα και εμμονές του παρελθόντος
και έχουν πάψει να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις του περιβάλλοντός τους
με στείρα Παλαιστινιοκεντρική λογική. Κοιτάζουν μπροστά. Η
Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να γυρίζει πίσω, παραβλέποντας ότι στις
μέρες μας, ακόμη και οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης εργαλειοποιούνται για να εκτραχύνουν τις συγκρούσεις στο μέτωπο των επιχειρήσεων. Διότι δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια.
Αυτά που θα πει και αυτά που θα κάνει σήμερα η πατρίδα μας, παρατηρούνται, αξιολογούνται, συνεκτιμώνται, φιλτράρονται και στον κατάλληλο χρόνο θα επιστρέψουν με τόκο αποτιμώμενο σε συνέπειες γεωπολιτικές.
Η Ελλάδα στην νέα εποχή, οφείλει να αποτολμήσει να συμπεριφερθεί ως διαχειριστής περιφερειακής ισχύος και όχι ως φωνασκών διαδηλωτής μιας άκριτης «αλληλεγγύης», αναπαράγοντας έτσι αμηχανία, μιζέρια, απροθυμία και ανικανότητα προσαρμογής.
Δυστυχώς η ευτυχώς, Γεωπολιτική σημαίνει ψυχρή αποτίμηση πραγματικών δεδομένων ισχύος, τοποθετημένων στην Γεωγραφία, μακριά από συναισθηματισμούς και ερμαφρόδιτα τσαλαβουτήγματα. Η διατύπωση αυτή μοιάζει σκληρή και δείχνει (ενώ δεν είναι) απάνθρωπη, Αν όμως ΔΕΝ κατανοήσουμε το αληθές του περιεχομένου της, τότε η προσέλευση στο ταμείο θα γίνει με όρους εξαιρετικά δραματικούς.
Το Παλαιστινιακό ξεκίνησε ως ένα
εμμονικό στοίχημα 400 εκατομυρίων Αράβων και 1,5 δισεκατομμυρίου
Μουσουλμάνων οι οποίοι ΔΕΝ ήθελαν την δημιουργία ενός μικρού κράτους 8
εκατομμυρίων ανθρώπων στην συγκεκριμένη περιοχή. Οι Άραβες το εγκαταλείπουν σταδιακά αυτό το στοίχημα,
κρατώντας μόνο ορισμένα τυπικά προσχήματα για τα φανατισμένα τμήματα
των πληθυσμών τους, οι απλοί πιστοί Μουσουλμάνοι σταθερά
αποστασιοποιούνται… Και έχουν απομείνει οι δυτικότροποι αλληλέγγυοι και οι φιλάνθρωπες κυβερνήσεις της Ευρώπης με τα αιματοβαμμένα χέρια, να υποκρίνονται και να προσφέρουν αφειδώς υπηρεσίες αλληλεγγύης στην Χαμάς που τις εργαλειοποιεί, πουλώντας θυματοποίηση
αποσιωπώντας την καραμπινάτη αυτουργία της στο έγκλημα και φυσικά
αδιαφορώντας πλήρως για τους Παλαιστίνιους και για την τύχη των αμάχων,
την δυστυχία και τις απώλειες των οποίων αξιοποιεί επικοινωνιακά
συνεπικουρούμενη από τους «αλληλέγγυους» σε αυτό το βρώμικο παιγνίδι. Αυτό είναι ο λόγος που δεν αποσύρεται όπως θα έκανε κάθε συνετός ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση του λαού του…
Γι’ αυτό και δεν παραδίδει τους ελάχιστους ομήρους που έχουν απομείνει
πλέον ζωντανοί… Γι’ αυτό και επιμένει να παράγει θύματα χρησιμοποιώντας
παιδιά και αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Διότι επενδύουν στην εικόνα και στην ευκολοπιστία των ανθρώπων. Και η εικόνα ΚΑΙκατασκευάζεται… ΚΑΙ πουλάει… ΚΑΙ υπάρχουν πολλοί που είναι πρόθυμοι να την αναπαράξουν για να στηθεί ένα φαινομενικά «αλληλέγγυο» σκηνικό.
Γιατί όμως φτάσαμε εδώ;;;
Ποιος όμως από όλους αυτούς φροντίζει να
αποδώσει τα του Καίσαρος, θυμίζοντας στους πάντες, ότι ένας από τους
λόγους που φτάσαμε εδώ σήμερα, είναι το γεγονός ότι το 2000 στο Καμπ Ντέιβιντ, ο πολύς Γιασέρ Αραφάτ, αρνήθηκε την Ειρήνη ΚΑΙ την οριστική επίλυση του Παλαιστινιακού, αν και ο Γιτζάκ Ραμπίν του προσέφερε τα πάντα. ΚΑΙ την Ιερουσαλήμ… ΚΑΙ την Δυτική όχθη… ΚΑΙ την Γάζα… ΚΑΙ πολλά – πολλά δις για αποζημιώσεις… Σήμερα οι πάντες ξέρουν – αλλά απλώς δεν το θυμίζουν – ότι ο Αραφάτ αρνήθηκε, διότι οι ακραίοι Ισλαμιστές που τον στήριζαν στο παρασκήνιο ήθελαν την συνέχιση του πολέμου, διότι απλά δεν ήθελαν να υπάρχει το Ισραήλ. Γι΄αυτό φτάσαμε εδώ… Αυτή είναι η αλήθεια και ας σταματήσουμε να υποκρινόμαστε.
Χωρίς να αμφισβητείται η ανθρωπιά και τα
αγνά συναισθήματα, εκεί που υπάρχουν μεταξύ αυτών που αγανακτούν για το
δράμα των παιδιών και των αμάχων, θα πρέπει να πούμε ότι αυτή η μονόπλευρη εκδήλωση αγανάκτησης σε βάρος του Ισραήλ για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Γάζα, ΔΕΝ υπηρετεί την αλήθεια και ΔΕΝ συμβάλει στην προώθηση της ειρηνικής διευθέτησης.
Και γιατί έστω κι έτσι, το Ισραήλ δεν δίνει «τόπο στην οργή» και δεν συμβιβάζεται;;;
Διότι σε αυτόν τον τόπο όλοι έχουν παρελθόν
έστω και αν κάποιοι επιμένουν να έχουν επιλεκτική μνήμη και στρατευμένη
κρίση. Έτσι λοιπόν, ανεξάρτητα από το τι θέλουμε να πιστεύουμε, το Ισραήλ ΔΕΝ είναι μια κοινωνία αδίστακτων τεράτων, που δεν διδάχτηκαν τίποτε από την δική τους πολυτάραχη ιστορία. Στο Ισραήλ γνωρίζουν καλά ότι:
Δεν θέλουν πόλεμο διότι ο πόλεμος για μια καλά συγκροτημένη και οργανωμένη χώρα, είναι σπατάλη πόρων ανθρώπινων και υλικών. Το Ισραήλ θέλει Ειρήνη, διότι μόνο έτσι μπορεί να διευρύνει τις θεσμικές και άλλες κατακτήσεις του. Το Ισραήλ με τον πόλεμο κατατρίβεται και εν τέλει ρισκάρει την ίδια την υπόστασή του. Τι ακριβώς είπαμε ότι ρισκάρουν οι ζάπλουτοι ηγέτες της Χαμάς που θυσιάζουν απερίσκεπτα τον λαό για τον οποίο υποτίθεται ότι παλεύουν;;; Η απάντηση είναι απλή… ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ .
Οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης, πιστώνουν κεφάλαιο εμπιστοσύνης στην Χαμάς, στα μάτια των αφελών που συνεχίζουν να την στηρίζουν. Ας
προσπαθήσουμε να φανταστούμε που θα ήταν σήμερα η Χαμάς, εάν το μόνο
που εισέπραττε από την διεθνή κοινότητα θα ήταν ανάθεμα, οργή και
απόλυτη αποδοκιμασία, συναισθήματα τα οποία ακόμη και εκεί που υπάρχουν, χάνονται σε μια πλημμυρίδα εκδηλώσεων και συνθημάτων «αλληλεγγύης», ορισμένα μάλιστα από τα οποία στηρίζουν απροκάλυπτα την Χαμάς. Διότι είναι ο φανερό, όταν οι αφελείς αναπαράγουν το σύνθημα “from the river to the sea”, το μόνο που κάνουν είναι να ρίχνουν νερό στον μύλο του τυχοδιωκτισμού και της τρομοκρατίας…
Η Χαμάς κεφαλαιοποιεί τους νεκρούς Παλαιστίνιους στο χρηματιστήριο των εντυπώσεων, ενώ το Ισραήλ εισπράττει την καταδίκη, εξ αιτίας των τεράτων που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν νοσοκομεία, σχολεία, άμαχους και παιδιά ως ανθρώπινες ασπίδες και ως μια αναλώσιμη βιομηχανία παραγωγής εντυπώσεων.
Και κυρίως στο Ισραήλ γνωρίζουν καλά ότι εάν συμβιβαστούν τώρα, αυτό θα εμφανιστεί ως νίκη της Χαμάς, θα θεριέψει την Χαμάς, θα ανατροφοδοτήσει με αφελείς την βιομηχανία κατασκευής μαρτύρωνκαι
το πρόβλημα θα επανέλθει με πολύ πιο εκρηκτικό τρόπο και με ακόμη
περισσότερα θύματα στο μέλλον. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός του Ισραήλ αυτήν
την στιγμή, τον μόνο που θα ικανοποιήσει θα είναι μια υποκριτικά σκεπτόμενη και δρώσα διεθνή κοινότητα που κατάπιετην Ουκρανία, κατάπιε το Ιράκ, κατάπιε την Λιβύη, κατάπιε αμάσητητην Συρία, το Αρτσάχ, την κατοχική παρουσία στην Κύπρο, αλλά την πήρε δήθεν ο πόνος για τους Παλαιστίνους,
κάνοντας πως δεν αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι η παρουσία της
Χαμάς και η άρνηση των τεράτων να παραδώσουν τους τελευταίους
εναπομείναντες ομήρους και όχι το δικαίωμα του Ισραήλ να μην επιτρέψει
την επανάληψη του προβλήματος για πολλοστή φορά.
Για όλους αυτούς τους λόγους που σχετίζονται με όσα αντιλαμβάνεται και με τον τρόπο τον οποίο βιώνει το πρόβλημα, ένας κρίσιμος στρατηγικός μας εταίρος, η Ελλάδα (δια της κυβερνήσεώς της) ΔΕΝ μπορεί να συμπεριφέρεται ως επαγγελματίας «αλληλέγγυος»
ο οποίος απλώς φωνασκεί, δεν λογοδοτεί πουθενά και φυσικά δεν έχει την
ευθύνη για αποφάσεις που αφορούν στο σήμερα και στο αύριο της χώρας. Οι φωνές των μεμονωμένων ανθρώπων, όση αυθεντικότητα και αν διαθέτουν, ΔΕΝ μπορεί και ΔΕΝ πρέπει να μετουσιώνονται σε επίσημη κρατική πολιτική
σήμερα, στο συγκεκριμένο περιβάλλον προκλήσεων, και ευκαιριών αλλά και
κινδύνων και αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα, για τις κρίσιμες
ισορροπίες που δεν μπορεί να παραγνωρίζονται, για το ευρύτερο πακέτο
εκκρεμοτήτων και ανοικτών μετώπων που θα πρέπει να διευθετούνται με το
ενδιαφέρον να παραμένει αυστηρά προσηλωμένο στην εξυπηρέτηση του εθνικού
συμφέροντος.
Η Ελλάδα με δυο λόγια οφείλει να επενδύσει σήμερα, με τρόπο που θα της επιτρέψει να εισπράξει αύριο και κυρίως με τρόπο που θα της επιτρέψει να δικαιούται ακόμη και να απαιτεί.
Οι πολίτες βεβαίως και δικαιούνται να έχουν οργή, θυμικό και συναίσθημα.
Δικαιούνται και να τα εκφράζουν όλα αυτά, με τον τρόπο που επιλέγουν να
τα εκφράσουν, αναλόγως του επιπέδου της γνώσεως των πραγματικών
δεδομένων και του βαθμού επίγνωσης των δυνητικών συνεπειών. Τα κράτη όμως, υποχρεούνται να μην αγνοούν τις κρίσιμες παραμέτρους που συνθέτουν το διεθνές περιβάλλον και τον εγγύς γεωπολιτικό τους περίγυρο, διότι υπάρχει πάντα η επόμενη μέρα.
Προφανώς αυτό που προτείνουμε ΔΕΝ είναι η σιωπή όταν παιδιά και άμαχοι πεθαίνουν. Αυτό που προτείνουμε, είναι υπεύθυνη και ισορροπημένη τοποθέτηση,
που θα βάζει πρώτα και με απαιτήσεις από την διεθνή κοινότητα, στο
κάδρο τους πραγματικούς εγκληματίες. Τα τέρατα της Χαμάς. Τους
ορκισμένους φονιάδες που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το δράμα των
αμάχων. Να απαιτούμε την αποφασιστική καταδίκη τους και τον ανελέητο
πόλεμο που θα οδηγήσει στον απόλυτο και οριστικό αφανισμό τους. Αυτό που
απαιτείται είναι να αποκαλύπτουμε και να καταγγέλλουμε αυτούς που τους
στηρίζουν και αναπαράγουν την προπαγάνδα τους. Αυτό οφείλει και πρέπει να κάνει πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα. Τα υπόλοιπα έπονται…
Η άλλη λύση, είναι το κρεσέντο της ανευθυνότητας. Η κατάπτυστη και εθνικά ανεύθυνη πρωτοβουλία την οποία ανέλαβε η θλιβερή τετράδα του καιροσκοπισμού, της ανευθυνότητας και της ουσιαστικά ανύπαρκτης πολιτικής σκέψης (Φάμελλος, Κουτσούμπας, Χαρίτσης και Κωνσταντοπούλου) οι οποίοι στην κορύφωση του εμετικού τους παραληρήματος
ζητούν να διακόψει αμέσως η χώρα μας την στρατιωτική συνεργασία με το
Ισραήλ. (Προφανώς παρέλειψαν να προτείνουν την άμεση δημιουργία
στρατηγικής σχέσης με την Κούβα, αλλά τους έχω ικανούς να προτείνουν
ακόμη ΚΑΙ αυτό).
Έτσι όμως δεν πας ούτε μια βόλτα μέχρι τα Σούρμενα. Είναι φανερό ότι με τέτοιες ανεύθυνες και επικίνδυνες ελαφρότητες, δεν μπορείς να διεκδικήσεις περιφερειακό ρόλο.
Καλά θα κάνει λοιπόν η κυβέρνηση να σοβαρευτεί… Να πάψει να λειτουργεί ως ΜΚΟ που άγεται και φέρεται από ότι «πουλάει» και να ασχοληθεί σοβαρά με την πραγματική υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων και με την αξιοποίηση των γεωπολιτικών ευκαιριών που αυτήν την περίοδο κάνουν παρέλαση αλλά εάν επιτρέψουμε να παρέλθουν αναξιοποίητες, δεν θα μας κάνουν την τιμή να επιστρέψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου