Στέφανος Ληναίος
Τώρα έχουμε ξανά ευτελισμό πολιτικής και πολιτικών, αλλά δεν έχουμε
καμιά άνοιξη, καμιά οργανωμένη αντίσταση, καμιά ελπίδα. Σήμερα η
συστηματική απομυθοποίηση των πάντων έχει αφήσει τον πολύ κόσμο σε πλήρη
αδράνεια ή και σε μαύρη απελπισία.
Ζούμε
και πάλι στην εποχή της ανωμαλίας και της παραφροσύνης που ζήσαμε πριν
από κάποια χρόνια. Με αποτέλεσμα να κυριαρχεί και πάλι αυτή η απελπισία
της «παραίτησης»: «Δε βαριέσαι... Ετσι είναι ο κόσμος...».
Κι
όμως, δεν πρέπει να παραλληλίζουμε τα σημερινά γεγονότα με τα
αντίστοιχα πριν από τη δικτατορία του Απρίλη του 1967. Τότε υπήρχε ένα
όραμα και μια πολιτική και πολιτιστική άνοιξη που προκάλεσε φόβο όχι
μόνο στην ντόπια αστική τάξη, αλλά και στον ξένο παράγοντα. Το
συντηρούμενο φόβητρο κάποιου επερχόμενου κομμουνιστικού «κατακτητή»
χρησιμοποιήθηκε ως το καλύτερο όπλο για την επιβολή της δικτατορίας.
Αφού προηγήθηκε ο ευτελισμός πολιτικής και πολιτικών και η παθητική
στάση ενός μεγάλου ποσοστού Ελλήνων πολιτών.
Τώρα
έχουμε ξανά ευτελισμό πολιτικής και πολιτικών, αλλά δεν έχουμε καμιά
άνοιξη, καμιά οργανωμένη αντίσταση, καμιά ελπίδα. Σήμερα η συστηματική
απομυθοποίηση των πάντων έχει αφήσει τον πολύ κόσμο σε πλήρη αδράνεια ή
και σε μαύρη απελπισία. Και το κυριότερο: οι «μπερδεμένες» εξελίξεις
στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή «μπερδεύουν» και τις δικές μας
εκτιμήσεις. Τι θα γίνει τελικά; Ποιος μπορεί να μας βεβαιώσει αν η
οποιαδήποτε «ειρηνευτική» απόφαση δεν... ακυρωθεί σε... λίγες μέρες; Το
ίδιο ισχύει και για την εκλογή Τραμπ. Οταν μάλιστα ξέρουμε πολύ καλά
ποιος είναι αυτός και ποιοι είναι οι παντοδύναμοι τρισεκατομμυριούχοι
φίλοι του...
Χθες οι στημένες προβοκάτσιες
ήταν λίγες. Σήμερα οι ξένες μυστικές υπηρεσίες ελέγχουν τα πάντα.
Εχοντας δικούς τους ανθρώπους σε όλα τα ΜΜΕ και σε όλες τις κρατικές
υπηρεσίες, μπορούν να κατευθύνουν πια όχι μόνο την παραπληροφόρηση, αλλά
και τις αντιδράσεις μας.
Σήμερα οι
«βολεμένοι» μοιάζουν να είναι περισσότεροι από τους άνεργους και τους
«αβόλευτους». Αυτοκίνητα, δάνεια, απάτες, τζόγος, παραοικονομία,
χωνευτικά θεάματα, σκέτη παρακμή...
Αύριο; Ισως το χειρότερο: όποιος κι αν νικήσει, ο ένας θα είναι χειρότερος από τον άλλο.
Καλό είναι να ακούσουμε τους ανήσυχους νέους μας... Που τους ανήκει το αύριο. Τον λόγο έχει ο φίλος μας, ο φοιτητής Αγγελος.
«Ζούμε
σε μια παράξενη εποχή: Εχουμε τη νεοφασιστική ακροδεξιά να κερδίζει
δύναμη και επιρροή σε όλη την Ευρώπη. Τον Τραμπ να απειλεί τον κόσμο με
την ιμπεριαλιστική ρητορική του. Τους τρομοκράτες της Αλ Κάιντα να
παίρνουν την εξουσία στη Συρία χάρη στην υποστήριξη των ΗΠΑ. Και μια
γενοκτονία στη Γάζα που η Δύση χρηματοδοτεί με την πλήρη υποστήριξή της.
Ωστόσο
υπάρχει ακόμα χώρος για ελπίδα. Ο Παγκόσμιος Νότος αναπτύσσεται σταθερά
και η οικονομική και πολιτική του δύναμη διευρύνεται. Η Κίνα αρχίζει να
γίνεται ένας πραγματικός αντίπαλος των ΗΠΑ. Και πιθανόν κάποτε να τις
ξεπεράσει. Το δολάριο χάνει την παγκόσμια κυριαρχία του. Αναμφισβήτητα
έχουμε δει περισσότερες γεωπολιτικές εξελίξεις τα τελευταία 4 χρόνια από
ό,τι τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Κάποιοι από εμάς ελπίζουμε ότι κάποιες
από αυτές θα είναι προς το καλύτερο για την ανθρωπότητα. Κάποιοι από
εμάς ελπίζουμε να δούμε την “ανατολή” της Ανατολής και του Νότου...».
Και
προσθέτουμε εμείς: μια τραγική ειρωνεία. Ενας διεθνής φιλειρηνικός
σύλλογος ζητάει τις υπογραφές μας για να πάμε τη Ρωσία σε μια νέα Δίκη
Νυρεμβέργης. Οπως πήγανε και τους Γερμανούς ναζί. Και να τους πάνε
ποιοι; Οι ΗΠΑ και η Ουκρανία. Οι δύο μοναδικές χώρες που καταψήφισαν την
απόφαση του ΟΗΕ να καταδικάσει τα νεοναζιστικά μορφώματα!
Τα
λέει όλα η δήλωση του Μπάιντεν το 2019: «Μόνο με την ένταξη στο ΝΑΤΟ
των γειτονικών χωρών στη Ρωσία θα αναγκάσουμε τον Πούτιν να επιτεθεί».
(Και η ένταξη έγινε.) Και η μετατροπή της Ουκρανίας σε ένα πυρηνικό
οπλοστάσιο. (Και έγινε.) Και οι δύο μαζί επειδή... αρνήθηκαν να
υπογράψουν την καταδίκη των νεοναζιστών.
Ας
ελπίσουμε ότι κάποτε θα συνειδητοποιήσουμε αυτή την παραφροσύνη της
εποχής μας. Πριν να είναι πολύ αργά και ξεσηκωθούν ακόμη και οι πέτρες.
Αρκεί αυτός ο ξεσηκωμός να μην είναι επί δικαίους και αδίκους... Βοήθειά
μας, ο λόγος του Νίκου Καζαντζάκη: «Ενας λαός που υποφέρει, θέλει να
μας έχει δίπλα του. Η Ελλάδα υποφέρει. Και γι’ αυτό αναζητά ήρωες... Κι
όταν τους βρίσκει, ταξιδεύει στα ουράνια. Οταν όμως δεν τους βρίσκει,
δεν κατεβαίνει στα τάρταρα. Δεν κατεβαίνει ακόμη κι όταν κάποιοι ήρωές
της την προδίδουν. Ανεβαίνει μόνη της, κρατώντας στα χέρια της και στην
καρδιά της μια σημαία που οι άλλοι την ονομάζουν τρέλα. Αυτή λοιπόν την
τρέλα, εμείς, αιώνες τώρα, την ονομάζουμε ελπίδα...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου