Η Κομματοκρατία ως μηχανισμός εξουσίας

H κομματοκρατία αποτελεί την οργάνωση του πολιτεύματος που παρέχει τον έλεγχο της κοινωνίας μέσα από τα κόμματα. Με την κομματοκρατία ως τρόπο διακυβέρνησης έχουν ασχοληθεί πολλοί πολιτικοί επιστήμονες όπως, ο Mauro Calise στην Ιταλία από τον 1994 ακόμα που εισήγαγε τον όρο partitocrazia ο Κοντογιώργης στην Ελλάδα και άλλοι.

 

Του Παναγιώτη Χατζηπλή

 

Ουσιαστικά την εξουσία την ελέγχουν όσοι ελέγχουν τα κόμματα όχι δηλαδή οι πολίτες που απλά ψηφίζουν τους υποψηφίους που παρουσιάζουν τα κόμματα. Όπως γράφει ο Γιανναράς «Το πολυκομματικό σύστημα παύει να είναι αντιπροσωπευτικό, τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία των πολιτών, συγκροτούν καθεστώς ολιγαρχίας. Στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», που νομιμοποιείται τυπικά κάθε τέσσερα χρόνια, με την ψήφο του λαού. Για την υφαρπαγή της ψήφου επιστρατεύονται οι υπερσύγχρονες τεχνικές του «μάρκετιγκ» – τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, πληρωμένες με μυθώδη ποσά για την κατασκευή ψευδαισθητικών εντυπώσεων….. Στην πράξη σήμερα η πολιτική είναι ένα επάγγελμα, που μπορεί να το ασκήσει ακόμη και ένας αφοσιωμένος στον αρχηγό αφισοκολλητής – δεν χρειάζονται ικανότητες και καλλιέργεια, προσόντα σχεδιασμού, συντονισμού, δημιουργικής φαντασίας…»  (πηγή)

 

Στην κομματοκρατία της Ελλάδας δεν υπάρχει εκλογή των υποψηφίων από την κομματική βάση όπως στις ΗΠΑ (μέσω των εσωτερικών εκλογών primaries), ούτε υπάρχουν όρια στις θητείες. Επειδή δε οι πολιτικοί ορίζονται από το κόμμα και δεν ξεφεύγουν από την κομματική γραμμή δεν υπάρχει και κάποιος λόγος να επηρεαστούν από ιδιωτικά συμφέροντα όπως γίνεται στις ΗΠΑ και μέσω λόμπι. Αντιθέτως χρησιμοποιούν τον τυπικό ρόλο τους στην διακυβέρνηση για την εξυπηρέτηση προσωπικών τους συμφερόντων και των ακολούθων τους. Ουσιαστικά υποβιβάζουν το ρόλο τους σε αυτό του τοπικού κομματάρχη ή δημάρχου. Είναι και ένα είδος κυνισμού του στυλ: «αφού για τα μεγάλα κανονίζουν οι ξένοι, εμείς θα σώσουμε την Ελλάδα;». Για αυτό φαίνεται δεν έχουν και λόγο να εμφανιστούν στην βουλή αφού τις αποφάσεις παίρνουν άλλοι, η Τρόικα ή το πρωθυπουργικό γραφείο και αυτοί με την ψήφο μόνο τις νομιμοποιούν. Όπως δηλαδή στις βουλές των απολυταρχικών καθεστώτων.

 

Μιλάμε δηλαδή στην ουσία για ένα ολιγαρχικό πολίτευμα, ολιγαρχική κομματοκραατία, όπου οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού δρουν ως η βιτρίνα της εξουσίας και διαχειριστές πελατειακών σχέσεων με τους ψηφοφόρους. Ουσιαστικά οι εκλογές λειτουργούν μόνο ως δημοσκόπηση και μέσο αποσυμπίεσης της δυσφορίας αντί αυτό να γίνεται βίαια, δηλαδή είναι ένα μέσο χειραγώγησης.

 

Κομματοκρατία και Οικογενειοκρατία

 

Στην Ελλάδα η ολιγαρχική κομματοκρατία είναι αλληλένδετη με την οικογενειοκρατία ίσως προέκτασή της. Η διακυβέρνηση από λίγους θα μπορούσε να είναι ένα ευεργετικό πολίτευμα αν αυτοί ήταν άριστοι, δηλαδή αριστοκρατία. Όμως αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα κρίνοντας εκ του αποτελέσματος ειδικά από την διαχείριση της πορείας προς τα μνημόνια και μετά.

 

Υπάρχει μεγάλος αριθμός φαμιλιών στην πολιτική, ειδικά στην «δεξιά» παράταξη που παραδοσιακά έχει μεγαλύτερη σχέση με το δημόσιο για την τακτοποίηση οπαδών με ρουσφέτια. Οι κομματικοί οπαδοί κληροδοτούνται από την μια γενιά βουλευτών στην επόμενη αν και μειώνεται.  Στην βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του 2019 βουλευτές με οικογενειακό δεσμό με προγενέστερο ανέρχονται σε 41 δηλαδή περίπου στο 14% από 80 το 1974 με πρωτοκαθεδρία της ΝΔ (που έχει και την μακρύτερη αδιάλειπτη ιστορία) (πηγή) Ακόμα βεβαία πιο σημαντικό από τον αριθμό τους είναι ότι καταλαμβάνουν τις κορυφαίες θέσεις στους κομματικούς μηχανισμούς, ως ένα είδος πολιτικών δυναστειών.

 

Η οικογενειοκρατία είναι χαρακτηριστικό της Ελληνικής κουλτούρας, και γενικά των κολεκτιβίστικων. Ισχύει και σε άλλους τομείς της οικονομίας, πχ τα ΑΕΙ ακόμα και στις επιχειρήσεις, ειδικά αν είναι κρατικοδίαιτες. Συχνά δε η δράση μεγάλων οικογενειών μπορεί να καλύπτει τόσο πολιτική όσο και επιχειρήσεις και σε αυτή την περίπτωση όπως είπε ο Μίλτον Φρίντμαν «Ο συνδυασμός οικονομικής και πολιτικής ισχύος στα ίδια χέρια είναι σίγουρη συνταγή για τυραννία». Η οικογενειοκρατία εξυπηρετεί την κομματοκρατία η οποία επιτάσσει απόλυτη υποταγή στο κόμμα όπως στις οικογένειες. Είναι ένας ολοκληρωτισμός που τελικά μειώνει το άτομα σε αμελητέες μονάδες.

 

Η Λειτουργία της Κομματοκρατίας

 

Για να λειτουργήσει το σύστημα ελέγχου της κομματοκρατίας θα πρέπει να στελεχωθεί με απολύτου εμπιστοσύνης πρόσωπα στα κόμματα, στην κεντρική διοίκηση (δηλ. το δημόσιο) αλλά και γενικότερα στην κρατικοδίαιτη παραγωγή. Αυτό γιατί πρέπει να ελέγχει τα παραγωγικά μέσα ώστε να μην αναδειχθούν διεκδικητές της εξουσίας ανεξάρτητοι της κομματοκρατίας όπως έγινε στην Γαλλική επανάσταση με τις τάξεις των εμπόρων, των τραπεζιτών κ.α που διεκδίκησαν περισσότερα από τους αριστοκράτες της γης.

 

Όμως δίπλα στον κρατικό μηχανισμό υπάρχουν και άλλοι παράγοντες εξουσίας που πρέπει να ελεγχθούν, οι ιδεολογικοί. Ο έλεγχος της διανόησης είναι εξίσου σημαντικός με τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού. Υπάγεται στην θεωρία της εξουσίας του νεομαρξιστή Αλτούσερ αλλά και άλλου μαρξιστές πιο πριν όπως ο Γκράμσι. Ο Αλτούσερ σε γενικές γραμμές υποστήριξε ότι οι η εξουσία ασκείται από το κράτος μέσα από:

• καταπιεστικούς μηχανισμούς (Repressive State Apparatus, RSA) όπως στρατός, αστυνομία, δικαστήρια) και
• ιδεολογικούς μηχανισμούς (Ideological State Apparatus, ISA) όπως Εκκλησία, ΑΕΙ, οικογένεια, συνδικάτα, αθλητισμός, διανοούμενοι, ΜΜΕ

Όσοι είναι εκτός της εμπιστοσύνης του συστημικού κύκλου, δεν έχουν το πιστοποιητικό φρονημάτων, γραπτό ή άγραφο, για να μπουν στο ευρύτερο δημόσιο θα πρέπει να γίνουν μισθωτοί των υπηρεσιών, μικροέμποροι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες για να επιβιώσουν (αν δεν το κάνουν από επιλογή βέβαια). Και εκεί μπορεί να ομαδοποιούνται όμως πάλι σε κόμματα ανά επαγγέλματα πχ αγρότες και μικροεπιχειρηματίες με δεξιούς, εργάτες εργοστασίων με αριστερούς, Μπορούν να ομαδοποιούνται ανά περιοχές πχ Κρήτη με ΠΑΣΟΚ-Βενιζέλους, Μακεδονία με Καραμανλή κλπ αλλά όχι με την ίδια εξάρτηση και τα ίδια οφέλη με όσους είναι στο κρατικό μηχανισμό.

 

Όσοι δεν ανήκουν σε κάποια συντεχνία, όσοι είναι εκτεθειμένοι στην φτώχια και δεν έχουν κάτι να χάσουν είναι οι πιο επιρρεπείς σε εξέγερση. Αυτό έδειξαν τα επαναστατικά κινήματα του 20^ου αιώνα και οι διάφορες καθοδηγούμενες επαναστάσεις χρώματος color revolution που εργαλειοποιήθηκαν για την αλλαγή καθεστώτων.

 

Όπως λέει ο Oderberg: “Το δημοκρατικό στοιχείο απαρτίζεται από την πλειοψηφία, σχετικά φτωχότερη από την πλούσια ελίτ που αποτελεί τον ολιγαρχικό παράγοντα. Αν οποιοδήποτε από αυτά τα επί μέρους στοιχεία του κράτους αποκτήσει υπερβολική εξουσία, τότε το κράτος γίνεται ασταθές και ευεπίφορο στη βία και την επανάσταση.” (Η Κατάκτηση της Ελλάδας, David S. Oderberg, 11 July 2013 (πηγή) )

Ενδεχομένως σε μια χώρα που έχει μικρύνει η οικονομία και δεν μπορούν να αποροφηθούν κάποιοι η λύση είναι να μεταναστεύσουν, προς αποσυμπίεση των κοινωνικών εντάσεων. Εξάλλου κάτι τέτοιο συμβούλευσε και ο Μητσοτάκης (πηγή). Και ίσως για αυτό δεν δίνεται και απρόσκοπτη ψήφος σε όσους είναι εκτός Ελλάδος και την δικαιούνται. Ίσως για να αποκοπούν. Εξάλλου δεν μπορούν να ελεγχθούν με ρουσφέτια και επιδόματα, αυτό τελικά που κατάντησε να είναι οι «συνέπειες της ψήφου τους» που επικαλούνται οι συστημικοί πολιτικοί ότι πρέπει να είναι το κριτήριο για το δικαίωμα ψήφου. Λες και η αγάπη για την πατρίδα, ο δεσμός και το όραμα για την επιστροφή δεν είναι στις «συνέπειες της ψήφου».

 

Έλεγχος Κράτους

 

Ο πρόσβαση και ο προσπορισμός από το Δημόσιο ήταν χαρακτηριστικό των συντηρητικών και κεντρώων κομμάτων. Με την περίφημη αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου και του αρχικού ΠΑΣΟΚ εισήλθαν στο δημόσιο και οι αντίπαλοι «αριστεροί» ή καλύτερα αντιδεξιοί. Οι αναφορές σε δεξιά και αριστερά εδώ χρησιμοποιούνται με εισαγωγικά αφού στην πράξη δεν εφαρμόζουν κάποια ιδεολογία ή τουλάχιστον όχι την φιλελεύθερη ή σοσιαλιστική αλλά τον ίδιο μικροαστικό κρατισμό με παραλλαγές. Αυτοί βέβαια οι διορισμένοι της «αλλαγής» ανελίχθηκαν σταδιακά με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, στο δημόσιο και την παραγωγή δημιουργώντας μέσα σε 30 χρόνια μια κοινωνικο-οικονομική-κρατική ελίτ που χρησιμοποιούν και τα άλλα κόμματα πια (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) μετά την πτώση του.

 

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι ούτε η Τρόικα πείραξε αυτή τη δομή γύρω από το δημόσιο αφού έτσι ελέγχεται και εξαρτάται ο πληθυσμός και οι αντιδράσεις του. Και αυτό παρόλο που ευαγγελίζεται μια τυπικά φιλελεύθερη οικονομία που στην πράξη μεταφράζεται σε μια ληστρική εκποίηση σε ξένους ομίλους.  Το δημόσιο έγινε ψηφιακό στην πορεία προς την τεχνοκρατία που προωθεί η ΕΕ και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρους (Digital EU) αλλά δεν μειώθηκαν οι υπάλληλοι όπως θα γίνονταν σε μια επιχείρηση. Δεν είναι παράξενο; Από εκεί και πέρα συνεχίζουν οι ίδιες αναθέσεις συμβάσεων και οι διαγωνισμοί με έναν συμμετέχοντα αλλά ψηφιακά. Αυτό που άλλαξε είναι μόνο οι συντάξεις και οι μισθοί που μειώθηκαν …

 

Έτσι παρά την αρχική σύγκρουση γύρω από το μέγεθος του δημοσίου με τις αντεγκλήσεις γύρω από την απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων, αυτό δεν οδήγησε παρά σε μια μείωση τους αριθμού τους μεταξύ 2009 και 2014, από τις 900 χιλιάδες σε 600 χιλιάδες.  Μετά το 2015 οι δημόσιου υπάλληλοι άρχισαν να αυξάνουν πάλι και να φθάνουν τις 700 χιλιάδες σήμερα. Η αύξηση προήλθε κυρίως από συμβασιούχους και εκτός των κομματικών συνδιαλλαγών προσφέρει και μια επίπλαστη μείωση της ανεργίας.

 

Ενδεχομένως ακόμα και η μείωση των δημοσίων υπαλλήλων να μην ήταν τόσο εντυπωσιακή και εκτός από (πρόωρες άρα επιζήμιες) συνταξιοδοτήσεις να οφείλεται σε λογιστικές ανακατατάξεις μέσω της μετάθεσης δημόσιων εταιριών (πχ ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΔΕΗ) και εργασιών στον ιδιωτικό τομέα (πχ υγείας). Αυτό δεν έγινε χωρίς κάποια βελτίωση υπηρεσιών και μάλιστα με επιδότηση (όπως ΥΔΥ 50εκ €/έτος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ με N4974/2022). Δηλαδή πάλι ένα είδος δημόσιου αλλά κάτω από άλλους μηχανισμούς διαχείρισης.

 

Μπορεί οι πρώην δημόσιες εταιρίες να μην είναι άμεσα ενταγμένες στο δημόσιο πια, όμως μάλλον γίνεται κάποιο αλισβερίσι με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα που τις ελέγχουν ή την ηγεσία του Υπερταμείου ενδεχομένως σε συνεργασία με τα συνδικάτα ενώ πολλές επιδοτούνται από το Δημόσιο! Ίσως δε και αυτή η ψευτο-αυτονόμηση από το Δημόσιο να παρείχε και μια δυνατότητα παράκαμψης των μισθολογικών περιορισμών που επέβαλλαν οι τροϊκανοί στο Δημόσιο για τους κομματικούς εγκάθετους. Το ίδιο και με τις ανεξάρτητες αρχές με τις κατά παρέκκλιση μισθοδοσίες και λειτουργικές διαδικασίες. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτή η ανακατάταξη ίσως να έπληξε την κομματική βάση του ΠΑΣΟΚ σε ένα βαθμό στερώντας κάποια υπαλληλικά ερείσματα/εξαρτήσεις εκεί και έτσι δεν επανάκαμψε πλήττοντας με την πτώση του την ψυχή της κομματοκρατίας: τον διπολισμό.

 

Από την άλλη η αύξηση των συμβασιούχων έγινε επειδή δεν υπόκεινται σε μνημονιακές δεσμεύσεις (πχ 1 πρόσληψη προς 5 αποχωρήσεις). Αυτοί όμως είναι περισσότερο εξαρτημένοι από τα κόμματα αφού οι θέσεις τους δεν είναι μόνιμες. Γυρίσαμε δηλαδή στην εποχή της πλατείας Κλαυθμώνος… Κατά τις τελευταίες αξιολογήσεις του 2021-2022 η Τρόικα σημείωσε αρνητικά την αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων, κυρίως των συμβασιούχων. Δεν επέμεινε περαιτέρω για απολύσεις αφού σύντομα μετά σταμάτησαν και τα φανερά προαπαιτούμενα των δόσεων (δήθεν έληξε η εποπτεία) και τελικά δεν είναι το μόνο πρόβλημα σε μια αποικία χρέους που ακροβατεί ανά πάσα στιγμή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας κα πρέπει να αποφεύγονται οι κοινωνικές αναταράξεις στην επίπλαστη «κανονικότητα».

 

Η κομματοκρατία παραμένει δυνατή στον κρατικό μηχανισμό κάτι που αποδεικνύεται από τα ποσοστά της ΠΑΣΠ στην ΑΔΕΔΥ (18%) που δεν συμβαδίζουν με αυτά στο εκλογικό σώμα παρέχοντας σημαντικά ερείσματα στο ΠΑΣΟΚ. (πηγή). Μαζί βέβαια με τους λοιπούς αριστερούς για να δικαιολογηθεί η «αριστερή ηγεμονία» προφανώς με ελεγχόμενες τις αντιδράσεις τους, αφού διαφορετικά, αν δεν ήταν επιθυμητή από το καθεστώς η παρουσία τους στο δημόσιο, δεν θα ήταν εκεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

 

Είναι χαρακτηριστικό αυτού του κλίματος ότι ένα νέο κόμμα, η Ελληνική Λύση που όπως και άλλα νέα κόμματα διαβρώνει την δύναμη της κομματοκρατίας, αντιμετωπίζεται με εχθρικότητα από το σύστημα αυτό, όσο αφορά την παρουσία στα ΜΜΕ τουλάχιστον. Αυτό έχει συνέπειες στην πράξη πέρα από την προβολή στην κοινή γνώμη. Ενώ τα κόμματα δικαιούνται να στελεχωθούν με μετατάξεις και δημοσίων υπαλλήλων για να εκτελέσουν το πολύ σημαντικό κοινοβουλευτικό έργο που πρέπει να παρέχουν (ασχέτως αν πολλά δεν το κάνουν και αναλώνονται σε πελατειακή εξυπηρέτηση). Οι μετατάξεις δεν είναι εύκολες για τα μικρά κόμματα επειδή οι δημόσιοι υπάλληλοι φοβούνται να αποσπαστούν στα μη συστημικά κόμματα γιατί σκέφτονται την αντιμετώπιση από το κομματικό συνδικαλισμό όταν επιστρέψουν μετά στην οργανική τους θέση όπως την εξέλιξή τους κλπ.

 

Με την κυβέρνηση Μητσοτάκη μάλιστα επιτάθηκε η κομματική διοίκηση του δημοσίου με την δημιουργία μιας πρόσθετης δομής που επικάθησε του δημοσίου, του Επιτελικού Κράτους, με διορισμούς άνω των 1.000 μετακλητών μόνο σε αυτό με προνομιακούς όρους, ένα είδος πραιτοριανών γύρω από την κυβέρνηση, πολλών από αυτών δημοσιογράφων, άνω των 100, για την πλασματική διαχείριση της πραγματικότητας μέσα από τα ελεγχόμενα και επιχορηγούμενα άμεσα (πχ Λίστα Πέτσα) ή έμμεσα (μέσω των ΜΜΕ ολιγαρχών). Εκ του αποτελέσματος δεν προσέφερε κάτι στην χώρα, όμως η διατήρησή του είναι σημαντική για την διαχείριση της κοινής γνώμης. Έτσι για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη και το κόστος του δημιουργείται η παραφιλολογία των αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων» που επιτελεί με την συνεχή ψήφιση νόμων (355 μέχρι τον Οκτώβριο του 2022 δηλαδή περίπου 2 ανά εβδομάδα) που τις περισσότερες φορές τροποποιούνται σύντομα αφού ψηφιστούν και χωρίς αντίκρισμα στην πράξη, όπως το σκυλί που κυνηγά την ουρά του. Τα περισσότερα είναι ανεφάρμοστα ή προβληματικά.

 

Έλεγχος Διανόησης και ΜΜΕ

 

Ιδεολογικοί καθοδηγητές υπάρχουν σε όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπως και στις αντάρτικες οργανώσεις. Καθοδηγητές είναι και ειδικοί όπως στην πανδημία, σαν εγκεκριμένοι διανοούμενοι του συστήματος. Είναι και αυτοί διορισμένοι στο δημόσιο (ΑΕΙ) ή έμμεσα στηριζόμενοι μέσα από ΜΚΟ χρηματοδοτούμενα από την συστημική ελίτ. Είναι δηλαδή και αυτοί φερέφωνα και όχι ανεξάρτητη διανόηση. Σε αντίθετη περίπτωση θα αποκλειστούν και θα στοχοποιηθούν/αποδομηθούν ως γραφικοί κλπ. Αυτή η εξάρτηση από το δημόσιο ή ιδιωτικά συμφέροντα (πχ ερευνητικά κονδύλια για τους ειδικούς της πανδημίας) αποσιωπάται για να διατηρήσουν προφανώς την αξιοπιστία τους στα μάτια του κόσμου. Αυτό που έγινε στην πανδημία με όποιον δεν συμφωνούσε με το επίσημο αφήγημα των ειδικών και τελικά πολλοί επιβεβαιώθηκαν.

 

Μεταπολεμικά στο περιβάλλουν αντιπαράθεσης του ψυχρού πολέμου υπήρχαν διαμάχες μεταξύ της ΕΣΣΔ-Κίνας και της Δύσης για την ιδεολογική ηγεμονία και τον έλεγχο της κοινής γνώμης.  Σε αυτό το περιβάλλον είναι σχετικά αστείο να πιστεύει κανείς ότι σε χώρες του δυτικού μπλοκ εν μέσω ψυχρού πολέμου η «αριστερή ιδεολογική ηγεμονία» (και μαζί της μια κρατικοδίαιτη ελίτ) χτίστηκε εν αγνοία των δυτικών δυνάμεων.

 

Η πάλη για την καρδιά του έθνους της κοινωνίας, μέσω της διανόησης αποτελεί αυτό που λέγεται στις ΗΠΑ «March to Institutions». Λάμβανε χώρα και εκεί εδώ και πολλά χρόνια αλλά και στην Ευρώπη όπως μέσα από το κίνημα του Μάη του 1968 το φιλειρηνικό κίνημα κατά του Βιετνάμ κ.α Σήμερα έχει φτάσει μέσα από την woke-νεομαρξιστική κουλτούρα να αμφισβητεί την πλειοψηφική εθνοτική κουλτούρα των κρατών έτσι ώστε να ισοπεδωθεί και να εξυπηρετεί την παγκοσμιοποίηση.

 

Το κίνημα του δικαιωματισμού-woke αντικαθιστά την ταξική πάλη από την πάλη των ταυτοτήτων, την αντιφασιστική, αντισπισιστική, αντιπατριαρχική βία (πηγή) Βέβαια όλη αυτή η διαμάχη για την εξουσία θα ξεχαστεί μόλις λάβουν την εξουσία όταν οι επαναστάτες πλέον είναι περιττοί ως «ιερόδουλες της πολιτικής» (βλέπε Yuri Bezmenov για τις τεχνικές ιδεολογικής επιβολής των Σοβιετικών (Ideological Subversion) (πηγή)).

 

Ακόμα πιο εύκολα από τους διανοούμενους περνιούνται μηνύματα μέσα από τα ΜΜΕ που σε μεγάλο βαθμό στις ΗΠΑ ελέγχονται από 6-7 ομίλους (πηγή) αλλά και στην Ελλάδα από λίγους ολιγάρχες. Τα ίδια και με την εμπορική τέχνη ευρείας κυκλοφορίας του Χόλιγουντ που επίσης ελέγχεται από μεγάλους ομίλους με τους υπαλλήλους του, τους ηθοποιούς, εκ φύσης ναρκισσιστές και ανασφαλείς χαρακτήρες να είναι εύκολα χειραγωγούμενοι.

 

Επίλογος

 

Συμπερασματικά με την κομματοκρατία ελέγχονται όλοι οι μηχανισμοί εξουσίας, Καταπιεστικοί και Ιδεολογικοί και ο απλός λαός μένει παρατηρητής στην ουσία, στην βάση της πυραμίδας της εξουσίας. Το μόνο που μπορεί να κάνει ο απλός λαός είναι να εκλέξει τους αντιπροσώπους του στην βουλή για να εγείρουν θέματα προς συζήτηση και αναλόγως την ικανότητα τους να προωθήσουν λύσεις σταδιακά. Ακόμα και αν είναι μάταιες οι εκλογές υπάρχει ένα πρακτικό διακύβευμα βέβαια για πολλούς: αυτό της εναλλαγής προσώπων στην εξουσία όπως και παρατρεχάμενων (μετακλητών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών) δηλαδή η διεκδίκηση του κράτος-λάθυρο από τις συμμορίες.

 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ένας μεμονωμένος απλός πολίτης, ακόμα και μια ομάδα, ένα κόμμα μέσω ή έξω από την βουλή, ένας κύκλος ιδεών (που έχει πιο μικρές οργανωτικές απαιτήσεις) μπορεί μεν να μην μπορούν να αλλάξουν κάτι άμεσα, αλλά μπορούν να ξεσκεπάζουν την αλήθεια για τους πολλούς (αυτό πχ που κάνουν οι whistleblowers όπως ο Ασάνζ και άλλοι). Και αυτή είναι μια επαναστατική πράξη που πλήττει τις τυραννίες όπως είπαν Οργουελ, ο Σαμουελ Ανταμς, Ροβεσπιέρος και άλλοι. Η αλήθεια είναι πιο αποτελεσματική από την άσκηση βίας που εν τέλει θρέφει τα απολυταρχικά καθεστώτα αφού απαντούν με περισσότερη βία και επίβλεψη. Και για αυτό εξάλλου γίνεται τόσο μεγάλη προσπάθεια επίβλεψης και λογοκρισίας, περιορισμού της ελευθερίας έκφρασης στα δημόσια μέσα, δήθεν για λόγους του δημόσιου καλού!

 

Αλλά προσοχή, η αποκάλυψη της αλήθειας, ως επαναστατική πράξη, δεν είναι κάτι ανώδυνο για όποιον το τολμήσει όπως ο Ασσαντζ, ο Σνόουντεν, αυτοί που αποκάλυψαν το Luxleaks και άλλοι που κυνηγήθηκαν από το καθεστώς που πλήγωσαν όπως είναι φυσικό.

 

Μάλιστα το νομοθετικό πλαίσιο που εισήχθηκε στην ΕΕ με πολύ καθυστέρηση και πρόσφατα στην Ελλάδα (N4990/2022) δεν προβλέπει κάποια αμοιβή ως εξασφάλιση μετά την καταγγελία (παρά μόνο κάποια προστασία). Αυτό σίγουρα είναι αποτρεπτικό αφού πολλές φορές αυτά τα άτομα δεν μπορούν να ξαναβρούν δουλειά. Ας είναι, όπως είπε ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή: «Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι.» (Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.) Δεν είναι για όλους αυτές οι πράξεις.

 

Παρά τους κόπους, αυτού του είδους οι «επαναστάτες» της αλήθειας είναι πολύτιμοι για την κοινωνία ειδικά αν δεν λειτουργούν θεσμοί (ΜΜΕ, δικαστήρια κλπ). Και αν υπάρχει κάποια ηθική ανταμοιβή για τον κόπο τους είναι να βλέπουν την ενόχληση του συστήματος. Και αυτό ίσως να δώσει το έναυσμα σε πιο πολλούς και πιο ισχυρούς για να ξυπνήσουν και να δράσουν κάποια στιγμή…

 

Πηγή : https://analyst.gr