 |
| Ο καθηγητής Θεόδωρος Καρυώτης και το εξώφυλλο του βιβλίου του “Η ΑΟΖ της Ελλάδας”. Φωτογραφίες αρχείου |
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα μετά την Ρωσοουκρανική κρίση, αποφάσισαν ότι δεν πρέπει να αγνοούν τους κινδύνους μιας ελληνοτουρκικής σύρραξης και μια πρόσφατη έκθεση του Αμερικανικού Πενταγώνου επιβεβαιώνει αυτές τις ανησυχίες τους.
Έτσι αποφάσισαν να ρίξουν το βάρος τους σε μια ουσιαστική μεσολάβηση, βασιζόμενοι στην πρόσφατη μεσολάβησή τους για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Λιβάνου και Τουρκίας αλλά, όπως είναι η σημερινή κατάσταση, φαίνεται ότι δεν θα προλάβουν.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η συνάντηση, πριν λίγες ημέρες στην Κωνσταντινούπολη, του Τζέικ Σάλιβαν, συμβούλου εθνικής ασφαλείας του προέδρου Μπάιντεν με τον γνωστό μας Ιμπραήμ Καλίν , το δεξί χέρι του Ερντογάν, που κρατήθηκε μυστική και ανακοινώθηκε μετά την συνάντησή τους.
- Ο Ιμπραήμ Καλίν ανέφερε στον Τζέικ Σάλιβαν ότι η Τουρκία δεν θα διστάσει να προστατεύσει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο και δήλωσε ότι οι « επιθετικές ενέργειες της Ελλάδας αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο και είναι απαράδεκτες».
«Για να σηκωθεί κυριακάτικα και να ταξιδεύσει από την Ουάσιγκτον στην Κωνσταντινούπολη, ενώ στον Λευκό Οίκο γίνεται «ένας χαμός» με τα εσωτερικά θέματα και τις εκλογές, με το Ιράν, με τη Ρωσία, με την Ουκρανία, την Κίνα και άλλες «θερμές» περιοχές του πλανήτη, κάτι σοβαρό είχε να μεταφέρει στην τουρκική ηγεσία.»
Οι Αμερικανοί ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε εμείς και φαίνονται φοβερά ανήσυχοι, διότι πιστεύουν ότι ο Ερντογάν έχει κλιμακώσει επικίνδυνα τις απειλές του και θέλουν να προλάβουν αυτό που σκέφτονται αλλά δεν το λένε, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον εφιάλτη ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, που τον θεωρούν καταστροφικό για τα συμφέροντά τους στην Ανατολική Μεσόγειο.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι δεν γνώριζαν για την συμφωνία που υπέγραψαν την περασμένη εβδομάδα η Τουρκία και η Λιβύη που έρχεται να προστεθεί στο παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο σύμφωνα με το οποίο και παραχαράσσοντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου αλλά και γεωγραφίας, Τουρκία και Λιβύη μοιράζονται κοινή ΑΟΖ, αγνοώντας τα δικαιώματα της Ελλάδας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, επικεφαλής πολυπληθούς αποστολής Τούρκων αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων και ο υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, βρέθηκε στην Τρίπολη όπου και υπέγραψε με την λιβυκή κυβέρνηση, ένα αμφισβητούμενο μνημόνιο συνεργασίας σύμφωνα με το οποίο, τουρκικές εταιρείες θα μπορούν να κάνουν έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ξηρά και την ΑΟΖ της Λιβύης.
Όταν αναφέρονται στην ΑΟΖ της Λιβύης, εννοούν την ΑΟΖ της Ελλάδας που φαίνεται με κίτρινο χρώμα (39.000 χ.μ.2) στον επόμενο χάρτη.
Παράνομος Χάρτης Τουρκολυβικού Μνημονίου
Πηγή: Angelos Syrigos, Atlas of Greek-Turkish Relations, Newspaper Kathimerini
Έτσι τώρα η ελληνική κυβέρνηση καλείται να διαχειριστεί μια συμφωνία Άγκυρας-Τρίπολης που σφετερίζεται ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, χωρίς μάλιστα , όπως φαίνεται , δυνατότητα διαφυγής.
Οι Αμερικανοί δεν φοβούνται απλώς μια κλιμάκωση της ανθελληνικής ρητορικής , αλλά φοβούνται ότι ο Ερντογάν, εντελώς πλέον στριμωγμένος, θα κάνει έρευνα και πιθανή γεώτρηση στην ΑΟΖ της Ελλάδας νότια της Κρήτης, παριστάνοντας ότι η γεώτρηση γίνεται στην ΑΟΖ της Λιβύης.
Το σενάριο κλιμάκωσης που εξετάζει η Αθήνα είναι οι Τούρκοι να επιχειρήσουν να κάνουν έρευνες νότια της Κρήτης και εντός της Λιβυκής ΑΟΖ που ουσιαστικά ανήκει στην ελληνική ΑΟΖ , όπως είδαμε στον προηγούμενο χάρτη. Αυτό θα πραγματοποιηθεί με έξοδο του Oruc Reis μαζί με το νέο ελικοπτεροφόρο Anadolu με παράλληλη μετακίνηση του τέταρτου γεωτρύπανου Abdulhamid Han στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η Ουάσιγκτον φαίνεται τρομοκρατημένη στην περίπτωση τέτοιου σεναρίου, διότι υποψιάζονται ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αναγκασθεί να βυθίσει το τουρκικό γεωτρύπανο, όπως ακριβώς θα έκαναν και οι ΗΠΑ, εάν ένα γεωτρύπανο ξένης χώρας επιχειρούσε να τρυπήσει την ΑΟΖ της Αμερικής!
Βέβαια, είναι άξιο αναφοράς το γεγονός ότι, για πρώτη φορά, δεν είμαστε μόνοι μας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Μεγάλη Βρετανία, η Αίγυπτος και το Ισραήλ με δηλώσεις τους υποστηρίζουν σθεναρά τις ελληνικές θέσεις.
Όπως έγραψε πρόσφατα η γαλλική LE MONDE:
«Η Τουρκία δεν είναι πλέον κράτος δικαίου, διατηρεί διαρκώς έναν αντιδυτικό και απρόβλεπτο λόγο, αμφισβητεί τα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα και έχει προσφέρει ένα σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα στο Κρεμλίνο αγοράζοντας τους πυραύλους S -400.».
Οι ΗΠΑ, για μεγάλο χρονικό διάστημα, βλέπουν την πιθανότητα να χάσουν την Τουρκία και πανικοβάλλονται. Για μας δεν ανησυχούν διότι μας θεωρούν δεδομένους. Κρίμα που δεν ζει ο Ανδρέας Παπανδρέου για να μας εξηγήσει την στάση της Αμερικής που γνώριζε τόσο καλά.
- Η μεγάλη ευκαιρία οριοθέτησης ΑΟΖ με Κύπρο
Όπως γράφει ο κορυφαίος κύπριος δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος:
«Πέραν από τη στρατιωτική ισχύ, που είναι απαραίτητη και σημαντική και λειτουργεί αποτρεπτικά, υπάρχουν κι άλλες κινήσεις να γίνουν. Όπως για παράδειγμα, να τολμήσει η Αθήνα να καλέσει τη Λευκωσία για συνομιλίες για οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ των δύο κρατών.
Μετά το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το 2019, η Αθήνα προχώρησε σε συμφωνία με το Κάιρο (2020), αν και αυτή η επιλογή της τμηματικής οριοθέτησης μεταξύ 27ου και 28ου μεσημβρινού, άφησε την περιοχή ανατολικότερα ανοικτή στην Τουρκία για τις παράλογες αξιώσεις της. Διά της παραλείψεως έγινε κι αυτό!
Η οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ελλάδος, για να προχωρήσει χρειάζεται πολιτική απόφαση και αποφασιστικότητα να προστατευτούν τα συμφέροντά τους. Να τολμήσουν χρειάζεται. Έχοντας σχέδιο, πολιτική και όχι όπλο το θεαθήναι.»
Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που έγραψε ο Αλέξης Παπαχελάς, που γνωρίζει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις όσο ελάχιστοι:
«Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι αν όντως τα πράγματα φτάσουν στα άκρα κάποιο βράδυ στο Αιγαίο, τότε θα εκτυλιχθεί το πιο σημαντικό μπρα ντε φερ στην Ουάσιγκτον. Δεν θα κρατήσει πολύ, ενδεχομένως μόνο λίγες ώρες. Εκείνη τη στιγμή όμως θα έχει τεράστια σημασία τι θα εισηγηθούν όσοι θα καθίσουν γύρω από τον Μπάιντεν στο μακρύ τραπέζι του Situation Room στα υπόγεια του Λευκού Οίκου. Όπως ακριβώς συνέβη το 1964, το 1967, το 1974, το 1987, το 1996…»
Πάντως η απορία παραμένει: Γιατί να πολεμήσουμε για την ΑΟΖ μας αφού η ελληνική κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να ψάξει για υδρογονάνθρακες;
Πηγή : https://www.freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου