Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι μερικές μόνο από τις κρίσιμες διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας τελικά ΔΕΝ τοποθετήθηκε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας και ότι ο σχετικός κυβερνητικός περί του αντιθέτου ισχυρισμός, ΔΕΝ είναι μόνο ένα επιπόλαιο, αλλά είναι πρωτίστως ένα επικίνδυνο αφήγημα, που αναμένεται να επιβαρύνει τον λογαριασμό όταν αργά ή γρήγορα θα φτάσει η δύσκολη ώρα του ταμείου.
Και επειδή οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς σε ότι αφορά στην ουσία της τοποθέτησής μας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιλογή της σωστής ή της λάθος πλευράς στο άρμα της Ιστορίας, δεν συνιστά και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια απλή τοποθέτηση προϊόντος. Από αυτήν την άποψη, είναι φανερό ότι δεν αρκεί να επιλέξεις στασίδι, για να μπορείς από κει και μετά να «αράξεις» και να αυτοθαυμάζεσαι για την ορθότητα της συγκεκριμένης επιλογής.
Οι χώρες ως γεωπολιτικοί δρώντες, επιβεβαιώνουν την ορθότητα ή το εσφαλμένο των ιστορικών τους επιλογών – ιδιαίτερα όταν αυτές πραγματοποιούνται σε περιόδους κατά τις οποίες η «κανονικότητα» αντικαθίσταται βίαια από συγκρουσιακά περιβάλλοντα – πρωτίστως από τον συνδυασμό τριών κρίσιμων και θεμελιωδών παραμέτρων…
• Πρώτον: Από την ετοιμότητά τους να διεκδικήσουν ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΡΟΛΟ στις νέες συνθήκες όπου οι όροι της Ισχύος επαναδιατυπώνονται…
• Δεύτερον: Από την αποφασιστικότητά τους να τον διεκδικήσουν αυτόν τον ρόλο ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ. Και…
• Τρίτον: Από την ικανότητά τους να αξιοποιήσουν την ιστορική συγκυρία, έτσι ώστε ΝΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ εις το διηνεκές, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν στρατηγική επάρκεια, διπλωματικοπολιτική τακτική ευελιξία και επιχειρησιακή αποφασιστικότητα που θα τους επιτρέψει να το επιτύχουν.
Πέρα και ανεξάρτητα λοιπόν από την επιπολαιότητα των «αντιρωσικών» ή των άγονων «φιλορωσικών» στοιχίσεων, στις οποίες έντεχνα κατευθύνουν τα ΜΜΕ – η αποστολή των οποίων είναι να διευκολύνουν το κοινωνικό διχασμό – και τις οποίες αναπαράγουν απερίσκεπτα οι αφελείς του διαδικτύου, κριτήρια όπως τα παραπάνω θα πρέπει να είναι το δικό μας μέτρο για να σταθμίσουμε σοβαρά το αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης στην οποία ενέδωσε η κυβέρνηση του τόπου.
Είναι προφανές ότι αυτοί που επεδίωξαν να σύρουν την κυβέρνηση στην πολιτική της αυτογελοιοποίηση μέσα από τα παραληρήματα του μικρομεγαλισμού και τις νεοναζιστικές φιέστες των ΑΖΟΦ στο κοινοβούλιο, το έκαναν διότι είχαν συγκεκριμένη ατζέντα να εξυπηρετήσουν. Το εάν όμως όλα τα παραπάνω, υπηρέτησαν ή αποδόμησαν πλήρως την εθνική μας ατζέντα, είναι κάτι που θα το δούμε στην συνέχεια και που οφείλουμε ως κοινωνία να το αποτιμήσουμε σωστά, αντί να παραδιδόμαστε στην λαγνεία φτηνών εξυπνακισμών που δεν οδηγούν πουθενά και το μόνο που κάνουν είναι να διευρύνουν τον διχασμό, σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για τον τόπο.
Κατά τα λοιπά είναι βέβαιο πως, οι χαλβάδες με τα αμύγδαλα που επανέφεραν…
Είναι προφανές ότι αυτοί που επεδίωξαν να σύρουν την κυβέρνηση στην πολιτική της αυτογελοιοποίηση μέσα από τα παραληρήματα του μικρομεγαλισμού και τις νεοναζιστικές φιέστες των ΑΖΟΦ στο κοινοβούλιο, το έκαναν διότι είχαν συγκεκριμένη ατζέντα να εξυπηρετήσουν. Το εάν όμως όλα τα παραπάνω, υπηρέτησαν ή αποδόμησαν πλήρως την εθνική μας ατζέντα, είναι κάτι που θα το δούμε στην συνέχεια και που οφείλουμε ως κοινωνία να το αποτιμήσουμε σωστά, αντί να παραδιδόμαστε στην λαγνεία φτηνών εξυπνακισμών που δεν οδηγούν πουθενά και το μόνο που κάνουν είναι να διευρύνουν τον διχασμό, σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για τον τόπο.
Κατά τα λοιπά είναι βέβαιο πως, οι χαλβάδες με τα αμύγδαλα που επανέφεραν…
• Α. Στο Αιγαίο ισχυρούς τουρκικούς σχηματισμούς σε απειλητική διάταξη…
• Β. Στις διμερείς σχέσεις τον ανεκδιήγητο Ακάρ να απειλεί Θεούς και Δαίμονες απαιτώντας απόλυτη υποταγή. Και…
• Γ. Στο διπλωματικό παρασκήνιο τους υποτιθέμενους συμμάχους μας να απαιτούν υποχωρήσεις και να εκβιάζουν συμβιβασμούς που φτάνουν – εάν δεν ξεπερνούν ήδη – τα όρια του εκούσιου εδαφικού ακρωτηριασμού της πατρίδας μας…
Είναι εξελίξεις που ΔΕΝ παραπέμπουν σε μια χώρα που επέλεξε να τοποθετηθεί στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Παραπέμπουν σε μια χώρα – παραλειπόμενο της Ιστορίας, που επιμένει να χαριεντίζεται με τις αυταπάτες της, ενώ στο παρασκήνιο προετοιμάζεται μεθοδικά ο γεωπολιτικός της στραγγαλισμός.
Οι Ελληνοαμερικανικές αμυντικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και κυρίως ο καταχρηστικός τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται αυτές οι συμφωνίες κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, επιβεβαιώνουν ότι η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μια καινούρια κατάσταση η οποία κατά βάσην συνιστά μια διπλή στρατηγική ομηρία.
Οι Ελληνοαμερικανικές αμυντικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και κυρίως ο καταχρηστικός τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται αυτές οι συμφωνίες κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, επιβεβαιώνουν ότι η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μια καινούρια κατάσταση η οποία κατά βάσην συνιστά μια διπλή στρατηγική ομηρία.
• Ομηρία στο πλαίσιο μιας κατάφορα υποτελούς σχέσης με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει την χώρα μας σε χρηστικό υπομόχλιο των επιχειρησιακών τους αναγκών και αναλώσιμο στις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις τους. Αλλά και…
• Ομηρία σε ένα περιβάλλον διαρκών προκλήσεων και απειλών μέσα από το οποίο κλιμακώνεται η προώθηση της Τουρκικής στρατηγικής, ενώ την ίδια στιγμή είναι καταφανής η αμηχανία που καταγράφεται αναφορικά με την αποτελεσματική διαχείριση αυτών των προκλήσεων, εκ μέρους της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.
Τα διαδραματιζόμενα στο πεδίο κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, ανέδειξαν τον καταλυτικό ρόλο της πληροφορίας, του ηλεκτρονικού πολέμου αλλά και των νέων τεχνολογιών στην έκβαση των επιχειρήσεων. Οι Αμερικανοί και η ΝΑΤΟική συμμαχία, αν και τυπικά δηλώνουν αμέτοχοι, ουσιαστικά πρωταγωνιστούν και καθορίζουν την ροή των εξελίξεων, όχι μόνο με την εμφανή εξοπλιστική υποστήριξη που εξασφαλίζουν στους Ουκρανούς, αλλά κυρίως μέσα από την ανομολόγητη αλλά διαρκή και στοχευμένη παρέμβασή τους στο παρασκήνιο.
Για τους Αμερικανούς, οι οποίοι κατά βάθος επεδίωξαν αυτόν τον πόλεμο, η ρωσοουκρανική σύγκρουση αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μονάχα για να βάλουν στο χέρι τους συμμάχους τους πουλώντας τους πανάκριβη ενέργεια και εξ ίσου πανάκριβα οπλικά συστήματα… Ούτε επιδιώκοντας μόνο να υπερχρεώσουν τους αφελείς Ουκρανούς οι οποίοι ΚΑΙ σκοτώνονται ΚΑΙ φεσώνονται για να ξεχρεώνουν στο διηνεκές – όσοι τελικά επιζήσουν – την πολύτιμη συμμαχική βοήθεια που συνεχίζει να απαιτεί ο τυχοδιώκτης του Κιέβου…
Ο πόλεμος αυτός είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αμερικανούς διότι χωρίς κόστος για τους ίδιους (ούτε σε υλικό ούτε και σε ανθρώπινες ζωές) αλλά με τεράστιο κόστος για τους Ρώσους…
Για τους Αμερικανούς, οι οποίοι κατά βάθος επεδίωξαν αυτόν τον πόλεμο, η ρωσοουκρανική σύγκρουση αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μονάχα για να βάλουν στο χέρι τους συμμάχους τους πουλώντας τους πανάκριβη ενέργεια και εξ ίσου πανάκριβα οπλικά συστήματα… Ούτε επιδιώκοντας μόνο να υπερχρεώσουν τους αφελείς Ουκρανούς οι οποίοι ΚΑΙ σκοτώνονται ΚΑΙ φεσώνονται για να ξεχρεώνουν στο διηνεκές – όσοι τελικά επιζήσουν – την πολύτιμη συμμαχική βοήθεια που συνεχίζει να απαιτεί ο τυχοδιώκτης του Κιέβου…
Ο πόλεμος αυτός είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αμερικανούς διότι χωρίς κόστος για τους ίδιους (ούτε σε υλικό ούτε και σε ανθρώπινες ζωές) αλλά με τεράστιο κόστος για τους Ρώσους…
• Οδήγησαν σε απομυθοποίηση την ρωσική συμβατική πολεμική μηχανή…
• Αντιμετώπισαν επιθετικά τα αποδομητικά φαινόμενα που είχαν αρχίσει να κάνουν απειλητική την εμφάνισή τους στο εσωτερικό της Δυτικής Συμμαχίας…
• Επιχειρούν να ανασυντάξουν ταχύτατα τους εμπορικούς τους μηχανισμούς και την γεωπολιτική τους ισχύ, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων μπροστά στην κορυφαία στρατηγική σύγκρουση (αν φυσικά προλάβουν και δεν τους χαλάσει τα σχέδια ο διαφαινόμενος οικονομικός Αρμαγεδών…
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, κρίσιμη παράμετρος στο μεταπολεμικό σκηνικό, αναδεικνύεται η δυνατότητα των ΗΠΑ να επενδύσουν στην αναποφασιστικότητα των συμμάχων τους, να διαμορφώσουν κατ’ αποκλειστικότητα το πλαίσιο του νέου και επικαιροποιημένου επιθετικού σχεδιασμού και εν τέλει να χειραγωγήσουν και να καθυποτάξουν τους πάντες, στο περιβάλλον των τακτικών και επιχειρησιακών απαιτήσεων αυτού του σχεδιασμού.
Σε ότι αφορά στην χώρα μας, επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η παρουσία εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν κρίσιμη Αμερικανική στρατηγική υποδομή, καθιστά την πατρίδα μας τον πλέον ευάλωτο χώρο της Δυτικής συμμαχίας και σε πείσμα των απερίσκεπτων πανηγυρισμών όλων εκείνων που πρωτοστάτησαν στην διαπραγμάτευση και προσυπογραφή των συγκεκριμένων συμφωνιών, αυτό που διαμορφώνεται τελικά, ΔΕΝ συνιστά ένα καθεστώς προσαυξημένης ασφάλειας, αλλά μια ιδιότυπη ομηρία, το γεωπολιτικό κόστος της οποίας διαφαίνεται πως θα είναι βαρύτατο.
Ετσι… Στην νέα κατάσταση και με δεδομένο ότι οι εξελίξεις στο Ουκρανικό απαιτούν την επαναδιατύπωση κρίσιμων παραμέτρων που αφορούν στην νέα Αρχιτεκτονική Ασφαλείας αλλά και στην νέα εξίσωση ισχύος τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, τα δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας και τα οποία μας αφορούν άμεσα διαμορφώνονται ως εξής:
Η χώρα μας έχει χάσει και τυπικά κάθε σχέση με το κίβδηλο αφήγημα περί νησίδας σταθερότητας. Έτσι… Στο σύνθετο περιβάλλον της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης όπου οι πάντες παρατηρούν, καταγράφουν τα τεκταινόμενα και επαναπροσδιορίζουν την τακτική τους, η πατρίδα μας υποβαθμίζεται σταθερά σε χώρα – στόχος η οποία αυτήν την στιγμή στερείται ταυτοτικής αξιοπιστίας και ως εκ τούτου αδυνατεί να διαχειριστεί με αυτοπεποίθηση τον διπλωματικοπολιτικό της βηματισμό στο σύνθετο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον.
Η αρνητική αυτή εξέλιξη, επιβαρύνει ιδιαίτερα την έκβαση των περιφερειακών συνευρέσεων στις οποίες ενεπλάκη στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, πολύ δε περισσότερο που η Τουρκία παρεμβαίνει δυναμικά στο περιβάλλον αυτών των διεργασιών, με ολοκληρωμένη στρατηγική ατζέντα και με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ από το παρασκήνιο των εξελίξεων.
Η πλειοδοσία με την οποία έσπευσε να διαχειριστεί η κυβέρνηση, όλα όσα της υπαγόρευσαν οι Αμερικανοί στο επίπεδο των κυρώσεων, υποβάθμισε έτι περαιτέρω την θέση της χώρας μας έναντι φίλων και αντιπάλων, γεγονός που την καθιστά, για μεν τους Αμερικανούς δεδομένη και πρόθυμη να υλοποιήσει οτιδήποτε της υπαγορεύεται, αφού προηγουμένως φρόντισαν να την εκθέσουν με τρόπο προκλητικό, οριστικό και αμετάκλητο, για δε τους αντιπάλους, η πατρίδα μας μεταπίπτει σε ένα πλήρως αποστεωμένο από ουσιαστική διπλωματικοπολιτική υποστήριξη λάφυρο, γι’ αυτό και ήδη κλιμακώνουν εμπράκτως την αμφισβήτηση ακόμη και αυτής της εδαφικής ακεραιότητάς της.
Η διαχείριση με την οποία επέλεξε να εμπλακεί στις προκλήσεις της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης…
Σε ότι αφορά στην χώρα μας, επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η παρουσία εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν κρίσιμη Αμερικανική στρατηγική υποδομή, καθιστά την πατρίδα μας τον πλέον ευάλωτο χώρο της Δυτικής συμμαχίας και σε πείσμα των απερίσκεπτων πανηγυρισμών όλων εκείνων που πρωτοστάτησαν στην διαπραγμάτευση και προσυπογραφή των συγκεκριμένων συμφωνιών, αυτό που διαμορφώνεται τελικά, ΔΕΝ συνιστά ένα καθεστώς προσαυξημένης ασφάλειας, αλλά μια ιδιότυπη ομηρία, το γεωπολιτικό κόστος της οποίας διαφαίνεται πως θα είναι βαρύτατο.
Ετσι… Στην νέα κατάσταση και με δεδομένο ότι οι εξελίξεις στο Ουκρανικό απαιτούν την επαναδιατύπωση κρίσιμων παραμέτρων που αφορούν στην νέα Αρχιτεκτονική Ασφαλείας αλλά και στην νέα εξίσωση ισχύος τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, τα δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας και τα οποία μας αφορούν άμεσα διαμορφώνονται ως εξής:
Η χώρα μας έχει χάσει και τυπικά κάθε σχέση με το κίβδηλο αφήγημα περί νησίδας σταθερότητας. Έτσι… Στο σύνθετο περιβάλλον της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης όπου οι πάντες παρατηρούν, καταγράφουν τα τεκταινόμενα και επαναπροσδιορίζουν την τακτική τους, η πατρίδα μας υποβαθμίζεται σταθερά σε χώρα – στόχος η οποία αυτήν την στιγμή στερείται ταυτοτικής αξιοπιστίας και ως εκ τούτου αδυνατεί να διαχειριστεί με αυτοπεποίθηση τον διπλωματικοπολιτικό της βηματισμό στο σύνθετο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον.
Η αρνητική αυτή εξέλιξη, επιβαρύνει ιδιαίτερα την έκβαση των περιφερειακών συνευρέσεων στις οποίες ενεπλάκη στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, πολύ δε περισσότερο που η Τουρκία παρεμβαίνει δυναμικά στο περιβάλλον αυτών των διεργασιών, με ολοκληρωμένη στρατηγική ατζέντα και με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ από το παρασκήνιο των εξελίξεων.
Η πλειοδοσία με την οποία έσπευσε να διαχειριστεί η κυβέρνηση, όλα όσα της υπαγόρευσαν οι Αμερικανοί στο επίπεδο των κυρώσεων, υποβάθμισε έτι περαιτέρω την θέση της χώρας μας έναντι φίλων και αντιπάλων, γεγονός που την καθιστά, για μεν τους Αμερικανούς δεδομένη και πρόθυμη να υλοποιήσει οτιδήποτε της υπαγορεύεται, αφού προηγουμένως φρόντισαν να την εκθέσουν με τρόπο προκλητικό, οριστικό και αμετάκλητο, για δε τους αντιπάλους, η πατρίδα μας μεταπίπτει σε ένα πλήρως αποστεωμένο από ουσιαστική διπλωματικοπολιτική υποστήριξη λάφυρο, γι’ αυτό και ήδη κλιμακώνουν εμπράκτως την αμφισβήτηση ακόμη και αυτής της εδαφικής ακεραιότητάς της.
Η διαχείριση με την οποία επέλεξε να εμπλακεί στις προκλήσεις της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης…
• Δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες των κυβερνώντων για αναβάθμιση της γεωπολιτικής της θέσης…
• Δεν οδήγησαν στην πολυσυζητημένη περαιτέρω απομόνωση της «απείθαρχης» Τουρκίας. Και το χειρότερο όλων…
• Δεν εξοβέλισαν όπως αφελώς αναμενόταν την αναθεωρητική ρητορική, ΟΥΤΕ από τις περιφερειακές διεργασίες ΟΥΤΕ βεβαίως από την ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία ήδη κατασκεύασε, επικαλέστηκε και ενεργοποίησε το δικό της πρόσχημα για να επιτεθεί εν μέσω της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης στο Ιράκ και φυσικά επικαιροποιεί το προσχηματικό μέρος του αναθεωρητικού της λόγου, προκειμένου να θέσει και πάλι ζήτημα αμφισβήτησης της Ελληνικής κυριαρχίας στα Ελληνικά νησιά. Και ενώ συμβαίνουν όλα τούτα, η Διεθνής κοινότητα, με προεξάρχοντες τους «συμμάχους» μας και δη τους Αμερικανούς, απλώς αγρόν αγοράζει…
Με δυο λόγια, η διαχείριση του Ουκρανικού, κατέδειξε την Ελληνική γεωπολιτική γύμνια. Στρατηγική σκέψη, ανύπαρκτη… Διπλωματική παρέμβαση, αυτοκτονική… Σχεδιασμός επί χάρτου που να παίρνει υπ’ όψιν του την μεγάλη εικόνα, επίσης ανύπαρκτος… Σχέδιο για την διαχείριση ευκαιριών, πολυτέλεια… Στοχευμένη αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε… Εποικοδομητικός αιφνιδιασμός των «συμμάχων» στο επίπεδο των διπλωματικών ή άλλων πρωτοβουλιών, ούτε λόγος να γίνεται… Διεκδίκηση εναλλακτικού ρόλου… Ευθεία σύνδεση διακυβευμάτων του Ουκρανικού με τον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας ατζέντας… Ανάληψη πρωτοβουλιών για παράλληλη διαχείριση περιφερειακών ζητημάτων έτσι ώστε να προληφθούν εξελίξεις… Τίποτε… Απόλυτη γύμνια…
Εξήντα ημέρες ουραγοί στις απαιτήσεις των Αμερικανών και ούτε μια μέρα ξεχωριστοί και πρωταγωνιστές, αποφασισμένοι να καταδείξουμε αν μη τι άλλο την ύπαρξη και την αποφασιστικότητά μας…
Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι τις μέρες του πολέμου. Και όσοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν με ευπιστία τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, καλό θα είναι να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η πραγματική κατάσταση θα χειροτερέψει στην χώρα που η ακεραιότητά της απειλείται ευθέως και οι πολίτες της αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής τους με επιδόματα και ψηφιακή κάρτα καυσίμων, ενώ την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας σε λίγο καιρό θα φλερτάρει με τα 450 δις.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας λοιπόν, ΔΕΝ ορίζεται από το πέτσινο δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός της χώρας, καλώντας τους πολίτες να καταδικάσουν τον Ρώσο εισβολέα και να στοιχηθούν πίσω από τον τυχοδιώκτη του Κρεμλίνου.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, ΔΕΝ επιλέγεται από μια κυβέρνηση παραδομένη στο έλεος των εκβιασμών και της υποκριτικής δημαγωγίας. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, χτίζεται από ένα πολιτικό προσωπικό που σε συνθήκες εκκολαπτόμενης συστημικής ρήξης, συναποφασίζει να συσπειρωθεί γύρω από μια διπλωματικοπολιτική και άλλη διαχείριση (ενεργοποιώντας εδώ ΚΑΙ το πολύτιμο εργαλείο της Μυστικής Διπλωματίας) όχι για να αναπαράξει τις Αμερικανικές εντολές, αλλά για να προωθήσει τα ιστορικά Δίκαια της χώρας του και να «κλειδώσει» αμετάκλητα εθνικές επιτυχίες.
Χτίζεται, εκεί που οι επιτελείς παρατηρούν σε βάθος τον «αόρατο πόλεμο» των Αμερικανών, και φροντίζουν να αναζητήσουν τρόπους ώστε να μην παγιδευτεί η χώρα τους σε αντίστοιχα παιχνίδια αν αυτό απαιτήσουν ΚΑΙ πάλι οι προσεταιρισμοί των Αμερικανών.
Χτίζεται εκεί που οι επιτελείς και το πολιτικό της προσωπικό θα αναζητήσουν τρόπους ανάληψης της πρωτοβουλίας των κινήσεων, έτσι ώστε η δυνητική ομηρία στην οποία πρακτικά έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας της συμμετοχής της σε συνασπισμούς που ιστορικά ΔΕΝ την ευνόησαν, να μετατραπεί σε διαχειριστικό πλεονέκτημα τον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο που θα είναι προϊόν της ενδεδειγμένης διαχείρισης.
Σε αυτήν την πραγματικά «Σωστή Πλευρά Της Ιστορίας» η Ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ούτε λεπτό και το τίμημα της απροθυμίας της, θα είναι δυσβάστακτο για τον τόπο.
Με δυο λόγια, η διαχείριση του Ουκρανικού, κατέδειξε την Ελληνική γεωπολιτική γύμνια. Στρατηγική σκέψη, ανύπαρκτη… Διπλωματική παρέμβαση, αυτοκτονική… Σχεδιασμός επί χάρτου που να παίρνει υπ’ όψιν του την μεγάλη εικόνα, επίσης ανύπαρκτος… Σχέδιο για την διαχείριση ευκαιριών, πολυτέλεια… Στοχευμένη αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε… Εποικοδομητικός αιφνιδιασμός των «συμμάχων» στο επίπεδο των διπλωματικών ή άλλων πρωτοβουλιών, ούτε λόγος να γίνεται… Διεκδίκηση εναλλακτικού ρόλου… Ευθεία σύνδεση διακυβευμάτων του Ουκρανικού με τον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας ατζέντας… Ανάληψη πρωτοβουλιών για παράλληλη διαχείριση περιφερειακών ζητημάτων έτσι ώστε να προληφθούν εξελίξεις… Τίποτε… Απόλυτη γύμνια…
Εξήντα ημέρες ουραγοί στις απαιτήσεις των Αμερικανών και ούτε μια μέρα ξεχωριστοί και πρωταγωνιστές, αποφασισμένοι να καταδείξουμε αν μη τι άλλο την ύπαρξη και την αποφασιστικότητά μας…
Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι τις μέρες του πολέμου. Και όσοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν με ευπιστία τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, καλό θα είναι να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η πραγματική κατάσταση θα χειροτερέψει στην χώρα που η ακεραιότητά της απειλείται ευθέως και οι πολίτες της αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής τους με επιδόματα και ψηφιακή κάρτα καυσίμων, ενώ την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας σε λίγο καιρό θα φλερτάρει με τα 450 δις.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας λοιπόν, ΔΕΝ ορίζεται από το πέτσινο δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός της χώρας, καλώντας τους πολίτες να καταδικάσουν τον Ρώσο εισβολέα και να στοιχηθούν πίσω από τον τυχοδιώκτη του Κρεμλίνου.
Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, ΔΕΝ επιλέγεται από μια κυβέρνηση παραδομένη στο έλεος των εκβιασμών και της υποκριτικής δημαγωγίας. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, χτίζεται από ένα πολιτικό προσωπικό που σε συνθήκες εκκολαπτόμενης συστημικής ρήξης, συναποφασίζει να συσπειρωθεί γύρω από μια διπλωματικοπολιτική και άλλη διαχείριση (ενεργοποιώντας εδώ ΚΑΙ το πολύτιμο εργαλείο της Μυστικής Διπλωματίας) όχι για να αναπαράξει τις Αμερικανικές εντολές, αλλά για να προωθήσει τα ιστορικά Δίκαια της χώρας του και να «κλειδώσει» αμετάκλητα εθνικές επιτυχίες.
Χτίζεται, εκεί που οι επιτελείς παρατηρούν σε βάθος τον «αόρατο πόλεμο» των Αμερικανών, και φροντίζουν να αναζητήσουν τρόπους ώστε να μην παγιδευτεί η χώρα τους σε αντίστοιχα παιχνίδια αν αυτό απαιτήσουν ΚΑΙ πάλι οι προσεταιρισμοί των Αμερικανών.
Χτίζεται εκεί που οι επιτελείς και το πολιτικό της προσωπικό θα αναζητήσουν τρόπους ανάληψης της πρωτοβουλίας των κινήσεων, έτσι ώστε η δυνητική ομηρία στην οποία πρακτικά έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας της συμμετοχής της σε συνασπισμούς που ιστορικά ΔΕΝ την ευνόησαν, να μετατραπεί σε διαχειριστικό πλεονέκτημα τον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο που θα είναι προϊόν της ενδεδειγμένης διαχείρισης.
Σε αυτήν την πραγματικά «Σωστή Πλευρά Της Ιστορίας» η Ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ούτε λεπτό και το τίμημα της απροθυμίας της, θα είναι δυσβάστακτο για τον τόπο.
Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Πηγή : https://www.militaire.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου