 |
| Frederick Florin/Pool via REUTERS |
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίζει για ένα αντιρωσικό ψήφισμα, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης το σχολιάζουν. Αλλά κατά τον ακαδημαϊκό John Laughland, θα πρέπει μάλλον να κάνουν ό, τι κάνουν οι πολίτες της Ευρώπης και να μην δίνουν καμιά σημασία σε αυτή την άχρηστη συνέλευση.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, κάποια πράγματα παραμένουν αμετάβλητα. Αυτές τις ημέρες, όπως σε δεκάδες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίζει ένα ακόμη ψήφισμα κατά της Ρωσίας. Tυπογραφείο αντιρωσικών κειμένων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφιερώνει δυσανάλογο χρόνο στην εμμονική καταδίκη του μεγάλου γείτονα.
Μερικές φορές αυτά τα ψηφίσματα προκαλούν αναστάτωση στη Ρωσία, για παράδειγμα όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αλλαγής του ρωσικού καθεστώτος, αλλά και διάθεσης κονδυλίων για την πρόκληση της ανατροπής. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος τους είναι ο κανονισμός της Ρωσίας για τις ξένες ΜΚΟ. Την τελευταία φορά ήταν ο Ναβάλνι. Και ούτω καθεξής.
Σε αντίθεση με τη Ρωσία, από την άλλη πλευρά, αυτά τα ψηφίσματα περνούν εντελώς απαρατήρητα στην ίδια την Ευρώπη, παρόλο που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποτίθεται ότι ενσαρκώνει τη δημοκρατική βούληση των Ευρωπαίων. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κέντρο φλυαρίας, αποκομμένο από τις πραγματικές ανησυχίες των πολιτών, εξ ου και η έσχατη περιφρόνηση με την οποία το αντιμετωπίζουν.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το πιο ανίσχυρο όργανο στην ΕΕ: μικρότερης σημασίας από την Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Δικαστήριο. Δεν εκπληρώνει καμία από τις λειτουργίες ενός πραγματικού κοινοβουλίου, αυτή της στήριξης μιας κυβέρνησης στην εξουσία, και την υποταγή της σε δημοκρατικό έλεγχο. Η πραγματική αποστολή του βρίσκεται αλλού: Υποτίθεται ότι δίνει μια δημοκρατική πρόσοψη σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι θεμελιωδώς αυταρχική και γραφειοκρατική.
Η αδυναμία του εξηγεί το δυσανάλογο ενδιαφέρον του για τις εξωτερικές υποθέσεις. Αδυνατώντας να επηρεάσει τις πραγματικές αποφάσεις που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναλαμβάνει μιαν υποκατάστατη δραστηριότητα ψηφίζοντας, σε κάθε ολομέλεια, κείμενα για άλλες χώρες του κόσμου, επί των οποίων έχει ακόμη λιγότερη εξουσία από ό,τι στην Ευρώπη -αν έχει καθόλου και σ’ αυτήν. Αυτές τις μέρες πρόκειται να καταδικαστούν το Αφγανιστάν, η Κούβα, η Σρι Λάνκα, το Μαρόκο, η Λευκορωσία και, φυσικά, η Ρωσία. Τα Ηνωμένα Έθνη και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποτελέσουν επίσης αντικείμενο συζητήσεων και ψηφοφοριών. Αλλά όλα αυτά τα ψηφίσματα και οι καταδίκες είναι εντελώς συμβολικά, χρησιμεύουν μόνο για να ενισχύσουν μιαν αίσθηση ηθικής ανωτερότητας μεταξύ εκείνων που τα ψηφίζουν.
Η εγγενής αδυναμία του σημαίνει ότι, στην πραγματικότητα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μοιάζει με μια μεγάλη ΜΚΟ, μήτρα των πιο περιθωριακών και ανώριμων ιδεών, ή ακόμη και με μια φοιτητική ένωση όπου τα ψηφίσματα που καταδικάζουν αυτήν ή την άλλη χώρα ψηφίζονται πριν οι φοιτητές πάνε για ένα ποτό.
Αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα επιδεινώνεται στη ρωσική περίπτωση από το γεγονός ότι όλοι οι φάκελοι που αφορούν τη Ρωσία έχουν αναληφθεί από Πολωνούς και βουλευτές των Βαλτικών χωρών του ΕΚ. Ποτέ δεν βρίσκει κανείς ένα ψήφισμα για τη Ρωσία που συντάχθηκε ή προτάθηκε από έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο, αν και αυτές οι χώρες έχουν το δικό τους όραμα για τις ευρώ-ρωσικές σχέσεις που είναι διαφορετικό από αυτό των μονομανών Πολωνών και των εκπροσώπων της Βαλτικής. Στον πραγματικό κόσμο, οι μεγάλες δυνάμεις είναι αυτές που λαμβάνουν τις αποφάσεις, το Παρίσι και το Βερολίνο. Η εντύπωση που αποκομίζει κάποιος είναι ότι αυτές οι δύο χώρες αφήνουν τους ρωσικούς φακέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που δεν έχουν καμία επίπτωση στον πραγματικό κόσμο, στα μέλη του κοινοβουλίου από τις πρώην σοβιετικές χώρες απλώς για να τις ευχαριστήσουν: Μπορούν έτσι να ψυχαγωγούνται συνεχίζοντας τα παιχνίδια της παιδικής τους ηλικίας.
Το ψήφισμα του περασμένου μήνα που ζητούσε αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού του προβλήματος. Συντάχθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Λιθουανίας, Andris Kubilius, ο οποίος αφιερώνει όλη την κοινοβουλευτική του δραστηριότητα στον αγώνα κατά του διαδόχου κράτους της ΕΣΣΔ που η χώρα του εγκατέλειψε πριν από περισσότερα από 30 χρόνια. Ποτέ ο Κουμπίλιους δεν παρεμβαίνει στα της χώρας του ή της περιοχής του. Αναγορευμένος από το Κοινοβούλιο πέρυσι ως το κύριο πρόσωπο που είναι υπεύθυνο για το ρωσικό ζήτημα, είναι σαν ένα ρομπότ που συνεχίζει να εκτελεί τις λειτουργίες για τις οποίες προγραμματίστηκε, πολύ καιρό αφότου έχουν καταστεί άχρηστες. Είναι ζωντανή απόδειξη ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χρησιμοποιείται συχνά ως οίκος ευγηρίας για τους χθεσινούς πολιτικούς.
Ο απατηλός χαρακτήρας μεγάλου μέρους της δραστηριότητας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επισημαίνεται καλά από το ψήφισμα Kublius, το οποίο θα ψηφιστεί στην επιτροπή τον Ιούλιο και στην Ολομέλεια αργότερα φέτος. Στο κείμενό του, το Κιουμπίλιους προτρέπει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μην αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των ρωσικών κοινοβουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο, εάν κρίνει ότι είναι αντιδημοκρατικά. Θα κάνω ένα ραντεβού μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες, για να επιβεβαιώσω ότι αυτή η μη αναγνώριση θα πραγματοποιηθεί πράγματι εάν η πλειοψηφική παράταξη «Ενωμένη Ρωσία» κερδίσει αυτό το φθινόπωρο.
Αλλά το πιο γελοίο δεν βρίσκεται στο θλιβερό αναπόφευκτο αυτής της υπόθεσης. Έγκειται στο γεγονός ότι η αναγνώριση ή η μη αναγνώριση δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ένας υπήκοος της Βαλτικής, ο κ. Κιουμπιίλιους γνωρίζει πολύ καλά ότι η μη αναγνώριση από τις Δυτικές δυνάμεις της προσάρτησης των χωρών της Βαλτικής από την ΕΣΣΔ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είχε απολύτως καμία επίδραση στην πραγματικότητα αυτής της προσάρτησης, όχι περισσότερη από τις αποφάσεις του ίδιου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει τον Juan Guaido ως Πρόεδρο της Βενεζουέλας το 2019, ή να μην αναγνωρίσουν τον Αλεξάντερ Λουκασένκο ως Πρόεδρο της Λευκορωσίας πέρυσι.
Όσο περισσότερο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι άσχετο προς τις πραγματικές ανησυχίες των ψηφοφόρων, τόσο περισσότερο αιωρείται πάνω και πέρα από τα προβλήματά τους, για να χαθεί σε έναν εικονικό και φανταστικό κόσμο. Όταν μια εθνική κυβέρνηση πρέπει να σταθμίσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα –για παράδειγμα όσον αφορά τον αγωγό ρωσικού αερίου Nord Strteam2, η κατασκευή του οποίου θα έχει συγκεκριμένες συνέπειες για την ζωή των πολιτών και ιδίως των χαμηλότερων λογαριασμών θέρμανσης- το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνεδριάζει σε έναν ονειρικό κόσμο .Αγωνίζεται σκληρά εναντίον αυτού του αγωγού, ακόμη και όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να είναι στα πρόθυρα να εγκαταλείψει την αντίθεσή της σε αυτόν. Εάν ολοκληρωθεί ο αγωγός, όπως φαίνεται τώρα πιθανό, θα παραδώσει αέριο στους Ευρωπαίους, ενώ το κοινοβούλιό τους θα τους δώσει μόνο αέρα.
Πηγή : https://francais.rt.com
Όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίζει για ένα αντιρωσικό ψήφισμα, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης το σχολιάζουν. Αλλά κατά τον ακαδημαϊκό John Laughland, θα πρέπει μάλλον να κάνουν ό, τι κάνουν οι πολίτες της Ευρώπης και να μην δίνουν καμιά σημασία σε αυτή την άχρηστη συνέλευση.
Σε έναν κόσμο που αλλάζει, κάποια πράγματα παραμένουν αμετάβλητα. Αυτές τις ημέρες, όπως σε δεκάδες περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίζει ένα ακόμη ψήφισμα κατά της Ρωσίας. Tυπογραφείο αντιρωσικών κειμένων, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφιερώνει δυσανάλογο χρόνο στην εμμονική καταδίκη του μεγάλου γείτονα.
Μερικές φορές αυτά τα ψηφίσματα προκαλούν αναστάτωση στη Ρωσία, για παράδειγμα όταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της αλλαγής του ρωσικού καθεστώτος, αλλά και διάθεσης κονδυλίων για την πρόκληση της ανατροπής. Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος τους είναι ο κανονισμός της Ρωσίας για τις ξένες ΜΚΟ. Την τελευταία φορά ήταν ο Ναβάλνι. Και ούτω καθεξής.
Σε αντίθεση με τη Ρωσία, από την άλλη πλευρά, αυτά τα ψηφίσματα περνούν εντελώς απαρατήρητα στην ίδια την Ευρώπη, παρόλο που το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υποτίθεται ότι ενσαρκώνει τη δημοκρατική βούληση των Ευρωπαίων. Στην πραγματικότητα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κέντρο φλυαρίας, αποκομμένο από τις πραγματικές ανησυχίες των πολιτών, εξ ου και η έσχατη περιφρόνηση με την οποία το αντιμετωπίζουν.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι το πιο ανίσχυρο όργανο στην ΕΕ: μικρότερης σημασίας από την Επιτροπή, το Συμβούλιο και το Δικαστήριο. Δεν εκπληρώνει καμία από τις λειτουργίες ενός πραγματικού κοινοβουλίου, αυτή της στήριξης μιας κυβέρνησης στην εξουσία, και την υποταγή της σε δημοκρατικό έλεγχο. Η πραγματική αποστολή του βρίσκεται αλλού: Υποτίθεται ότι δίνει μια δημοκρατική πρόσοψη σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι θεμελιωδώς αυταρχική και γραφειοκρατική.
Η αδυναμία του εξηγεί το δυσανάλογο ενδιαφέρον του για τις εξωτερικές υποθέσεις. Αδυνατώντας να επηρεάσει τις πραγματικές αποφάσεις που λαμβάνονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναλαμβάνει μιαν υποκατάστατη δραστηριότητα ψηφίζοντας, σε κάθε ολομέλεια, κείμενα για άλλες χώρες του κόσμου, επί των οποίων έχει ακόμη λιγότερη εξουσία από ό,τι στην Ευρώπη -αν έχει καθόλου και σ’ αυτήν. Αυτές τις μέρες πρόκειται να καταδικαστούν το Αφγανιστάν, η Κούβα, η Σρι Λάνκα, το Μαρόκο, η Λευκορωσία και, φυσικά, η Ρωσία. Τα Ηνωμένα Έθνη και οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποτελέσουν επίσης αντικείμενο συζητήσεων και ψηφοφοριών. Αλλά όλα αυτά τα ψηφίσματα και οι καταδίκες είναι εντελώς συμβολικά, χρησιμεύουν μόνο για να ενισχύσουν μιαν αίσθηση ηθικής ανωτερότητας μεταξύ εκείνων που τα ψηφίζουν.
Η εγγενής αδυναμία του σημαίνει ότι, στην πραγματικότητα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μοιάζει με μια μεγάλη ΜΚΟ, μήτρα των πιο περιθωριακών και ανώριμων ιδεών, ή ακόμη και με μια φοιτητική ένωση όπου τα ψηφίσματα που καταδικάζουν αυτήν ή την άλλη χώρα ψηφίζονται πριν οι φοιτητές πάνε για ένα ποτό.
Αυτό το θεμελιώδες πρόβλημα επιδεινώνεται στη ρωσική περίπτωση από το γεγονός ότι όλοι οι φάκελοι που αφορούν τη Ρωσία έχουν αναληφθεί από Πολωνούς και βουλευτές των Βαλτικών χωρών του ΕΚ. Ποτέ δεν βρίσκει κανείς ένα ψήφισμα για τη Ρωσία που συντάχθηκε ή προτάθηκε από έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο, αν και αυτές οι χώρες έχουν το δικό τους όραμα για τις ευρώ-ρωσικές σχέσεις που είναι διαφορετικό από αυτό των μονομανών Πολωνών και των εκπροσώπων της Βαλτικής. Στον πραγματικό κόσμο, οι μεγάλες δυνάμεις είναι αυτές που λαμβάνουν τις αποφάσεις, το Παρίσι και το Βερολίνο. Η εντύπωση που αποκομίζει κάποιος είναι ότι αυτές οι δύο χώρες αφήνουν τους ρωσικούς φακέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που δεν έχουν καμία επίπτωση στον πραγματικό κόσμο, στα μέλη του κοινοβουλίου από τις πρώην σοβιετικές χώρες απλώς για να τις ευχαριστήσουν: Μπορούν έτσι να ψυχαγωγούνται συνεχίζοντας τα παιχνίδια της παιδικής τους ηλικίας.
Το ψήφισμα του περασμένου μήνα που ζητούσε αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία είναι ένα καλό παράδειγμα αυτού του προβλήματος. Συντάχθηκε από τον πρώην πρωθυπουργό της Λιθουανίας, Andris Kubilius, ο οποίος αφιερώνει όλη την κοινοβουλευτική του δραστηριότητα στον αγώνα κατά του διαδόχου κράτους της ΕΣΣΔ που η χώρα του εγκατέλειψε πριν από περισσότερα από 30 χρόνια. Ποτέ ο Κουμπίλιους δεν παρεμβαίνει στα της χώρας του ή της περιοχής του. Αναγορευμένος από το Κοινοβούλιο πέρυσι ως το κύριο πρόσωπο που είναι υπεύθυνο για το ρωσικό ζήτημα, είναι σαν ένα ρομπότ που συνεχίζει να εκτελεί τις λειτουργίες για τις οποίες προγραμματίστηκε, πολύ καιρό αφότου έχουν καταστεί άχρηστες. Είναι ζωντανή απόδειξη ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χρησιμοποιείται συχνά ως οίκος ευγηρίας για τους χθεσινούς πολιτικούς.
Ο απατηλός χαρακτήρας μεγάλου μέρους της δραστηριότητας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου επισημαίνεται καλά από το ψήφισμα Kublius, το οποίο θα ψηφιστεί στην επιτροπή τον Ιούλιο και στην Ολομέλεια αργότερα φέτος. Στο κείμενό του, το Κιουμπίλιους προτρέπει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να μην αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των ρωσικών κοινοβουλευτικών εκλογών που θα διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο, εάν κρίνει ότι είναι αντιδημοκρατικά. Θα κάνω ένα ραντεβού μαζί σας, αγαπητοί αναγνώστες, για να επιβεβαιώσω ότι αυτή η μη αναγνώριση θα πραγματοποιηθεί πράγματι εάν η πλειοψηφική παράταξη «Ενωμένη Ρωσία» κερδίσει αυτό το φθινόπωρο.
Αλλά το πιο γελοίο δεν βρίσκεται στο θλιβερό αναπόφευκτο αυτής της υπόθεσης. Έγκειται στο γεγονός ότι η αναγνώριση ή η μη αναγνώριση δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Ένας υπήκοος της Βαλτικής, ο κ. Κιουμπιίλιους γνωρίζει πολύ καλά ότι η μη αναγνώριση από τις Δυτικές δυνάμεις της προσάρτησης των χωρών της Βαλτικής από την ΕΣΣΔ μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν είχε απολύτως καμία επίδραση στην πραγματικότητα αυτής της προσάρτησης, όχι περισσότερη από τις αποφάσεις του ίδιου Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να αναγνωρίσει τον Juan Guaido ως Πρόεδρο της Βενεζουέλας το 2019, ή να μην αναγνωρίσουν τον Αλεξάντερ Λουκασένκο ως Πρόεδρο της Λευκορωσίας πέρυσι.
Όσο περισσότερο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι άσχετο προς τις πραγματικές ανησυχίες των ψηφοφόρων, τόσο περισσότερο αιωρείται πάνω και πέρα από τα προβλήματά τους, για να χαθεί σε έναν εικονικό και φανταστικό κόσμο. Όταν μια εθνική κυβέρνηση πρέπει να σταθμίσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα –για παράδειγμα όσον αφορά τον αγωγό ρωσικού αερίου Nord Strteam2, η κατασκευή του οποίου θα έχει συγκεκριμένες συνέπειες για την ζωή των πολιτών και ιδίως των χαμηλότερων λογαριασμών θέρμανσης- το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνεδριάζει σε έναν ονειρικό κόσμο .Αγωνίζεται σκληρά εναντίον αυτού του αγωγού, ακόμη και όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να είναι στα πρόθυρα να εγκαταλείψει την αντίθεσή της σε αυτόν. Εάν ολοκληρωθεί ο αγωγός, όπως φαίνεται τώρα πιθανό, θα παραδώσει αέριο στους Ευρωπαίους, ενώ το κοινοβούλιό τους θα τους δώσει μόνο αέρα.
Πηγή : https://francais.rt.com
Πηγή : http://www.freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου