Άποψη
– του Χασάπη Πέτρου
Κοινό και εύλογο είναι το ερώτημα από όλους τους νοήμονες Έλληνες: «αφού εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα από την Τουρκία, γιατί πάμε πάλι σε συζητήσεις;». Στο ερώτημα αυτό, κανείς από την κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει απάντηση. Γενικές μόνο αοριστολογίες, περί του ότι πρέπει να συζητάμε με τους γείτονές μας και άλλες τέτοιες πομφόλυγες.
Στην πράξη όμως συμβαίνει το εξής. Σε όλες τις μέχρι τώρα διερευνητικές με την Τουρκία, οι δύο πλευρές προσέρχονται στο τραπέζι διαλόγου και η μεν πλευρά της Τουρκίας βάζει πάνω στο τραπέζι έναν τεράστιο κατάλογο αιτημάτων, η δε πλευρά της Ελλάδας, βάζει πάνω στο τραπέζι ένα λευκό χαρτί. Κανένα αίτημα. Υποτίθεται ότι κάθεται στο τραπέζι δήθεν πολιτισμένα για να ακούσει και να συζητήσει τα αιτήματα της Τουρκίας.
Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, οι διαπραγματεύσεις οδηγούνται σε αδιέξοδο και οι δύο πλευρές φεύγουν από το τραπέζι. Όμως εκείνο που έχει μείνει πάνω στο τραπέζι και καταχωρείται στα πρακτικά, είναι μόνο τα συνεχώς αυξανόμενα πιεστικά αιτήματα της Τουρκίας, τα οποία και καταγράφονται στα διεθνή διπλωματικά κιτάπια. Η Ελλάδα εμφανίζεται διεθνώς, ότι είναι εκείνη που έχει προσβάλει δήθεν κυριαρχικά δικαιώματα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας.
Η επί τόσα χρόνια, φοβική πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία και η αδράνεια, οδήγησε στο παρελθόν όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις, στο να μην διεκδικούν τα δίκαια της Ελλάδας και του ελληνισμού απέναντι στην Τουρκία. Το δόγμα ήταν «δεν διεκδικούμε τίποτα, αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτα». Έτσι αφέθηκε μόνη της η Τουρκία, να φορτώνει ανενόχλητη μια ατζέντα με ανυπόστατες και παράνομες δικές της διεκδικήσεις, ενώπιον της διεθνούς Κοινής Γνώμης. Φτάσαμε λοιπόν στη σημερινή κατάσταση, όπου ο φοβικός πρωθυπουργός της χώρας, ακύρωσε μόνος του την πάγια εθνική θέση και δέχτηκε τις προάλλες σε άρθρο του, ότι υπάρχουν πλέον διαφορές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, που πρέπει να επιλυθούν. Ποτέ όμως δεν ακούστηκε από ελληνικής πλευράς, ούτε καν ψιθυριστά, κάποιο ελληνικό αίτημα κάποια διεκδίκηση, αν και υπάρχουν πολλά και απόλυτα δίκαια.
Δεν έχει τολμήσει μέχρι τώρα, καμία ελληνική κυβέρνηση να βάλει πάνω στο τραπέζι τα δικά μας δίκαια αιτήματα, ώστε να πάψει επιτέλους η Τουρκία το παραμύθι της. Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί δεν το έχει τολμήσει καμία κυβέρνηση; Προφανώς, γιατί φοβήθηκαν τα αντίποινα της Τουρκίας. Τουλάχιστον, εάν το έκαναν αυτό απλά για να κερδίσουν χρόνο ώστε να εξοπλιστεί και να δυναμώσει η χώρα, θα το καταλάβαινα. Αντί γι’ αυτό όμως, όλες οι κυβερνήσεις επέλεξαν το αντίθετο. Άφησαν την ελληνική πολεμική βιομηχανία να καταρρεύσει, ωσάν να επέλεγαν ενσυνείδητα να επιτρέπουν στην Τουρκία να επανέρχεται με όλο και πιο πολύ πιεστικά αιτήματα, προς ένα αβέβαιο εθνικό μέλλον. Και φτάσαμε πλέον στο σημείο, εκτός από τις γνωστές παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, να δημιουργήσει η Τουρκία ανεπίστρεπτα τετελεσμένα στην Ανατολική Μεσόγειο, σε βάρος των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Σε λίγες μέρες λοιπόν αρχίζει νέος κύκλος διερευνητικών επαφών στην Κωνσταντινούπολη. Και πάλι θα συμβεί το ίδιο. Η Τουρκία, έχοντας ήδη δημιουργήσει τελευταία ισχυρά τετελεσμένα σε βάρος των ελληνικών εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, θα βάλει πάνω στο τραπέζι έναν ακόμα μεγαλύτερο, από το παρελθόν, κατάλογο αιτημάτων. Και η Ελλάδα τι θα βάλει; Πάλι τίποτα, ενώ θα μπορούσε να θέσει έναν τέτοιο κατάλογο αιτημάτων, που θα έκανε την Τουρκία να σηκωθεί και να φύγει αμέσως από το τραπέζι, αφήνοντας όμως αυτή τη φορά πάνω στο τραπέζι και στα πρακτικά και τα ελληνικά αιτήματα. Αιτήματα που είναι δίκαια και αναγνωρισμένα τόσο από το διεθνές δίκαιο, όσο και από πληθώρα αποφάσεων ξένων Κοινοβουλίων και του ΟΗΕ.
Τέτοια αιτήματα θα μπορούσαν να είναι τα εξής:
1) Επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ στο Αιγαίο, όπως και στο Ιόνιο και παντού. Το προβλέπει το διεθνές δίκαιο
2) Αναγνώριση ολόκληρης της ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Το προβλέπει το διεθνές δίκαιο.
3) Αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Υπάρχουν ένα σωρό ψηφίσματα του ΟΗΕ.
4) Εφαρμογή της συνθήκης της Λωζάνης για Ίμβρο και Τένεδο, με επιστροφή των Ελλήνων ή των κληρονόμων τους στις περιουσίες τους, εφαρμογή της αυτοδιοίκησης και μάλιστα με τοπική ελληνική χωροφυλακή. Το προβλέπει η ίδια η συνθήκη.
5) Αποζημίωση και επιστροφή στην Κωνσταντινούπολη των εκδιωχθέντων Ελλήνων ή των κληρονόμων τους. Είναι θέμα εφαρμογής του διεθνούς δικαίου.
6) Επιστροφή στο καθεστώς της εκκλησίας, όλων των εκκλησιών στην Τουρκία που έχουν μετατραπεί σε τζαμιά και να επιτραπεί η ελεύθερη λειτουργία τους. Αίτημα σε αντιστοίχιση με αντίθετο της Τουρκίας για τα τζαμιά στην Ελλάδα.
7) Καθιέρωση της Αγίας Σοφίας ως εκκλησίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ιστορικό και δίκαιο αίτημα. Δεν μπορεί να ανεχόμαστε η Αγία Σοφία να είναι τζαμί κι εμείς να μην λέμε τίποτα.
8) Να πάψει ο Πατριάρχης να είναι αποκλειστικά Τούρκος υπήκοος. Είναι κάτι που ισχύει για την Καθολική Εκκλησία και πρέπει να ισχύσει και για την Ορθοδοξία, ώστε να δημιουργηθεί μια πανίσχυρη διεθνώς Ορθόδοξη Εκκλησία, μαζί με την Καθολική, ειδικά τώρα που έχουμε ένα εξαπλούμενο βίαιο Ισλάμ.
9) Διάλυση της στρατιάς του Αιγαίου που απειλεί τα ελληνικά νησιά, μαζί με τα αεροδρόμια και τις βάσεις εκτόξευσης πυραύλων. Είναι μια στοιχειώδης πρόληψη για εξασφάλιση της ειρήνης.
10) Διάλυση του τουρκικού αποβατικού στόλου, που ως μόνο στόχο έχει τα ελληνικά νησιά. Για τον ίδιο λόγο.
11) Δημιουργία αποστρατικοποιημένης και αποπυραυλοποιημένης ζώνης σε βάθος 500 χλμ από τα ελληνικά θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο. Είναι μια στοιχειώδης πρόληψη ώστε να μη βρεθούμε ένα πρωϊ με εκδηλούμενη επίθεση εναντίον των ελληνικών νησιών και όχι μόνο.
12) Αναγνώριση από την Τουρκία της γενοκτονίας των Ποντίων. Έχει ψηφισθεί τόσο από το δικό μας, όσο και από ένα σωρό άλλα Κοινοβούλια
13) Αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Για τον ίδιο λόγο.
14) Αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μ. Ασίας, αποζημίωση και επιστροφή των κληρονόμων τους στα πατρώα εδάφη και περιουσίες. Είναι στοιχειώδης υποχρέωση απέναντι στον σφραγισθέντα και εκδιωχθέντα από τα πατρώα εδάφη του ελληνισμό.
15) Αναγνώριση της γενοκτονίας των Ασσυρίων και άλλων χριστιανικών λαών της Μ. Ασίας. Έχει αναγνωρισθεί διεθνώς.
16) Αναγνώριση της γενοκτονίας των Γεζίντι, των Αλεβιτών και άλλων εθνοτικών ή θρησκευτικών ομάδων. Για τον ίδιο λόγο.
17) Παύση επιτέλους της συνεχιζόμενης γενοκτονίας των Κούρδων. Οι Κούρδοι δικαιούνται ελεύθερης πατρίδας.
Όλα τα ανωτέρω αιτήματα είναι νόμιμα, ηθικά και δίκαια και πρέπει να τεθούν. Είναι προφανές, πως αν τεθούν τέτοια αιτήματα, θα κάνουν αμέσως την Τουρκία να σηκωθεί και να φύγει από το τραπέζι εκνευρισμένη, καθόσον, όχι μόνο δεν θα ήθελε να συζητήσει αυτά τα αιτήματα, αλλά κυρίως γιατί αυτά θα τεθούν πλέον πάνω στο διεθνές διπλωματικό τραπέζι και θα πάψει να «παίζει μπάλα» μόνη της και εκ του ασφαλούς.
Ποια κυβέρνηση όμως θα τολμήσει να τα θέσει. Η παρούσα πάντως φοβική κυβέρνηση του γκλομπαλιστή φιλογερμανού κ. Μητσοτάκη, δεν νομίζω.
ΥΓ. Τα πιο πάνω αιτήματα, που θα μπορούσε να θέσει πάνω στο τραπέζι η ελληνική κυβέρνηση, δεν σημαίνουν παραίτηση από την πάγια θέση, ότι δηλαδή, εκείνο που συζητάμε μόνο είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Είναι όμως αιτήματα, τα οποία, σε περίπτωση που έπεφταν στο τραπέζι, θα έκαναν την Τουρκία να μην θέλει να ξανασυζητήσει ποτέ με την Ελλάδα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου