Τα τελευταία δέκα χρόνια, με την προσοχή και τα μάτια μας στραμμένα αποκλειστικά στην οικονομικοπολιτική κρίση που ταλάνισε την πατρίδα μας (και τώρα τελευταία στην ατυχή συγκυρία της πανδημίας), σχεδόν όλοι οι Έλληνες μεταμορφωθήκαμε κυριολεκτικά σε σύγχρονους «λωτοφάγους», λησμονώντας εντελώς το πιο σημαντικό και φλέγον πρόβλημα, που κατατρώει τις σάρκες του έθνους εδώ και αρκετές δεκαετίες: Την απίστευτη υπογεννητικότητα, τη σύγχρονη Λερναία Ύδρα, που κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο απειλητική για το μέλλον της κοινωνίας μας. Η προβολή του προβλήματος στο μέλλον είναι τουλάχιστον εφιαλτική. Ο πληθυσμός της Ελλάδος, συρρικνώνεται, κάθε χρόνο, με απίστευτα ραγδαίους ρυθμούς, έτσι ώστε σε ένα μέσο διάστημα 20-25 ετών η χώρα μας θα κατακλύζεται από ηλικιωμένους ή υπέργηρους ανθρώπους, συρρικνωμένη σε έναν πληθυσμό Ελλήνων που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα ξεπερνά τα 8 εκατομμύρια. Χωριά ολόκληρα ερημώνονται εντελώς και κωμοπόλεις μετατρέπονται σε μικρά χωριά με ελάχιστους νέους κάτω των 40 ετών!
Οι στατιστικές είναι αμείλικτες και απελπιστικές. Οι γεννήσεις στην Ελλάδα το 2019 ανήλθαν μόλις σε 83.763, καταγράφοντας μείωση 3,1% σε σχέση με το 2018, που ήταν 86.440. Οι θάνατοι ανήλθαν σε 124.965, καταγράφοντας αύξηση 3,9% σε σχέση με το 2018, οπότε και ήταν 120.296. Δηλαδή, το 2019 οι θάνατοι ήταν περισσότεροι από τις γεννήσεις κατά 41.202 άτομα και το 2018 περισσότεροι κατά 33.856. Το 2017 οι γεννήσεις ήταν 88.553, ενώ οι θάνατοι ήταν 124.501, δηλ. οι θάνατοι στη χώρα ήταν σχεδόν 36.000 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 2016 οι θάνατοι έφτασαν στους 118.792, ενώ οι γεννήσεις στις 92.898, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να μειωθεί κατά 25.894 άτομα.
Βλέπουμε, συνεπώς, ένα διαρκές αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων, υπέρ των τελευταίων, που κάθε χρόνο μεγεθύνεται με δραματικούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται ορθά ως «δημογραφική βόμβα», που απειλεί τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, με ορατές προεκτάσεις κάθε μορφής: οικονομικές, πολιτικές και κυρίως εθνικές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η εθνική μας επιβίωση σε βάθος χρόνου κρίνεται στα μαιευτήρια αυτής της χώρας.
Βέβαια, η επίσημη Πολιτεία έχει μεριμνήσει εδώ και χρόνια να μελετήσει αναλυτικά το φαινόμενο της υπογεννητικότητας και τις αιτίες που το προκαλούν, χωρίς όμως κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Επιτροπές της Βουλής και σοβαροί εμπειρογνώμονες κάθε είδους έχουν ερευνήσει, κατά καιρούς, κάθε πτυχή του προβλήματος, πλην όμως, τελικά τίποτε το αποτελεσματικό δεν έχει γίνει για την καταπολέμησή του. Και, φυσικά, οι μελέτες από μόνες τους δεν θεραπεύουν το πρόβλημα!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική ανασφάλεια και η μαζική μετανάστευση πολλών νέων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια έχουν μεγάλο μερίδιο στη ρωμαλέα αύξηση της υπογεννητικότητας. Ωστόσο, θά 'θελα εδώ να φωτίσουμε και να αναλύσουμε μια άλλη, πολύ σημαντική, παράμετρο ενός άλλου φαινομένου, που είναι και η πιο βασική πηγή του προβλήματος. Δηλαδή, του φαινομένου, που εμφανίστηκε στη χώρα, κυρίως, τις τελευταίες δεκαετίες και εντοπίζεται σε μια γενικευμένη νοοτροπία ενός ιδιότυπου συβαριτισμού, δηλαδή μιας αντίληψης διαρκούς επιδίωξης υλικών απολαύσεων και ανεμελιάς, χωρίς την επιθυμία για την ανάληψη των όποιων υποχρεώσεων και ευθυνών συνεπάγεται η οικογένεια και η ανατροφή ενός παιδιού, ειδικά από τη σύγχρονη Ελληνίδα!
Δυστυχώς, η χαρά της δημιουργίας ενός σπιτικού, όπου θα αντηχούν παιδικές φωνές, έχει πάψει εδώ και αρκετές δεκαετίες να αποτελεί το όνειρο πολλών Νεοελλήνων, οι οποίοι φοβούνται ότι έτσι θα «αιχμαλωτιστούν» σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και ευθυνών, που θα τους στερήσει την απόλαυση της ανέμελης και «γλυκιάς ζωής» που απολαμβάνουν. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου σπάνιο να βλέπουμε σήμερα ανθρώπους και των δύο φύλων, που έχουν περάσει ακόμη και τις ηλικίες των 35 ή των 40 ετών, να μένουν «γαντζωμένοι» στις συνήθειες και στην ανεμελιά της εφηβικής τους ηλικίας, προτάσσοντας την έντονη ατομική τους αναψυχή και ευζωία, χωρίς να τολμούν να κάνουν το παραμικρό βήμα για την οικογενειακή ολοκλήρωση.
Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλήρης χειραφέτηση της γυναίκας στις δυτικές κοινωνίες ναι μεν αναβάθμισε – και καλώς- τη θέση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, εντούτοις είναι αλήθεια ότι η εξέλιξη αυτή αποξένωσε έναν μεγάλο αριθμό γυναικών από το όραμα της οικογενειακής καταξίωσης και της τεκνοποιίας, αφού μετατόπισε τις επιδιώξεις και τους στόχους τους αποκλειστικά σε άλλες προτεραιότητες και επιλογές (επαγγελματικές, επιχειρηματικές κλπ.). Έτσι, ακόμη και όταν το «βιολογικό ρολόι» της γυναίκας την καλεί να διαβεί το κατώφλι της υπέροχης εμπειρίας της μητρότητας, εντούτοις αυτή επιμένει να το αγνοεί και συνεχίζει να βαδίζει σε μια πορεία ζωής έξω και πέρα απ’ αυτή τη γοητευτική εμπειρία.
Το φαινόμενο αυτό, βέβαια, δεν είναι μόνον ελληνικό, ωστόσο αρκετές κοινωνίες με παρόμοια προβλήματα (όπως η Γερμανία, η Σουηδία, Ουγγαρία κλπ.) έχουν ήδη αφυπνιστεί έντονα και, τα τελευταία χρόνια, έχουν πάρει σοβαρά μέτρα ενθάρρυνσης των νέων για τη δημιουργία οικογένειας, με ορατά αποτελέσματα.
Είναι βέβαιο ότι οι λύσεις δεν είναι εύκολες, ιδίως σε μια Ελλάδα «ματωμένη» από την πολύχρονη κρίση, ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να τολμήσουμε να προχωρήσουμε τώρα σε λύσεις αποτελεσματικές σε όλα τα επίπεδα, γιατί το πρόβλημα δεν μας περιμένει και είναι εθνικά μείζον. Επιτέλους, είναι καιρός να τελειώνουμε με τις χρονοβόρες συζητήσεις και τις ακαδημαϊκές αναλύσεις του θέματος. Η υπογεννητικότητα είναι ήδη πρόβλημα πασίγνωστο σε όλους μας και είναι στέκει μπροστά απειλητικό. Πολύ φοβάμαι ότι, αν χαθεί και η κρίσιμη δεκαετία 2021-2030 σε θεωρητικές αναζητήσεις, τότε τα πράγματα θα έχουν εισέλθει σε πορεία μη αναστρέψιμη και η ανάσχεση της πληθυσμιακής συρρίκνωσης θα αποτελεί όραμα ανέφικτο και πρακτικά ανεκπλήρωτο για το Έθνος μας.
Πέρα από τις γνωστές προτάσεις -που ορθά γίνονται από όλες τις πλευρές για ενίσχυση της οικογένειας (οικονομική στήριξη, παιδικοί σταθμοί κλπ.)- θα μου επιτραπεί εδώ να κάνω μια ειδικότερη αναφορά σε μια ξεχασμένη «πηγή» νέας ζωής, της οποίας το πολύτιμο περιεχόμενο σπαταλάμε ασυλλόγιστα τα τελευταία 40 έως 50 χρόνια. Αναφέρομαι στη ζωογόνο «πηγή» των γυναικών εκείνων που, ενώ είναι έγκυες και θάθελαν να τεκνοποιήσουν, εντούτοις καταλήγουν στη σκληρή απόφαση της έκτρωσης, για πολλούς και ποικίλους λόγους, κυρίως, όμως, οικονομικούς και κοινωνικούς. Η Ελλάδα κατέχει, δυστυχώς, σταθερά τη θλιβερή πρωτιά εκτρώσεων σε όλη την Ευρώπη!
Στη χώρα μας καταγράφουμε ετησίως μια τεράστια και απίστευτη εκατόμβη απωλειών από νέες -εν δυνάμει- ζωές, χωρίς, δυστυχώς, το γεγονός αυτό να γίνεται ούτε καν μονόστηλο στον τύπο ή, έστω, τελευταία είδηση στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Πολλές δεκάδες χιλιάδες εκτρώσεων σε μια χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων ανθρώπων! Με άλλα λόγια, ένα ατελείωτο «ποτάμι» εν δυνάμει παιδικών ψυχών «χύνεται» και χάνεται κάθε χρόνο στον απύθμενο ωκεανό της ανυπαρξίας. Ο τραγικός απολογισμός κάθε χρονιάς μάς αποκαλύπτει ότι ο αριθμός των αμβλώσεων «συναγωνίζεται» πια -και ίσως ξεπερνά κατά πολύ- τον αριθμό των γεννήσεων -αν και οι στατιστικές δεν μπορεί να είναι απολύτως διαφανείς- λόγω της ιδιομορφίας του θέματος που καλύπτεται από ένα πέπλο σιωπής.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι συνέπειες μιας έκτρωσης επιφέρουν, σε κάθε περίπτωση, μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία για τη γυναίκα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ιδίως, αν η απόφασή της ήταν «καρπός» της ανάγκης και όχι της ελεύθερης βούλησής της για διακοπή της κύησης. Συγχρόνως, αντιμετωπίζουμε και το λίαν δυσάρεστο φαινόμενο ένας μεγάλος αριθμός εκτρώσεων να αφορά σε νεαρές γυναίκες, ακόμη και εφηβικής ηλικίας.
Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, να αντιγράψουμε τώρα το θαρραλέο θεσμικό πλαίσιο που εφαρμόστηκε στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, αλλά, κυρίως, ας τολμήσουμε εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να «θυσιάσουμε» ένα μικρό κομμάτι από την ανεμελιά μας, για να δημιουργήσουμε τον δικό μας συναρπαστικό μικρόκοσμο της οικογένειας.
Σε τελική ανάλυση, άλλωστε, όλες και όλοι εμείς αποτελούμε τον τελευταίο κρίκο μιας ατέλειωτης ανθρώπινης αλυσίδας, που χάνεται πίσω στον χρόνο και είναι αλήθεια ότι κάποιοι άλλοι άφησαν την ανεμελιά τους για να χαρίσουν σε μας το μεγάλο δώρο της ζωής και της δημιουργίας και στο εθνικό επίπεδο αυτό σημαίνει τα πιο πολλά!
Ας τους μιμηθούμε, λοιπόν. Ειλικρινά, αξίζει τον κόπο.-
Οι στατιστικές είναι αμείλικτες και απελπιστικές. Οι γεννήσεις στην Ελλάδα το 2019 ανήλθαν μόλις σε 83.763, καταγράφοντας μείωση 3,1% σε σχέση με το 2018, που ήταν 86.440. Οι θάνατοι ανήλθαν σε 124.965, καταγράφοντας αύξηση 3,9% σε σχέση με το 2018, οπότε και ήταν 120.296. Δηλαδή, το 2019 οι θάνατοι ήταν περισσότεροι από τις γεννήσεις κατά 41.202 άτομα και το 2018 περισσότεροι κατά 33.856. Το 2017 οι γεννήσεις ήταν 88.553, ενώ οι θάνατοι ήταν 124.501, δηλ. οι θάνατοι στη χώρα ήταν σχεδόν 36.000 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 2016 οι θάνατοι έφτασαν στους 118.792, ενώ οι γεννήσεις στις 92.898, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός να μειωθεί κατά 25.894 άτομα.
Βλέπουμε, συνεπώς, ένα διαρκές αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων, υπέρ των τελευταίων, που κάθε χρόνο μεγεθύνεται με δραματικούς ρυθμούς, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται ορθά ως «δημογραφική βόμβα», που απειλεί τα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, με ορατές προεκτάσεις κάθε μορφής: οικονομικές, πολιτικές και κυρίως εθνικές. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η εθνική μας επιβίωση σε βάθος χρόνου κρίνεται στα μαιευτήρια αυτής της χώρας.
Βέβαια, η επίσημη Πολιτεία έχει μεριμνήσει εδώ και χρόνια να μελετήσει αναλυτικά το φαινόμενο της υπογεννητικότητας και τις αιτίες που το προκαλούν, χωρίς όμως κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Επιτροπές της Βουλής και σοβαροί εμπειρογνώμονες κάθε είδους έχουν ερευνήσει, κατά καιρούς, κάθε πτυχή του προβλήματος, πλην όμως, τελικά τίποτε το αποτελεσματικό δεν έχει γίνει για την καταπολέμησή του. Και, φυσικά, οι μελέτες από μόνες τους δεν θεραπεύουν το πρόβλημα!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική ανασφάλεια και η μαζική μετανάστευση πολλών νέων ανθρώπων τα τελευταία χρόνια έχουν μεγάλο μερίδιο στη ρωμαλέα αύξηση της υπογεννητικότητας. Ωστόσο, θά 'θελα εδώ να φωτίσουμε και να αναλύσουμε μια άλλη, πολύ σημαντική, παράμετρο ενός άλλου φαινομένου, που είναι και η πιο βασική πηγή του προβλήματος. Δηλαδή, του φαινομένου, που εμφανίστηκε στη χώρα, κυρίως, τις τελευταίες δεκαετίες και εντοπίζεται σε μια γενικευμένη νοοτροπία ενός ιδιότυπου συβαριτισμού, δηλαδή μιας αντίληψης διαρκούς επιδίωξης υλικών απολαύσεων και ανεμελιάς, χωρίς την επιθυμία για την ανάληψη των όποιων υποχρεώσεων και ευθυνών συνεπάγεται η οικογένεια και η ανατροφή ενός παιδιού, ειδικά από τη σύγχρονη Ελληνίδα!
Δυστυχώς, η χαρά της δημιουργίας ενός σπιτικού, όπου θα αντηχούν παιδικές φωνές, έχει πάψει εδώ και αρκετές δεκαετίες να αποτελεί το όνειρο πολλών Νεοελλήνων, οι οποίοι φοβούνται ότι έτσι θα «αιχμαλωτιστούν» σε έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και ευθυνών, που θα τους στερήσει την απόλαυση της ανέμελης και «γλυκιάς ζωής» που απολαμβάνουν. Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου σπάνιο να βλέπουμε σήμερα ανθρώπους και των δύο φύλων, που έχουν περάσει ακόμη και τις ηλικίες των 35 ή των 40 ετών, να μένουν «γαντζωμένοι» στις συνήθειες και στην ανεμελιά της εφηβικής τους ηλικίας, προτάσσοντας την έντονη ατομική τους αναψυχή και ευζωία, χωρίς να τολμούν να κάνουν το παραμικρό βήμα για την οικογενειακή ολοκλήρωση.
Επίσης, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλήρης χειραφέτηση της γυναίκας στις δυτικές κοινωνίες ναι μεν αναβάθμισε – και καλώς- τη θέση της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, εντούτοις είναι αλήθεια ότι η εξέλιξη αυτή αποξένωσε έναν μεγάλο αριθμό γυναικών από το όραμα της οικογενειακής καταξίωσης και της τεκνοποιίας, αφού μετατόπισε τις επιδιώξεις και τους στόχους τους αποκλειστικά σε άλλες προτεραιότητες και επιλογές (επαγγελματικές, επιχειρηματικές κλπ.). Έτσι, ακόμη και όταν το «βιολογικό ρολόι» της γυναίκας την καλεί να διαβεί το κατώφλι της υπέροχης εμπειρίας της μητρότητας, εντούτοις αυτή επιμένει να το αγνοεί και συνεχίζει να βαδίζει σε μια πορεία ζωής έξω και πέρα απ’ αυτή τη γοητευτική εμπειρία.
Το φαινόμενο αυτό, βέβαια, δεν είναι μόνον ελληνικό, ωστόσο αρκετές κοινωνίες με παρόμοια προβλήματα (όπως η Γερμανία, η Σουηδία, Ουγγαρία κλπ.) έχουν ήδη αφυπνιστεί έντονα και, τα τελευταία χρόνια, έχουν πάρει σοβαρά μέτρα ενθάρρυνσης των νέων για τη δημιουργία οικογένειας, με ορατά αποτελέσματα.
Είναι βέβαιο ότι οι λύσεις δεν είναι εύκολες, ιδίως σε μια Ελλάδα «ματωμένη» από την πολύχρονη κρίση, ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να τολμήσουμε να προχωρήσουμε τώρα σε λύσεις αποτελεσματικές σε όλα τα επίπεδα, γιατί το πρόβλημα δεν μας περιμένει και είναι εθνικά μείζον. Επιτέλους, είναι καιρός να τελειώνουμε με τις χρονοβόρες συζητήσεις και τις ακαδημαϊκές αναλύσεις του θέματος. Η υπογεννητικότητα είναι ήδη πρόβλημα πασίγνωστο σε όλους μας και είναι στέκει μπροστά απειλητικό. Πολύ φοβάμαι ότι, αν χαθεί και η κρίσιμη δεκαετία 2021-2030 σε θεωρητικές αναζητήσεις, τότε τα πράγματα θα έχουν εισέλθει σε πορεία μη αναστρέψιμη και η ανάσχεση της πληθυσμιακής συρρίκνωσης θα αποτελεί όραμα ανέφικτο και πρακτικά ανεκπλήρωτο για το Έθνος μας.
Πέρα από τις γνωστές προτάσεις -που ορθά γίνονται από όλες τις πλευρές για ενίσχυση της οικογένειας (οικονομική στήριξη, παιδικοί σταθμοί κλπ.)- θα μου επιτραπεί εδώ να κάνω μια ειδικότερη αναφορά σε μια ξεχασμένη «πηγή» νέας ζωής, της οποίας το πολύτιμο περιεχόμενο σπαταλάμε ασυλλόγιστα τα τελευταία 40 έως 50 χρόνια. Αναφέρομαι στη ζωογόνο «πηγή» των γυναικών εκείνων που, ενώ είναι έγκυες και θάθελαν να τεκνοποιήσουν, εντούτοις καταλήγουν στη σκληρή απόφαση της έκτρωσης, για πολλούς και ποικίλους λόγους, κυρίως, όμως, οικονομικούς και κοινωνικούς. Η Ελλάδα κατέχει, δυστυχώς, σταθερά τη θλιβερή πρωτιά εκτρώσεων σε όλη την Ευρώπη!
Στη χώρα μας καταγράφουμε ετησίως μια τεράστια και απίστευτη εκατόμβη απωλειών από νέες -εν δυνάμει- ζωές, χωρίς, δυστυχώς, το γεγονός αυτό να γίνεται ούτε καν μονόστηλο στον τύπο ή, έστω, τελευταία είδηση στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ. Πολλές δεκάδες χιλιάδες εκτρώσεων σε μια χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων ανθρώπων! Με άλλα λόγια, ένα ατελείωτο «ποτάμι» εν δυνάμει παιδικών ψυχών «χύνεται» και χάνεται κάθε χρόνο στον απύθμενο ωκεανό της ανυπαρξίας. Ο τραγικός απολογισμός κάθε χρονιάς μάς αποκαλύπτει ότι ο αριθμός των αμβλώσεων «συναγωνίζεται» πια -και ίσως ξεπερνά κατά πολύ- τον αριθμό των γεννήσεων -αν και οι στατιστικές δεν μπορεί να είναι απολύτως διαφανείς- λόγω της ιδιομορφίας του θέματος που καλύπτεται από ένα πέπλο σιωπής.
Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι συνέπειες μιας έκτρωσης επιφέρουν, σε κάθε περίπτωση, μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία για τη γυναίκα, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ιδίως, αν η απόφασή της ήταν «καρπός» της ανάγκης και όχι της ελεύθερης βούλησής της για διακοπή της κύησης. Συγχρόνως, αντιμετωπίζουμε και το λίαν δυσάρεστο φαινόμενο ένας μεγάλος αριθμός εκτρώσεων να αφορά σε νεαρές γυναίκες, ακόμη και εφηβικής ηλικίας.
Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, να αντιγράψουμε τώρα το θαρραλέο θεσμικό πλαίσιο που εφαρμόστηκε στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, αλλά, κυρίως, ας τολμήσουμε εμείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να «θυσιάσουμε» ένα μικρό κομμάτι από την ανεμελιά μας, για να δημιουργήσουμε τον δικό μας συναρπαστικό μικρόκοσμο της οικογένειας.
Σε τελική ανάλυση, άλλωστε, όλες και όλοι εμείς αποτελούμε τον τελευταίο κρίκο μιας ατέλειωτης ανθρώπινης αλυσίδας, που χάνεται πίσω στον χρόνο και είναι αλήθεια ότι κάποιοι άλλοι άφησαν την ανεμελιά τους για να χαρίσουν σε μας το μεγάλο δώρο της ζωής και της δημιουργίας και στο εθνικό επίπεδο αυτό σημαίνει τα πιο πολλά!
Ας τους μιμηθούμε, λοιπόν. Ειλικρινά, αξίζει τον κόπο.-
ΓΛΥΚΕΡΙΑ-ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΕΡΖΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου