( John.k - Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελληνική κυβέρνησή μετά από κάποια τέτοια κίνηση θα κάνει βαρύγδουπες πομπώδες δηλώσεις, ρητορική, και κατόπιν θα μετακινήσει τα σύνορα προς τα μέσα μερικά χιλιόμετρα πάλι , γιατί μπορεί ο τουρκικός στρατός να είναι για τα πανηγύρια, αλλά έχει όπλα … δεν είναι άοπλο 15 χρονο να του τρίξεις τα δόντια να του κόψεις πρόστιμα ή ακόμα ακόμα να το πυροβολήσεις …. Υπάρχει ο φόβος….. )
Τα πολύ στενά όρια της επικοινωνιακή διαχείριση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων
Το επιχείρημα του κυβερνητικού αφηγήματος μετά τη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε., η οποία ακόμη μια φορά χαϊδεύει την Τουρκία, θα διαμορφωθεί ως εξής: Η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε να μετατρέψει το ελληνοτουρκικό πρόβλημα σε ευρωτουρκικό και υπ’ αυτήν την έννοια η Άγκυρα θα πρέπει να «ζει» και να διαμορφώνει τις επιλογές της υπό τη διαρκή απειλή της επιβολής κυρώσεων.
Ήδη από τις προηγούμενες μέρες η «γραμμή» που διακινούσε το υπουργείο Εξωτερικών ήταν πως το θέμα δεν είναι η επιβολή των κυρώσεων στην Τουρκία, καθώς κάτι τέτοιο θα κόψει τις γέφυρες της Άγκυρας με τις Βρυξέλλες και πιθανότατα θα αποθρασύνει (!) την τουρκική κυβέρνηση, η οποία σε μια τέτοια περίπτωση οριστικής ρήξης δεν θα έχει τίποτε να χάσει.
Όλη αυτή η επιχειρηματολογία οικοδομείται από την ελληνική κυβέρνηση για τις ανάγκες της επικοινωνιακής διαχείρισης που συνεπάγεται το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι διατεθειμένη να ικανοποιήσει την Αθήνα (και τη Λευκωσία) υποστηρίζοντας έμπρακτα τις ελληνικές θέσεις περί παραβίασης του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία.
Οι Ευρωπαίοι (κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί) και οι ΗΠΑ (ανεξαρτήτως Προέδρου) μπορεί να δυσφορούν από τους τουρκικούς «τσαμπουκάδες» στην ανατολική Μεσόγειο (και αλλού), αλλά δεν μπορούν να αγνοήσουν ότι η Άγκυρα εμφανίζεται με τις δυνάμεις της ως περιφερειακός παίκτης με τον οποίο θα πρέπει να συνδιαλλαγούν.
Αυτήν την πικρή αλήθεια είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση, η οποία επιπροσθέτως θα πρέπει να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να εμφανίζεται ικανοποιημένη από τη στήριξη που λαμβάνει από τους εταίρους και τους συμμάχους, έστω κι αν αυτή η συμπαράσταση είναι μόνο λόγια.
Η πικρή αλήθεια
Η επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής «μοναξιάς» που προκαλεί στην ελληνική κυβέρνηση η επιλογή των εταίρων και συμμάχων να ανέχονται την τουρκική αναθεωρητική στρατηγική μπορεί να είναι σχετικά απλή υπόθεση, καθώς τα media βοηθούν και συμπαρίστανται στο Μέγαρο Μαξίμου. Ωστόσο η πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε να κρυφτεί ούτε να αλλάξει με επικοινωνιακά τρικ. Και η πραγματικότητα έχει ήδη διαμορφωθεί στην πράξη καθώς:
● Η Τουρκία, από τον Αύγουστο μέχρι και τις 30 Νοεμβρίου, ολοκλήρωσε (κατά δήλωση του Τούρκου υπουργού Ενέργειας) τις σεισμογραφικές έρευνες στην περιοχή μεταξύ Ρόδου, Καστελλόριζου και νότια στο Καρπάθιο Πέλαγος μέχρι την Κρήτη.
● Το τουρκικό ερευνητικό, με τη συνοδεία στολίσκου πολεμικών, έπλευσε σε απόσταση μέχρι και 6-9 μίλια από τις ακτές των ελληνικών νησιών.
● Η ελληνική κυβέρνηση υπαναχώρησε στην πράξη από τη θέση ότι αυτές οι θαλάσσιες περιοχές αποτελούν ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και μετά τον Αύγουστο επέτρεψε οι τουρκικές έρευνες να γίνονται ανεμπόδιστα.
● Για να μην υπάρχει η παραμικρή περίπτωση αμφιβολίας περί της ανοχής της ελληνικής κυβέρνησης στις τουρκικές θαλάσσιες έρευνες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι (Γεραπετρίτης, Πέτσας, Παναγιωτόπουλος) ξεκαθάρισαν ότι η ελληνική «κόκκινη γραμμή» κυριαρχίας φτάνει μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές των νησιών, όσο είναι δηλαδή τα χωρικά ύδατα.
Στα δεδομένα τα όποια εμπράκτως έχουν διαμορφώσει τη σημερινή κατάσταση στα ελληνοτουρκικά θα πρέπει επίσης να προστεθούν:
1. Οι μυστικές διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης στο Βερολίνο, όπου η εκπρόσωπος του πρωθυπουργού (Σουρανή) και ο εκπρόσωπος του Ερντογάν (Καλίν) υπό την εποπτεία του εκπροσώπου της Μέρκελ συμφώνησαν σε μια διαδικασία απεμπλοκής, η οποία θα οδηγήσει σε συνομιλίες (εφ’ όλης της ύλης λένε οι Τούρκοι, για τις θαλάσσιες ζώνες λέει η Αθήνα).
Οι εν λόγω μυστικές διαβουλεύσεις θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι εξελίχθηκαν τη στιγμή κατά την οποία το «Oruc Reis» «όργωνε» τη δυνητική ελληνική ΑΟΖ.
2. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) και η συμφωνία που επιβλήθηκε για τη δημιουργία μηχανισμού αποσυμπίεσης της ελληνοτουρκικής έντασης στο πεδίο.
Το πρακτικό αποτέλεσμα της ΝΑΤΟϊκής παρέμβασης ήταν ότι οι τουρκικές έρευνες συνεχίστηκαν ανεμπόδιστα, χωρίς την «ενοχλητική» παρουσία ελληνικών πολεμικών πλοίων, μέχρι και τα 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου.
Με την πλάτη στον τοίχο
Με αυτά τα δεδομένα στο πεδίο, διαμορφωμένα σε γενικές γραμμές με τη σύμφωνη γνώμη της, η ελληνική κυβέρνηση εμφανιζόταν το προηγούμενο διάστημα να επιδιώκει την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η επιδίωξη των κυρώσεων, προφανώς, αποτελεί μια ακόμη επικοινωνιακή διαχείριση της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει διπλωματικά η χώρα, καθώς, όπως είδαμε παραπάνω, έχει αποδεχτεί στην πράξη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Δηλαδή την τουρκική άσκηση κυριαρχίας με το «Oruc Reis» σε θαλάσσιες περιοχές εγγύτερα ακόμη και των 12 μιλίων από τα ελληνικά νησιά.
Δεν είναι λοιπόν ούτε περίεργο ούτε παράδοξο ότι η μόνιμη επωδός την οποία ακούνε από τους συμμάχους και τους εταίρους οι Έλληνες υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι είναι να σπεύσουν σε συνομιλίες με την Άγκυρα, όπως άλλωστε ζητούν και οι Τούρκοι κυβερνητικοί παράγοντες.
Το παράδοξο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η «απαίτηση» που διατυπώνει η ελληνική κυβέρνηση ζητώντας από τρίτους να υπερασπιστούν (επιβάλλοντας κυρώσεις) κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα όποια η ίδια η χώρα δεν είναι σε θέση να προασπίσει.
ΥΓ.: Για όσο χρονικό διάστημα οι ευρωπαϊκές κυρώσεις... καθαρογράφονται για να παίξουν τον ρόλο της δαμοκλείου σπάθης πάνω από το κεφάλι του Ερντογάν, μήπως είναι φρόνιμο και απαραίτητο η κυβέρνηση (μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον) να συζητήσουν, να σχεδιάσουν και να αποφασίσουν τι θα πράξει η χώρα αν το επόμενο διάστημα, παρά τις... απειλητικές κυρώσεις των Ευρωπαίων, η Τουρκία στείλει γεωτρύπανο μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου ή δίπλα από την Κρήτη;
Οι Ευρωπαίοι (κατά κύριο λόγο οι Γερμανοί) και οι ΗΠΑ (ανεξαρτήτως Προέδρου) μπορεί να δυσφορούν από τους τουρκικούς «τσαμπουκάδες» στην ανατολική Μεσόγειο (και αλλού), αλλά δεν μπορούν να αγνοήσουν ότι η Άγκυρα εμφανίζεται με τις δυνάμεις της ως περιφερειακός παίκτης με τον οποίο θα πρέπει να συνδιαλλαγούν.
Αυτήν την πικρή αλήθεια είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί η ελληνική κυβέρνηση, η οποία επιπροσθέτως θα πρέπει να κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και να εμφανίζεται ικανοποιημένη από τη στήριξη που λαμβάνει από τους εταίρους και τους συμμάχους, έστω κι αν αυτή η συμπαράσταση είναι μόνο λόγια.
Η πικρή αλήθεια
Η επικοινωνιακή διαχείριση της πολιτικής «μοναξιάς» που προκαλεί στην ελληνική κυβέρνηση η επιλογή των εταίρων και συμμάχων να ανέχονται την τουρκική αναθεωρητική στρατηγική μπορεί να είναι σχετικά απλή υπόθεση, καθώς τα media βοηθούν και συμπαρίστανται στο Μέγαρο Μαξίμου. Ωστόσο η πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε να κρυφτεί ούτε να αλλάξει με επικοινωνιακά τρικ. Και η πραγματικότητα έχει ήδη διαμορφωθεί στην πράξη καθώς:
● Η Τουρκία, από τον Αύγουστο μέχρι και τις 30 Νοεμβρίου, ολοκλήρωσε (κατά δήλωση του Τούρκου υπουργού Ενέργειας) τις σεισμογραφικές έρευνες στην περιοχή μεταξύ Ρόδου, Καστελλόριζου και νότια στο Καρπάθιο Πέλαγος μέχρι την Κρήτη.
● Το τουρκικό ερευνητικό, με τη συνοδεία στολίσκου πολεμικών, έπλευσε σε απόσταση μέχρι και 6-9 μίλια από τις ακτές των ελληνικών νησιών.
● Η ελληνική κυβέρνηση υπαναχώρησε στην πράξη από τη θέση ότι αυτές οι θαλάσσιες περιοχές αποτελούν ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και μετά τον Αύγουστο επέτρεψε οι τουρκικές έρευνες να γίνονται ανεμπόδιστα.
● Για να μην υπάρχει η παραμικρή περίπτωση αμφιβολίας περί της ανοχής της ελληνικής κυβέρνησης στις τουρκικές θαλάσσιες έρευνες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι (Γεραπετρίτης, Πέτσας, Παναγιωτόπουλος) ξεκαθάρισαν ότι η ελληνική «κόκκινη γραμμή» κυριαρχίας φτάνει μέχρι τα 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές των νησιών, όσο είναι δηλαδή τα χωρικά ύδατα.
Στα δεδομένα τα όποια εμπράκτως έχουν διαμορφώσει τη σημερινή κατάσταση στα ελληνοτουρκικά θα πρέπει επίσης να προστεθούν:
1. Οι μυστικές διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης στο Βερολίνο, όπου η εκπρόσωπος του πρωθυπουργού (Σουρανή) και ο εκπρόσωπος του Ερντογάν (Καλίν) υπό την εποπτεία του εκπροσώπου της Μέρκελ συμφώνησαν σε μια διαδικασία απεμπλοκής, η οποία θα οδηγήσει σε συνομιλίες (εφ’ όλης της ύλης λένε οι Τούρκοι, για τις θαλάσσιες ζώνες λέει η Αθήνα).
Οι εν λόγω μυστικές διαβουλεύσεις θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι εξελίχθηκαν τη στιγμή κατά την οποία το «Oruc Reis» «όργωνε» τη δυνητική ελληνική ΑΟΖ.
2. Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ (δηλαδή των ΗΠΑ) και η συμφωνία που επιβλήθηκε για τη δημιουργία μηχανισμού αποσυμπίεσης της ελληνοτουρκικής έντασης στο πεδίο.
Το πρακτικό αποτέλεσμα της ΝΑΤΟϊκής παρέμβασης ήταν ότι οι τουρκικές έρευνες συνεχίστηκαν ανεμπόδιστα, χωρίς την «ενοχλητική» παρουσία ελληνικών πολεμικών πλοίων, μέχρι και τα 6 ναυτικά μίλια από τις ακτές του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλόριζου.
Με την πλάτη στον τοίχο
Με αυτά τα δεδομένα στο πεδίο, διαμορφωμένα σε γενικές γραμμές με τη σύμφωνη γνώμη της, η ελληνική κυβέρνηση εμφανιζόταν το προηγούμενο διάστημα να επιδιώκει την επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η επιδίωξη των κυρώσεων, προφανώς, αποτελεί μια ακόμη επικοινωνιακή διαχείριση της δεινής θέσης στην οποία έχει περιέλθει διπλωματικά η χώρα, καθώς, όπως είδαμε παραπάνω, έχει αποδεχτεί στην πράξη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Δηλαδή την τουρκική άσκηση κυριαρχίας με το «Oruc Reis» σε θαλάσσιες περιοχές εγγύτερα ακόμη και των 12 μιλίων από τα ελληνικά νησιά.
Δεν είναι λοιπόν ούτε περίεργο ούτε παράδοξο ότι η μόνιμη επωδός την οποία ακούνε από τους συμμάχους και τους εταίρους οι Έλληνες υπουργοί και λοιποί αξιωματούχοι είναι να σπεύσουν σε συνομιλίες με την Άγκυρα, όπως άλλωστε ζητούν και οι Τούρκοι κυβερνητικοί παράγοντες.
Το παράδοξο, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η «απαίτηση» που διατυπώνει η ελληνική κυβέρνηση ζητώντας από τρίτους να υπερασπιστούν (επιβάλλοντας κυρώσεις) κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, τα όποια η ίδια η χώρα δεν είναι σε θέση να προασπίσει.
ΥΓ.: Για όσο χρονικό διάστημα οι ευρωπαϊκές κυρώσεις... καθαρογράφονται για να παίξουν τον ρόλο της δαμοκλείου σπάθης πάνω από το κεφάλι του Ερντογάν, μήπως είναι φρόνιμο και απαραίτητο η κυβέρνηση (μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση, τουλάχιστον) να συζητήσουν, να σχεδιάσουν και να αποφασίσουν τι θα πράξει η χώρα αν το επόμενο διάστημα, παρά τις... απειλητικές κυρώσεις των Ευρωπαίων, η Τουρκία στείλει γεωτρύπανο μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου ή δίπλα από την Κρήτη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου