Με τους επικεφαλής Γερμανούς που έχουν τοποθετηθεί παντού, η χώρα ελέγχει την Κομισιόν, ελέγχει τον ESM, ελέγχει το Euro Group, ελέγχει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κοκ. – ενώ μπορεί να μην ελέγχει την ΕΚΤ, αλλά με απαίτηση της εγκαταστάθηκε από την αρχή στη Φρανκφούρτη. Ως εκ τούτου, έχει όλα τα χαρτιά στο χέρι της, για να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει – ενώ η απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου ήταν προμελετημένη, εν μέσω της οικονομικής κρίσης της πανδημίας, με στόχο να τοποθετηθεί σε νέες βάσεις το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με απλά λόγια, τα θεμέλια του 4ου Ράιχ στην Ευρώπη έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά, ενώ το μόνο που αναμενόταν ήταν η σωστή στιγμή για το εναρκτήριο λάκτισμα – ένα χρονικό σημείο που δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι άλλες μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και κυρίως η Γαλλία, λόγω των οικονομικών προβλημάτων τους, ενώ έχει προηγηθεί η έξοδος της Μ. Βρετανίας. Ο δρόμος που θα επιλέξει δεν είναι μεν ξεκάθαρος, το μάρκο ή το ευρώ, αλλά εναπόκειται στους δικούς της σχεδιασμούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ότι έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για να επιλέξει τελικά αυτό που θα τη συμφέρει ανάλογα με τις αντιδράσεις των «εταίρων» της, καθώς επίσης πως η οικονομική της ισχύ και η εξουσία της επάνω στους άλλους, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τη στρατιωτική της το 1940 – όπου ήταν μεν σαφώς ισχυρότερη από το 1914, αλλά όχι αρκετά.
Ανάλυση
Ξεκινώντας από την από-δολαριοποίηση, σύμφωνα και με τον M. Hudson (πηγή), η μονομερής καταγγελία του κανόνα του χρυσού από τις Η.Π.Α. το 1971 και η καθιέρωση του δολαρίου ως ένα παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα στη θέση του χρυσού, αποτέλεσε την αφετηρία των χρημάτων χωρίς αντίκρισμα (Fiat money) – σηματοδοτώντας μία εποχή όπου, το έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών της υπερδύναμης αφορούσε σχεδόν στο σύνολο του τις στρατιωτικές δαπάνες, για τη στήριξη των 800 βάσεων της στον πλανήτη.
Εν προκειμένω, το πλεόνασμα των δολαρίων για την κάλυψη των ελλειμμάτων των Η.Π.Α., καταλήγει στις ξένες κεντρικές τράπεζες – οι οποίες δεν αγοράζουν μετοχές και ομόλογα, επειδή κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο, ούτε ελέγχουν εταιρίες αφού δεν βοηθάει άμεσα την οικονομία τους, αλλά αμερικανικά ομόλογα (με εξαίρεση την Ιαπωνία και την Ελβετία που κάνουν και τα δύο). Δηλαδή, υποσχετικά πληρωμών (IOU‘s) της κυβέρνησης των Η.Π.Α.
Με απλά λόγια, τα χρήματα που δαπανούν οι Η.Π.Α. για την κάλυψη των στρατιωτικών και άλλων δαπανών τους που τους δημιουργούν ελλείμματα, καθώς επίσης τα χρήματα που τοποθετούν οι αμερικανοί επενδυτές για την αγορά μετοχών στο εξωτερικό ή για άλλου είδους επενδύσεις, επιστρέφουν πίσω μέσω της αγοράς των κρατικών ομολόγων τους από τις διεθνείς κεντρικές τράπεζες – ανακυκλώνονται. Το γεγονός αυτό δίνει τη δυνατότητα στο υπουργείο οικονομικών της υπερδύναμης να αποφεύγει το δανεισμό του από τις αγορές – αφού στη θέση τους υπεισέρχονται οι κεντρικές τράπεζες των άλλων κρατών.
Στην ουσία λοιπόν οι ξένες χώρες, μέσω των κεντρικών τραπεζών τους, χρηματοδοτούν το κόστος των 800 βάσεων των Η.Π.Α., καθώς επίσης τις καταναλωτικές δαπάνες των Αμερικανών που υπερβαίνουν την παραγωγή της χώρας – ενώ ελέγχουν οικονομικά τον πλανήτη με το σύστημα του χρέους που στηρίζεται στο δολάριο (πηγή), με το ΔΝΤ, με την Παγκόσμια Τράπεζα, με το νεοφιλελευθερισμό που επιβάλουν, με το σύστημα Swift, με τις κυρώσεις που δρομολογούν κλπ. (ανάλυση).
Εάν τώρα μία χώρα θελήσει να απελευθερωθεί από τον αμερικανικό έλεγχο και να πάψει να χρηματοδοτεί τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που την απειλούν, θα πρέπει προφανώς να αποφύγει τη χρήση δολαρίων – να μην έχει δολάρια στα συναλλαγματικά της αποθέματα, αλλά ένα νόμισμα που να μπορεί να χρησιμοποιείται διεθνώς έχοντας την απαιτούμενη κρίσιμη μάζα, όπως ασφαλώς το ευρώ. Αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία, η Κίνα, το Ιράν και οι υπόλοιποι σύμμαχοι τους προσπαθούν να δημιουργήσουν μία δική τους νομισματική ζώνη, ενσωματώνοντας σε μεγάλο βαθμό τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης – ενώ η Ευρώπη (Γερμανία) τα έχει ήδη καταφέρει νομισματικά, με επόμενο βήμα της την πλήρη ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α.
Φυσικά δεν πρέπει να ξεφύγει μία χώρα μόνο από το δολάριο αλλά, επί πλέον, από το ΔΝΤ – αφού ο στόχος της νομισματικής πολιτικής των Η.Π.Α. και του ΔΝΤ είναι να καθιστούν τις οικονομίες των άλλων κρατών πολύ πιο ακριβές και αναποτελεσματικές από την αμερικανική. Εν προκειμένω, η Ευρώπη τα έχει επίσης καταφέρει, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους του 2010 και της Ελλάδας – όπου μέσω του ΔΝΤ και με το «Know How» του ιδρύθηκε η Τρόικα, η οποία σήμερα γίνεται προσπάθεια να αντικατασταθεί από τον ESM. Από το γερμανικό ΔΝΤ καλύτερα που προσπαθεί να επιβληθεί με την ευκαιρία της πανδημικής κρίσης, παρακαλώντας σχεδόν τα κράτη για να τα δανείσει (πηγή) – με στόχο να τα οδηγήσει στην παγίδα των μνημονίων όπως συνηθίζει το ΔΝΤ.
Περαιτέρω, οι Η.Π.Α. χρηματοδοτούν μεν τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα τυπώνοντας χρήματα, αφού τους ανήκει το νόμισμα, χωρίς να έχουν καμία πρόθεση να εξοφλήσουν ποτέ τα χρέη τους, αλλά οι άλλες χώρες καλούνται να χρηματοδοτήσουν τα δικά τους ελλείμματα πουλώντας τα δημόσια περιουσιακά τους στοιχεία – δηλαδή τη γη, τα ακίνητα, τις δημόσιες επιχειρήσεις, τις βασικές υποδομές και τους φυσικούς πόρους τους. Με τη βοήθεια του ΔΝΤ βέβαια, όταν οι χώρες χρεοκοπήσουν λόγω έλλειψης ξένου συναλλάγματος, οπότε δολαρίων – ενώ κάτι ανάλογο έχει δρομολογήσει η Γερμανία στην ΕΕ με τη βοήθεια του ευρώ, στην αρχή με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση), μετά με την Τρόικα και στο μέλλον με τον ESM.
Οι Η.Π.Α. θα ήθελαν φυσικά να υποχρεώσουν την Κίνα να υποστεί τα ίδια με τη Ρωσία, όταν χρεοκόπησε το 1991, όπου εφάρμοσαν μέσω του ΔΝΤ τη στρατηγική «σοκ και δέος» (ανάλυση) – αναγκάζοντας την να στηρίξει το νόμισμα της, το ρούβλι, με τη διατήρηση ενός ισοδύναμου ποσού δολαρίων είτε με τη μορφή δανείων, είτε με αμερικανικά δημόσια ομόλογα. Αντί λοιπόν να εκδίδει τότε η Ρωσία ρούβλια, κατέβαλε τόκους ύψους 100% ετησίως στους επενδυτές των Η.Π.Α. τη διετία 1993 και 1994 – χωρίς βέβαια να χρειάζεται συνάλλαγμα για την κυκλοφορία των ρουβλίων στο εσωτερικό της ή για να πληρώνει τα εγχώρια αγαθά και τις υπηρεσίες.
Για μία περιττή δηλαδή υποστήριξη των ρουβλίων, την υποχρέωσαν να αποκτήσει δολάρια πληρώνοντας μεγάλους τόκους – με τελικό αποτέλεσμα να αναγκασθεί να πουλήσει τις πρώτες ύλες της, τα ορυχεία νικελίου της, τα αποθέματα πετρελαίου κοκ., προσπαθώντας ακόμη και να της πάρουν την Κριμαία.
Εάν υποθέσουμε εδώ πως η Κίνα θα οδηγούταν στο ίδιο μονοπάτι, έχοντας ήδη συνολικό χρέος πάνω από το 300% του ΑΕΠ της, κυρίως εταιρικό, θα υποχρεωνόταν κάποια στιγμή να παραδώσει το Μακάο και το Χονγκ Κονγκ ως στρατιωτική βάση των Η.Π.Α., να πουλήσει τις τεχνολογικές εταιρείες της σε Αμερικανούς επενδυτές ή/και να κατατμηθεί σε περισσότερες περιοχές – έτσι ώστε να είναι ευκολότερα ελεγχόμενη. Ενδεχομένως δε να χρησιμοποιήσουν το πρόβλημα του ιού για να απαιτήσουν αποζημιώσεις που δεν θα είναι σε θέση να πληρώσει – γεγονός που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, με τη στήριξη της Γερμανίας που το ξεκίνησε (άρθρο).
Η Κίνα όμως καταλαβαίνει πως ο νεοφιλελεύθερος σχεδιασμός μίας οικονομίας που επιβάλλουν οι Η.Π.Α., η Γερμανία επίσης στην Ευρώπη αν και με άλλες μεθόδους, δεν έχει σκοπό να την καταστήσει ανεξάρτητη και για να τη βοηθήσει να αναπτυχθεί – αλλά για να μεγαλώσει στο βαθμό που η ανάπτυξη της θα καταβάλλεται σε αμερικανούς επενδυτές ή/και θα χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση των στρατιωτικών δαπανών των Η.Π.Α., για να την περικυκλώνουν και να την αποσταθεροποιούν πολιτικά κατά το δοκούν. Επομένως η λύση της είναι η από-δολαριοποίηση, την οποία ασφαλώς θα προσπαθήσει να εμποδίσει η υπερδύναμη, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Η διάλυση της Ευρωζώνης
Συνεχίζοντας, όπως ακριβώς ενεργούν οι Η.Π.Α. παγκοσμίως, έτσι και η Γερμανία πλέον στην Ευρώπη – γεγονός που φαίνεται ξεκάθαρα στην Ελλάδα, στην οποία οι ανόητες ή/και σε διατεταγμένη γερμανική υπηρεσία κυβερνήσεις της θεωρούν ότι, οι νεοφιλελεύθεροι κανόνες που μας επιβάλλονται, όπως οι πλειστηριασμοί που προκλήθηκαν από την πολιτική των μνημονίων και οι ιδιωτικοποιήσεις, έχουν σκοπό την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης μας προς όφελος των Ελλήνων!
Αρκετοί δε οπαδοί του φιλελευθερισμού, τυφλωμένοι από το δογματισμό τους, δεν καταλαβαίνουν την τεράστια διαφορά του με το νεοφιλελευθερισμό – ότι δεν έχει καμία σχέση με την ελεύθερη αγορά που αποτελεί πράγματι ένα ιδανικό οικονομικό σύστημα, αλλά με τον πλουτισμό των άλλων εις βάρος μας, είτε αυτοί είναι επενδυτές, είτε χώρες.
Η Γερμανία τώρα κατανοεί τα πλεονεκτήματα του ευρώ, ως το δεύτερο μεγαλύτερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά αφενός μεν δεν είναι δικό της, αφετέρου οι κίνδυνοι που προβλέπονται για την Ευρωζώνη ίσως αποβούν θανατηφόροι – θυμίζοντας πως μετά την Ιταλία υποτιμήθηκε χθες και η Γαλλία. Αναζητάει λοιπόν, διαθέτοντας την απαραίτητη οικονομική ισχύ, άλλους δρόμους – με τον ίδιο πάντοτε στόχο που δεν είναι άλλος από τη μετατροπή της Ευρώπης στο 4ο γερμανικό Ράιχ.
Στα πλαίσια αυτά, η αναφορά ενός Γερμανού (ο οδικός χάρτης για τη διάλυση του ευρώ), σχετικά με την εξέλιξη της διαμάχης του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου με την ΕΚΤ, η οποία δεν είναι υποχρεωμένη εκ του καταστατικού της να παίρνει οδηγίες από κανένα εθνικό κοινοβούλιο, έχει ενδιαφέρον – αφού περιγράφει το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί διαχρονικά η αντιπαράθεση, εάν και τα δύο μέρη παραμείνουν αμετακίνητα στις θέσεις τους. Εν προκειμένω τα εξής:
3 Ιουνίου 2020: Με βάση τα αποτελέσματα των δημοσίων ακροάσεων της γερμανικής κεντρικής τράπεζας στις 25 Μαΐου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση και η Βουλή εκπληρώνουν την υποχρέωση τους σύμφωνα με την κατευθυντήρια αρχή 9 της απόφασης του δικαστηρίου – απαιτώντας από την ΕΚΤ να υποβάλει γραπτή τεκμηρίωση, σχετικά με την αναλογικότητα των αγορών ομολόγων που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του PSPP.
9 Ιουνίου 2020: Το ΔΣ της ΕΚΤ συνεδριάζει και απορρίπτει τις απαιτήσεις της Γερμανίας πλειοψηφικά, μη αποδεχόμενο οδηγίες από όργανα των κρατών-μελών της ΕΕ – ενώ είναι υποχρεωμένο να στηρίξει την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας.
5 Αυγούστου 2020: Η προθεσμία απάντησης που ορίσθηκε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο έχει παρέλθει, χωρίς η ΕΚΤ να υποβάλει τη ζητούμενη ανάλυση της αναλογικότητας του PSPP.
6 Αυγούστου 2020: Η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας παύει να συμμετέχει στην υλοποίηση του PSPP, αφού της έχει απαγορευθεί.
7 Αυγούστου 2020: Η Κομισιόν εκδίδει δήλωση, με την οποία καλεί τη Γερμανία να αποδεχθεί την υπεροχή του ευρωπαϊκού δικαίου, απέναντι στο συνταγματικό δίκαιο των κρατών-μελών. Δίνει την εντολή στην κεντρική τράπεζα της Γερμανίας να συμμετέχει στην υλοποίηση των προγραμμάτων ρευστότητας της ΕΚΤ.
10 Αυγούστου 2020: Δεδομένης της σοβαρότητας της ευρωπαϊκής συνταγματικής κρίσης, τα μέλη της γερμανικής κυβέρνησης ακυρώνουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους.
11 Αυγούστου 2020: Η σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλες ολοκληρώνεται, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα. Η Γερμανία ισχυρίζεται πως δεσμεύεται από τις αποφάσεις του συνταγματικού της Δικαστηρίου.
12 Αυγούστου 2020: Η ΕΚΤ ανακοινώνει πως στο εξής θα εκτελεί η ίδια τις αγορές των μετοχών που αρνείται η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας.
1 Σεπτεμβρίου 2020: Η πρόεδρος της Κομισιόν, μετά από άκαρπες πιέσεις που ασκεί στη Γερμανία, ανακοινώνει την διαδικασία εναντίον της Γερμανίας για την παραβίαση της συμφωνίας.
1 Νοεμβρίου 2020: Η διαδικασία εναντίον της Γερμανίας ξεκινάει.
5 Μάιου 2021: Το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανακοινώνει την απόφαση του στην υπόθεση «Κομισιόν εναντίον της Γερμανίας». Η Κομισιόν κερδίζει και επιβάλλεται χρηματική ποινή στη Γερμανία, για κάθε επί πλέον ημέρα που παραβιάζει τις υποχρεώσεις της, στη βάση του ευρωπαϊκού δικαίου.
6 Μαΐου 2021: Η γερμανική κυβέρνηση ανακοινώνει πως θα δεχθεί την επιβολή της χρηματικής ποινής με επιφυλάξεις, εργαζόμενη για την εύρεση μίας πολιτικής λύσης στη σύγκρουση.
13 Μαΐου 2021: Μία ομάδα Πολιτών γύρω από «αντιφρονούντες» πολιτικούς, καταθέτει αγωγή στο γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο, κατά της καταβολής της χρηματικής ποινής.
12 Μαρτίου 2022: To γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο επικυρώνει τη αγωγή και χαρακτηρίζει την υπόθεση «Κομισιόν εναντίον της Γερμανίας» άκυρη. Δίνει στην ΕΚΤ μία άλλη προθεσμία τριών μηνών για να υποβάλει μία γραπτή τεκμηρίωση, σχετικά με την αναλογικότητα των αγορών ομολόγων που πραγματοποιήθηκαν στα πλαίσια του PSPP και που λήγουν τότε. Διαφορετικά η συμμετοχή της Γερμανίας στη νομισματική ένωση δεν είναι συμβατή με το γερμανικό Σύνταγμα.
12 Ιουνίου 2022: Η προθεσμία λήγει, χωρίς να έχει υποβάλει η ΕΚΤ την έκθεση αναλογικότητας.
1 Οκτωβρίου 2022: Η Γερμανία αποχωρεί από την Ευρωζώνη υιοθετώντας το μάρκο, με τις άλλες χώρες να έχουν υπερχρεωθεί σε μεγάλο βαθμό. Η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Φινλανδία, η Αυστρία, η Εσθονία, η Λετονία και η Σλοβενία, οι βασικοί δορυφόροι της, δηλώνουν πως θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η Γερμανία δεν κάνει ποτέ κάτι τυχαία, ούτε οι Θεσμοί της λειτουργούν παρορμητικά, χωρίς λεπτομερές σχέδιο για το μέλλον, μαζί με εναλλακτικές δυνατότητες – ενώ δεν είναι ανόητη για να μην καταλαβαίνει πως οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, οδηγούνται ταχύτατα στη χρεοκοπία λόγω της πολλαπλής σημερινής κρίσης. Την ίδια στιγμή κατανοεί πλήρως τις παγκόσμιες εξελίξεις, θεωρώντας τες μεγάλη ευκαιρία για να αναδειχθεί στον τέταρτο πόλο της νέας τάξης πραγμάτων – ενδεχομένως συνεργαζόμενη με τη Ρωσία, όπως φάνηκε στην περίπτωση του αγωγού Nord Stream II που αδιαφόρησε εντελώς για τις αμερικανικές κυρώσεις.
Με τους επικεφαλείς Γερμανούς δε που έχει τοποθετήσει, ελέγχει την Κομισιόν (πρώην υπουργός άμυνας της Γερμανίας), ελέγχει τον ESM, ελέγχει το Euro Group, ελέγχει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων κοκ. – ενώ μπορεί να μην ελέγχει την ΕΚΤ, αλλά με απαίτηση της εγκαταστάθηκε από την αρχή στη Φρανκφούρτη. Ως εκ τούτου, έχει όλα τα χαρτιά στο χέρι της, για να τα χρησιμοποιήσει όπως θέλει – ενώ η απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου ήταν προμελετημένη και σε μία πολύ καλή χρονική στιγμή εν μέσω της οικονομικής κρίσης της πανδημίας, με στόχο να τοποθετηθεί σε νέες βάσεις το ευρωπαϊκό (=γερμανικό) οικοδόμημα.
Με απλά λόγια, τα θεμέλια του 4ου Ράιχ στην Ευρώπη έχουν τοποθετηθεί προσεκτικά, ενώ το μόνο που αναμενόταν ήταν η σωστή στιγμή για το εναρκτήριο λάκτισμα – ένα χρονικό σημείο που δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι άλλες μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία και κυρίως η Γαλλία, λόγω των οικονομικών προβλημάτων τους, ενώ έχει προηγηθεί η έξοδος της Μ. Βρετανίας.
Ο δρόμος που θα επιλέξει δεν είναι μεν ξεκάθαρος, το μάρκο ή το ευρώ, αλλά εναπόκειται στους δικούς της σχεδιασμούς. Το μόνο σίγουρο είναι πως έχει αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ότι έχει δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για να επιλέξει τελικά αυτό που θα τη συμφέρει ανάλογα με τις αντιδράσεις των «εταίρων» της, καθώς επίσης πως η οικονομική της ισχύ και η εξουσία της επάνω στους άλλους είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από τη στρατιωτική της το 1940 – όπου ήταν μεν σαφώς ισχυρότερη από το 1914, αλλά όχι αρκετά.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου