Δυστυχώς, φαίνεται πως και η περιοχή μας εισέρχεται στη φάση του πολέμου, όπου ήδη η Ελλάδα έχει χάσει τον οικονομικό που προηγήθηκε από την Κίνα της Ευρώπης: από τη Γερμανία. Έτσι, έχοντας βρεθεί σε μεγάλη οικονομική αδυναμία που δεν της επέτρεψε να οχυρωθεί στρατιωτικά, ξεκίνησε την πολιτική του κατευνασμού με μία όλο και πιο απειλητική Τουρκία – η οποία της κήρυξε τον υβριδικό/μεταναστευτικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα, με την εξωτερική πολιτική μας να βαδίζει από το ένα αδιέξοδο στο άλλο.
Η ιστορική εμπειρία όμως διδάσκει ότι, όποτε ένα επιθετικό κράτος κατευνάζεται αντί να αποτρέπεται, το τελικό αποτέλεσμα είναι μία ένοπλη στρατιωτική σύγκρουση – κατά την οποία το αδύναμο κράτος δεν εξασφαλίζει ποτέ συμμάχους, αφού δεν έχουν καμία ωφέλεια από κάτι τέτοιο. Εάν λοιπόν συνεχίσει η Ελλάδα να μην υιοθετεί κόκκινες γραμμές, δίνοντας την εντύπωση στην Τουρκία πως δεν θα υπερασπίσει τα σύνορα της, θα οδηγηθεί σε πόλεμο – τον οποίο δυστυχώς η ίδια θα προκαλέσει, με τη δειλή και ανορθολογική συμπεριφορά των κυβερνήσεων της.
“Ο πόλεμος ως φαινόμενο είναι η βαθύτερη διαμορφωτική δύναμη της ιστορίας, ενώ υπάρχουν πολλών ειδών πόλεμοι: αμυντικοί πόλεμοι, επιθετικοί πόλεμοι, ηγεμονικοί, εθνικοαπελευθερωτικοί κοκ. Φανερώνει όμως απελπιστική άγνοια, εάν κανείς και μάλιστα σε θέση ευθύνης, δεν γνωρίζει πως ο πόλεμος δεν είναι μόνο η ένοπλη σύρραξη.Ο πόλεμος είναι μια μεγάλη αλυσίδα με πολλούς κρίκους – εκ των οποίων μόνο ο τελευταίος είναι η ένοπλη σύρραξη. Προηγούνται προθέσεις, σχεδιασμοί, εξοπλισμοί, επιθετική διάταξη των στρατευμάτων, αναθεωρητικές απειλές, εκφοβισμοί, επεισόδια μικρής κλίμακας και οτιδήποτε άλλο ενδιάμεσο, μέχρι την μεγάλη γενικευμένη ένοπλη σύρραξη.\Έτσι νοούμενος ο πόλεμος, όταν υπάρχουν αναθεωρητικές απειλές, η ένοπλη σύρραξη δεν αποφεύγεται με κατευνασμούς, αλλά αποτρέπεται με αξιόπιστη εθνική στρατηγική. Ενώ η Ελλάδα διαθέτει αξιόμαχες και αξιόπιστες Ένοπλες Δυνάμεις, δεν αξιοποίησε επαρκώς την αποτρεπτική ισχύ που διαθέτει. Πιο συγκεκριμένα, δεν χρησιμοποιεί την ισχύ που διαθέτει και δεν κάνει σωστές συναλλαγές με τα ισχυρότερα κράτη – ενώ, εδώ και δεκαετίες, ολοένα και περισσότερο, απεμπολεί την κρατική της κυριαρχία” (πηγή).
Άποψη
Τέτοιου είδους σκέψεις οδήγησαν μεταξύ άλλων στη δημιουργία της ΕΕ – ενώ η συμμετοχή και η ενσωμάτωση της Κίνας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001, λίγα χρόνια μετά τη σφαγή των φοιτητών στην πλατεία της ουράνιας ειρήνης (Tiananmen Square, 1989), λόγω της απαίτησης τους για περισσότερη Δημοκρατία, «πουλήθηκε» επίσης με τη συγκεκριμένη πρόταση. Οι Η.Π.Α. ήταν βέβαια αυτές που κυρίως άνοιξαν το δρόμο για την είσοδο της Κίνας στον ΠΟΕ – ενώ τα παρακάτω επιχειρήματα του τότε προέδρου τους (B. Clinton) θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις του Montesquieu, όσον αφορά τον «εκπολιτισμό» των ανθρώπων μέσω του εμπορίου:
«Η ένταξη στον ΠΟΕ από μόνη της δεν αποτελεί μία πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αναμένεται όμως να έχει βαθύ αντίκτυπο στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην πολιτική ελευθερία», είχε δηλώσει.
Εν τούτοις ο πρόεδρος Clinton, οπότε και ο Montesquieu, έκαναν μεγάλο λάθος, όσον αφορά τουλάχιστον την Κίνα – όχι μόνο λόγω των κοινωνικών συγκρούσεων στο Χονγκ Κονγκ ή των προβλημάτων εγκλεισμού που αντιμετωπίζουν περισσότερο από ένα εκατομμύριο Ουιγούροι (=τουρκογενής εθνική ομάδα που ζει στην Ανατολική και κεντρική Ασία) στη χώρα, καθιστώντας σαφές το ότι η συμμετοχή της στον ΠΟΕ προώθησε ελάχιστα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία και τη Δημοκρατία. Επί πλέον εξαιτίας του ότι, το οικονομικό άνοιγμα της Κίνας ευρίσκεται πλέον σε πορεία υποχώρησης – ενώ αναπτύσσει ένα ιδιότυπο κομμουνιστικό/εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα (ανάλυση), το οποίο στραγγαλίζει στην κυριολεξία τις ανθρώπινες ελευθερίες.
Για την κατάσταση αυτή δεν ευθύνεται βέβαια η είσοδος της Κίνας στον ΠΟΕ – ενώ πολλοί υποστηρικτές του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης δεν είχαν ασφαλώς ως πρωταρχικό στόχο τους την πολιτική και πολιτισμική αλλαγή της χώρας. Αντίθετα, το θεώρησαν ως το επιχειρηματικό εγχείρημα του μέλλοντος – ως μία ευκαιρία να κερδίσουν πολλά χρήματα, πουλώντας τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους σε μία χώρα με σχεδόν 1,5 δις καταναλωτές.
Κάτι τέτοιο φυσικά δεν είναι αρνητικό, αλλά το επιχείρημα, σύμφωνα με το οποίο το ελεύθερο εμπόριο καθιστά ήπιους τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, δεν έχει στέρεα βάση – όπως ούτε η άποψη πως οι κοινωνίες, σταδιακά και αυτόματα, γίνονται όλο και πιο ανοιχτές, πιο ελεύθερες, δικαιότερες και δημοκρατικότερες. Ως εκ τούτου τόσο ο Clinton, όσο και ο Montesquieu, έκαναν το ίδιο λάθος, με αυτό που κάνουν σήμερα οι επιστήμονες που ασχολούνται με την κλιματική αλλαγή – με την έννοια πως δεν κατανοούν την αιτία και τα αποτελέσματα.
Δεν είναι δηλαδή το εμπόριο αυτό που «εξημερώνει» τους ανθρώπους, αλλά και τα δύο αποτελούν τις ταυτόχρονες εκδηλώσεις μίας φάσης του κύκλου Ειρήνη/Πόλεμος – όπως ο εθνικισμός και οι εμπορικές συγκρούσεις εμφανίζονται ταυτόχρονα με μία οικονομική ύφεση. Εν προκειμένω, όποιος κατανοεί τους κύκλους, κατανοεί επίσης την αιτία και το αποτέλεσμα – υπενθυμίζοντας πως οι κλιματολόγοι το 1924 προέβλεπαν πως εντός των επομένων 70 ετών ο πλανήτης θα βίωνε μία εποχή των παγετώνων, με αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν πολλοί άνθρωποι.
Σήμερα όμως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (φαινόμενο του θερμοκηπίου) – σημειώνοντας πως η φάση των υψηλών θερμοκρασιών εμφανίζεται ταυτόχρονα με την οικονομική κορύφωση. Το διοξείδιο του άνθρακα δε (CO2) και η θερμοκρασία αυξάνουν μεν το ένα το άλλο, αλλά εξαρτώνται και τα δύο από μεγαλύτερα μεγέθη.
Εν τούτοις, τόσο αυτοί που προέβλεπαν μία εποχή των παγετώνων, όσο και εκείνοι που φοβούνται σήμερα την υπερθέρμανση του πλανήτη, έχουν ένα κοινό σημείο: το ότι η ανεξέλεγκτη εξάπλωση και η αυξανόμενη χρήση των ορυκτών καυσίμων μεταβάλει τις κλιματικές συνθήκες σε παγκόσμια κλίμακα. Κάτι ανάλογο θα συμπέραινε κανείς και στο θέμα της Κίνας – το ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα, ο ολοένα και πιο αυξανόμενος αυταρχισμός της πολιτικής της ηγεσίας και τα φιλόδοξα επεκτατικά της σχέδια, θα έχουν συνέπειες για την ειρήνη σε παγκόσμια κλίμακα.
Σε κάθε περίπτωση, η είσοδος της Κίνας με την προτροπή των Η.Π.Α. στον ΠΟΕ, με τις μη συμβατικές μεθοδεύσεις της (νομισματική υποτίμηση, αύξηση των εξαγωγών με τη μέθοδο του μερκαντιλισμού κλπ.), της επέτρεψε την ενδυνάμωση της – την οποία σήμερα η χώρα χρησιμοποιεί επεκτατικά, κλείνοντας ταυτόχρονα την οικονομία της, με τα ανάλογα επακόλουθα για την παγκόσμια ειρήνη. Ας μην ξεχνάμε δε πως οι νομισματικοί πόλεμοι ακολουθούνται από εμπορικούς και συνεχίζονται με συμβατικούς – με κριτήριο την ιστορία του πλανήτη.
Επίλογος
Δυστυχώς, φαίνεται πως και η περιοχή μας εισέρχεται στη φάση του πολέμου, όπου ήδη η Ελλάδα έχει χάσει τον οικονομικό που προηγήθηκε από την Κίνα της Ευρώπης: από τη Γερμανία. Έτσι, έχοντας βρεθεί σε μεγάλη οικονομική αδυναμία που δεν της επέτρεψε να οχυρωθεί στρατιωτικά, ξεκίνησε την πολιτική του κατευνασμού με μία όλο και πιο απειλητική Τουρκία – η οποία της κήρυξε τον υβριδικό/μεταναστευτικό πόλεμο που βιώνουμε σήμερα, με την εξωτερική πολιτική μας να βαδίζει από το ένα αδιέξοδο στο άλλο.
Η ιστορική εμπειρία όμως διδάσκει ότι, όποτε ένα επιθετικό κράτος κατευνάζεται αντί να αποτρέπεται, το τελικό αποτέλεσμα είναι μία ένοπλη στρατιωτική σύγκρουση – κατά την οποία το αδύναμο κράτος δεν εξασφαλίζει ποτέ συμμάχους, αφού δεν έχουν καμία ωφέλεια από κάτι τέτοιο. Εάν λοιπόν συνεχίσει η Ελλάδα (η οποία δεν τόλμησε καν να ανακηρύξει ΑΟΖ, ούτε να σταματήσει τις τουρκικές προκλήσεις στο θαλάσσιο και εναέριο χώρο της) να μην υιοθετεί κόκκινες γραμμές, δίνοντας την εντύπωση στην Τουρκία πως δεν θα υπερασπίσει τα σύνορα της, θα οδηγηθεί σε πόλεμο – τον οποίο δυστυχώς η ίδια θα προκαλέσει, με τη δειλή και ανορθολογική συμπεριφορά των κυβερνήσεων της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου