Το δόγμα Monroe 2.0 και η Κίνα

Στην Αργεντινή οι Πολίτες, στις 27 Οκτωβρίου, καταψήφισαν τον ακραία νεοφιλελεύθερο και υποχείριο των Η.Π.Α. πρόεδρο Macri, ο οποίος είχε κερδίσει την ηγεσία της χώρας με τις χειραγωγημένες εκλογές του 2015 – καταστρέφοντας τη χώρα εντός της τετραετούς θητείας του. Ο άνθρωπος αυτός ξεπούλησε κυριολεκτικά τις δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιώντας υποδομές, εκπαίδευση, υγεία, συγκοινωνίες κοκ. – με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν μεγάλη αύξηση των τιμών, μαζικές απολύσεις εργαζομένων, ανεργία και φτώχεια. Ενώ λοιπόν το επίπεδο φτώχειας ήταν στο 15% όταν ανήλθε στην εξουσία το 2015, εκτοξεύθηκε πάνω από το 40% τον Οκτώβριο του 2019 – υπενθυμίζοντας πως παρά το δάνειο ύψους 57,2 δις $ που πήρε το 2018 από το ΔΝΤ, από το ληστρικό βραχίονα των Η.Π.Α., το μεγαλύτερο στην ιστορία του Ταμείου, δεν κατάφερε να σταματήσει την κατάρρευση του νομίσματος της χώρας.

Επικαιρότητα 

Σε κυβερνητική ιστοσελίδα γράφονται τα εξής: «Ο Μαουρίσιο Μάκρι έχασε τις εκλογές στην Αργεντινή και οι λαϊκιστές επέστρεψαν στην εξουσία. Η έναρξη της πρωθυπουργικής καριέρας του Μαουρίσιο, κύριε Μητσοτάκη, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική σας. Ανατριχιαστικές ομοιότητες. Εσείς όμως έχετε την πολυτέλεια να ακολουθείτε. Ο πρόεδρος Μάκρι εκλέχτηκε το 2015 και έχασε την εξουσία την προπερασμένη Κυριακή. Εσείς ξεκινήσατε μόλις τώρα. Μπορείτε, λοιπόν, να μελετήσετε την πορεία του φιλελεύθερου Μάκρι και να αντλήσετε διδάγματα από την ήττα του» (πηγή). 

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς εάν ερμηνεύονται σωστά τα γεγονότα, καθώς επίσης τι ακριβώς συνέβη στην Αργεντινή – ξεκινώντας από το ότι η Δύση, τους τελευταίους αιώνες, μετέτρεψε σε αποικίες της τα κράτη στα νότια του πλανήτη, ενώ λήστεψε, βίασε και δολοφόνησε τους κατοίκους τους. Έως τα μέσα του 20ου αιώνα δε είχε κατακτήσει μεγάλες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής – ενώ πρόσφατα, μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση, ξεκίνησε μία νεοαποικιοκρατική εποχή στο εσωτερικό της, με πρώτο θύμα την Ελλάδα. 

Ειδικά όσον αφορά τη Λατινική Αμερική, ένα μεγάλο μέρος της «απελευθερώθηκε» το 19ο αιώνα από τους αιμοχαρείς Ισπανούς και Πορτογάλους κατακτητές – ένα νέο είδος αποικιοκρατίας, το οποίο συνεχίσθηκε από την καινούργια αυτοκρατορία των Η.Π.Α. Εν προκειμένω, με το «δόγμα Monroe» κατά τον ομώνυμο αμερικανό πρόεδρο (1817-1825), απαγορεύθηκε στους Ευρωπαίους να αναμιγνύονται με οποιονδήποτε τρόπο στα «αμερικανικά» εδάφη – θυμίζοντας πως η Λατινική Αμερική θεωρείται ακόμη και σήμερα η «πίσω αυλή» της υπερδύναμης (πηγή). 

Περαιτέρω, τις τελευταίες δεκαετίες οι Η.Π.Α. υιοθέτησαν το «δόγμα Monroe 2.0» με στρατιωτικά (βομβαρδισμός Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Λιβύη κλπ.) και οικονομικά (εισβολές ΔΝΤ) όπλα – διευρύνοντας την πολιτική των επεμβάσεων τους από την Ευρώπη στον υπόλοιπο πλανήτη. Στα πλαίσια αυτά, δημοκρατικά εκλεγμένες, κυρίαρχες κυβερνήσεις που θέλουν να επιλέξουν οι ίδιες τους πολιτικούς και οικονομικούς συμμάχους τους, δεν γίνονται αποδεκτές – ενώ καταδικάζεται η Κίνα από τις Η.Π.Α. και από τη Δύση, ειδικά από τους Ευρωπαίους υποτελείς τους, όταν υπογράφει συμφωνίες συνεργασίας με κράτη της Λατινικής Αμερικής.

Σε κάθε περίπτωση, οι δημοκρατικά εκλεγμένες κεντροαριστερές κυβερνήσεις σε κράτη όπως η Ονδούρα, η Αργεντινή, η Χιλή, το Εκουαδόρ, η Βραζιλία, το Περού και η Παραγουάη, «απορυθμίσθηκαν» – ενώ υπήρξαν εμπόδια έως σήμερα στη Βενεζουέλα, στην Κούβα, στη Νικαράγουα και εν μέρει στο Μεξικό. Η Βενεζουέλα όμως και η Κούβα στραγγαλίζονται οικονομικά μέχρι τελικής πτώσης – ενώ συνεχίζουν ακόμη να υπάρχουν οι (λαϊκιστικές κατά την ελληνική κυβερνητική ιστοσελίδα) κυβερνήσεις τους επειδή στηρίζονται οικονομικά και στρατιωτικά, τόσο από τη Ρωσία, όσο και από την Κίνα. 

Συνεχίζοντας, στην Ονδούρα, στη Νικαράγουα, στο Εκουαδόρ, στη Χιλή, στην Αργεντινή και στη Βραζιλία, πληθαίνουν οι κοινωνικές διαμαρτυρίες εναντίον των Η.Π.Α. και του ληστρικού βραχίονα τους, του ΔΝΤ – το οποίο, με τη στήριξη της εκάστοτε εγχώριας Ολιγαρχίας που χρησιμοποιεί ως πέμπτη φάλαγγα, επιβάλει την πολιτική λιτότητας για να υφαρπάξει ότι έχουν και δεν έχουν όλα τα κράτη, στα οποία εισβάλει, εξαθλιώνοντας τους Πολίτες τους και μετατρέποντας τους σε σκλάβους χρέους. 

Έτσι στην Αργεντινή οι Πολίτες, στις 27 Οκτωβρίου, καταψήφισαν τον ακραία νεοφιλελεύθερο και υποχείριο των Η.Π.Α. πρόεδρο Macri (για το κόμμα που ψήφισαν δεν έχουμε ακόμη άποψη, εκτός του ότι οφειλόταν μάλλον στην αντίδραση τους), ο οποίος είχε κερδίσει την ηγεσία της χώρας με τις χειραγωγημένες εκλογές του 2015 – καταστρέφοντας τη χώρα εντός της τετραετούς θητείας του. 

Ο άνθρωπος αυτός ξεπούλησε κυριολεκτικά τις δημόσιες επιχειρήσεις ιδιωτικοποιώντας υποδομές, εκπαίδευση, υγεία, συγκοινωνίες κοκ. – με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μεγάλη αύξηση των τιμών, μαζικές απολύσεις εργαζομένων, ανεργία και φτώχεια. Ενώ λοιπόν το επίπεδο φτώχειας ήταν στο 15% όταν ανήλθε στην εξουσία το 2015, εκτοξεύθηκε πάνω από το 40% τον Οκτώβριο του 2019 – υπενθυμίζοντας πως παρά το δάνειο ύψους 57,2 δις $ που πήρε το 2018 από το ΔΝΤ, το μεγαλύτερο στην ιστορία του Ταμείου, δεν κατάφερε να σταματήσει την κατάρρευση του νομίσματος της χώρας. 

Ελπίζουμε λοιπόν να αντλήσει πράγματι διδάγματα ο κ. Μητσοτάκης και να μην ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με τον πρώην πρόεδρο Macri – ξεπουλώντας τα πάντα στην Ελλάδα και καταδικάζοντας τους Έλληνες σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους. Στη Λατινική Αμερική πάντως οι άνθρωποι έχουν επαναστατήσει εναντίον της πολιτικής λιτότητας (=μνημόνια) που τους επιβάλλεται από τη Δύση, ταυτόχρονα με την υφαρπαγή των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πόρων τους – όπως ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με τη στήριξη της εγχώριας ελίτ και των κυβερνήσεων του τόξου των μνημονίων που δεν έχουν διστάσει να προδώσουν την πατρίδα τους (ανάλυση), ξεπουλώντας ακόμη και τα ιστορικά της ονόματα, όπως τη Μακεδονία. 

Περαιτέρω, δεν προσπαθούν μόνο οι χώρες της Λατινικής Αμερικής να ξεφύγουν από το χρηματοπιστωτικό και οικονομικό στραγγαλισμό της Δύσης, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της Κίνας και της Ρωσίας, αλλά επίσης τα κράτη της Αφρικής – μίας ηπείρου που διαθέτει τους περισσότερους φυσικούς πόρους στον πλανήτη, παραμένοντας όμως απελπιστικά φτωχή επειδή ληστευόταν ανέκαθεν από τους δυτικούς αποικιοκράτες. 

Η μεγάλη τους ελπίδα είναι η Κίνα, σε συνεργασία με τη Ρωσία – ιδίως η συμμετοχή τους στο δρόμο του μεταξιού, από τον οποίο προσδοκούν πολλά οφέλη. Εν τούτοις, εμείς έχουμε την άποψη πως θα πέσουν σε μία ακόμη παγίδα, αφού στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, αλλά συμφέροντα – ενώ αναμφίβολα η Κίνα έχει στόχο την αντικατάσταση των Η.Π.Α. που θεωρεί πως ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, ότι είναι ένα θηρίο που παθαίνει, όσον αφορά την παγκόσμια κυριαρχία και τη δημιουργία μίας δικής της αυτοκρατορίας (ανάλυση). 

Εν προκειμένω, δεν βλέπουμε το λόγο που η νέα αυτή ηγεμονική δύναμη θα είναι πιο ανθρώπινη από την προηγούμενη – ειδικά όταν κυβερνάται από ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν έχει ίχνος δημοκρατικής συνείδησης (ενδεχομένως εύλογα όταν ηγείται μιας χώρας με πληθυσμό σχεδόν 1,4 δις ανθρώπους), ενώ φυσικά οδηγείται από μία εντελώς διαφορετική κουλτούρα. 

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, θυμίζουμε πως όταν το 2013 η Κίνα ξεκίνησε το δρόμο του μεταξιού, ο πρόεδρος της επισκέφθηκε τη Γερμανία (2014) για να της προτείνει την ηγετική συμμετοχή της – κάτι που η καγκελάριος απέρριψε, τασσόμενη προφανώς υπέρ των Η.Π.Α. Γυρίζοντας τότε πίσω εργάσθηκε επίμονα στην εμβάθυνση του εγχειρήματος, καταφέρνοντας να το συμπεριλάβει στο Σύνταγμα της Κίνας – με αποτέλεσμα σήμερα όλο και πιο πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων αρκετές δυτικές, να επιδιώκουν τη συμμετοχή τους. 

Ενδεχομένως μία από αυτές να είναι η Ελλάδα, κρίνοντας από τις συνεχείς επισκέψεις κυβερνητικών στελεχών, του προηγούμενου και του σημερινού πρωθυπουργού – ενώ η Δύση (Γερμανία, Η.Π.Α.) είναι αντίθετη, προσπαθώντας να εμποδίσει την κινεζική επέκταση στην Ευρώπη με κάθε τρόπο. Εάν όμως συνεχιστεί η ίδια ληστρική πολιτική εκ μέρους της, όπως αυτή της Τρόικα στην Ελλάδα, οι χώρες που την υφίστανται μάλλον θα στραφούν προς την Κίνα/Ρωσία – οπότε ερχόμαστε στην εισαγωγή του κειμένου, σύμφωνα με την οποία ο πρωθυπουργός κινδυνεύει να έχει την «τύχη» του προέδρου Marci της Αργεντινής, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους, από αυτούς που περιγράφει η κυβερνητική ιστοσελίδα. 

Ένας από αυτούς είναι εάν συνεχίσει την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική, η οποία οδηγεί στην υφαρπαγή της Ελλάδας και στη μετατροπή των Πολιτών της σε εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους – σε μία χώρα που θα έχει μετατραπεί σε πολυπολιτισμική, εύκολα ελεγχόμενη περιοχή από τις αχόρταγες δυτικές ελίτ, με τη βοήθεια των αυξανόμενων μεταναστευτικών ροών.


Πηγή : https://analyst.gr