Ασύμμετρες απειλές

Οι τρεις βασικοί μηχανισμοί των ελίτ παύουν να λειτουργούν σταδιακά – γεγονός που σημαίνει ότι, θα ακολουθήσουν συγκρούσεις μεταξύ (α) των κοινωνιών και των ελίτ, καθώς επίσης των ελίτ μεταξύ τους σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, (β) μεταξύ των φτωχότερων κρατών της Ευρώπης και των πλουσιότερων στην ήπειρο μας, (γ) της ηπείρου μας με τις φτωχότερες γειτονικές (στην Αμερική το ίδιο) και, τέλος, (δ) των μεγάλων δυνάμεων (Η.Π.Α. – ΝΑΤΟ, Ρωσία, Κίνα) σε διεθνές επίπεδο. Οι συγκρούσεις αυτές θα έχουν πολλές διαφορετικές εκφάνσεις, αλλά το αντικείμενο τους θα είναι πάντα το ίδιο: όλοι οι αντίπαλοι θα προσπαθούν να πάρουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας», η οποία έχει σταματήσει να μεγαλώνει. Επειδή τώρα κάτι τέτοιο προκαλεί αυτόματα τη συρρίκνωση της υφιστάμενης «πίτας», οι συγκρούσεις θα γίνονται διαρκώς εντονότερες – ενώ, κρίνοντας από την ιστορία, η κυριαρχούσα ελίτ δεν δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο, όταν ένοιωθε πως δεν μπορούσε διαφορετικά να προστατεύσει τα συμφέροντα της.

Άποψη 

Με τη λέξη «ελίτ», με την οποία χαρακτηρίζονται επί μέρους άτομα, συχνά διεστραμμένα επειδή κυριαρχούνται από μία πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, περιγράφεται σε γενικές γραμμές μία κοινωνική ομάδα, η οποία λαμβάνει τις σημαντικότερες αποφάσεις που καθορίζουν τη μοίρα των ανθρώπων σε κάθε εποχή. Πρόκειται κυρίως για μέλη της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας ενώ, όπως πολύ σωστά λέγεται, η ιστορία γράφεται από τις ελίτ. 

Τα βασικά στοιχεία τώρα, όπως είναι η ιδιοκτησία, η περιουσία, η πρόσβαση σε διοικητική και στρατιωτική δύναμη κοκ., τα οποία τοποθετούν την ελίτ σε αυτή τη θέση, μπορεί στην αρχή να είναι διαφορετικά μεταξύ των μελών της. Ενώνονται όμως («διαπλέκονται» κατά την κοινώς χρησιμοποιούμενη λέξη) και αναμιγνύονται με την πάροδο του χρόνου – όπου το βασικότερο κριτήριο παραμένει η εξουσία να λαμβάνουν αποφάσεις, άμεσα ή έμμεσα δεσμευτικές για τα κράτη και τις κοινωνίες. 

Στα πλαίσια αυτά, το μέλλον μίας κοινωνίας μπορεί να γίνει δυσάρεστο, φτάνοντας ακόμη και στο ξέσπασμα εμφυλίων πολέμων, όταν οι ελίτ δεν συμφωνούν – όσον αφορά βέβαια τις στρατηγικά σημαντικότερες αποφάσεις. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα τέτοιων σκοτεινών εποχών, όπως οι επαναστάσεις των αστικών τάξεων από το 17ο έως το 19ο αιώνα – ενώ ενδεχομένως να βιώνουμε κάτι αντίστοιχο σήμερα στην Ελλάδα, σε πολλούς διαφορετικούς τομείς (συγκρούσεις της εγχώριας ελίτ με στόχο την ανακατανομή της εξουσίας, αντιπαράθεση του ΔΝΤ και της γερμανικής κυβέρνησης με αφορμή, αλλά όχι με αιτία, το ελληνικό χρέος κοκ.). 

Περαιτέρω, επειδή γίνονται προσπάθειες αποφυγής τέτοιων σεναρίων, η ελίτ δημιουργεί συνήθως πολλούς σημαντικούς μηχανισμούς με τα κατάλληλα κριτήρια – προφανώς για να μην οδηγούνται τα μέλη της σε τέτοια αδιέξοδα. Είναι δε κυρίως οι εξής: 

(α) Ο πρώτος είναι ένα σύστημα συντονισμού όπου, ειδικά στη Δύση, υπάρχουν τέσσερις τέτοιες σημαντικές «κατασκευές»: η διαβόητη Λέσχη Bilderberg, η Τριμερής Επιτροπή με ιδρυτή τους Rockefeller, το ΔΝΤ αποκλειστικά και μόνο για οικονομικά θέματα, καθώς επίσης μία σειρά άλλων κλαμπ και οργανώσεων ανάλογης μορφής. Αν και συνήθως συνοδεύονται από θεωρίες συνωμοσίας, πρόκειται απλά για ισχυρά άτομα κοινών συμφερόντων – τα οποία συγκεντρώνονται για να αποφεύγουν τις συγκρούσεις μεταξύ τους, για να ενημερώνονται, καθώς επίσης για να αποφασίζουν από κοινού τα βήματα τους. 

Εν προκειμένω τα μέλη τους δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα συνεννόησης μεταξύ τους, όταν συζητούν και αποφασίζουν για το μοίρασμα της «πίτας» – κάτι που αλλάζει ριζικά, όταν πρόκειται για το τελευταίο κομμάτι, όπου όλοι οι υπόλοιποι κινδυνεύουν να πεινάσουν (όπως αυτοί βέβαια αντιλαμβάνονται την πείνα). Σε μία τέτοια περίπτωση δημιουργούνται μεγάλες εντάσεις – κάτι που πιθανότατα βιώνουμε σήμερα σταδιακά. 

(β) Ο δεύτερος μηχανισμός είναι η προπαγάνδα – μέσω της οποίας μεταφέρονται οι συμφωνίες των ελίτ στον υπόλοιπο πληθυσμό, έτσι ώστε να μην προκαλείται καμία σοβαρή έχθρα απέναντι τους, – η οποία θα μπορούσε να υποκινήσει μαζικές εξεγέρσεις. 

Προφανώς τα ΜΜΕ διαπλέκονται νομοτελειακά και διαδραματίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο – ενώ στην πραγματικότητα το πρωταρχικό μέλημα της ελίτ είναι η «αντί-ελίτ». Δηλαδή, εκείνο το μέρος της κοινωνίας που είναι στοιχειωδώς δυσαρεστημένο με την υφιστάμενη τάξη πραγμάτων – που ευρίσκεται στο περιθώριο και που δεν ελέγχεται εύκολα. 

(γ) Ο τρίτος μηχανισμός είναι η ασφάλεια – με την έννοια της ύπαρξης ενός εργαλείου, με στόχο την καταπίεση των δυνητικών «αντί-ελίτ» ομάδων και κινημάτων. Με τη βοήθεια αυτού του εργαλείου επηρεάζεται ο καθένας με διαφορετικούς τρόπους, έτσι ώστε να καταστέλλονται οι αντιφρονούντες απόψεις. 

Για παράδειγμα, με εμπόδια που τοποθετούνται στην εύρεση εργασίας, στη λειτουργία των επιχειρήσεων, στην πρόοδο των «αντί-ελίτ» κοκ., όταν δεν συμβιβάζονται με τις απαιτήσεις των ελίτ. Σε όλες σχεδόν τις χώρες ανήκουν σε αυτού του είδους το σύστημα εκτός από τους οικονομικούς και οι «πολιτικοί δολοφόνοι» – μέσω των οποίων οι ηγετικές προσωπικότητες που χαρακτηρίζονται ως επικίνδυνες εξαλείφονται, ακόμη και στη φυσική τους μορφή (σωματικά). 

Περαιτέρω είναι αξιοσημείωτο πως ο δεύτερος και ο τρίτος μηχανισμός είναι τότε μόνο διαθέσιμοι, όταν υπάρχει συναίνεση μεταξύ των ελίτ, όσον αφορά την εξέλιξη μίας χώρας. Εάν δεν υπάρχει μία τέτοια συναίνεση, τότε εκτροχιάζεται το σύστημα – κάτι που μάλλον συμβαίνει σήμερα, σε σχέση με την Ελλάδα. 

Εκτός αυτού, σε ορισμένες περιπτώσεις έχει διαπιστωθεί ότι, δεν φτάνει μόνο η ασφάλεια – πως είναι απαραίτητο να συνοδεύεται από μία θετική ιδεολογία, η οποία όμως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί, επειδή έρχεται σε αντίθεση με τα συνήθως διεφθαρμένα εθνικά συστήματα Ολιγαρχίας. Για παράδειγμα, εάν η ιδεολογία αυτή είναι ο πατριωτισμός ή ο εθνικισμός, τότε αντιδράει η εγχώρια οικονομική ελίτ – επειδή απειλείται η ύπαρξη της, από τη σύγκρουση της με τις ξένες ελίτ. 

Όταν τώρα μία χώρα βιώνει κάποια οικονομική κρίση, τότε προκαλείται μία σύγκρουση μεταξύ των ελίτ και της υπόλοιπης κοινωνίας – κάτι που δεν συμβαίνει στις περισσότερες δυτικές χώρες, στις οποίες οι κοινωνίες τους έχουν σε τέτοιο βαθμό «εξανδραποδισθεί», ώστε να μην αντιδρούν για εκείνο το χρονικό διάστημα που τους είναι εξασφαλισμένη μία ορισμένη ποσότητα βασικών αγαθών και υπηρεσιών (ανάλυση). Όταν όμως η κρίση βαθαίνει, τότε οι πολίτες τους θυμούνται τη διαφθορά, το σύνταγμα και τα δικαιώματα τους – οπότε, από κάποιο σημείο και μετά, χάνεται ο έλεγχος. 

Ο πρόεδρος Putin χρησιμοποιεί σήμερα εμφανώς τη θετική ιδεολογία (πατριωτισμός), ως συμπλήρωμα της ασφάλειας – γεγονός όμως που τον φέρνει αντιμέτωπο με την εγχώρια Ολιγαρχία, η οποία δεν επιθυμεί τη σύγκρουση με τη διεθνή ελίτ, επειδή βάλλονται τα συμφέροντα της. 

Λογικά λοιπόν σύστησε τη γνωστή προεδρική φρουρά με τους καλύτερους αξιωματικούς του – αφού κινδυνεύει να ανατραπεί εκ των έσω, ακόμη και αν χρειαστεί η δολοφονία του. Η ανατροπή του δεν επιδιώκεται βέβαια μόνο από την εγχώρια Ολιγαρχία αλλά, επίσης, από τη διεθνή ελίτ – αφού απειλούνται και τα δικά της συμφέροντα, ειδικά αυτά του χρηματοπιστωτικού συστήματος που προσπαθεί να «καθαιρέσει».

Επίλογος 

Σε γενικές γραμμές βιώνουμε μία εποχή, τόσο σε εθνικό, όσο και σε διεθνές επίπεδο, όπου παύει να υπάρχει συναίνεση μεταξύ των ελίτ – λόγω του ότι η «πίτα» (ΑΕΠ) έχει σταματήσει να αυξάνεται. Ακόμη και η αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα επάνω με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών διεθνώς, της πολιτικής λιτότητας στην Ευρώπη ή των κομμάτων στο εσωτερικό της πατρίδας μας, φτάνει στο τέλος της – οπότε έχουν καταναλωθεί και οι ρεζέρβες. 

Ως εκ τούτου, οι τρεις βασικοί μηχανισμοί των ελίτ παύουν να λειτουργούν σταδιακά – γεγονός που σημαίνει ότι, θα ακολουθήσουν συγκρούσεις μεταξύ (α) των κοινωνιών και των ελίτ, καθώς επίσης των ελίτ μεταξύ τους σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, (β) μεταξύ των φτωχότερων κρατών της Ευρώπης και των πλουσιότερων στην ήπειρο μας, (γ) της ηπείρου μας με τις φτωχότερες γειτονικές (στην Αμερική το ίδιο) και, τέλος, (δ) των μεγάλων δυνάμεων (Η.Π.Α. – ΝΑΤΟ, Ρωσία, Κίνα) σε διεθνές επίπεδο. 

Οι συγκρούσεις αυτές θα έχουν πολλές διαφορετικές εκφάνσεις, αλλά το αντικείμενο τους θα είναι πάντα το ίδιο: όλοι οι αντίπαλοι θα προσπαθούν να πάρουν ένα μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας», η οποία έχει σταματήσει να μεγαλώνει (ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται, κυρίως επειδή δεν έχει μεσολαβήσει ένας μεγάλος πόλεμος). 

Επειδή τώρα κάτι τέτοιο προκαλεί αυτόματα τη συρρίκνωση της υφιστάμενης «πίτας», οι συγκρούσεις θα γίνονται διαρκώς εντονότερες – ενώ, κρίνοντας από την ιστορία, η κυριαρχούσα ελίτ δεν δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο, όταν ένοιωθε πως δεν μπορούσε διαφορετικά να προστατεύσει τα συμφέροντα της. 

Φυσικά δεν είναι απίθανο να έχει διδαχθεί από τα σφάλματα του παρελθόντος, από τις καταστροφές δηλαδή που προκαλούν νομοτελειακά οι πόλεμοι, οπότε ίσως δεν το επιχειρήσει ξανά. Είναι όμως κάτι που πολύ σύντομα θα αποδειχθεί – ενώ κανένας δεν είναι προφήτης.

Πηγή : https://analyst.gr