Η αριστερή σχιζοφρένεια

Το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία παρουσιάζει το BREXIT, ειδικά χωρίς συμφωνία παρά το ότι είναι η καλύτερη επιλογή, ως την επί γης Αποκάλυψη – κάτι που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τους ισχυρισμούς του Έλληνα πρωθυπουργού, μετά την προδοσία του Ιουλίου του 2015, όπου στην κυριολεξία δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων. Έκτοτε όπως γνωρίζουμε βαδίζει στα ίχνη των Εργατικών, κυκλοφορώντας με τις ελίτ – όπως με το σκάφος της κυρίας Παναγόπουλου, χωρίς ίχνος ντροπής.

Αριστερός και υπέρ της ΕΕ, ακόμη και αν δεν ήταν γερμανική, δεν γίνεται σε καμία περίπτωση.

Άρθρο 

Οι εκάστοτε πολιτικές ιδεολογίες έχουν πάντοτε τη σημασία τους και οφείλουν να γίνονται σεβαστές από όλους – είτε τις ενστερνίζονται, είτε όχι. Εκτός αυτού διεξάγεται πόλεμος μεταξύ τους, όπου κάποια μπορεί να ηττηθεί από την αντίπαλη – χωρίς όμως κάτι τέτοιο να σημαίνει πως αλλάζει. Εν προκειμένω δεν αναφερόμαστε στην ελληνική αριστερά, η οποία όχι μόνο ηττήθηκε κατά κράτος, αλλά πρόδωσε τόσο την ιδεολογία, όσο και τη χώρα της – επειδή το ίδιο ακριβώς συνέβη με όλα τα προηγούμενα κόμματα που μετά το 2009 κυβέρνησαν την Ελλάδα. 

Αντίθετα, το θέμα μας είναι η βρετανική αριστερά ή, ακόμη καλύτερα, το εργατικό κόμμα (Labour Party) – η στάση της αριστερής πτέρυγας του οποίου, όσον αφορά την τότε ΕΟΚ, χαρακτηριζόταν από την επιθυμία δημιουργίας μίας νέας, μετά-καπιταλιστικής κοινωνίας. Εν προκειμένω, κατά το δημοψήφισμα του 1975 σε σχέση με την παραμονή ή μη της Μ. Βρετανίας στην ΕΟΚ, ψήφισε ξεκάθαρα υπέρ της εξόδου – επειδή φοβόταν πολύ σωστά ότι, οι κανόνες που έχουν ψηφισθεί για τις (μη) κρατικές ενισχύσεις θα εμπόδιζαν την πραγματοποίηση του αντικαπιταλιστικού οικονομικού της προγράμματος. 

Εκτός αυτού η αριστερή πτέρυγα απέρριπτε το ελεύθερο εμπόριο, τασσόμενη υπέρ ενός επιλεκτικού προστατευτισμού – κάτι που όμως φαίνεται πως έπαψε να πιστεύει όταν διενεργήθηκε το δημοψήφισμα του 2016, αφού τέθηκε υπέρ του BREXIT, παρά το ότι στο σημερινό ευρωπαϊκό Δίκαιο υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα εμπόδια σε σχέση με το 1975, όσον αφορά την πραγμάτωση ενός δημοκρατικού σοσιαλιστικού συστήματος. 

Τότε οι νόμοι περί της κρατικής μη ενίσχυσης/επιδότησης των επιχειρήσεων ήταν στοιχειώδεις – ενώ σήμερα έχει δημιουργηθεί ένα περίπλοκο νομικό σύστημα που θέτει στενά όρια στις εθνικοποιήσεις, περιορίζοντας τες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Επομένως η αριστερά δεν ηττήθηκε μόνο, αλλά άλλαξε ριζικά απόψεις – κάτι που θεωρείται απολύτως εξευτελιστικό για τη συγκεκριμένη παράταξη, εάν όχι σχιζοφρενές αφού διατήρησε, έστω τυπικά μόνο, το όνομα της. 

Ιστορική διαδρομή 

Περαιτέρω, η άνοδος της κυρίας Thatcher στην εξουσία τη δεκαετία του 1980, είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή της ακραίας νεοφιλελεύθερης θεωρίας της ως την έκφραση της κοινής λογικής σε όλες τις επόμενες κυβερνήσεις – τουλάχιστον στις αντιλήψεις των πολιτικών ελίτ της χώρας. Το γεγονός αυτό οδήγησε το Εργατικό Κόμμα σε μία φιλική προς τον καπιταλισμό «πραγματιστική ανανέωση» – ενώ οι τρεις βασικές πολιτικές που προωθούσε στο παρελθόν, η εναλλακτική οικονομική διακυβέρνηση, η έξοδος από την ΕΟΚ και η μη πυρηνική αμυντική πολιτική, καταργήθηκαν εντελώς. 

Εκτός αυτού έπαψε να αντιστέκεται στα μεγάλα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων που δρομολογούσε το Συντηρητικό Κόμμα – ενώ οι Εργατικές κυβερνήσεις υπό τους Major, Blair και Brown ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικές από την Thatcher, οπότε η ιδεολογία της που ονομάζεται σήμερα «Νεοφιλελευθερισμός» επικράτησε απόλυτα. 

Φυσικά ο «Νεοφιλελευθερισμός» άλλαξε εν πρώτοις εκ θεμελίων τη δεξιά πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος – η οποία, αντίθετα με αυτά που πίστευε την εποχή της σοσιαλδημοκρατικής ηγεμονίας και ευημερίας (1945-1979), ενθουσιάσθηκε με τις αποκρατικοποιήσεις, έπαψε σε μεγάλο βαθμό να εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζόμενων και κυκλοφορούσε δημόσια με τους πολύ πλουσίους της χώρας. 

Το σημαντικότερο ήταν όμως το ότι, η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών ασπάσθηκε επίσης τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία – κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι, κατά τη δεκαετία του 1990 έπαψε να επιδιώκει τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος της πλειοψηφίας του πληθυσμού. Ο στόχος της να αντισταθεί στον αχαλίνωτο καπιταλισμό «θάφτηκε» σιωπηλά ή περιορίσθηκε σε μία απλή συμβολική πολιτική – παρέμεινε δηλαδή στα λόγια και έγινε προσχηματικός. Αντί αυτού επικεντρώθηκε σε τυπικά κουλτουριάρικα θέματα και σε πράξεις αλληλεγγύης, όσον αφορά τους «δημοκρατικούς απελευθερωτικούς πολέμους» άλλων χωρών του πλανήτη, υποστηρίζοντας αδικαιολόγητα τους υπερεθνικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ – οπότε λειτούργησε ουσιαστικά ως μία ασπίδα προστασίας για το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος έπαψε πλέον να έχει αντίπαλο. 

Συνεχίζοντας, μετά τη μακρόχρονη ηγεμονία της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας σε όλες τις πτέρυγες του Εργατικού Κόμματος, δημιουργήθηκε η εντύπωση πως η εκλογή του κ. Corbyn, ο οποίος ανέλαβε την ηγεσία λίγο πριν το δημοψήφισμα για το BREXIT, θα ήταν αναζωογονητική για την αριστερά εντός του – κάτι που όμως δεν φαίνεται να ισχύει αφού, παρά το ότι ήταν ανέκαθεν αντίθετος με την παραμονή της χώρας στην ΕΕ, άλλαξε άποψη μέσα σε τρεις ημέρες, δηλώνοντας πως θα αγωνισθεί εναντίον των οπαδών του BREXIT. 

Η τραβηγμένη από τα μαλλιά δικαιολογία του ήταν πως, στην περίπτωση της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, οι εργαζόμενοι θα έχαναν το στοίχημα – θα υπονομεύονταν δηλαδή τα δικαιώματα τους (πηγή). Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί το βασικότερο επιχείρημα εκείνων που τάσσονται υπέρ της παραμονής στην ΕΕ – αν και στην ουσία αποτελεί το φύλο συκής των αριστερών, για να καλύψουν το συμβιβασμό τους. 

Σε κάθε περίπτωση οι Εργατικοί παρουσιάζουν το BREXIT, ειδικά χωρίς συμφωνία παρά το ότι είναι η καλύτερη επιλογή, ως την επί γης Αποκάλυψη – κάτι που θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τους ισχυρισμούς του Έλληνα πρωθυπουργού, μετά την προδοσία του Ιουλίου του 2015, όπου στην κυριολεξία δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων (ανάλυση). Έκτοτε όπως γνωρίζουμε βαδίζει στα ίχνη των Εργατικών και κατ’ επίφαση αριστερών, κυκλοφορώντας με τις ελίτ – όπως πρόσφατα με το σκάφος της κυρίας Παναγόπουλου, χωρίς ίχνος ντροπής.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν η αριστερή πτέρυγα των Εργατικών έχει διαβρωθεί πλέον απόλυτα – ενώ εάν ένα αριστερό κόμμα δεν επιτρέπεται από την ΕΕ να εθνικοποιήσει τους βασικούς οικονομικούς κλάδους της χώρας, δεν μπορεί να τους στηρίξει με επιδοτήσεις ή με δασμούς και δεν επιδιώκει την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. 

Ως εκ τούτου ήταν αναμενόμενη η άνοδος του νέου κόμματος που εκπροσωπεί ο αιώνιος εχθρός της ΕΕ, ο κ. Farage, αφού η πλειοψηφία των Βρετανών και ειδικά οι κατώτερες εισοδηματικές τάξεις είναι υπέρ του BREXIT παρά το ότι δεν το στηρίζει ούτε το Εργατικό Κόμμα, ούτε βέβαια το Συντηρητικό – ενώ η κυρία May προσπάθησε δόλια να οδηγήσει τους Βρετανούς στην παγίδα μέσω των καθυστερήσεων και του φόβου της εξόδου χωρίς συμφωνία, πείθοντας τους πως είναι αυτοκτονικό.

Πηγή : https://analyst.gr