Η μάχη της καρέκλας

Η Ελλάδα διαθέτει 2.000.000 πτυχιούχους όσο καμία άλλη χώρα στον πλανήτη, πάνω από 2.000 Έλληνες διδάσκουν μόνο στα βρετανικά πανεπιστήμια, έχουμε τη νούμερο ένα ναυτιλία στον πλανήτη, ενώ το μοναδικό μας πρόβλημα είναι το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό κράτος – το οποίο εγκαταστάθηκε στην εξουσία μετά το 1980, διαφθείροντας και υποβιβάζοντας τους πάντες.

«Η αποτυχία της Ελλάδας, μετά από τρεις δανειακές συμβάσεις που δεν έχει πάρει ποτέ κανένα κράτος στην παγκόσμια ιστορία, συνοδευόμενες από τρία διαδοχικά προγράμματα προσαρμογής, σηματοδοτεί την επιτυχία του «κομματικού συστήματος» να διαφυλάξει τα «κεκτημένα» του: τη διαφθορά, τη διαπλοκή και το πελατειακό κράτος, κόντρα στις αληθινές ανάγκες της χώρας».

Άποψη

Μετά από θυσίες επί θυσιών των Ελλήνων και μέτρα της τάξης των 70 δις €, ένα τεράστιο ποσόν για μία οικονομία των 180 δις € αφού αντιστοιχεί στο 40% του ΑΕΠ της, η Ελλάδα είναι σε μία πολύ χειρότερη κατάσταση σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια – χωρίς καμία διάθεση απαισιοδοξίας, ειδικά σε μία εορταστική εποχή που δεν επιτρέπεται να είναι κανείς μάντης νέων δεινών. Δυστυχώς όμως, όταν το μοναδικό που παρέμεινε αλώβητο τα τελευταία δέκα οδυνηρά χρόνια είναι το κομματικό-πελατειακό κράτος, αυτό ακριβώς που ευθύνεται για την καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα, ελπίδες για το μέλλον δεν μπορεί να υπάρχουν.

Ουσιαστικά βέβαια η Ελλάδα θα μπορούσε εύκολα να τα καταφέρει, αφού πρόκειται για μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, εάν κατάφερνε να λειτουργήσει σωστά – με σχέδιο για το μέλλον της, απαραίτητη προϋπόθεση του οποίου θα ήταν η συναίνεση των κομμάτων και των Πολιτών. Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να συμβεί, αφού τα κόμματα συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη της καρέκλας – αδιαφορώντας εντελώς για τους Πολίτες, τους οποίους αντιμετωπίζουν μόνο ως πελάτες και φορολογικά υποζύγια. Ειδικά όσον αφορά τη συναίνεση, η παρακάτω είδηση από το Μάρτιο του 2009, πριν ακόμη οδηγηθεί η Ελλάδα στα δίχτυα του ΔΝΤ και στο έγκλημα του PSI, είναι χαρακτηριστική:

«Μάντης νέων δεινών για τη χώρα έγινε χθες ο Πρωθυπουργός, μετά τις άκαρπες συναντήσεις που είχε με τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, προαναγγέλλοντας επιδείνωση της κρίσης και νέα οικονομικά μέτρα. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επανέφερε το αίτημά του για εκλογές, ενώ υπογράμμισε ότι αρνείται να δώσει λευκή επιταγή σε μια κυβέρνηση που εφαρμόζει αδιέξοδες πολιτικές. Τις έξι προτάσεις του κ. Καραμανλή απέρριψαν και τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολιτεύσεως, με τον ΣΥΡΙΖΑ να προτείνει 25 μέτρα και αλλαγή της φορολογικής πολιτικής» (πηγή).

Στα πλαίσια αυτά, όταν η συναίνεση αντιμετωπίζεται ως άλλοθι της εκάστοτε κυβέρνησης, με την έννοια πως την επιδιώκει μόνο όταν η ίδια κυβερνάει, η χώρα είναι καταδικασμένη – πόσο μάλλον σήμερα, όπου έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους και ο λογαριασμός δεν βγαίνει, όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς. Όπως έχουμε άλλωστε αναφέρει, εφαρμόζονται δήθεν μέτρα τα οποία, με εξαίρεση την ανάγκη διαγραφής ενός μεγάλου μέρους του χρέους, μοιάζουν με ενέσεις μορφίνης σε έναν ετοιμοθάνατο ασθενή – αφού απλά διασφαλίζουν την επιβίωση της Ελλάδας σε μία κωματώδη κατάσταση για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα, όσο ακριβώς θα χρειαστεί για να υφαρπάξουν τα περιουσιακά στοιχεία της οι δανειστές της.

Επειδή οι αριθμοί δεν ψεύδονται, έχουμε 4.769.000 εργαζόμενους (20% νόμιμοι ξένοι), σε σύνολο πληθυσμού 10.750.000 χωρίς τους παράνομους μετανάστες – ενώ από αυτούς οι 900.000 είναι άνεργοι. Επίσης 2.600.000 συνταξιούχους και 566.000 τακτικούς υπαλλήλους του δημοσίου. Επομένως οι 3.869.000 εργαζόμενοι πρέπει να συντηρήσουν τους 2.600.000 συνταξιούχους (αφού τα χρήματα των ταμείων τους έχουν κάνει φτερά), τους 566.000 δημοσίους υπαλλήλους, τους 900.000 ανέργους και το υπόλοιπο 2.815.000 του πληθυσμού (τις οικογένειες τους), με μισθούς πείνας.

Άρα συνολικά 6.881.000, γεγονός που σημαίνει πως σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 1,78 μη εργαζόμενοι, συν όσοι δεν είναι καταγεγραμμένοι νόμιμα στη χώρα – οπότε ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με έρευνα του 2017, ο μέσος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων είναι 1.075 €, των ιδιωτικών υπαλλήλων 777 € (38% χαμηλότερος, πηγή), ενώ η μέση σύνταξη 890 € – άρα η διαστρέβλωση δεν έχει ούτε στο ελάχιστο διορθωθεί. 

Έχουμε επίσης δημόσιο χρέος 357 δις € (γράφημα) σε ΑΕΠ 180 δις €, επομένως σχεδόν στο 200% του, κόκκινο ιδιωτικό χρέος πάνω από 300 δις € μαζί με τις επιβαρύνσεις, αμελητέα φοροδοτική ικανότητα, αρνητικές αποταμιεύσεις, αδυναμία επενδύσεων, αποψιλωμένο παραγωγικό ιστό και δημογραφική κατάρρευση – άρα ξανά ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ειδικά όσον αφορά τις επιβαρύνσεις, απλά και μόνο εάν καθυστερήσει κανείς μία δόση ρύθμισης στην εφορία, τιμωρείται με 15% επί της δόσης – ήτοι με ένα ετήσιο επιτόκιο 180%, το οποίο φυσικά είναι κάτι περισσότερο από τοκογλυφικό!

Όσον αφορά τώρα τα εθνικά μας θέματα, δεχόμαστε απειλές από παντού, υποχωρούμε σε όλα, προσφέρουμε τα πάντα χωρίς αντάλλαγμα και δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι, οι διεθνείς σχέσεις είναι σχέσεις δύναμης – ούτε πως ισχύει πάντοτε το ότι, «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», αν και το βλέπουμε στην Αλβανία που δημεύει τις περιουσίες των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, στα Σκόπια που λήστεψαν το όνομα της Μακεδονίας, στο Αιγαίο που η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές της, στην Κύπρο κοκ.

Παρόλα αυτά όμως, ο σκοπός των κομμάτων και των ΜΜΕ που τα στηρίζουν παραμένει ως είχε: η νομή της εξουσίας, το κυνήγι της καρέκλας δηλαδή, με κατηγορίες του ενός εναντίον του άλλου, με διαπληκτισμούς, με εικονικές τηλεοπτικές συγκρούσεις ο στόχος των οποίων είναι αποκλειστικά και μόνο η αυτοπροβολή, καθώς επίσης με κάθε άλλο θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, το πλέον απεχθές είναι η πεποίθηση όλων των πολιτικών σχετικά με το ότι, ένοχος είναι ο λαός και όχι οι ίδιοι – επειδή εκλέγει ότι του «σερβίρουν» χωρίς κανένα κριτήριο, από τραγουδιστές της νύχτας έως ποδοσφαιριστές, συναλλάσσεται μαζί τους ζητώντας «ρουσφέτια» κοκ. Αυτό ακριβώς τονίζουν σε όλες τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις που γίνονται, όταν είναι εκτός των φώτων της δημοσιότητας και μεταξύ τους – πιθανότατα για να δικαιολογήσουν τη δική τους διαφθορά και ανικανότητα. 

Δυστυχώς κανένας δεν δίνει σημασία στο ότι, οι Έλληνες ασφαλώς δεν ήταν έτσι πριν το 1980, πως η Ελλάδα διαθέτει 2.000.000 πτυχιούχους όσο καμία άλλη χώρα στον πλανήτη, ότι πάνω από 2.000 Έλληνες διδάσκουν μόνο στα βρετανικά πανεπιστήμια, πως έχουμε τη νούμερο ένα ναυτιλία στον πλανήτη και ότι το μοναδικό μας πρόβλημα είναι το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακό κράτος – το οποίο εγκαταστάθηκε στην εξουσία μετά το 1980, διαφθείροντας και υποβιβάζοντας τους πάντες.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr