Μοναδική ελπίδα της Ευρώπης που καλύπτεται πια από τα μαύρα σύννεφα του οικονομικού ναζισμού, είναι οι Γάλλοι Πολίτες (όχι η κυβέρνηση τους), οι οποίοι έχουν καταλάβει τι συμβαίνει, ενδεχομένως επίσης οι Βρετανοί – εάν δεν καμφθούν και οι δικές τους αντιδράσεις, λόγω της προοπτικής να τις πληρώσουν ακριβά.
«Σε έντονα κρίσιμες περιόδους, όπως αυτή που βιώνει σήμερα η Ελλάδα, η μη αντίδραση είναι επίσης μίας απόφαση – ενώ για την αδράνεια μας έχουμε τις ίδιες ευθύνες, όσο και για τη δραστηριοποίηση μας. Η διαμόρφωση του μέλλοντος μας είναι ασφαλώς στα χέρια μας, ενώ υπάρχουν πολλές δυνατότητες «πολιτικών ενεργειών» εκ μέρους μας – αρκεί φυσικά να αποφασίσουμε να επιλέξουμε και να στηρίξουμε συλλογικά κάποια» (R.M.).
Ανάλυση
Ουσιαστικά λοιπόν δίνεται η εντύπωση πως εκτός της λαϊκής βούλησης, η οποία εκφράζεται με τις εκλογές, δεν υπάρχουν άλλα κέντρα πολιτικής ισχύος – οπότε δεν χρειάζεται να μιλάμε για αυτά. Εν τούτοις, αυτά που κυρίως βλέπουμε στα ΜΜΕ είναι οι συγκρούσεις μεταξύ «των άλλων κέντρων πολιτικής ισχύος», με στόχο πάντοτε την εξουσία – ενώ το κάθε μέσον είναι ταγμένο σε άτομα και κόμματα που διαθέτουν Δύναμη.
Ως «Δύναμη» τώρα ορίζεται η δυνατότητα κάποιου να επιβάλλει τα ενδιαφέροντα του στους άλλους, καθώς επίσης να λαμβάνει αποφάσεις που τον ωφελούν – οπότε, όποιος διαθέτει δύναμη, είναι σε θέση να προστατεύει και να προωθεί τα συμφέροντα του. Το να έχεις Δύναμη δε επάνω στους άλλους, σημαίνει να υποτάσσονται οι άλλοι στη δική σου θέληση – κάτι που όμως είναι αντίθετο με τη φύση του ανθρώπου. Ειδικότερα, ο άνθρωπος έχει μία φυσική ανάγκη για ελευθερία, απεχθανόμενος τον εξαναγκασμό – οπότε δεν είναι πρόθυμος να υποτάσσεται στη θέληση κάποιου άλλου.
Στα πλαίσια αυτά, η παραπάνω ανθρώπινη ανάγκη είναι η πρώτη «πηγή» της ιστορίας του πολιτισμού μας, από την οποία προέκυψε η Δημοκρατία στην Αρχαία Ελλάδα. Η δεύτερη «πηγή» είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να εξασφαλίσει την ειρήνη – εντός των Εθνών, δηλαδή την κοινωνική ειρήνη, καθώς επίσης μεταξύ των Εθνών, με τη μη διεξαγωγή πολέμων. Στο εσωτερικό των χωρών, οι δύο αυτές πηγές οδήγησαν στην ιδέα της Δημοκρατίας – ενώ εκτός των χωρών στην έννοια του Διεθνούς Δικαίου. Οι δύο αυτές «ιδέες» και οι προσπάθειες να επιτευχθούν, είχαν πάντοτε ως στόχο την εξισορρόπηση διαφορετικών απόψεων και συμφερόντων με ειρηνικό τρόπο – έτσι ώστε να είναι όλοι ικανοποιημένοι.
Το πρόβλημα όμως ήταν ανέκαθεν ότι, κανένας από αυτούς που διέθετε Δύναμη δεν ήθελε να τη χάσει ή να τη μοιραστεί με άλλους – ενώ τα μαθήματα που έχει αντλήσει η ανθρωπότητα από χιλιάδες αιματηρούς πολέμους και κοινωνικές εξεγέρσεις είναι πως πρέπει να υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας, έτσι ώστε να συγκρατείται, να ελέγχεται και να περιορίζεται η Δύναμη. Πώς όμως να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, αφού εκείνοι που έχουν τη Δύναμη μπορούν να την επιβάλλουν, μεταξύ άλλων με τη φυσική βία;
Από την άλλη πλευρά, επειδή η φυσική βία κοστίζει πολύ ακριβά, όπως έχει τεκμηριωθεί από τους πολέμους, καθώς επίσης από τις κοινωνικές εξεγέρσεις (για παράδειγμα, η επανάσταση των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία προκάλεσε την πτώση του τζίρου των ΣΜ έως και 25%), οι ισχυροί κατέληξαν σε μία πιο αποτελεσματική μέθοδο – η οποία δεν ήταν αντίθετη με βασική ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και αυτοδιάθεση. Πιεζόμενοι λοιπόν από τους λαούς, οι ισχυροί δρομολόγησαν ένα πολίτευμα, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία επιφανειακά μόνο μοιάζει με Δημοκρατία – ενώ στην πραγματικότητα είναι έτσι φτιαγμένη, ώστε να μην εμποδίζει καθόλου το status και τα συμφέροντα των κυρίαρχων ομάδων.
Η δημοκρατία των ελίτ
Συνεχίζοντας, η μορφή του πολιτεύματος που προέκυψε με αυτόν τον τρόπο και χαρακτηρίζεται ως η «δημοκρατία των ελίτ», έχει το πλεονέκτημα να κρύβει επιμελώς τη Δύναμη και την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών – ενώ δίνει την εντύπωση στους ανθρώπους πως επιλέγουν ελεύθερα και χωρίς κανέναν καταναγκασμό αυτούς που τους κυβερνούν. Ακόμη χειρότερα τους υποχρεώνει να πιστεύουν πως είναι αυτοί υπεύθυνοι για την παρούσα και μελλοντική κατάσταση της χώρας και της κοινωνίας τους, αφού μόνοι τους ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους – παρά το ότι δεν τους προσφέρονται ουσιαστικές επιλογές. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, με βάση το ισχύον Σύνταγμα και τις σκόπιμες διαστρεβλώσεις του από όλα τα κόμματα εξουσίας, υπενθυμίζουμε τα εξής:
«Οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι οποίες δεν υποχρεώνονται από τίποτα όσον αφορά την τήρηση των προεκλογικών τους δεσμεύσεων, ενώ μπορούν να μη σέβονται ακόμη και τα δημοψηφίσματα, ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση του διεφθαρμένου κομματικού-πελατειακού κράτους που έχουν δημιουργήσει και για τη νομή της εξουσίας – μεταξύ άλλων για να εξασφαλίζουν την ατιμωρησία τους για τα εγκλήματα του παρελθόντος, καθώς επίσης του παρόντος.
Όσον αφορά τους Πολίτες, είναι κυριολεκτικά δεμένοι χειροπόδαρα – ενώ σύρονται από το άρμα τόσο των δανειστών που έχουν υποθηκεύσει τα πάντα με το PSI, όσο και των κομμάτων που έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους. Για παράδειγμα, ακόμη και αν ψήφιζε μόνο ένας στις επόμενες εκλογές, το κόμμα που θα επέλεγε θα έπαιρνε 300 έδρες με βάση το ισχύον Σύνταγμα – το οποίο δεν προστατεύει ούτε στο ελάχιστο τους Έλληνες, αφού δεν λαμβάνεται καθόλου υπ’ όψιν ούτε η λευκή ψήφος, ούτε η άκυρη!
Εκτός αυτού, η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που δεν έχει Συνταγματικό Δικαστήριο – χωρίς δυστυχώς να καταλαβαίνουν τη σημασία του οι Έλληνες, θεωρώντας πως καλύπτονται από το Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ). Δυστυχώς δεν γνωρίζουν πως οι αποφάσεις του ΣτΕ έχουν ισχύ μόνο για όσους προσφεύγουν σε αυτό – ενώ, αντίθετα, οι αποφάσεις του συνταγματικού Δικαστηρίου ισχύουν αυτόματα για όλους. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που εφαρμόζονται από τις κυβερνήσεις κατά το δοκούν – ενώ είναι ξεκάθαρο πως οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ της χώρας δεν θέλουν να θεσμοθετηθεί ένα Συνταγματικό Δικαστήριο, επειδή δεν τις εξυπηρετεί.
Τέλος, οι αποφάσεις του ΣτΕ δεν αποτελούν καν «δεδικασμένο» για όσους τις επικαλεσθούν προσφεύγοντας αργότερα, αφού μία άλλη σύνθεση του είναι σε θέση να πάρει μία διαφορετική απόφαση – γεγονός που σημαίνει πως οι Έλληνες είναι σκλάβοι ενός απολυταρχικού συστήματος, το οποίο ελέγχεται πλήρως από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Του δίνεται δε κυριολεκτικά λευκή επιταγή, αφού μπορεί να αποφασίζει ακόμη και για τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας, στηριζόμενος μόνο από τους βουλευτές του κόμματος του – όπως συμβαίνει με το θέμα των Σκοπίων«.
Περαιτέρω, ο ρόλος των «καθεστωτικών» ΜΜΕ, αυτών δηλαδή με μεγάλο ακροατήριο, όσον αφορά τα σημαντικά πολιτικά θέματα, είναι σχεδόν ο ίδιος με αυτόν που είχαν οι κήρυκες στις φεουδαρχικές κοινωνίες – με την έννοια πως αρκετοί δημοσιογράφοι είναι σε τέτοιο βαθμό ταυτισμένοι με τις δομές εξουσίας, ώστε να ενεργούν αυτόματα ως οι έμμισθοι αγγελιαφόροι της.
Ουσιαστικά λοιπόν συμβαίνει με τα κυρίαρχα ΜΜΕ ότι με την παρωδία της Δημοκρατίας, με τη «δημοκρατία των ελίτ» – όπου επιφανειακά δίνουν την εντύπωση πως αποτελούν τον τέταρτο δημοκρατικό πυλώνα, ελέγχοντας την εκάστοτε εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα είναι ταυτισμένα με τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, αποτελώντας μέρος αυτών που υπονομεύουν τις δημοκρατικές δομές. Επομένως οι λαοί είναι εντελώς ανυπεράσπιστοι, αφού ούτε καν ενημερώνονται σωστά – ενώ όλα αυτά έχουν τεκμηριωθεί επαρκώς από πολλές επιστημονικές έρευνες, οι οποίες αποδεικνύουν πως ο λαός δεν συμμετέχει καθόλου στο πολιτικό γίγνεσθαι, όπως η σχετικά πρόσφατη του Princeton (πηγή).
Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ ότι, όπως η «κοινοβουλευτική δημοκρατία» εφευρέθηκε επειδή κόστιζε ακριβά η επιβολή της θέλησης των ισχυρών στους υπόλοιπους με τη βία, έτσι και ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός – ο οποίος είναι συνώνυμος ουσιαστικά με έναν οικονομικό πόλεμο, εθνικό ή διακρατικό, που όμως είναι πολύ πιο φθηνός από το συμβατικό (κοινωνική βία ή διακρατικοί πόλεμοι), ενώ συχνά αρκετά κερδοφόρος (μέσω στοιχημάτων στα χρηματιστήρια από αυτούς που γνωρίζουν τι θα συμβεί, στην αγορά παραγώγων κλπ., ενώ συνήθως δεν αντιδρούν οι οικονομικά κατεκτημένες χώρες, όπως οι συμβατικά, μεταξύ άλλων επειδή δεν βλέπουν καθαρά τον εχθρό).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έχει οικοδομηθεί η «δημοκρατική» Ε.Ε., από τις μεγάλες δυνάμεις και νικητές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου – οι οποίες όμως θεώρησαν ανόητα πως θα μπορούσαν να τιθασεύσουν την ενωμένη Γερμανία με την επιβολή του ευρώ. Εν τούτοις, η Γερμανία κυριάρχησε σταδιακά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, εκμεταλλευόμενη εν πρώτοις τις ανατολικές χώρες με τη βιομηχανία της – ενώ στη συνέχεια με τη βοήθεια του ευρώ, της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα, της ΕΚΤ που απαίτησε από την αρχή να στεγάζεται στη Φρανκφούρτη και της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που η ίδια προκάλεσε, με αφετηρία την Ελλάδα.
Κατάφερε δε τελικά να χρησιμοποιήσει την Τρόικα υπέρ της, «κλέβοντας» κυριολεκτικά την τεχνογνωσία του ΔΝΤ, χωρίς να το καταλάβουν καν οι Η.Π.Α. – ενώ δρομολόγησε πια το δικό της ΔΝΤ (ESM, ας ελπίσουμε πως δεν θα μετατραπεί σε SS) για να επιβάλλεται στις χώρες που έχει ήδη οικονομικά κατακτήσει, σχεδιάζοντας επί πλέον ένα πτωχευτικό δίκαιο για τα αδύναμα κράτη, έτσι ώστε να εξασφαλίζει ή/και να κάνει φθηνότερη τη λεηλασία και την κατοχή τους.
Ανακοίνωσε επίσης μόλις, ως συνήθως μέσω της Ε.Ε., την προώθηση του ευρώ σε παγκόσμιο επίπεδο, απειλώντας πλέον «κατά πρόσωπο» το δολάριο – ενώ μάλλον έχουν ήδη καμφθεί οι αντιδράσεις της Ιταλίας που θα καταλήξει έτσι στο δρόμο της Ελλάδας. Μοναδική ελπίδα πλέον της Ευρώπης που καλύπτεται πια από τα μαύρα σύννεφα του οικονομικού ναζισμού, είναι οι Γάλλοι Πολίτες (όχι η κυβέρνηση τους), οι οποίοι έχουν καταλάβει τι συμβαίνει, καθώς επίσης οι Βρετανοί – εάν δεν καμφθούν βέβαια και οι δικές τους αντιδράσεις, λόγω της προοπτικής να τις πληρώσουν πανάκριβα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου