Ο παπαγαλισμός της δραχμής

Δεν θα είχαμε αντίρρηση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, αρκεί να μας μείωναν το δημόσιο χρέος κατά τουλάχιστον 70%, καθώς επίσης να υπήρχε μία ικανή κυβέρνηση – υπενθυμίζοντας τα λόγια του Keynes, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση του νομίσματος του.

«Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το ελληνικό χρέος από την εποχή της σύστασης του ελληνικού κράτους το 1832 μέχρι το 2002 που μπήκαμε στο ευρώ ήταν 150 δις €. Σήμερα το χρέος είναι πάνω από 320 δις €. Και με το κούρεμα των 50 δις ελληνικών ομολόγων ιδιωτικών και δημοσίων, υπολογίζεται σε 370 δις €. Δηλαδή υπερδιπλασιάστηκε μέσα στα 16 χρόνια της Ευρωζώνης. Με ποια λογική υποστηρίζουν οι «παπαγάλοι» ότι το χρέος το κληρονομήσαμε από το παρελθόν της δραχμής;» (Θ.Κ.)

Ανάλυση

Διαβάζοντας το παραπάνω σχόλιο αυτός που (α) δεν είναι φανατικός οπαδός της δραχμής (η οποία δυστυχώς δεν ήταν ποτέ ελληνική, αφού εκδιδόταν από την Τράπεζα της Ελλάδας που πάνω από το 90% ανήκει σε ξένους), που (β) δεν θα είχε αντίρρηση υπό ορισμένες προϋποθέσεις (ανάλυση) να υιοθετηθεί ένα εθνικό νόμισμα, γνωρίζοντας όμως ότι η οικονομία κάνει το νόμισμα και όχι το αντίθετο (ενώ είναι δεδομένα τα ρίσκα του, όπως στο παράδειγμα του Ιράν ή της Βενεζουέλας), καθώς επίσης που (γ) θεωρεί άκρως προσβλητικό το χαρακτηρισμό «παπαγαλάκι», ενδεικτικό του χαμηλού επιπέδου όποιου τον χρησιμοποιεί, θεωρεί υποχρέωση του να απαντήσει – έχοντας την άποψη πως δεν πρέπει να διαστρεβλώνεται ποτέ η αλήθεια, ούτε καν ακούσια από ανθρώπους που τυφλώνονται από τον ίδιο το φανατισμό τους. Στα πλαίσια αυτά τα εξής:

(α) Πρέπει εν πρώτοις να χωριστεί το χρονικό διάστημα από την υιοθέτηση του ευρώ έως το 2009 – όπου η Ελλάδα καταδικάσθηκε στο ΔΝΤ και στην εγκληματική πολιτική των μνημονίων από την ίδια της την κυβέρνηση, ενδεχομένως με τη συμμετοχή της ΕΛΣΤΑΤ.

Στα τέλη του 2001 λοιπόν, πριν την είσοδο δηλαδή της χώρας μας στην Ευρωζώνη, το δημόσιο χρέος ήταν στα 163 δις € ή στο 107% του ΑΕΠ (γράφημα) – ενώ στο τέλος του 2009 είχε φτάσει στα 301 δις € ή στο 127% του ΑΕΠ, μετά το αναδιαμορφωμένο έλλειμμα που δήλωσε η ΕΛΣΤΑΤ, ύψους σχεδόν 36 δις € ή 15,6% του ΑΕΠ μόνο για το 2009 (το χρέος αυξάνεται ουσιαστικά από τα ελλείμματα). Ως εκ τούτου, σε απόλυτο μέγεθος αυξήθηκε κατά 138 δις € και σε σχέση με το ΑΕΠ κατά 20%.

Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. τώρα, οι οποίες έχουν ένα πανίσχυρο δικό τους νόμισμα, κατά την ίδια χρονική περίοδο σχεδόν διπλασιάσθηκε (γράφημα, μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), ενώ της Γαλλίας με το ευρώ αυξήθηκε κατά περίπου 55% (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος). Της Ισπανίας με το ευρώ παρέμεινε στο ίδιο ύψος έως το 2008, της Γερμανίας αυξήθηκε κατά 33% (πηγή) κοκ. – γεγονός που σημαίνει πως οι διάφορες χώρες είχαν διαφορετική εξέλιξη, ενώ συνήθως αυτές που διατήρησαν χαμηλό το δημόσιο χρέος τους, όπως για παράδειγμα η Δανία (ανάλυση), το πέτυχαν εις βάρος του ιδιωτικού που αυξήθηκε λόγω των υπερβολικών φόρων δυσανάλογα με τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Σε κάθε περίπτωση, το να αναφέρεται κανείς μόνο στα χρέη χωρίς να εξετάζει ταυτόχρονα τι ευρίσκεται απέναντι τους, τον πλούτο που δημιουργήθηκε από τις επενδύσεις, ένα μέρος του οποίου φυσικά χρηματοδοτείται με δάνεια, δεν είναι καθόλου ορθολογικό. Τεκμηριώνεται πάντως πως η Ελλάδα δεν ήταν η εξαίρεση, όσον αφορά την άνοδο του δημοσίου χρέους της – ενώ δεν μπορεί να αποδειχθεί πως οφειλόταν στο ευρώ, όσο καλόπιστος και αν είναι κανείς, με κριτήριο τι έχει συμβεί στις άλλες χώρες του πλανήτη κατά την ίδια χρονική περίοδο.

Από την άλλη πλευρά, εάν ερευνήσει κανείς τα σκάνδαλα διαφθοράς στην παραπάνω χρονική περίοδο στην Ελλάδα, όπως το υπερβολικό κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων, το πάρτι στην Υγεία κατά τα γνωστά της Novartis, τις μίζες στα εξοπλιστικά με κριτήριο την υπόθεση του κ. Τσοχατζόπουλου κλπ., θα οδηγηθεί σε διαφορετικά συμπεράσματα σε σχέση με τα 138 δις € που προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος – πόσο μάλλον εάν συμπεριλάβει τις σπατάλες του δημοσίου, οι οποίες κορυφώθηκαν από την κυβέρνηση του κ. Καραμανλή (γράφημα).

(β) Από το 2010 τώρα και μετά, όπου καταδικάσθηκε η Ελλάδα στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το δημόσιο χρέος έφτασε από τα 301 δις € στα 330 δις € σήμερα – ενώ μαζί με τα 50 δις € από το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της χώρας, από το PSI, θα ήταν στα 380 δις €. Επομένως αυξήθηκε μόλις κατά 79 δις € ή κατά 26%, όταν την ίδια χρονική περίοδο το αμερικανικό χρέος κατά 100% από τα 10 τρις $ στα 20 τρις $, το ισπανικό τετραπλασιάσθηκε ως προς το ΑΕΠ , το ιρλανδικό πενταπλασιάσθηκε κοκ.

Η καταστροφή λοιπόν δεν ήταν η άνοδος του δημοσίου χρέους σε απόλυτο μέγεθος, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι παίζοντας ακούσια το παιχνίδι των δανειστών, αλλά πολλά άλλα – όπως η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτόξευση της ανεργίας, η τραγική πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, η διάλυση του παραγωγικού τους ιστού, οι χρεοκοπίες δεκάδων χιλιάδων επιχειρήσεων, η ιλιγγιώδης αύξηση του κόκκινου ιδιωτικού χρέους πάνω από τα 230 δις € κοκ.

Ένοχος όμως για την τεράστια αυτή καταστροφή δεν ήταν το ευρώ, αλλά πριν από όλα οι ελληνικές κυβερνήσεις που συμπεριφέρθηκαν συλλήβδην ενδοτικά, επειδή οι πάντες είναι σε θέση να τις χρηματίζουν/εκβιάζουν/χειραγωγούν, μεταξύ άλλων λόγω του διεφθαρμένου παρελθόντος και παρόντος τους – καθώς επίσης ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας, ο κ. Σόιμπλε, μαζί φυσικά με τη γερμανίδα καγκελάριο και με το ΔΝΤ που χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σε πολλές περιπτώσεις ως το πειραματόζωο τους.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως δεν έχει ευθύνες η Ευρωζώνη, ειδικά η Γερμανία με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα που εφαρμόζει ή/και με το μισθολογικό dumping – καθώς επίσης η ΕΚΤ με τους εκβιασμούς της. Οι ευθύνες όμως αυτές είναι μικρότερες, όσον αφορά την Ελλάδα πριν το 2009 – μεταξύ άλλων επειδή η οικονομία της είναι εντελώς διαφορετική από τη γερμανική.

Εκτός αυτού (α) οι ελληνικές κυβερνήσεις γνώριζαν πολύ καλά πως η χώρα μας δεν ήταν προετοιμασμένη να εισέλθει σε μία ζώνη σκληρού νομίσματος, (β) το έκαναν για να μη χρεοκοπήσει λόγω του τότε τεράστιου χρέους της και των υψηλών επιτοκίων, (γ) δεν πήραν καθόλου τα μέτρα τους μετά το 2002, (δ) αντί να μειώσουν τις σπατάλες καταπολεμώντας τη διαφθορά, έκαναν ακριβώς το αντίθετο, ενώ σήμερα (ε) μας έχουν εγκλωβίσει στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια,- κλείνοντας ερμητικά όλες τις εξόδους κινδύνου.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση επιστροφής στο εθνικό νόμισμα (όχι στη δραχμή), αρκεί να μας μείωναν οι πιστωτές το δημόσιο χρέος κατά τουλάχιστον 70%, καθώς επίσης να υπήρχε μία ικανή κυβέρνηση συν ένας ακόμη πιο ικανός κεντρικός τραπεζίτης, για να μην οδηγηθούμε σε καταστάσεις όπως η Τουρκία, η Βενεζουέλα ή το Ιράν – υπενθυμίζοντας τα λόγια του Keynes, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για ένα κράτος, από την κατάρρευση του νομίσματος του. 

Μπορεί βέβαια να νομίζουμε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε πιο έξυπνοι από όλες αυτές τις χώρες, οπότε δεν θα αντιμετωπίζαμε τέτοια προβλήματα παρά την βομβαρδισμένη οικονομία μας, αλλά καλύτερα να συμπεριφερόμαστε με μικρότερη αλαζονεία – κρίνοντας αντικειμενικά και όχι με βάση τα ευχολόγια, τις επιθυμίες ή/και τις ψευδαισθήσεις μας.

Αθήνα, 11. Απριλίου 2018 

 

Βασίλης Βιλιάρδος

viliardos@analyst.gr

Οικονομολόγος

Πηγή : https://analyst.gr