Το νερό της Θεσσαλονίκης

Όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν προβλήματα, θα απαξιωθούν και θα ξεπουληθούν, αφού δεν διενεργούνται οι απαιτούμενες επενδύσεις – επειδή είναι αδύνατες όσο η χώρα είναι υποχρεωμένη από την πολιτική των μνημονίων να έχει πρωτογενή πλεονάσματα αυτού του ύψους στον προϋπολογισμό της.

Επικαιρότητα

Το πρόβλημα ύδρευσης που προέκυψε στη Θεσσαλονίκη, με ευθύνη προφανώς της ΕΥΑΘ, δεν είναι τυχαίο – τίποτα δεν είναι τυχαίο στην Ελλάδα σήμερα, ούτε καν η τουρκική προκλητικότητα ή το θράσος των Σκοπιανών. Δεν είναι όμως σωστή ούτε η θεωρία συνωμοσίας που κυκλοφορεί, σύμφωνα με την οποία το συμβάν είναι σκόπιμο, με στόχο την απαξίωση της εταιρείας για να γίνει ευκολότερο το ξεπούλημα της – ενώ είναι δημαγωγικές οι κατηγορίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τις οποίες η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση, αφού δεν είναι αντίθετη στην πολιτική των μνημονίων.

Με απλά λόγια, όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα αντιμετωπίσουν προβλήματα, θα απαξιωθούν και θα ξεπουληθούν, αφού δεν διενεργούνται οι απαιτούμενες επενδύσεις – επειδή είναι αδύνατες όσο η χώρα είναι υποχρεωμένη από την πολιτική των μνημονίων να έχει πρωτογενή πλεονάσματα αυτού του ύψους στον προϋπολογισμό της.

Αδύνατες επειδή το ΑΕΠ της Ελλάδας έχει καταρρεύσει, η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών της είναι στο ναδίρ, οι επιχειρήσεις κλείνουν ή μεταναστεύουν σε χώρες που δεν έχουν θανατηφόρα φορολογία (από τις 31.000 εταιρείες με προσωπικό άνω των δέκα ατόμων το 2008 έχουν απομείνει 22.000, εκ των οποίων οι περισσότερες ψυχορραγούν), και το εργατικό της δυναμικό μειώνεται συνεχώς (500.000 έχουν ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα όπου, σύμφωνα με μελέτη του ευρωπαϊκού ινστιτούτου της Φλωρεντίας το 88% εξ αυτών έχουν πτυχίο Πανεπιστημίου, το 60% master και το 11% μεταπτυχιακό – πηγή) – ενώ παραμένει υπερχρεωμένη σε πολύ υψηλότερο βαθμό από ότι το 2010, πόσο μάλλον εάν συνυπολογίσει κανείς το κόκκινο ιδιωτικό χρέος που από 10-20% περίπου τότε του ΑΕΠ της, έχει υπερβεί το 130%.

Για να μην θεωρηθεί ότι υπερβάλουμε, υπενθυμίζουμε εδώ τα λόγια του K.O. Poehl, του πρώην διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας το Μάιο του 2010 σε συνέντευξη του, σε ελεύθερη μετάφραση και με μικρές παρεμβάσεις, σύμφωνα με τον οποίο τα εξής:

«Περίμενα πως η Κομισιόν και η ΕΚΤ θα επενέβαιναν πολύ ενωρίτερα. Θα έπρεπε να είχαν διαπιστώσει πως μία μικρή, πολύ μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, πόσο μάλλον χωρίς βιομηχανική βάση, δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει χρέη ύψους 300 δις €. Χωρίς μία διαγραφή των χρεών της, μία μερική παραίτηση των απαιτήσεων των δανειστών της δηλαδή, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση. Γιατί λοιπόν να μην γίνει αμέσως; Αυτό θα ήταν η εναλλακτική λύση. Η ΕΕ θα έπρεπε ήδη πριν από έξι μήνες ή ενωρίτερα ακόμη, να ανακοινώσει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Η καγκελάριος υποστήριξε βέβαια πως το πρόβλημα ήταν τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, οι συνέπειες δηλαδή για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – αλλά δεν το πιστεύω, επρόκειτο για κάτι άλλο. Το θέμα ήταν η προστασία των γερμανικών, καθώς επίσης των γαλλικών τραπεζών, από τις αποσβέσεις των δανείων τους. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αποφασίσθηκε το πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα, οι μετοχές των γαλλικών τραπεζών είχαν μία εντυπωσιακή άνοδο της τάξης του 24%. Από εδώ διαπιστώνει κανείς για τι ακριβώς επρόκειτο – για τη διάσωση των τραπεζών και των πλουσίων Ελλήνων.

Όφειλε κανείς να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά το ένα τρίτο – οι τράπεζες θα έπρεπε λοιπόν να χάσουν (αποσβέσουν) το ένα τρίτο των απαιτήσεων τους. Λέγεται βέβαια πως οι επενδυτές δεν θα αγόραζαν μελλοντικά, για πολλά χρόνια, κανένα ελληνικό ομόλογο – πιθανότατα επίσης κανένα ομόλογο των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.

Πιστεύω όμως πως θα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι επενδυτές θα διαπίστωναν γρήγορα πως η Ελλάδα θα έλυνε το πρόβλημα του χρέους της, οπότε θα αποκτούσαν εμπιστοσύνη στα ομόλογα του δημοσίου της – θα τα αγόραζαν εξασφαλίζοντας το δανεισμό της. Όλα αυτά όμως αποτελούν πλέον παρελθόν – αφού έχουμε ήδη τη σαλάτα» (πηγή).

Συμπερασματικά λοιπόν, εάν η μοναδική λύση ήταν τότε η διαγραφή, όταν το χρέος της Ελλάδας ήταν στο 127% του ΑΕΠ της, ενώ δεν είχε προηγηθεί η μνημειώδης καταστροφή που βιώνουμε τα τελευταία οκτώ χρόνια, χωρίς σύγκριση στην παγκόσμια ιστορία, γιατί δεν είναι σήμερα, όπου το χρέος έχει υπερβεί το 180% του ΑΕΠ και η οικονομική μας κατάσταση είναι τρισχειρότερη; Πώς είναι δυνατόν να έχουμε την ψευδαίσθηση της βιώσιμης εξόδου στις αγορές και του τέλους των μνημονίων, υπό αυτές τις συνθήκες; Δεν είναι ντροπή να μας κοροϊδεύουν τα δύο μεγάλα κόμματα με αυτόν τον επαίσχυντο τρόπο, θεωρώντας μας προφανώς ηλιθίους;

Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση κατηγορεί την κυβέρνηση για τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, τονίζοντας επί πλέον πολύ σωστά πως είναι ανόητοι οι ισχυρισμοί περί καθαρής εξόδου στις αγορές, ποιές εναλλακτικές λύσεις προτείνει; Αφού τάσσεται υπέρ των μνημονίων ενάντια σε κάθε λογική, όπως αποδεικνύεται από τη δήλωση του Γερμανού κεντρικού τραπεζίτη, πού ακριβώς διαφέρει από την κυβέρνηση;

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τους εκλογείς της (κατά τις δημοσκοπήσεις είναι στο 30%), οι οποίοι πιστεύουν προφανώς πως η επανάληψη του ιδίου πειράματος θα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα; Ανόητους; Να δεχθεί πως δεν θα έχουν ευθύνη για όσα επακολουθήσουν, εάν τελικά εκλεγεί η ΝΔ στην εξουσία; 

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές, ακόμη και αν επιτευχθεί, δεν θα είναι βιώσιμη με τα επιτόκια του 3,5%-4,3% που προβλέπονται – αφού ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας μας είναι πολύ χαμηλότερος (1,4%), ενώ συνεχίζει να είναι βυθισμένη στον αποπληθωρισμό (-0,2%). Ως εκ τούτου θα απαιτούνται συνεχώς νέα μέτρα, είτε ονομαστούν μνημόνια, είτε χρησιμοποιηθεί άλλη λέξη – ενώ ολόκληρη η χώρα και οι επιχειρήσεις της θα αντιμετωπίζουν προβλήματα λειτουργίας, θα απαξιώνονται και θα ξεπουλιούνται, καθώς επίσης οι Έλληνες θα λεηλατούνται, χωρίς δυστυχώς να μειώνεται καθόλου το χρέος της. Το γεγονός αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από το γράφημα της εξέλιξης του χρέους παρά τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις , με μοναδικό «διάλειμμα» το 2012 – όπου ουσιαστικά η Ελλάδα έχασε εντελώς το παιχνίδι, με το έγκλημα του PSI εκ μέρους του χαρισματικού κ. Βενιζέλου.

Βασίλης Βιλιάρδος

Πηγή : https://analyst.gr