Δεν υπάρχουν πλέον βιώσιμες λύσεις για την Ελλάδα, είτε εντός, είτε εκτός της Ευρωζώνης – με εξαίρεση ίσως την αναγκαστική στάση πληρωμών εντός της νομισματικής ένωσης με την άρνηση της εξόδου της στις αγορές, καθώς επίσης με την ταυτόχρονη προσφυγή της στο νόμο περί δημοσιονομικής αδυναμίας του Ο.Η.Ε.
Άποψη
Τα οφέλη ενός εθνικού νομίσματος που όμως εκδίδεται από μία 100% κρατική κεντρική τράπεζα και όχι από μία ιδιωτική όπως η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία ευρίσκεται επί πλέον στη συντριπτική της πλειοψηφία στα χέρια ξένων που κανένας δεν γνωρίζει επίσημα, τα έχουμε αναφέρει πολλές φορές – τελευταία στην ανάλυση μας «Η αλήθεια για το δημόσιο χρήμα».
Εν τούτοις έχουμε επισημάνει πως η Ελλάδα σήμερα είναι εγκλωβισμένη στο χρέος, στο ευρώ και στα μνημόνια (άρθρο), με αφετηρία το εγκληματικό PSI και τις τρεις δανειακές συμβάσεις – όπου τα εξωτερικά μας χρέη σε εθνικό δίκαιο απέναντι σε ξένους επενδυτές μεταφέρθηκαν σε ξένο δίκαιο και στα ευρωπαϊκά κράτη μαζί με το ΔΝΤ, ενώ οι απαιτήσεις των επενδυτών που απέμειναν μετατράπηκαν σε αγγλικό δίκαιο και η Ελλάδα υποθηκεύθηκε.
Έχουμε τεκμηριώσει επίσης πως εντός της Ευρωζώνης η Ελλάδα είναι αδύνατον να ξεφύγει από την κρίση, αφού δεν υπάρχουν μηχανισμοί αντιμετώπισης της – ούτε είναι δυνατή η ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της, όσο και αν μειωθούν οι μισθοί. Όσον αφορά δε το δημόσιο χρέος, επίσης το ιδιωτικό, είναι ασφαλώς μη βιώσιμα, κάτω από τις σημερινές συνθήκες – αρκεί να κατανοήσει κανείς τα εξής:
«Το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού μίας χώρας είναι το ονομαστικό, μείον τον πληθωρισμό ή συν τον αποπληθωρισμό. Εάν υποθέσουμε εδώ πως ο πληθωρισμός, η αύξηση των τιμών των προϊόντων και των υπηρεσιών δηλαδή, είναι μηδέν και το ονομαστικό επιτόκιο που εν προκειμένω είναι ίσο με το πραγματικό 2%, τότε για να υπάρχουν αρκετά χρήματα για την πληρωμή των δανείων μαζί με τους τόκους και για να μη μειώνεται το ΑΕΠ, θα πρέπει η ποσότητα χρήματος που κυκλοφορεί στη χώρα να αυξάνεται κατά 2% ετησίως. Την ίδια στιγμή όμως θα αυξάνονται κατά το ίδιο ποσοστό ετήσια τα χρέη των επιχειρήσεων, των νοικοκυριών ή/και του κράτους στις τράπεζες – οπότε μέσα σε περίπου 30 χρόνια τα χρέη θα διπλασιαστούν.Εάν τώρα η παραγωγική δυνατότητα των οφειλετών δεν αυξάνεται ετήσια κατά το ίδιο ποσοστό, τότε κάποια στιγμή θα χρεοκοπήσουν – ενώ η παραγωγική δυνατότητα συνολικά των οφειλετών αυξάνεται κατά το ίδιο ποσοστό με τα χρέη τους, όταν η οικονομία παράγει ετήσια 2% περισσότερα (όταν αναπτύσσεται με ρυθμό 2%)».
Περαιτέρω, ο ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας σήμερα είναι 1,4% ο αποπληθωρισμός 0,2% και δανείζεται από τον ESM με ονομαστικό επιτόκιο 1% (από το ΔΝΤ σχεδόν με 4%!). Ως εκ τούτου, το πραγματικό επιτόκιο δανεισμού της από τον ESM είναι 1,2% – άρα χαμηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης της, έστω οριακά, οπότε δεν αυξάνονται τα δημόσια χρέη της (αν και παραδόξως το 2017 αυξήθηκαν πάνω από 4 δις € παρά τις ιδιωτικοποιήσεις, για άγνωστους λόγους).
Εάν όμως προσφύγει στις αγορές, δανειζόμενη υποθετικά με ονομαστικό επιτόκιο 4% (το δεκαετές έχει ήδη εκτοξευθεί στο 4,4%), τότε το πραγματικό επιτόκιο θα φτάσει στο 4,2% οπότε θα είναι κατά 2,8% υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης της – με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος της να συνεχίσει να αυξάνεται. Λογικά λοιπόν θα απαιτούνταν νέα μέτρα λιτότητας για να εξισορροπηθεί η διαφορά, καθώς επίσης πωλήσεις των περιουσιακών της στοιχείων (ιδιωτικοποιήσεις κλπ.) – όπως πολύ σωστά υποστηρίζει το ΔΝΤ, για να αποδείξει πως χωρίς μία μεγάλη διαγραφή χρέους η Ελλάδα δεν έχει μέλλον και θα στραγγαλιστεί μέσα από συνεχώς καινούργια μέτρα. Επίσης από το ότι, η ποσότητα χρήματος δεν θα αυξάνεται κατά 2,8% ως οφείλει, επειδή δεν θα το επιτρέπει η ΕΚΤ – οπότε η Ελλάδα θα βυθιστεί στην ύφεση λόγω έλλειψης ρευστότητας.
Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι, ο δανεισμός της χώρας από τις αγορές θα είναι συνώνυμος με την έξοδο της από τα μνημόνια; Πόσο μάλλον χωρίς μία προληπτική γραμμή στήριξης και μέσω της δημιουργίας ενός «μαξιλαριού» ύψους 20 δις € που θα κόστιζε ετήσια περί τα 400 εκ. € και θα αύξανε το δημόσιο χρέος στα 345 δις € ή στο 195% του ΑΕΠ; Σε μία τρισχειρότερη οικονομική κατάσταση από το 2010, αφού έκτοτε το δημόσιο χρέος έχει εκτοξευθεί στα ύψη, το ιδιωτικό από αμελητέο έχει υπερβεί το 130% του ΑΕΠ, η ανεργία καλπάζει κοστίζοντας τεράστια ποσά στη χώρα, το ΑΕΠ έχει καταρρεύσει πάνω από -25% και ο παραγωγικός μας ιστός έχει αποψιλωθεί;
Συμπερασματικά λοιπόν, εάν η χώρα δεν θέλει να προβεί σε στάση πληρωμών και επιθυμεί να παραμείνει εντός της Ευρωζώνης, ο μοναδικός τρόπος επιβίωσης της είναι ο συνεχής δανεισμός της από τον ESM, τουλάχιστον έως ότου ο ρυθμός ανάπτυξης της υπερβεί το επιτόκιο δανεισμού της από τις αγορές – σήμερα το 4,4% που είναι προφανώς ουτοπικό. Αυτό όμως προϋποθέτει τη συμφωνία του ESM, η οποία δεν είναι καθόλου δεδομένη – ενώ θα συνδεόταν με νέα μέτρα που δεν θα της επιτρέπουν να αναπτυχθεί, με κάθε είδους συμβιβασμούς, καθώς επίσης με την υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής της περιουσίας.
Συνεχίζοντας, δεν απαιτούνται ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να συνειδητοποιήσει κανείς πως το τρομακτικό αδιέξοδο, στο οποίο μας οδήγησαν οι ανίκανες κυριολεκτικά κυβερνήσεις μας μετά το 2010, είναι μία ψυχρή πραγματικότητα – ενώ η κυλιόμενη χρεοκοπία θα συνεχιστεί, όσο μας το επιτρέπει βέβαια η Ευρώπη, συμφωνώντας να μας δανείζει ή να μας στηρίζει.
Θα αποτελούσε αλήθεια λύση η έξοδος από την Ευρωζώνη; Έχοντας αναφερθεί στα ερωτηματικά της δραχμής (άρθρο), το σημαντικότερο πρόβλημα σήμερα είναι το ότι, η Ελλάδα είναι σχεδόν απόλυτα εξαρτημένη από τις εισαγωγές – έχοντας αδυναμία να παράγει πλούτο ισοσκελίζοντας ορθολογικά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της. Έτσι όταν αυξάνεται το ΑΕΠ της, παρά το ότι έχει μειωθεί σημαντικά το μέσο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού της αυξάνεται ταυτόχρονα και το έλλειμμα του ισοζυγίου της (γράφημα) – μία κατάσταση που επιδεινώθηκε το 2017.
Η βασική αιτία είναι το ότι, δεν έχει καταφέρει να αναδιαρθρώσει αποτελεσματικά την οικονομία της μετά από 8 ολόκληρα χρόνια, αφού τα μέτρα που λαμβάνονταν ήταν μόνο εισπρακτικού χαρακτήρα – όπως οι υπερβολικές αυξήσεις των φόρων που στραγγάλισαν τον ιδιωτικό τομέα και οι μειώσεις των δημοσίων δαπανών, οι οποίες επικεντρώθηκαν στον περιορισμό των δημοσίων επενδύσεων αντί στη μείωση των περιττών εξόδων του κράτους.
Στα πλαίσια αυτά, ένα δικό της νόμισμα δεν θα αύξανε τις εξαγωγές, αφού είναι ελάχιστα τα προϊόντα που παράγει αλλά, αντίθετα, θα καθιστούσε πανάκριβες τις εισαγωγές, εκτινάσσοντας τα ελλείμματα του ισοζυγίου της στα ύψη – με αποτέλεσμα τη ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος της, τον υπερβολικό πληθωρισμό, την κατάρρευση της αγοραστικής δυνατότητας των Πολιτών της οπότε του βιοτικού τους επιπέδου κοκ. Η αντικατάσταση δε των εισαγωγών με εγχώρια προϊόντα που θα προϋπέθετε την αναβίωση της βιομηχανίας της, θα απαιτούσε πολλά χρόνια και επαρκή χρηματοδότηση – κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ίσως ακούγεται.
Επιμύθιο
Ολοκληρώνοντας, φαίνεται καθαρά πως δεν υπάρχουν πλέον βιώσιμες λύσεις για την Ελλάδα, είτε εντός, είτε εκτός της Ευρωζώνης – με εξαίρεση ίσως την αναγκαστική στάση πληρωμών εντός της νομισματικής ένωσης αρνούμενη την έξοδο της στις αγορές, με την ταυτόχρονη προσφυγή της στο νόμο περί δημοσιονομικής αδυναμίας του Ο.Η.Ε. (ανάλυση)
Εν προκειμένω, θα έπρεπε να καταγγείλει τη δολοφονία της οικονομίας της από την Τρόικα, η οποία δρομολόγησε την πλέον αποτυχημένη διάσωση όλων των εποχών εις βάρος των Πολιτών της – ζητώντας την αναίρεση του PSI, την κατάργηση των παράνομων δανειακών συμβάσεων, την αποζημίωση της για τις ζημίες που προκλήθηκαν, καθώς επίσης την παραδειγματική τιμωρία όλων των υπευθύνων πολιτικών, οι οποίοι ακούσια ή εκούσια εκτέλεσαν ένα συμβόλαιο θανάτου, με θύμα την ίδια τους την πατρίδα.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου