Η οικονομία μας θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, εάν δεν εκκαθαριστεί εντελώς το πολιτικό προσωπικό – κάτι που ασφαλώς θα συμβεί κάποια στιγμή νομοτελειακά, αλλά με τον πλέον οδυνηρό τρόπο: με τη χρεοκοπία, εάν δεν προηγηθούν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις.
«Εάν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, κανένα νόμισμα στον πλανήτη και κανένα δάνειο δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την πατρίδα μας – η οποία έχει καταντήσει από τους πολιτικούς της σε έναν διεθνή και σιχαμερό επαίτη, ο οποίος δεν έχει αντίρρηση να σκύβει δουλικά το κεφάλι κάνοντας ότι του ζητούν, αρκεί να του δίνουν «δανεικά και αγύριστα» οι εταίροι του ή οι αγορές«.
Επικαιρότητα
Η Ελλάδα είχε και έχει ένα και μοναδικό πρόβλημα: την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία, η οποία είναι απολύτως αιτιολογημένη από την ανικανότητα των κυβερνήσεων, από τη διαφθορά, καθώς επίσης από τη διαπλοκή τους, η οποία «βρωμίζει» ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, από τα επάνω προς τα κάτω. Εάν δεν επιλυθεί λοιπόν αυτό το πρόβλημα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με δολάριο ή μάρκο, η χώρα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο – ενώ θα είχε χρεοκοπήσει προ πολλού υπό το βάρος των επιτοκίων της τάξης του 25% στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990, εάν δεν υπήρχε η προοπτική της ένταξης της στην Ευρωζώνη.
Όσον αφορά δε την έλλειψη χρημάτων, την περιορισμένη ρευστότητα δηλαδή που θα μπορούσε δήθεν να αντιμετωπισθεί με τη βοήθεια ενός εθνικού νομίσματος που με κάποιο μαγικό τρόπο δεν θα δημιουργούσε πληθωρισμό παρά τα διαρκή δίδυμα ελλείμματα της χώρας, αποτελεί έναν πολύ μεγάλο μύθο – κρίνοντας μόνο από τη διαφυγή καταθέσεων της τάξης των 120 δις € μετά το ξεκίνημα της κρίσης. Εν προκειμένω, γνωρίζοντας πως οι αποταμιεύσεις είναι ίσες με τις επενδύσεις (ανάλυση), αυτό ακριβώς το ποσόν λείπει από τις επενδύσεις στην Ελλάδα – ενώ έχει βέβαια επενδυθεί, αλλά σε εκείνες τις χώρες που οδηγήθηκαν οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων.
Περαιτέρω, όχι μόνο δεν θα επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην Ελλάδα, αλλά φεύγουν συνεχώς καινούργια – κρίνοντας μεταξύ άλλων από το «τουριστικό συνάλλαγμα» που μειώνεται, παρά το ότι οι αφίξεις καταγράφουν κάθε χρόνο νέα ρεκόρ. Δεν χρειάζονται εδώ ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβουμε ότι, οι τουριστικές επιχειρήσεις αφήνουν ένα μέρος των εσόδων τους στο εξωτερικό – προφανώς επειδή ούτε αυτές έχουν εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις που αφενός μεν κλέβουν ασύστολα τους Έλληνες με φόρους που ισοδυναμούν με δημεύσεις, αφετέρου είναι εντελώς ανεπαρκείς και ανίκανες να κυβερνήσουν ορθολογικά την Ελλάδα, ενώ όλοι μαζί την ξεπουλούν.
Επενδύσεις πάντως σε μία χώρα που οι κυβερνήσεις της την έχουν χρεοκοπήσει όσο καμία άλλη στον πλανήτη, καθώς επίσης που συμπεριφέρονται ως μυστικοί πράκτορες των ξένων, δεν γίνονται – παρά το ότι σήμερα θα ήταν οι πλέον συμφέρουσες παγκοσμίως, ενώ η Ελλάδα διαθέτει έναν τεράστιο φυσικό και πολιτιστικό πλούτο, καθώς επίσης άριστα εκπαιδευμένους νέους. Ως εκ τούτου η οικονομία μας θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, εάν δεν εκκαθαριστεί εντελώς το πολιτικό προσωπικό – κάτι που ασφαλώς θα συμβεί κάποια στιγμή νομοτελειακά, αλλά με τον πλέον οδυνηρό τρόπο: με τη χρεοκοπία, εάν δεν προηγηθούν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις όταν οι Πολίτες χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης την τελευταία τους ελπίδα.
Μπορεί λοιπόν το ευρώ να είναι πρόβλημα για χώρες με μία κάποτε ισχυρή βιομηχανία, όπως η Ιταλία, το κατά κεφαλήν εισόδημα της οποίας δεν έχει καθόλου αυξηθεί μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (γράφημα), αλλά όχι για την Ελλάδα – οι εναπομείναντες σημαντικοί κλάδοι της οποίας, ο τουρισμός και η ναυτιλία, μάλλον ωφελούνται παρά ζημιώνονται από το ευρώ. Είτε όμως είναι έτσι, είτε όχι, εάν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, κανένα νόμισμα στον πλανήτη και κανένα δάνειο δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την πατρίδα μας – η οποία έχει καταντήσει από τους πολιτικούς της σε έναν διεθνή και σιχαμερό επαίτη, ο οποίος δεν έχει αντίρρηση να σκύβει δουλικά το κεφάλι κάνοντας ότι του ζητούν, αρκεί να του δίνουν «δανεικά και αγύριστα» οι εταίροι του ή οι αγορές.
Ανεξάρτητα τώρα από την Ελλάδα, προφανώς πρέπει να αλλάξει η δομή της Ευρωζώνης, αφού, εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, θα διαλυθεί το αργότερο όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση – προκαλώντας τεράστιες ζημίες σε όλα τα μέλη της, ακόμη και στη Γερμανία, με κριτήριο την έκθεση της με πάνω από 900 δις € στο Target 2 (γράφημα). Άλλωστε καμία χώρα από εκείνες που βυθίστηκαν στην κρίση δεν έχει διασωθεί με το σωστό τρόπο – όπως στο παράδειγμα της Κύπρου, όπου ουσιαστικά πλήρωσαν οι καταθέτες ολόκληρο το λογαριασμό.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το ΔΝΤ οι ανασφάλιστες καταθέσεις άνω των 100.000 € που «κουρεύτηκαν» στη Λαϊκή Τράπεζα ήταν 3,9 δις € και στην Τράπεζα Κύπρου 4 δις € – ενώ οι κάτοχοι αξιόγραφων έχασαν 800 εκ. € από την πρώτη και 600 εκ. € από τη δεύτερη. Σε τελική ανάλυση λοιπόν το «κούρεμα» καταθέσεων και αξιόγραφων ήταν 4,5 δις € στην Τράπεζα Κύπρου και 4,9 δις € στη Λαϊκή – συνολικά 9,4 δις € (πηγή).
Στα πλαίσια αυτά, όταν σε μία χώρα με 20 δις € ΑΕΠ το 2013 και με δημόσιο χρέος περίπου στο ίδιο ποσόν κουρεύονται τα 9,4 δις €, πρόκειται για μία διαγραφή της τάξης του 50% που δεν πλήρωσαν οι εταίροι της, αλλά οι καταθέτες – ενώ την ίδια χρονική περίοδο το δημόσιο χρέος της εκτοξεύθηκε από το 53,4% του ΑΕΠ το 2009 στο 107,8% το 2016 (γράφημα), με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της να παραμένει αρνητικό (από -15,5% του ΑΕΠ το 2008 στα -5,3% σήμερα), καθώς επίσης με τα κόκκινα δάνεια αρκετά υψηλά (σχεδόν 50% – γράφημα).
Επειδή τώρα υπάρχουν ανάλογα προβλήματα σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, ενώ η Γερμανία δεν είναι τόσο ανόητη ώστε να διακινδυνεύσει την ευρωπαϊκή αυτοκρατορία της και τα δάνεια της, ήδη προβλέπονται οι πρώτες μεγάλες αλλαγές στη νομισματική ένωση, με πρώτη την κατάργηση της πολιτικής λιτότητας – όπου πολύ φοβόμαστε πως η Ελλάδα θα παραμείνει αμέτοχη στην καραντίνα, στο περιθώριο, επειδή όλοι γνωρίζουν τα τεράστια πολιτικά της ελαττώματα.
Κανένας βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει εάν υπάρχει ακόμη χρόνος, πριν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – η καταιγίδα των καταιγίδων με επίκεντρο τα υπερδιογκωμένα χρηματιστήρια, η οποία θα είναι κατά πολύ ισχυρότερη από το 2008, ενώ οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει πια σχεδόν όλα τους τα όπλα. Ελπίζουμε πάντως και ευχόμαστε να μη βρεθούμε ξανά απροετοίμαστοι και σε μία τρισχειρότερη κατάσταση σε σχέση με το 2008 στο έλεος αυτής της καταιγίδας – όπου υποθέτουμε πως κανένας δεν θα έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με τα δικά μας προβλήματα, εγκαταλείποντας μας στη μοίρα μας.
Η Ελλάδα είχε και έχει ένα και μοναδικό πρόβλημα: την πλήρη έλλειψη εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτεία, η οποία είναι απολύτως αιτιολογημένη από την ανικανότητα των κυβερνήσεων, από τη διαφθορά, καθώς επίσης από τη διαπλοκή τους, η οποία «βρωμίζει» ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό, από τα επάνω προς τα κάτω. Εάν δεν επιλυθεί λοιπόν αυτό το πρόβλημα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή, είτε με δολάριο ή μάρκο, η χώρα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο – ενώ θα είχε χρεοκοπήσει προ πολλού υπό το βάρος των επιτοκίων της τάξης του 25% στο ξεκίνημα της δεκαετίας του 1990, εάν δεν υπήρχε η προοπτική της ένταξης της στην Ευρωζώνη.
Όσον αφορά δε την έλλειψη χρημάτων, την περιορισμένη ρευστότητα δηλαδή που θα μπορούσε δήθεν να αντιμετωπισθεί με τη βοήθεια ενός εθνικού νομίσματος που με κάποιο μαγικό τρόπο δεν θα δημιουργούσε πληθωρισμό παρά τα διαρκή δίδυμα ελλείμματα της χώρας, αποτελεί έναν πολύ μεγάλο μύθο – κρίνοντας μόνο από τη διαφυγή καταθέσεων της τάξης των 120 δις € μετά το ξεκίνημα της κρίσης. Εν προκειμένω, γνωρίζοντας πως οι αποταμιεύσεις είναι ίσες με τις επενδύσεις (ανάλυση), αυτό ακριβώς το ποσόν λείπει από τις επενδύσεις στην Ελλάδα – ενώ έχει βέβαια επενδυθεί, αλλά σε εκείνες τις χώρες που οδηγήθηκαν οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων.
Περαιτέρω, όχι μόνο δεν θα επιστρέψουν αυτά τα χρήματα στην Ελλάδα, αλλά φεύγουν συνεχώς καινούργια – κρίνοντας μεταξύ άλλων από το «τουριστικό συνάλλαγμα» που μειώνεται, παρά το ότι οι αφίξεις καταγράφουν κάθε χρόνο νέα ρεκόρ. Δεν χρειάζονται εδώ ιδιαίτερες οικονομικές γνώσεις για να καταλάβουμε ότι, οι τουριστικές επιχειρήσεις αφήνουν ένα μέρος των εσόδων τους στο εξωτερικό – προφανώς επειδή ούτε αυτές έχουν εμπιστοσύνη στις κυβερνήσεις που αφενός μεν κλέβουν ασύστολα τους Έλληνες με φόρους που ισοδυναμούν με δημεύσεις, αφετέρου είναι εντελώς ανεπαρκείς και ανίκανες να κυβερνήσουν ορθολογικά την Ελλάδα, ενώ όλοι μαζί την ξεπουλούν.
Επενδύσεις πάντως σε μία χώρα που οι κυβερνήσεις της την έχουν χρεοκοπήσει όσο καμία άλλη στον πλανήτη, καθώς επίσης που συμπεριφέρονται ως μυστικοί πράκτορες των ξένων, δεν γίνονται – παρά το ότι σήμερα θα ήταν οι πλέον συμφέρουσες παγκοσμίως, ενώ η Ελλάδα διαθέτει έναν τεράστιο φυσικό και πολιτιστικό πλούτο, καθώς επίσης άριστα εκπαιδευμένους νέους. Ως εκ τούτου η οικονομία μας θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, εάν δεν εκκαθαριστεί εντελώς το πολιτικό προσωπικό – κάτι που ασφαλώς θα συμβεί κάποια στιγμή νομοτελειακά, αλλά με τον πλέον οδυνηρό τρόπο: με τη χρεοκοπία, εάν δεν προηγηθούν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις όταν οι Πολίτες χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης την τελευταία τους ελπίδα.
Μπορεί λοιπόν το ευρώ να είναι πρόβλημα για χώρες με μία κάποτε ισχυρή βιομηχανία, όπως η Ιταλία, το κατά κεφαλήν εισόδημα της οποίας δεν έχει καθόλου αυξηθεί μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (γράφημα), αλλά όχι για την Ελλάδα – οι εναπομείναντες σημαντικοί κλάδοι της οποίας, ο τουρισμός και η ναυτιλία, μάλλον ωφελούνται παρά ζημιώνονται από το ευρώ. Είτε όμως είναι έτσι, είτε όχι, εάν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των Πολιτών προς την Πολιτεία, κανένα νόμισμα στον πλανήτη και κανένα δάνειο δεν είναι σε θέση να βοηθήσει την πατρίδα μας – η οποία έχει καταντήσει από τους πολιτικούς της σε έναν διεθνή και σιχαμερό επαίτη, ο οποίος δεν έχει αντίρρηση να σκύβει δουλικά το κεφάλι κάνοντας ότι του ζητούν, αρκεί να του δίνουν «δανεικά και αγύριστα» οι εταίροι του ή οι αγορές.
Ανεξάρτητα τώρα από την Ελλάδα, προφανώς πρέπει να αλλάξει η δομή της Ευρωζώνης, αφού, εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, θα διαλυθεί το αργότερο όταν ξεσπάσει η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση – προκαλώντας τεράστιες ζημίες σε όλα τα μέλη της, ακόμη και στη Γερμανία, με κριτήριο την έκθεση της με πάνω από 900 δις € στο Target 2 (γράφημα). Άλλωστε καμία χώρα από εκείνες που βυθίστηκαν στην κρίση δεν έχει διασωθεί με το σωστό τρόπο – όπως στο παράδειγμα της Κύπρου, όπου ουσιαστικά πλήρωσαν οι καταθέτες ολόκληρο το λογαριασμό.
Ειδικότερα, σύμφωνα με το ΔΝΤ οι ανασφάλιστες καταθέσεις άνω των 100.000 € που «κουρεύτηκαν» στη Λαϊκή Τράπεζα ήταν 3,9 δις € και στην Τράπεζα Κύπρου 4 δις € – ενώ οι κάτοχοι αξιόγραφων έχασαν 800 εκ. € από την πρώτη και 600 εκ. € από τη δεύτερη. Σε τελική ανάλυση λοιπόν το «κούρεμα» καταθέσεων και αξιόγραφων ήταν 4,5 δις € στην Τράπεζα Κύπρου και 4,9 δις € στη Λαϊκή – συνολικά 9,4 δις € (πηγή).
Στα πλαίσια αυτά, όταν σε μία χώρα με 20 δις € ΑΕΠ το 2013 και με δημόσιο χρέος περίπου στο ίδιο ποσόν κουρεύονται τα 9,4 δις €, πρόκειται για μία διαγραφή της τάξης του 50% που δεν πλήρωσαν οι εταίροι της, αλλά οι καταθέτες – ενώ την ίδια χρονική περίοδο το δημόσιο χρέος της εκτοξεύθηκε από το 53,4% του ΑΕΠ το 2009 στο 107,8% το 2016 (γράφημα), με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της να παραμένει αρνητικό (από -15,5% του ΑΕΠ το 2008 στα -5,3% σήμερα), καθώς επίσης με τα κόκκινα δάνεια αρκετά υψηλά (σχεδόν 50% – γράφημα).
Κανένας βέβαια δεν μπορεί να γνωρίζει εάν υπάρχει ακόμη χρόνος, πριν ξεσπάσει η επόμενη κρίση – η καταιγίδα των καταιγίδων με επίκεντρο τα υπερδιογκωμένα χρηματιστήρια, η οποία θα είναι κατά πολύ ισχυρότερη από το 2008, ενώ οι κεντρικές τράπεζες έχουν καταναλώσει πια σχεδόν όλα τους τα όπλα. Ελπίζουμε πάντως και ευχόμαστε να μη βρεθούμε ξανά απροετοίμαστοι και σε μία τρισχειρότερη κατάσταση σε σχέση με το 2008 στο έλεος αυτής της καταιγίδας – όπου υποθέτουμε πως κανένας δεν θα έχει τη διάθεση να ασχοληθεί με τα δικά μας προβλήματα, εγκαταλείποντας μας στη μοίρα μας.
Πηγή : https://analyst.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου