Ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός

Η ιστορία των γαλλικών εκλογών θυμίζει σε κάποιο βαθμό την Ελλάδα, στην οποία σύντομα θα προωθηθεί ο δικός της Macron από τη γερμανική κυβέρνηση – κάποιος που θα υποστηριχθεί από ορισμένες εγχώριες και ξένες ελίτ, ενώ δεν θα είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, αλλά ένας εξτρεμιστής κεντρώος.

«Από τη δεκαετία του 1990 η ενωμένη Ευρώπη θεωρείται ως η εκθαμβωτική βιτρίνα του μοναδικού δυνατού καινούργιου κόσμου: της σύγχρονης νέας τάξης πραγμάτων που θα ισχύσει σταδιακά σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι μόνιμοι ιστορικοί συμβιβασμοί μετά το 1945, μεταξύ της εξουσίας του χρήματος και των δημοκρατικών Εθνών στη δυτική Ευρώπη, οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων και την κοινωνική δικαιοσύνη μέσω του κράτους προνοίας, άρχισαν να περιορίζονται σταδιακά από τη δεκαετία του 90 – ενώ φαίνεται πως ο στόχος της νέας (αντί) πολιτικής, βασικός εκφραστής της οποίας θεωρείται ο γάλλος πρόεδρος, είναι η πλήρης κατάργηση του κοινωνικού κράτους.

Ο κ. Macron έχει ταχθεί με την πλευρά εκείνης της Ευρώπης, η οποία στις 13 Ιουλίου του 2015 εκβίασε την ελληνική κυβέρνηση, αναγκάζοντας την να προδώσει την εντολή που πήρε από τους Πολίτες της πατρίδας της – αυτήν για την οποία είχε εκλεγεί, ενώ είχε επιβεβαιωθεί από το 62% των Ελλήνων με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, παρά τις πιέσεις της ΕΕ και το παράνομο κλείσιμο των τραπεζών εκ μέρους της ΕΚΤ. Δέκα χρόνια ενωρίτερα είχε αγνοηθεί το γαλλικό δημοψήφισμα της 29ης Μαΐου του 2005, όπου το 55% των Πολιτών ψήφισε εναντίον αυτής της Ευρώπης – φτάνοντας στο 2017, όπου η εθνική ανεξαρτησία ως τέτοια έχει καταστεί περιττή από την (αντί)πολιτική.

Σύμφωνα τώρα με μία έρευνα της CIA από το 1985 που δημοσιοποιήθηκε πρόσφατα, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τη δεκαετία του 1970 είχαν τοποθετήσει στο στόχαστρο κυρίως το φιλόσοφο που είχε θέσει ως στόχο ζωής την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη: τον Jean–Paul–Sartre. Αντίθετα, οι πνευματικοί εκπρόσωποι της «νέας φιλοσοφίας» και της «γαλλικής θεωρίας» (Foucault, Derrida), ενθαρρύνθηκαν στην εργασία τους – επειδή ήταν αυτοί που θεωρούσαν ως ξεπερασμένη την ενασχόληση των διανοουμένων με την πολιτική.

Ο Sartre όμως είχε δίκιο, με την έννοια πως οι διανοούμενοι θα έπρεπε να ενδιαφέρονται για την πολιτική – επειδή μία Δημοκρατία χωρίς περιεχόμενο, όπως όλες οι σημερινές, δεν αποτελεί πλέον ανάχωμα απέναντι στο φασισμό. Ακόμη χειρότερα, προετοιμάζει την έλευση και την κυριαρχία του, αν και με μία διαφορετική μορφή (γερμανική FAZ με παρεμβάσεις).

Ανάλυση

Όπως διαπιστώνεται από τα παραπάνω, η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας δεν είναι συνώνυμη με όλους τους Πολίτες της χώρας – ούτε καν με ορισμένα σοβαρά μέσα ενημέρωσης, τα οποία δεν έχουν σε καμία περίπτωση τις ίδιες αντιλήψεις με ηγέτες όπως ο συμπλεγματικός κ. Σόιμπλε, ο οποίος ουσιαστικά κυβερνάει την Ελλάδα.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη Γαλλία, όπου πίσω από τη δήθεν πανηγυρική νίκη του νέου προέδρου κρύβεται η μεγάλη κρίση της σύγχρονης δημοκρατίας – παραδόξως στη μητρική χώρα της γαλλικής επανάστασης και του διαφωτισμού, η οποία μεταβάλλεται σε ένα πειραματικό πολιτικό εργαστήριο για ολόκληρη την ήπειρο μας. Η ευθύνη βέβαια των Γάλλων ψηφοφόρων είναι πολύ μεγάλη, λόγω της μαζικής αποχής τους από τις βουλευτικές εκλογές – η οποία έκανε εφικτή τη νίκη ενός προέδρου με ένα σχετικά ελάχιστο ποσοστό επί του συνόλου των Πολιτών (κάτω του 15%).

Περαιτέρω, τα τρία τέταρτα των βουλευτών που εξελέγησαν είναι για πρώτη φορά στη Βουλή – προερχόμενα κυρίως από τη «δεύτερη σειρά» της κλασσικής δεξιάς καθώς επίσης του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος. Αποφάσισαν δε ουσιαστικά την τελευταία στιγμή να επιβιβαστούν «στο τραίνο του Macron» – απλά και μόνο για να στηρίξουν την πολιτική τους καριέρα. Ο ίδιος ο πρόεδρος ήταν μόλις πριν από πέντε χρόνια σύμβουλος του κ. Hollande – ενώ ένας γνωστός γάλλος οικονομολόγος χαρακτηρίζει τους οπαδούς του ως «δαιμονισμένους», από το ομώνυμο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι, με την έννοια πως πρόκειται για τους πιστούς της γενιάς «Start-up» που θέλουν να πλουτίσουν σε χρόνο μηδέν.

Άλλωστε η πεμπτουσία των πολιτικών εξαγγελιών του κ. Macron συνοψίζεται στη λέξη «Πλουτίστε» – σε ένα είδος αμερικανικού ονείρου ακόμη από την εποχή που ήταν υπουργός «Οικονομίας, Βιομηχανίας και Ψηφιοποίησης». Εκτός αυτού η δήλωση του αργότερα, σύμφωνα με την οποία το κόμμα του απευθύνεται στους νέους Γάλλους που έχουν τη διάθεση να γίνουν δισεκατομμυριούχοι, θυμίζει την αντίστοιχη του υπουργού της «Μοναρχίας του Ιουλίου» (1830 – 1848) – ο οποίος καταγράφηκε στην ιστορία ως ο βασικός υποστηρικτής του αυταρχικού φιλελευθερισμού.

Ορισμένοι θεωρούν τώρα ότι, οι γαλλικές εκλογές ήταν ένα «πραξικόπημα» των 40 μεγαλύτερων εισηγμένων ομίλων στο χρηματιστήριο της χώρας οι οποίοι, μαζί με τη γερμανική κυβέρνηση, στήριξαν την πανάκριβη εκλογική του εκστρατεία – έχοντας σε μεγάλο βαθμό ωφεληθεί από την αλλοπρόσαλλη πολιτική του σοσιαλιστή προκατόχου του ο οποίος, ενάντια σε όλες τις υποσχέσεις του («ο εχθρός μου είναι οι χρηματοπιστωτικές αγορές»), υιοθέτησε τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, καθώς επίσης την πολιτική λιτότητας, αφού υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στη Γερμανία.

Όσον αφορά δε το γαλλικό λαό τέθηκε κάτω από ένα έντεχνο δίλημμα, οδηγήθηκε στην παγίδα δηλαδή, έχοντας να επιλέξει μεταξύ της άκρας δεξιάς και των χρηματαγορών – με τον Macron ηγέτη ενός «εξτρεμιστικού κέντρου» να δηλώνει ότι, «δεν είναι ούτε δεξιός, ούτε αριστερός» (μία φράση που χρησιμοποιήθηκε ανέκαθεν από τα φασιστικά κόμματα στην ιστορία).

Ολοκληρώνοντας, η ιστορία αυτή θυμίζει σε κάποιο βαθμό την Ελλάδα, στην οποία σύντομα θα προωθηθεί ο δικός της Macron από τη γερμανική κυβέρνηση – κάποιος που θα υποστηριχθεί από ορισμένες εγχώριες και ξένες ελίτ, ενώ δεν θα είναι επίσης ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, αλλά ένας εξτρεμιστής κεντρώος.

Επίλογος

Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο στη Γαλλία, αφού η διαδικασία εκεί μόλις ξεκίνησε, αναφέροντας μόνο πως πρόκειται για ένα καινούργιο πειραματόζωο – το οποίο θα επιχειρήσει να δρομολογήσει το νέο πολίτευμα του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού που ασκείται έμμεσα στη Γερμανία (κυβερνάται ουσιαστικά από τη βιομηχανική της ελίτ). Ο κ. Macron πάντως ήδη επιβιβάσθηκε στο γερμανικό τραίνο – το οποίο μάλλον δεν θέλει να έχει σχέση με τον κ. Trump, πιστεύοντας πως οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής.

Προηγούμενα πειραματόζωα για άλλους σκοπούς ήταν η Ελλάδα, μεταξύ άλλων για την αποτέφρωση της αριστεράς, η Ιρλανδία που οι Πολίτες της υποχρεώθηκαν να αναλάβουν τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών τους εκβιαζόμενοι από την ΕΚΤ, η Κύπρος που κυριολεκτικά δολοφονήθηκε, η Πορτογαλία που μετατράπηκε σε χώρα της Lidl, η Σουηδία που χρησιμοποιήθηκε για το πείραμα της δημιουργίας μίας πολυπολιτισμικής κοινωνίας κοκ.

Πρόκειται φυσικά πάντοτε για τους Ευρωπαίους Πολίτες, οι οποίοι προετοιμάζονται για να αποδεχτούν την εγκατάσταση της δικτατορίας των γερμανικών κυρίως ελίτ, χωρίς μεγάλες αντιδράσεις – για μία κατάσταση που δεν θα έχει καμία σχέση με τον πραγματικό φιλελευθερισμό, ενώ θα θυμίζει σε μεγάλο βαθμό το εφιαλτικό 1984 του Orwell, από μία διαφορετική όμως οπτική γωνία. Μπορεί φυσικά να κάνουμε λάθος, έχοντας «διολισθήσει» σε μία θεωρία συνωμοσίας – κάτι που ασφαλώς θα φανεί στο μέλλον.

Υστερόγραφο: Η βρετανική δεξαμενή σκέψης Chatham House (CH) διεξήγαγε μία πολύ ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση στην ΕΕ από το Δεκέμβριο του 2016 έως το Φεβρουάριο του 2017 (πηγή) – η οποία αφορούσε το πώς αντιμετωπίζουν δύο διαφορετικές ομάδες, οι ελίτ και ο λαός, ορισμένα θέματα.

Τα ερωτήματα τέθηκαν σε 10.000 απλά άτομα δέκα διαφορετικών χωρών της ΕΕ, καθώς επίσης σε 1.800 ελίτ (ελίτ = άτομα σε σημαντικές θέσεις επιρροής στην πολιτική, στα ΜΜΕ, στην οικονομία και στην κοινωνία, σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο). Ειδικά όσον αφορά τα σχέδια του Macron, σε σχέση με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπουργείου οικονομικών, καθώς επίσης με τη δημοσιονομική ένωση της Ευρωζώνης, τα εξής συμπεράσματα από την έρευνα:

(α) Ο «λαός» στηρίζει μία ισχυρότερη οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της ΕΕ – οι ελίτ επίσης, με ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό.

(β) Οι ελίτ έχουν μία πολύ θετικότερη στάση απέναντι στην ΕΕ, πιστεύοντας πλειοψηφικά ότι η συμμετοχή μίας χώρας είναι επωφελής για την ίδια – ενώ η ΕΕ δεν θα έπρεπε να επιστρέψει αρμοδιότητες στα εθνικά κράτη. Ο «λαός» έχει την ακριβώς αντίθετη άποψη, επιθυμώντας μεν τη δικαιότερη αναδιανομή εισοδημάτων μεταξύ των χωρών (πλεονάσματα, ελλείμματα), χωρίς όμως αυτό να συμβεί μέσα από μία κεντρική ευρωπαϊκή κυβέρνηση – οπότε ουσιαστικά επιθυμεί την επιστροφή των αρμοδιοτήτων στα εθνικά κράτη.

(γ) Η εχθρική στάση του «λαού» απέναντι στο θέμα της μετανάστευσης και του Ισλάμ είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτήν των ελίτ – τεκμηριώνοντας πως μεσολαβεί μία άβυσσος μεταξύ τους.

(δ) Εντός των ελίτ υπάρχουν σημαντικά διαφορετικές απόψεις, όσον αφορά την περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση – όπου το 50% των πολιτικών ελίτ τάσσονται υπέρ των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, ενώ οι οικονομικές ελίτ είναι επιφυλακτικές, με το 33% περίπου να προτιμάει τη χαλάρωση των ευρωπαϊκών δεσμών.

Συμπερασματικά λοιπόν τα σχέδια του Macron, ειδικά όσον αφορά την ίδρυση ενός ευρωπαϊκού υπουργείου οικονομικών, δεν στηρίζονται ούτε από τις ελίτ – ενώ οι «λαοί» είναι ξεκάθαρα εναντίον. Φυσικά όλα αυτά θα μπορούσαν να αλλάξουν, εάν συνέβαινε κάποιο σημαντικό γεγονός – το οποίο δεν θα ήταν απίθανο να προκληθεί σκόπιμα, εάν κάτι τέτοιο εξυπηρετούσε την επιβολή του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού σε όλα τα κράτη της Ευρώπης.

Analyst Team

Πηγή : http://www.analyst.gr