Η νέα γερμανική απειλή

Εικόνα: Checkpoint Charlie στο δυτικό Βερολίνο

Η πρωσική κυβέρνηση θεωρεί πως οι συνθήκες είναι κατάλληλες για μία ιστορική αλλαγή: για την κατάκτηση της ηγεμονίας της Ευρώπης, παράλληλα με την ανεξαρτητοποίηση της από τις Η.Π.Α. – η τραγική οικονομική κατάσταση του φτωχότερου 40% των γερμανών Πολιτών, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης.

«Ένα από τα κυριότερα καθήκοντα του ΝΑΤΟ όταν ιδρύθηκε μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν να δεσμεύσει τη Γερμανία σε ένα διεθνές πλαίσιο, το οποίο θα την εμπόδιζε να αποτελέσει ξανά μία απειλή για την ειρήνη στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα λόγια του πρώτου γραμματέα της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας, «το ΝΑΤΟ θα φρόντιζε να διατηρήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω». Τώρα η Merkel δημιουργεί την εντύπωση πως οι Αμερικανοί δεν είναι πραγματικά μέσα, επί πλέον πως η Γερμανία και η Ευρώπη θα διαδραματίσουν έναν πολύ σημαντικό και ανεξάρτητο ρόλο, από αυτόν τα τελευταία 70 χρόνια» (Washington Post 28.05.12, πηγή).

Ανάλυση

Ενώ οι δύο μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες, τόσο η παραπάνω, όσο και οι New York Times (πηγή) χαρακτηρίζουν τα πρόσφατα λόγια της καγκελαρίου ως μία «τεκτονική μετατόπιση» (…εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει να πάρουμε τη μοίρα μας πραγματικά στα δικά μας χέρια, άρθρο μας), τα γερμανικά ΜΜΕ αναφέρονται παραστατικά σε έναν ελαφρά «τρελό μάτσο», ο οποίος κατέκτησε το Λευκό Οίκο και τώρα θέλει να καταστρέψει τον πλανήτη!

Επειδή δε η κυρία Merkel «στριμώχθηκε» με αυτόν τον άθλιο τρόπο από τον κ. Trump, αναγκάστηκε να πάρει στα χέρια της τον ηγετικό ρόλο που την υποχρέωσε ο Αμερικανός και να ενεργήσει μόνη της εκπροσωπώντας την Ευρώπη – με στόχο να δημιουργήσει μία νέα και ισχυρή ΕΕ, χωρίς τις Η.Π.Α. και τη Μ. Βρετανία.

Παράλληλα η γερμανική FAS, ενώ η καγκελάριος ανακοίνωνε το νέο «γεωστρατηγικό της δόγμα» στη Βαυαρία πίνοντας μπύρα, αναφέρθηκε σε ένα μυστικό σχέδιο της για την Ευρώπη (πηγή), το οποίο έχει ήδη καταρτίσει – στο όραμα που έχει για το μέλλον της ηπείρου μας.

Ξεκινάει από την κοινή άμυνα της ΕΕ απέναντι στους πρόσφυγες και συνεχίζει με τη στενή στρατιωτική συνεργασία όλων των ευρωπαϊκών κρατών – καταλήγοντας σε ένα νέο χρηματοδοτικό μοντέλο, μέσω του οποίου θα επωφελούνται τα κράτη που επιβάλλουν μεταρρυθμίσεις με χρήματα που θα προέρχονται από το ΦΠΑ, καθώς επίσης στην ανάληψη της ηγεσίας της ΕΚΤ από το γερμανό κεντρικό τραπεζίτη!

Με απλά λόγια, αφού η Μ. Βρετανία εγκατέλειψε την ΕΕ, οι Η.Π.Α. λαμβάνουν αποστάσεις από τη στιγμή που ένας υπό πίεση στο εσωτερικό της χώρας του πρόεδρος δεν είναι πρόθυμος να συνεργασθεί με τους Ευρωπαίους, ενώ οι περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης εξαρτώνται οικονομικά από τη Γερμανία, η καγκελάριος θεωρεί πως είναι η μεγάλη ευκαιρία της χώρας της, καθώς επίσης της ίδιας, να αναδειχθεί στον ηγεμόνα της Ευρώπης.

Πόσο μάλλον όταν οι υπόλοιπες προϋποθέσεις είναι θετικές, όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας, η οποία εν πρώτοις περιθωριοποιήθηκε και στη συνέχεια κατηγορήθηκε ως κοινή απειλή για τις χώρες της ΕΕ – ειδικά για τα κράτη της ανατολικής Ευρώπης, τα οποία χρειάζονται μία ισχυρή δύναμη που να τα προστατεύει.

Τέλος ο ευρωπαϊκός νότος έχει υποταχθεί στη Γερμανία, με εξαίρεση τους Έλληνες Πολίτες, όπου όμως η πολιτική τους ηγεσία είναι σχεδόν στο σύνολο της συμβιβασμένη – ενώ η Γαλλία έχει έναν νεαρό και άπειρο πρόεδρο, ο οποίος είναι σε μεγάλο βαθμό εξαρτημένος από τη Γερμανία που τον στήριξε προεκλογικά, έχοντας την ίδια νεοφιλελεύθερη αντίληψη με την καγκελάριο.

Ως εκ τούτου η κυβέρνηση της Γερμανίας θεωρεί πως οι συνθήκες είναι κατάλληλες για μία ιστορική αλλαγή: για την κατάκτηση της ηγεμονίας της Ευρώπης, μέσω της οποίας θα αναδειχθεί στον τέταρτο ισχυρό πόλο του πλανήτη, καταφέρνοντας παράλληλα να ανεξαρτητοποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Με την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» λοιπόν η Μ. Βρετανία και οι Η.Π.Α. απομονώθηκαν, η Ρωσία έμεινε εκτός και η Ευρώπη έγινε σταδιακά γερμανική – με δύο όμως μεγάλα ερωτηματικά:

(α) Η Ρωσία: Εάν πράγματι οι Η.Π.Α. αποσυρθούν από την Ευρώπη (κάτι που φαίνεται πολύ δύσκολο, ενώ ο στόχος τους πιθανόν να είναι το μοίρασμα της ηπείρου μας σε ζώνες επιρροής δικής τους, της Ρωσίας και της Κίνας στα πλαίσια ενός τριπολικού πλανήτη), θα υπάρξουν δύο «τοπικές» μεγάλες δυνάμεις – η Γερμανία και η Ρωσία. Οι δυνάμεις αυτές κάποια στιγμή θα συγκρουστούν μεταξύ τους – κάτι που συνέβαινε ανέκαθεν ιστορικά, αφού η συγκεκριμένη «συγκυρία» έχει οδηγήσει στο παρελθόν σε κρίσεις και σε πολέμους.

(β) Η Ελλάδα: Μπορεί να έχουν ηττηθεί και υποταχθεί όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μας, αλλά οι Πολίτες της είναι οι μοναδικοί στην Ευρώπη που συνεχίζουν να αντιδρούν, μη ανεχόμενοι την πολιτική που τους επιβλήθηκε από τη Γερμανία. Πρόκειται για εκείνους που, παρά τα λάθη τους, αφαίρεσαν την ψεύτικη μάσκα της πρωσικής κυβέρνησης και έφεραν ξανά στην επιφάνεια το ναζιστικό παρελθόν της – ενώ είναι οι μοναδικοί παγκοσμίως, οι οποίοι αντιστάθηκαν τόσο στο ΔΝΤ όσο και στον Α. Σόιμπλε, παρά την τρομοκρατία, τους εξευτελισμούς και τις επαίσχυντες προσβολές του, πληρώνοντας ένα πανάκριβο, οδυνηρό και δυσανάλογο τίμημα.

Ως εκ τούτου, εάν κινδυνεύει από κάποιο λαό η γερμανική οικονομική κυριαρχία στην Ευρώπη, η Ευρωζώνη και η ΕΕ, αυτός είναι οι Έλληνες – υπενθυμίζοντας πως λόγω της ελληνικής τραγωδίας δεν θέλει καμία άλλη χώρα να υιοθετήσει το ευρώ, ορισμένες όπως η Φινλανδία ετοιμάζονται να το εγκαταλείψουν, ενώ ήταν πιθανότατα η βασική αιτία, για την οποία η Βρετανία αποχαιρέτησε την ΕΕ.

Το μήλο της έριδος

Από οικονομικής πλευράς τώρα, το πρόβλημα του νέου προέδρου των Η.Π.Α. με τη Γερμανία επικεντρώθηκε στο πλεόνασμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της – πολύ σωστά, επειδή οι ανισορροπίες αυτές, από την μακροοικονομική οπτική τους γωνία, είναι πολύ περισσότερο σημαντικές από ότι μόνο η διαφορά μεταξύ των εξαγωγών και των εισαγωγών.

Απεικονίζουν επίσης την ανισορροπία στο κεφαλαιακό ισοζύγιο, όπου όταν το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών είναι πλεονασματικό το κεφαλαιακό ισοζύγιο είναι ελλειμματικό και το αντίθετο – παρέχοντας πληροφορίες σχετικά με τις συνολικές ή δομικές ανισορροπίες μίας οικονομίας (πηγή). Επί πλέον αποτελούν την πηγή κρίσεων ισοζυγίων, καθώς επίσης την αιτία της δημιουργίας υπερβολών (φούσκες) στις διεθνείς αγορές ομολόγων – οπότε είναι εξαιρετικά κρίσιμα μεγέθη.

Χωρίς να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, για τις οποίες μπορεί να ενημερωθεί κανείς από τους συνδέσμους που παραθέσαμε με αναλύσεις συναδέλφων, ο κ. Trump αναφέρθηκε μεν στο σωστό πρόβλημα, αλλά με μία λανθασμένη τεκμηρίωση – αφού σύμφωνα με όσα δημοσιεύθηκαν κατέκρινε τις μεγάλες γερμανικές εξαγωγές, όπως στα αυτοκίνητα, ενώ το βασικό σφάλμα της χώρας είναι οι πολύ μικρότερες εισαγωγές της. Οι αιτίες τώρα των περιορισμένων εισαγωγών της σε σχέση με τις εξαγωγές είναι οι εξής:

(α) Η αναδιανομή των εισοδημάτων: Ένας από τους λόγους των αδύναμων εισαγωγών είναι οι κλιμακούμενες εισοδηματικές ανισότητες στη Γερμανία – στην οποία αυξάνονται οι χαμηλόμισθες, περιορισμένου χρόνου και ανασφαλείς θέσεις εργασίας, ενώ διαμοιράζονται με μη δίκαιο τρόπο τα εξαγωγικά πλεονάσματα.

Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μειωμένη κατανάλωση των νοικοκυριών, καθώς επίσης την αύξηση των αποταμιεύσεων εκείνων που έχουν τη δυνατότητα, λόγω ανασφάλειας για το μέλλον τους. Λογικά λοιπόν οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν στο εσωτερικό της χώρας αφού η ζήτηση είναι μειωμένη – προτιμώντας είτε να δίνουν μεγαλύτερα μερίσματα, είτε να επενδύουν στο εξωτερικό.

Ως εκ τούτου οι αποταμιεύσεις υπερβαίνουν τις εγχώριες επενδύσεις, οπότε οι Γερμανοί καταναλώνουν λιγότερα από όσα παράγουν – κάτι που είναι τόσο κακό, όσο το αντίθετο του που συνέβαινε στην Ελλάδα (οι Έλληνες κατανάλωναν περισσότερα από όσο παρήγαγαν). Σύμφωνα δε με γνωστό Γερμανό οικονομολόγο, αυτό ακριβώς ήταν η αιτία της ευρωπαϊκής κρίσης (πηγή).

(β) Το μισθολογικό dumping: Ήδη από τα μέσα του 1995 οι μισθοί των γερμανών εργαζομένων ήταν στάσιμοι – οπότε μειωνόταν το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, καθώς επίσης οι πραγματικές αμοιβές τους σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η αιτία ήταν αφενός μεν οι απειλές των μεγάλων επιχειρήσεων να εγκατασταθούν σε κράτη χαμηλού μισθολογικού κόστους εάν αυξάνονταν οι μισθοί, αφετέρου η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την «αποκεντροποίηση» των μισθολογικών διαπραγματεύσεων μετά την ένωση της Γερμανίας – ως αποτέλεσμα της «Ατζέντας 2010» που υιοθετήθηκε το 2000 (πηγή).

Ουσιαστικά λοιπόν, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η οικονομική επιτυχία της Γερμανίας ως κράτος (όχι της πλειοψηφίας των Γερμανών Πολιτών), δεν οφειλόταν στην παραγωγικότητα των εργαζομένων, στα καλά προϊόντα, στην εξυπνάδα κοκ., αλλά στην εσωτερική υποτίμηση, όπως αυτή που επιβλήθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα – την οποία όμως αποδέχθηκαν οι γερμανοί εργαζόμενοι αδιαμαρτύρητα.

Από το γράφημα διαπιστώνεται πως λίγο μετά από το έτος που άρχισε να μειώνεται η πραγματική ισοτιμία του γερμανικού νομίσματος, τόσο του μάρκου, όσο και του ευρώ (κόκκινη καμπύλη, αφετηρία το 1995), άρχισαν να αυξάνονται τα πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών (γαλάζια καμπύλη).

(γ) Η μετατόπιση από την εργασία στο κεφάλαιο: Λόγω του μισθολογικού dumping, καθώς επίσης της μη ισορροπημένης αναδιανομής των εισοδημάτων, το μερίδιο των αποδοχών των εργαζομένων μειωνόταν συνεχώς, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Η περιορισμένη εγχώρια κατανάλωση προκάλεσε επί πλέον τη μείωση της ζήτησης για προϊόντα που δεν κινούνται σε μεγάλες ποσότητες και είναι ακριβότερα αν και ποιοτικότερα – όπως είναι τα τοπικά παραγόμενα (για παράδειγμα τοπικά τυριά, εγχώριο μέλι κλπ.). Το γεγονός αυτό είχε αρνητικές συνέπειες για την αγορά εργασίας, καθώς επίσης για τις τιμές καταναλωτή (αποπληθωριστικές πιέσεις).

(δ) Το σύνδρομο της γερμανίδας νοικοκυράς: Αν και σε ατομικό επίπεδο είναι σωστό να ξοδεύει κανείς λιγότερα από όσα κερδίζει, όταν εφαρμόζεται το ίδιο σε εθνικό επίπεδο έχει καταστροφικά αποτελέσματα – κυρίως επειδή δημιουργούνται πλεονάσματα της μίας χώρας εις βάρος των ελλειμμάτων της άλλης, οπότε προκαλούνται ανισορροπίες.

Η ίδια η χώρα τώρα επιβαρύνεται επίσης, επειδή τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών δημιουργούν ελλείμματα στο κεφαλαιακό – οπότε ουσιαστικά οι Γερμανοί παράγουν δανείζοντας τα κέρδη τους, για να καταναλώνουν οι Έλληνες ή οι Αμερικανοί με δανεικά. Έτσι κάποια στιγμή χάνουν και οι δύο – όπου οι μεν υφίστανται ζημίες από την απώλεια των χρημάτων τους, ενώ οι δε χρεοκοπούν (άρα δεν πληρώνουν τους Γερμανούς).

Εν προκειμένω, για να κατανοήσουμε τη θέση των γερμανών εργαζομένων, οι οποίοι είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης των κυβερνήσεων τους και της εγχώριας ελίτ, αρκεί να αναφέρουμε πως το 40% του πληθυσμού δεν έχει καθόλου αποταμιεύσεις όταν το πλουσιότερο 10% διαθέτει περισσότερα χρήματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα του πλανήτη – ενώ, παρά το ότι το μέσο εισόδημα της χώρας είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, η μέση καθαρή περιουσία των Πολιτών της είναι από τις χαμηλότερες (60.000 € έναντι 100.000 € των περισσοτέρων άλλων Ευρωπαίων, όπου συμπεριλαμβάνονται τα ακίνητα, τα έπιπλα, οι καταθέσεις, οι μετοχές, οι ασφάλειες, τα αυτοκίνητα κοκ. ενώ αφαιρούνται τα χρέη).

Εκτός αυτού το 40% δεν διαθέτει καθόλου περιουσιακά στοιχεία, η Γερμανία έχει τη χαμηλότερη ιδιοκατοίκηση στην Ευρώπη, το κοινωνικό κράτος περιορίζεται συνεχώς, η δημόσια περιουσία έχει σχεδόν εξολοκλήρου ιδιωτικοποιηθεί, το εισόδημα του 40% των φτωχότερων Πολιτών μειώνεται συνεχώς, το μορφωτικό επίπεδο της πλειοψηφίας υποφέρει σε μεγάλο βαθμό, όταν των πλουσιότερων αυξάνεται ραγδαία κοκ. (πηγή).

Επίλογος 

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε πως οι Γερμανοί είναι πολύ επικίνδυνοι ως λαός, όχι επειδή έχουν ναζιστικά ένστικτα, αλλά λόγω του ότι υποτάσσονται αδιαμαρτύρητα και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των εκάστοτε κυβερνήσεων τους – όταν αυτές υπηρετούν έμμισθα την εγχώρια βιομηχανική ελίτ που δυστυχώς φαίνεται πως δεν έχει διδαχθεί τίποτα από την ιστορία της.

Βέβαια η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα, επειδή οι άλλοι λαοί μαθαίνουν – ενώ πιστεύουμε πως τουλάχιστον οι Η.Π.Α. δεν θα επιτρέψουν την κατάληψη της Ευρώπης, οπότε η γερμανική κυβέρνηση θα πρέπει να πάψει να είναι υπεροπτική, εάν δεν θέλει να δει ξανά το «Check Point Charlie» στο Βερολίνο να χωρίζει την ανατολική από τη δυτική της πλευρά.

Όσον αφορά τους Έλληνες, παραθέτουμε την άποψη του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Φ. Νίτσε, με την οποία ναι μεν δεν συμφωνούμε καθόλου ως προς το μισελληνισμό των Ευρωπαίων, αλλά θεωρούμε ότι ταιριάζει σε σχέση με το ότι, είναι οι «ηνίοχοι» κάθε επερχομένου πολιτισμού, με την έννοια ότι τον θέτουν σε δοκιμασία – όπως συμβαίνει σήμερα με την Ευρωζώνη που αποτελεί μία μικρογραφία της παγκοσμιοποίησης.

Εάν λοιπόν η Ευρωζώνη και η ΕΕ αποτύχουν, θα αποτύχει και η τρίτη προσπάθεια της παγκοσμιοποίησης – μεταξύ άλλων επειδή θα υπάρξουν ξανά ισχυρές δυνάμεις που θα θελήσουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη, οπότε το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Φ. Νίτσε, Γέννηση της τραγωδίας, κεφάλαιο 15

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα

Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή) ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.

Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια. Την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνιόχους (Έλληνες) – οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο άλμα«. 

Βασίλης Βιλιάρδος

Οικονομολόγος

E-mail: viliardos@analyst.gr

Ειδικότητα: Mάκρο-οικονομικά / Πολιτική Οικονομία

Πηγή : http://www.analyst.gr