Η πρωσική δραχμή

Πιθανότεροι στόχοι της είναι η διεξαγωγή του πειράματος της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη, με την ταυτόχρονη μετατροπή της σε γερμανική αποικία – όπου όμως το μεγαλύτερο κόστος θα το επιβαρύνονταν οι άλλοι Ευρωπαίοι Πολίτες.

«Θα ήταν ίσως καλύτερα για όλους, για τους δανειστές, για τις γερμανικές τράπεζες και για την Ελλάδα επίσης, να αποχωρήσει η χώρα από το ευρώ – σε συνδυασμό με μια ολοκληρωτική διαγραφή του χρέους, όπως στην Αργεντινή… Μέχρι τις γερμανικές εκλογές δεν θα συμβεί βέβαια τίποτα, αλλά μετά τις γερμανικές εκλογές μπορώ να το φανταστώ. 

Το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καταστροφικό, διότι αμέσως μετά ένα πρόγραμμα βοήθειας θα εξασφάλιζε τη μη επικράτηση χάους στην Ελλάδα, έτσι ώστε να μην οδηγηθούμε σε μαζική ανεργία ή έλλειψη φαρμάκων. Τότε θα δινόταν η ευκαιρία να δημιουργηθεί ένα νέο όραμα για την επάνοδο της χώρας στην Ευρωζώνη. 

Η αυστηρή λιτότητα δεν είναι αναγκαία στην περίπτωση εξόδου κάποιας χώρας από το ευρώ, επειδή εάν αποχωρήσει κανείς από την Ευρωζώνη μπορεί να μην εφαρμόσει την πολιτική αυτή – αφού η ανάκαμψη της οικονομίας, χάρη στις χαμηλές ισοτιμίες του νομίσματος, θα έλθει από μόνη της.

Στα βασικά προϊόντα, χωρίς τα οποία η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπως είναι το πετρέλαιο και τα φάρμακα, θα υπάρξει πρόβλημα, οπότε η Ελλάδα θα χρειασθεί την βοήθεια των Ευρωπαίων φίλων της – οι οποίοι και θα την έδιναν, αφού θα ήταν μια συμφωνία που θα βασιζόταν στην αμοιβαιότητα.

Η κατάσταση θα ήταν αρχικά δραματική, αλλά θα γινόντουσαν όλα γρήγορα και σε δυο χρόνια θα είχε θετικά αποτελέσματα. Κατά την μεταβατική δε φάση θα έπρεπε να υπάρξει ένα πρόγραμμα, οπότε θα ήταν αναγκαίο να χορηγηθούν δάνεια – καθώς επίσης να βρεθούν κάποιες άλλες λύσεις, όπως θα ήταν η βοήθεια εκτάκτου ανάγκης, έτσι ώστε να αντιμετωπίζονταν οι όποιες ελλείψεις» (Διευθυντής του τμήματος εξωτερικής οικονομίας του ινστιτούτου Ifo του Μονάχου, με μικρές παρεμβάσεις – πηγή).

Ανάλυση 

Όπως φαίνεται, αυξάνονται οι «επιθέσεις φιλίας» των Γερμανών, με διάφορες συστάσεις και συμβουλές για το καλό της Ελλάδας – οι οποίες βέβαια δεν μπορούν να θεωρηθούν de facto αρνητικές, αφού έχουν αναμφίβολα τη λογική τους. 

Συνοψίζοντας προτείνουν, ως συνήθως έμμεσα μέσω ενός ινστιτούτου, (α) την πλήρη διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον ενός αντίστοιχου ύψους με την Αργεντινή (ανάλυση), (β) ένα πρόγραμμα βοήθειας εκτάκτου ανάγκης της ελληνικής οικονομίας από τους «Ευρωπαίους φίλους της», (γ) τη χορήγηση δανείων και (δ) το τέλος της πολιτικής λιτότητας – με μοναδικό αντάλλαγμα την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, οπότε την υιοθέτηση του εθνικού της νομίσματος. 

Πολύ περισσότερα λοιπόν από ότι είχαμε υποθέσει στο άρθρο μας «Η πρόταση για GREXIT», διαβάζοντας το αντίστοιχο κείμενο μίας γερμανικής εφημερίδας (πηγή) – οπότε θα έπρεπε να είμαστε ουσιαστικά πολύ ευχαριστημένοι.

Πόσο μάλλον αφού δεν υπάρχει κανένας που να θεωρεί ότι, χωρίς τη διαγραφή μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους, με την ανάλογη διαγραφή του ιδιωτικού, έτσι ώστε η Ελλάδα να ανακτήσει την πιστοληπτική της ικανότητα που είναι απαραίτητη για να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης, υπάρχει κάποια προοπτική για την έξοδο της από την κρίση – ενώ κινδυνεύει πολύ σοβαρά να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος. Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί η αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία πιστεύει πως αρκεί η απλή αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους, όπως ουσιαστικά προτείνει το ΔΝΤ – καθώς επίσης η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας, την οποία θεωρεί παραδόξως ως φιλελεύθερη. 

Το λάθος της είναι βέβαια κάτι περισσότερο από εμφανές, όπως τεκμηριώνεται από τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα – πριν από όλα από την έκρηξη του ιδιωτικού χρέους μετά το 2009, όπου πλησιάζει το δημόσιο, με το συνολικό ληξιπρόθεσμο οπότε μη εξυπηρετούμενο να υπολογίζεται στα 225 δις € ή στο 128% του ΑΕΠ (ληξιπρόθεσμα προς το δημόσιο 92 δις €, κόκκινα τραπεζικά δάνεια 100 δις €, οφειλές προς τα Ταμεία 31 δις €, απλήρωτα στη ΔΕΗ 2,5 δις € κοκ.). 

Το μικτό συνολικό χρέος λοιπόν της Ελλάδας, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει τα 540 δις € ή το 300% του ετησίου ΑΕΠ – ποσοστό που δεν είναι μεν το υψηλότερο στην Ευρώπη, όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί (πηγή) αλλά, σε συνδυασμό με την τεράστια κρίση που βιώνει η Ελλάδα, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ποτέ.

Πίνακας: Καθαρά χρέη ορισμένων χωρών, χωρίς τις τράπεζες, ως
ποσοστά επί του ΑΕΠ

Κράτος	Δημόσιο	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Σύνολο
Ιρλανδία	115	189	85	389
Ολλανδία	83	127	115	325
Ισπανία	132	108	73	313
Δανία	60	114	129	303

.

Αναλυτικότερα μία χώρα, η οποία έχει χάσει πάνω από το 26% του ΑΕΠ της τα τελευταία χρόνια, ενώ έχουν κλείσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις, οδηγήθηκαν στην ανεργία 900.000 άτομα, μειώθηκαν κατακόρυφα οι μισθοί και οι συντάξεις, αυξήθηκαν υπερβολικά οι φόροι, κατέρρευσε ο παραγωγικός της ιστός, μηδενίσθηκαν οι επενδύσεις, καταβαραθρώθηκε η κατανάλωση, οι τιμές των περιουσιακών της στοιχείων μειώθηκαν πάνω από 1 τρις €, οι τράπεζες της χρεοκόπησαν και αφελληνίσθηκαν, η κυβέρνηση της έχει χάσει εντελώς το λογαριασμό κοκ., είναι αδύνατον ποτέ να πληρώσει τα χρέη της – πόσο μάλλον όταν της επιβάλλεται μία εξοντωτική πολιτική λιτότητας που βαθαίνει την ύφεση και επιδεινώνει τον υφιστάμενο αποπληθωρισμό, με αποτέλεσμα να αυξάνονται νομοτελειακά τα χρέη όλων των «συντελεστών» της.

Φοβού τους Δαναούς

Περαιτέρω, η πρόταση του Γερμανού θα ήταν ασφαλώς απολύτως αποδεκτή, ακόμη και αν δεν θα είχαμε λύσει το άλλο μεγάλο πρόβλημα της χώρας μας: την ανάγκη ύπαρξης μίας εξαιρετικά ικανής κυβέρνησης, καθώς επίσης ενός συνεκτικού και αποφασισμένου λαού – ο οποίος να τη στηρίζει ανεπιφύλακτα, πρόθυμος να υποστεί όλες τις συνέπειες της εξόδου από την Ευρωζώνη, συνειδητά και γνωρίζοντας τες.

Εν τούτοις, υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια, την οποία πρέπει να προσέξει κανείς: το γεγονός δηλαδή πως ο Γερμανός τοποθετεί την τυχόν υιοθέτηση μίας τέτοιας λύσης μετά τις γερμανικές εκλογές, άρα το νωρίτερο το 2018 – όπου θεωρείται πως η Ελλάδα θα χρειαστεί μεν ένα τέταρτο μνημόνιο που όμως δεν θα συμφέρει τότε τους δανειστές.

Ειδικότερα, έχουμε την άποψη πως το 2018 θα είναι προς το συμφέρον των δανειστών η μετάβαση της Ελλάδας στη δραχμή – αφού θα έχουν πια λεηλατήσει ένα μεγάλο μέρος της χώρας, ενώ για το υπόλοιπο θα τους χρειαστεί ένα υποτιμημένο νόμισμα, το οποίο θα μετατρέψει επί πλέον τους Έλληνες σε δουλοπάροικους (ανάλυση).

Επειδή τώρα η Γερμανία σκέφτεται πάντοτε μακροπρόθεσμα, ενώ προετοιμάζει όλες τις ενέργειες της έγκαιρα και μεθοδικά, δεν μπορεί παρά να υποψιαστεί κανείς πως αυτός ακριβώς είναι ο στόχος της – ενώ γνωρίζουμε επί πλέον πάρα πολύ καλά ότι, επιθυμεί διακαώς να διεξαγάγει ένα πείραμα στην Ευρωζώνη, όσον αφορά την έξοδο κάποιας χώρας της, έτσι ώστε να μπορεί να διαχειρίζεται αποτελεσματικότερα τη νομισματική ένωση. Κυρίως επειδή αποτελεί τη μεγαλύτερη πηγή πλουτισμού της, αρκεί βέβαια να ανακαλύψει έναν τρόπο να μη χάνει τις δανειακές απαιτήσεις της (άρθρο) – όπως θα ήταν η μετατροπή τους σε οικόπεδα και ακίνητα.

Στα πλαίσια αυτά, εάν η Γερμανία κατάφερνε να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού δημοσίου χρέους μετά τη λεηλασία της χώρας κυρίως από την ίδια (για το ιδιωτικό δεν μιλάει καθόλου), ένα ενδεχόμενο που θα της κόστιζε λιγότερο από 90 δις € (οι εγγυήσεις της είναι κάτω του 30% των συνολικών, ενώ δεν θα συμμετείχαν ασφαλώς οι ιδιώτες επενδυτές που έχουν εξασφαλίσει το αγγλικό δίκαιο για τα δάνεια τους μετά το PSI), τότε θα κατόρθωνε να μετατρέψει την Ελλάδα σε οικόπεδο και αποικία της – επιβοηθούμενη από τα δωρεάν χρήματα των υπολοίπων κρατών της Ευρώπης.

Με τον τρόπο αυτό θα πετύχαινε και τους δύο στόχους της μαζί: δηλαδή, τη διεξαγωγή του πειράματος της εξόδου μίας χώρας από την Ευρωζώνη, με την ταυτόχρονη μετατροπή της σε γερμανικό προτεκτοράτο – όπου όμως το μεγαλύτερο κόστος θα το επιβαρύνονταν οι άλλοι Ευρωπαίοι Πολίτες.

Ολοκληρώνοντας, εάν συνέβαιναν όλα αυτά, τότε η Γερμανία θα κατάφερνε να εξαγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές ένα από τα καλύτερα οικόπεδα της Ευρώπης – με πάμφθηνους εργαζόμενους-σκλάβους χρέους για τη βιομηχανία και τις λοιπές επιχειρήσεις της.

Πολύ περισσότερο, θα πετύχαινε με τα χρήματα των άλλων Ευρωπαίων (διαγραφή χρέους, χορήγηση δανείων εκτάκτου ανάγκης κλπ.), να οδηγήσει την Ελλάδα σε μία έντονη πορεία ανάπτυξης – οπότε, αφενός μεν θα είχε διεξαγάγει ένα πολύ επιτυχημένο πείραμα, εφαρμόσιμο σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, αφετέρου θα εξασφάλιζε την άνοδο των τιμών των δικών της πλέον περιουσιακών στοιχείων (ελληνικά οικόπεδα, ακίνητα, επιχειρήσεις κοκ.) και άρα τεράστια κέρδη.

Ίσως βέβαια να υπερβάλλουμε, αφήνοντας τη φαντασία μας να καλπάζει. Εν τούτοις πιστεύουμε πως ακόμη και αν δεν είναι σωστή η παροιμιώδης φράση «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας», οφείλει κανείς να τη λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του – ειδικά όταν έχει απέναντι του τους Γερμανούς, τη γερμανική βιομηχανία δηλαδή που διοικεί τη χώρα, μοναδικός Θεός της οποίας είναι το χρήμα και οι εδαφικές κατακτήσεις.

Επίλογος

Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει άμεσα τη διαγραφή των δημοσίων χρεών της – παράλληλα με την καταγγελία των δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, την κατάθεση αγωγής αποζημίωσης εναντίον του ΔΝΤ για τα «λάθη» του (ανάλυση), καθώς επίσης την απαίτηση πληρωμής των γερμανικών επανορθώσεων.

Σε κάθε περίπτωση πριν ακόμη λεηλατηθεί η υπόλοιπη δημόσια και ιδιωτική περιουσία της, ακόμη και αν υποχρεωθεί να προβεί σε αναβολή πληρωμών – αφού δεν υπάρχει σήμερα καμία άλλη δυνατότητα εξόδου της από την κρίση.

Άλλωστε, ακόμη και ο πιο ανόητος κατανοεί πως αφενός μεν οι Έλληνες δεν είναι πια σε θέση να επενδύσουν, αφετέρου ότι οι ξένοι αποκλείεται να το τολμήσουν σε μία υπερχρεωμένη χώρα – όπως κανένας δεν χτίζει σπίτι σε μία περιοχή που μαίνονται οι σεισμοί. Το μόνο που θα κάνουν είναι να εξαγοράζουν δημόσιες επιχειρήσεις, κυρίως τις κοινωφελείς, σε εξευτελιστικές τιμές – γεγονός που φυσικά δεν προκαλεί ανάπτυξη.

Η αναβολή πληρωμών πρέπει να δρομολογηθεί εντός της Ευρωζώνης (ανάλυση) – ενώ είναι αδύνατον να εκδιωχθεί η Ελλάδα από το ευρώ, είτε το θέλει η Γερμανία, είτε όχι. Ακόμη όμως και να συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα απαιτούνταν πάνω από δύο χρόνια, όπως έχει πια τεκμηριώσει το παράδειγμα της Βρετανίας – ενώ έχουμε την άποψη πως κανένας δεν θα τολμούσε να αναλάβει την ευθύνη μίας τέτοιας απόφασης, πόσο μάλλον να την επιβάλλει απολυταρχικά.

Όλα τα υπόλοιπα, ειδικά οι συμβουλές των Γερμανών, δεν είναι σε καμία περίπτωση για το καλό της χώρας μας – όσο και αν δεν φαίνεται πάντοτε κάτι τέτοιο. Το πρόβλημα μας όμως συνεχίζει να είναι η έλλειψη μίας σωστής διακυβέρνησης της Ελλάδας – ενώ δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η σημερινή κυβέρνηση έχει χάσει ολοκληρωτικά τον έλεγχο, χωρίς δυστυχώς να υιοθετεί τη λύση της παραίτησης (ανάλυση).

Υστερόγραφο: Οι επενδυτές θεωρούν πως η έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη είναι πια πιθανότερη από αυτήν της Ελλάδας (πηγή) – επειδή η χώρα μας είναι εγκλωβισμένη, ευρισκόμενη στον ορό των δανειστών της. Το 10% εξ αυτών προβλέπει πως η Ιταλία θα αναγκασθεί να αποχωρήσει εντός ενός έτους – λόγω της δεινής κατάστασης των τραπεζών της, της πολιτικής αβεβαιότητας που προκαλεί η συνταγματική μεταρρύθμιση, καθώς επίσης της μακρόχρονης στασιμότητας της οικονομίας της.

Πηγή : http://www.analyst.gr