Οι ασκοί του Αιόλου: Η μία πόρτα της Ευρώπης άνοιξε από τη Βρετανία, η οποία επιτίθεται πια κατά μέτωπο στην πολιτική λιτότητας της Γερμανίας – ενώ η άλλη θα ανοίξει σύντομα από την Ιταλία, αφού είναι αδύνατον να επιβιώσει εντός της Ευρωζώνης

Όταν οι άνθρωποι αποφάσισαν στο παρελθόν να θυσιάσουν ένα μέρος της ελευθερίας τους, δημιουργώντας τις κοινωνίες, το έκαναν επειδή ανέμεναν περισσότερα ανταλλάγματα – κάτι που πράγματι ισχύει. Το ίδιο συμβαίνει τόσο με την ΕΕ, όσο και με την Ευρωζώνη – με την έννοια πως έτσι θα σταματούσαν οι συγκρούσεις μεταξύ των λαών, θα επικρατούσε η ειρήνη, θα διευκολυνόταν η μετακίνηση ανθρώπων, κεφαλαίων και εμπορευμάτων, οι συναλλαγές θα διενεργούνταν με ένα κοινό νόμισμα κοκ., με τελικό αποτέλεσμα την άνοδο της ευημερίας τους.

Μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης όμως, όπου φάνηκε πως δεν υπήρχε καθόλου αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών στο παράδειγμα της Ελλάδας, ενώ αποκαλύφθηκε η διαβρωτική λειτουργία της Γερμανίας (πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα), η ευρωπαϊκή ιδέα υπέστη πολύ μεγάλες ρωγμές – οπότε όλο και λιγότερες χώρες είναι πρόθυμες να θυσιάσουν ένα ακόμη μέρος της ελευθερίας τους, της εθνικής τους κυριαρχίας δηλαδή, αφού τα ανταλλάγματα δεν είναι πλέον αρκετά.

Μία χώρα τώρα, η Βρετανία, αποφάσισε να ανακτήσει όλα όσα είχε προσφέρει, μέσω της εξόδου της από την ΕΕ – την οποία ακολούθησε η σημερινή, πλήρης αλλαγή της οικονομικής της πολιτικής, η οποία στρέφεται πλέον ανοιχτά εναντίον της πολιτικής λιτότητας της Γερμανίας. Με τον τρόπο αυτό, ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του βασικού υποστηρικτή του BREXIT στη θέση του υπουργού εξωτερικών, άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου, όσον αφορά τη διατήρηση της ΕΕ στη σημερινή της μορφή.

Σε σχέση τώρα με την Ευρωζώνη, τα τεράστια προβλήματα των ιταλικών τραπεζών, τα οποία δεν οφείλονται στις ίδιες αλλά, κυρίως, στην καταστροφική εξέλιξη της οικονομίας της χώρας εντός της νομισματικής ένωσης, θα αποτελέσουν την πρώτη μεγάλη εστία πυρκαγιάς – αφού είναι πολύ δύσκολο να κατηγορηθούν οι τραπεζίτες ως «τζογαδόροι», όπως συνέβη και ήταν σωστό στις Η.Π.Α.

Η αιτία είναι το ότι, η άθλια οικονομική τους κατάσταση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οφείλεται στην κακή αναπτυξιακή πορεία της χώρας – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, όπου η πορτοκαλί καμπύλη αφορά την εξέλιξη του ονομαστικού ΑΕΠ της Ιταλίας, σε σχέση με την εποχή πριν από την κρίση (πτώση -25%!). Η μπλε καμπύλη αφορά το ύψος των κόκκινων δανείων, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ – το οποίο έκτοτε έχει αυξηθεί, πλησιάζοντας το 20%.

Επεξήγηση γραφήματος: Ονομαστικό ΑΕΠ σε σχέση με την τάση πριν την κρίση σε ποσοστά – πορτοκαλί καμπύλη, αριστερή κάθετος. Μη εξυπηρετούμενα δάνεια σε ποσοστά του ΑΕΠ – μπλε καμπύλη, δεξιά κάθετος.

Συνεχίζοντας, η σχέση μεταξύ των δύο αυτών μεγεθών είναι σαφέστατη – γεγονός που σημαίνει ότι, η βασική αιτία της κρίσης των ιταλικών τραπεζών είναι η οικονομική εξέλιξη της Ιταλίας (ανάλυση) και όχι οι ίδιες (για την Ελλάδα ισχύει κάτι ανάλογο).

Τα τελευταία χρόνια δε μόνο η εξέλιξη της Ελλάδας ήταν χειρότερη – ενώ η μοναδική δυνατότητα επίλυσης των προβλημάτων τους, όπως άλλωστε ισχύει και για την Ελλάδα, είναι η επιστροφή της Ιταλίας σε πορεία ανάπτυξης (είτε οι τράπεζες διασωθούν από το δημόσιο, είτε από τους μετόχους, ομολογιούχους και καταθέτες, αφού έτσι θα θεραπευθεί μεν το σύμπτωμα, αλλά η ασθένεια θα συνεχίσει να υπάρχει).

Εάν όμως η Ευρωζώνη δεν ενωθεί πολιτικά, τραπεζικά, και δημοσιονομικά, η οικονομία της Ιταλίας δεν πρόκειται να διασωθεί – οπότε η μοναδική της λύση θα ήταν το άνοιγμα της πόρτας της Ευρωζώνης, με την επιστροφή της στη λιρέτα.

Πηγή : http://www.analyst.gr