Ο πραγματικός εχθρός της ΕΕ: Οι λογικοί Γερμανοί φοβούνται περισσότερο μία γερμανική Ευρώπη από τους Βρετανούς – επίσης από όλους εμάς που δεν θα κληθούμε ποτέ να αποφασίσουμε για το μέλλον μας

«Η Δημοκρατία είναι κάτι πολύ καλό, εξαιρετικό. Το κακό ή/και η ανοησία είναι το ότι, επιτρέπει στους ανόητους να συμμετέχουν» (πηγή: Stern).

Σύμφωνα με τις αξιολογήσεις του εκλογικού σώματος της Βρετανίας που τοποθετήθηκε εναντίον της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ, η εικόνα του «εχθρού της Ευρώπης» είναι η εξής: επαρχιώτης, ξενοφοβικός, ηλικίας άνω των 60 ετών, όχι ιδιαίτερα μορφωμένος και μη εξοικειωμένος με το διαδίκτυο (το 71% αυτήν που ψήφισαν υπέρ του BREXIT θεωρούν το ιντερνέτ δύναμη του κακού – πηγή). Μετά το δημοψήφισμα δε προωθείται το «σύνθημα» (μάντρα), σύμφωνα με το οποίο οι ηλικιωμένοι πρόδωσαν τους νέους, επειδή δεν ενδιαφέρονται για το καινούργιο! 

Τα 17,4 εκ. των Βρετανών ψηφοφόρων του BREXIT βέβαια δεν είναι όλοι κάτοικοι της επαρχιακής ενδοχώρας, ρατσιστές, ηλικιωμένοι, αμόρφωτοι και με απέχθεια απέναντι στο διαδίκτυο, όπως κυκλοφορεί από τα ΜΜΕ – τουλάχιστον επειδή το ποσοστό αυτών που ζουν στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο έφτασε στο 40%. Ούτε οι άγγλοι είναι ένας λαός που τοποθετεί τα χρήματα (τις εισφορές στη ΕΕ) πάνω από την ελευθερία του, ενώ οι γερμανοί είναι ιδεαλιστές, οι οποίοι τάσσονται υπέρ του κοινού καλού – όπως αναφέρεται από μία σειρά σχολιαστών της χώρας. 

Υπάρχουν φυσικά ορισμένοι που έχουν την ψευδαίσθηση ότι, η αποχώρηση από την ΕΕ είναι συνώνυμη με την επιστροφή στον παράδεισο – καθώς επίσης κάποιοι άλλοι που θεωρούν τον ηγέτη της βρετανικής ακροδεξιάς ως έναν σοβαρό πολιτικό, αντί για έναν δημαγωγό της χειρότερης σχολής. 

Η συντριπτική πλειοψηφία όμως δεν πιστεύει τίποτα από τα δύο, ενώ γνώριζε πως η έξοδος από την ΕΕ αποτελεί ένα πολύ μεγάλο οικονομικό ρίσκο και είναι συνδεδεμένη με πολλά δεινά – πόσο μάλλον αφού προειδοποιήθηκε σχεδόν από όλους, όπως από τον αμερικανό πρόεδρο, από το ΔΝΤ, από τις εταιρείες αξιολόγησης, καθώς επίσης από αρκετούς οικονομολόγους και από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. 

Είναι λογική επομένως η έκπληξη, καθώς επίσης ο θυμός των εγκαταλειμμένων, ειδικά της ΕΕ και της Γερμανίας – γεγονός που καθιστά αυτονόητες τις παραπάνω αναφορές στο «χαμηλό διανοητικό επίπεδο» των οπαδών του BREXIT. Αποτελούν προφανώς μέρος της θεραπευτικής αγωγής των κοινωνιών τους, αφού έτσι επιτυγχάνεται η απαιτούμενη ψυχολογική ανακούφιση που έχουν ανάγκη οι Πολίτες τους – ειδικά αυτοί που υποφέρουν από την επέλαση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού στις χώρες τους.

Όσον αφορά τώρα το μύθο της προδοσίας των νεαρών από τους ηλικιωμένους, εάν διαπιστώσει κανείς πως η συμμετοχή των νέων (18-24) στο δημοψήφισμα ήταν μόλις στο 36% (πηγή), τότε θα κατανοήσει πως, αν μη τι άλλο, οι ίδιοι αδιαφόρησαν για το μέλλον τους – οπότε δεν μπορούν να κατηγορούν κανέναν. 

Περαιτέρω, αντί να ασχοληθεί κανείς πιο σοβαρά με τα πραγματικά αίτια, λόγω των οποίων μία από τις παλαιότερες Δημοκρατίες του πλανήτη έχασε την εμπιστοσύνη της στους ευρωπαϊκούς Θεσμούς, επιλέγοντας την επώδυνη από οικονομικής πλευράς αποχώρηση της, ίσως ακριβώς επειδή πιστεύει στη Δημοκρατία, αναλώνεται σε κενές συζητήσεις όπως οι παραπάνω – χαρακτηρίζοντας επί πλέον τον πρωθυπουργό της Βρετανίας ως έναν αδίστακτο καιροσκόπο, εάν όχι ανόητο, αφού ο ίδιος δρομολόγησε το δημοψήφισμα θέτοντας χωρίς λόγο σε κίνδυνο την πολιτική του καριέρα. 

Ως εκ τούτου είναι προφανές το ότι, για τους ελίτ οι εκλογές είναι πάντοτε τόσο καλές, όσο το αποτέλεσμα τους θεωρείται θετικό για το μορφωμένο και πλούσιο μέρος της κοινωνίας – ενώ διαφορετικά η μάζα συμπεριφέρεται ανόητα, αγνοώντας ποιό είναι το πραγματικό της συμφέρον!

Συνεχίζοντας είναι πράγματι ενδιαφέρον το γεγονός ότι, οι δηλώσεις περί ανάλογων δημοψηφισμάτων εκ μέρους των ακροδεξιών παρατάξεων της Γαλλίας και τη Ολλανδίας, θεωρήθηκαν ως απειλές – κάτι που από μόνο του τεκμηριώνει τις θεμελιώδεις δημοκρατικές αδυναμίες της ΕΕ. Πόσο μάλλον όταν σύσσωμοι οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» εκφράζονται επιθετικά εναντίον της Βρετανίας, απαιτώντας την επίσημη κατάθεση της αίτησης αποχώρησης της, καθώς επίσης το άμεσο ξεκίνημα των διαπραγματεύσεων, παρά το ότι κάτι τέτοιο δεν επιβάλλεται από καμία συνθήκη – για να μην ανησυχήσουν οι αγορές! 

Γιατί όμως δεν θα έπρεπε να αποφασίσουν οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί για την παραμονή τους ή μη στην ΕΕ; Μήπως επειδή ούτε οι Έλληνες κλήθηκαν να αποφασίσουν για την υπαγωγή της χώρας τους στο ΔΝΤ; Ή επειδή το ΟΧΙ τους στο δημοψήφισμα μεταφράσθηκε σε ένα ΝΑΙ, για το οποίο ασφαλώς φταίει περισσότερο η ΕΕ από ότι ο πράγματι αναξιόπιστος πρωθυπουργός τους; 

Είναι αλήθεια η Βρετανία υπεύθυνη για το χάος που προκάλεσε η απόφαση της ή μήπως η Γερμανία, η οποία κάνει ότι μπορεί για να απομυζεί τους εταίρους της, μετατρέποντας παράλληλα την Ευρώπη σε γερμανική; Η ελλειμματική Βρετανία που δεν επιβάλλει τίποτα σε καμία άλλη χώρα είναι ένοχη ή η πλεονασματική και αχόρταγη Γερμανία, η οποία εκβιάζει τους πάντες, υποχρεώνοντας τους να εφαρμόζουν την πολιτική λιτότητας που τρέφει την ίδια ενώ καταστρέφει όλους τους άλλους; 

Οι λογικοί Γερμανοί Πολίτες πάντως φοβούνται περισσότερο μία γερμανική Ευρώπη από τους Βρετανούς – καθώς επίσης από όλους εμάς, ειδικά τους Έλληνες, που είτε δεν θα κληθούμε ποτέ να αποφασίσουμε για το μέλλον μας, είτε θα προδοθεί η απόφαση μας, όπως στο δημοψήφισμα του 2015. Σε κάθε περίπτωση, είναι κρίμα να διαλυθεί η ΕΕ από μία χώρα που έχει καταστρέψει την ήπειρο μας πολλές φορές – έχοντας ένα παρελθόν που μοιάζει περισσότερο με ένα βαρύ ποινικό μητρώο, παρά με ιστορία. 

Πηγή : http://www.analyst.gr