Ο ιερός δρόμος της Ευρώπης

Ας συμφωνήσουμε πρώτα στο αληθές που επιμένει πως ό,τι καταφέραμε -εμείς οι παλαιοί και άλλοι οι παλαιότεροι ημών- το καταφέραμε με δραχμές. Με δραχμές και πληθωρισμό που έτρεχε τελευταία με πάνω από 20%, τότε που οι Ελληνικές τράπεζες είχαν φτάσει να δίνουν τόκο μέχρι και πάνω από 25%. Πάνω από 25% !

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

Ο κάθε ένας διπλασίαζε το κεφάλαιό του σε τέσσερα χρόνια κάνοντας ασφαλείς τοποθετήσεις, τότε, που το κράτος ήτανε πολύ περισσότερο κράτος…

Κι έπειτα ήρθε ο έρωτας! 

Το Ευρώ κι από εκεί που η κάθε κυβέρνηση έκανε το κουμάντο της, μέρα με την μέρα άρχισε να παλεύει με τον εαυτό της και τα ξένα κεφάλαια -που κανείς τότε δεν όριζε ως επικίνδυνα- όχι για να αναπτύξει το κράτος μας αλλά για να στέκεται στην εξουσία και να εξαπλώνει το δικό της κράτος στον ευρύτατο δημόσιο τομέα. 

Ξάφνου (για κάποιους, για άλλους κατόπιν σχεδίου) η πολιτική της διευθέτησης της οικονομικής της πολιτικής (λόγω ευρώ) άρχισε να χάνεται από τα χέρια της και η ίδια (η κάθε κυβέρνηση) να γίνεται έρμαιο των ορέξεων ξένων κυβερνήσεων και ασφαλώς και όχι μόνον.

Μα θα πουν πολλοί για αυτό δεν φταίει το ευρώ, μα η άλογη ‘’εκμετάλλευση’’ του προς –βασικά- ίδιον κυβερνητικό όφελος. Θα συμφωνήσουμε εν μέρει, διότι με την αποδοχή του νέου σκληρού νομίσματος –την ώρα που αποδεδειγμένα πλέον, δεν είμαστε ποτέ άξιοί του- χάθηκε η δυνατότητα χειρισμού του νομίσματος και, ως προς τη ισοτιμία του με τα υπόλοιπα άλλα αλλά και, ως την κοινωνική πολιτική. Παραδόθηκε το ισχυρότερο όπλο του εκάστοτε έθνους και μάλιστα πανηγυρικά. Καμαρώνοντας…

Επίσης θα αναρωτηθούν πολλοί: Η κατάσταση παλαιότερα ήταν η άριστη; Τότε δεν δανειζόμαστε ώστε να έχουμε όλα εκείνα που είχαμε; Κάποτε δεν θα έπρεπε να τα ξεπληρώσουμε;

Η απάντηση είναι πως ναι, αλλά τότε μπορούσαμε να τα επιστρέφουμε διότι είχαμε τη δυνατότητα να θέτουμε τους δικούς μας όρους σε διαπραγματεύσεις και όχι σε δικαστήρια εξευτελισμού όπως τα σημερινά.

Μπορεί τότε ως νέοι να αγοράζαμε αυτοκίνητα 15ετίας καλομεταχειρσμένα (όπως διατεινόμαστε) αλλά το βράδυ δεν κλείναμε μάτι από τη χαρά μας. Συμφωνώ και σήμερα δεν κλείνουμε αλλά για άλλους λόγους... 

Μπορεί να πληρώναμε μια έγχρωμη τηλεόραση 200.000 ή 300.000 δραχμές αλλά είχαμε όλοι δουλειά και βολευόμαστε στην ανάγκη και με ασπρόμαυρη χωρίς ιδιαίτερο ψυχικό κόστος. 

Και στο κάτω (ή το επάνω) μέρος της γνώσης, ανάπτυξη δεν είναι το είδος του νομίσματος που έχει ο κάθε πολίτης στην τσέπη του αλλά η ευτυχία που αυτό είναι ικανό να του παρέξει. (Κυριολεκτικά αναφέρομαι στην έλλειψη δυστυχίας διότι ευτυχία το χρήμα δεν φέρνει)

Το όνομα του νομίσματος καθορίζει το πλαίσιο όπου κινείται κοινωνία ή οι επιμέρους προσφορές που απορρέουν από αυτό; Το δεύτερο θα απαντήσουμε.

Τι μπορεί σήμερα να περιμένει η πλατιά πλειοψηφία του ελληνικού λαού από ένα νόμισμα που επί της ουσίας στραγγίζει το εύρος του (ποσότητα) μέρα με την ημέρα; Σε πόσα χρόνια θα έχει τίμια δυνατότητα να ευελπιστεί; Να ευελπιστεί ναι, αλλά σε τί... Στην ανάκτηση των χαμένων φυσικά. Στον περιορισμό της ζημιάς. Για κέρδος ούτε λόγος.

Το ευρώ έχει γίνει θηλιά, όχι μόνο για τους πολίτες της μεσαίας και κάτω τάξης, αλλά και για αυτά τα ίδια τα κράτη διότι μέσω αυτού οι ισχυροί εφαρμόζουν πολιτικές που απέχουν χιλιάδες μίλια από την αλληλεγγύη τον ανθρωπισμό και την ηθική που υπόσχονται. (Θαρρώ ότι πλέον δεν το κάνουν. Έχουν την ελάχιστη τσίπα να μην το τολμούν)

Αυτή την στιγμή ας αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που κρατάμε στα χέρια μας;

Έχουμε την υποστήριξη των Ευρωπαίων μέσα στη Ευρώπη σε θέματα εθνικά. Την έχουμε όντως;

Ναι, την έχουμε αλλά μόνο όταν οι απόψεις μας συμπίπτουν απόλυτα με τα συμφέροντά τους. Και πότε συμβαίνει τα συμφέροντα του φτωχού να συμπίπτουν με εκείνα του πλούσιου; Το κάνουν μονάχα όταν τα ποικιλόμορφα κέρδη του δεύτερου απειλούνται και η περίσωση τους περνάει τυχαία από το συμφέρον των παρακατιανών (ημών των ιδίων δηλαδή) ή όταν ο ταπεινός θεωρεί κέρδος του την υπηρέτηση του πλούσιου... και τότε ο πλούσιος συνηγορεί υπέρ... αλλιώς απόσχει υποστηρίζοντας άλλα δίκαια περισσότερο συμφέροντα στο όνομα της όποιας εφεύρεσης. (Βλέπε υποστήριξη στο μεταναστευτικό, στο Κυπριακό, στις διαμάχες μας με την Τουρκία…)

Ας μην απατώμεθα, με την ένταξή μας στη Ευρωπαϊκή κοινότητα απωλέσαμε με τρόπο απόλυτα φυσικό την κυριαρχία μας. Μπήκαμε στην παρέα των εχόντων χρήμα και προσπαθώντας να μιμηθούμε τη ζωή τους, χάσαμε την περιουσία μας.

Σήμερα παλεύουμε ακόμα να μείνουμε στον κύκλο τους όντας εξαθλιωμένοι, ταπεινωμένοι, χωρίς ίχνος περηφάνιας. Εξαρτημένοι από την ιδέα του ονόματος και μόνον του νομίσματος που μας δίνει (βαριά τοκιζόμενο) και της προστασίας που μας προσφέρει (αλήθεια μας προσφέρει;) φοβούμενοι πλέον την οργή του. 

Ως πότε θα παλεύουμε με το ανέφικτο της ανάκαμψης μέσω Ευρώ; Ως πότε θα στεκόμαστε επαίτες, δέσμιοι των κεκτημένων που δόλια μας δόθηκαν; (Μεταξύ μας το Ευρώ ως νόμισμα δεν φταίει σε κάτι, φταίνε όμως οι πολιτικές που το περιβάλλουν. Σε μία πολιτεία πολιτισμένων κοράκων θα μπορούσε να είναι μοχλός ανάπτυξης. Εκείνο λοιπόν που φταίει είναι οι κόρακες που δεν εκπολιτίζονται, που δεν συμπλέουν με την ηθική.)

Εμείς όμως προσπαθούμε να παίζουμε μπάλα στο γήπεδό τους… αντιμετωπίζοντας τα ράμφη τους

Και τώρα τι; 

Νέα αξιολόγηση (όπως τόσες άλλες), νέες περικοπές (όπως τόσες άλλες) νέοι κίνδυνοι εξόδου (όπως τόσοι άλλοι) νέοι φόροι (όπως τόσοι άλλοι) νέες ελπίδες (όπως τόσες άλλες), νέοι φόβοι (όπως τόσοι άλλοι) νέες ελπίδες (όπως τόσες άλλες) νέες επικείμενες απογοητεύσεις (όπως τόσες άλλες) πλήρεις αποδοχές πως αλλιώς δεν γίνεται, νέα κλάματα για τα επερχόμενα δεινά (όπως και τόσες άλλες φορές…)

Η ιστορία ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι αλλά ο Έλληνας δεν εκπαιδεύεται. Και τελικά η ανάπτυξη θα έρθει; Το θεατρικό μοιάζει το ίδιο με εκείνου Μπέκετ 'Περιμένοντας τον Γκοντό'. Οι θεατρόφιλοι με καταλαβαίνετε.

Είναι απορίας άξιο το πόσο φοβάται ο Έλληνας να πάρει τις τύχες στα χέρια του. Φταίει και η έλλειψη ηγετών. Με Φώφη με Σταύρο, με Λεβέντη πού να πάμε; Με Τσίπρα με Μητσοτάκη υποστηριχτές αμφότερους του ιδίου δρόμου (με ελαφρές διαφοροποιήσεις που όμως δεν συνιστούν διάφορη πολιτική) τι μπορεί να περιμένει κανείς;

Η λύση θα δοθεί μονάχα από έναν ηγέτη όπου θα βγάλει τη Ελλάδα από το δέλεαρ των φαντασιώσεων. Από έναν ηγέτη όπου θα τον πιστέψει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ο Τσίπρας πήρε 60%, είχε τον λαό με το μέρος του και δείλιασε. Αποδείχθηκε πως δεν ήταν ηγέτης γιατί οι ηγέτες μοιάζουν στους καπετάνιους…

Χρειάζεται πάραυτα, συνεννόηση όλων των κομμάτων της δραχμής. Οι αντιμνημονιακοί καθίστανται πλέον πολύ ολίγοι και πολύ επίφοβοι (Βλέπε Αλέξη) καθώς όλοι τα ίσια λένε και τίποτα επι της ουσίας δεν εννοούν. Η λέξη δραχμή θα πρέπει να ακούγεται συνεχώς και μαζί με αυτή προγράμματα, επιχειρήματα από ΕΝΑ (1) συνεννοημένο κόμμα.

Όλοι οι οπαδοί της δραχμής συντεταγμένοι σε μία και μόνη παράταξη, ώστε να καταφέρουν τουλάχιστον μία ενιαία γραμμή ενημέρωσης απάλειψης του φόβου επαναπροσδιοριμού της κυριαρχίας μας. Λαφαζάνης, Καζάκης, Κωνσταντοπούλου, Κατσανέβας και όποιος άλλος πατριωτικά φερόμενος διότι το θέμα δεν προσφέρεται για δόξες αλλά για εργασία.

Είμαστε και οφείλουμε να είμαστε περισσότερο Έλληνες παρά ευρωπαίοι…

Πηγές : politisg - www.politisg.weebly.com