Κατά καιρούς πολλά γράφονται, πολλά λέγονται και πολλά ακούγονται για τις αυτοκτονίες στην περίοδο της κρίσης από το 2010 μέχρι και σήμερα αρχές του 2015.
Οι πληροφορίες για τον ακριβή αριθμό των αυτοκτονιών ανά έτος είναι συγκεχυμένες. Ανατρέχοντας σε στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (ελληνική στατιστική υπηρεσία) μας «πληροφορεί» ότι οι αυτοκτονίες ανέρχονται σε 377 άτομα τον πρώτο χρόνο της κρίσης (2010), σε 477 το 2011 και 508 το 2012. Πόσο αξιόπιστη είναι όμως η ΕΛΣΤΑΤ; Αυτή δεν χάλκευσε τα επίσημα στοιχεία μας κι εκεί που ήμασταν ακίνδυνοι στο 12%, ξαφνικά βρεθήκαμε στο 15,4 εν μια νυκτί και μπήκαμε «εκόντες άκοντες» στο ΔΝΤ;
Συνεπώς, ας με συγχωρέσουν ορισμένοι αλλά δεν έχω ουδεμία εμπιστοσύνη στους αριθμούς της ΕΛΣΤΑΤ. Αυτό θα το αποδείξω ευθύς αμέσως δίνοντάς σας τον επόμενο πίνακα όπου τα στοιχεία που παραθέτει η ΕΛ.ΑΣ δεν έχουν καμία σχέση με τους αριθμούς που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ. Συγκεκριμένα ενώ η ΕΛΣΤΑΤ δίνει για το 2010 σύνολο 377 αυτοκτονιών η ΕΛ.ΛΑΣ δίνει 830!!! (Για το ίδιο έτος. Ποιος έχει δίκιο θα το δούμε παρακάτω). Τι λέγαμε πριν;
Το ίδιο συμβαίνει και για τα επόμενα χρόνια, όπως δείχνει ο πίνακας που παραθέτω, τα νούμερα είναι πάνω από το διπλάσιο. Δεν μιλάμε για μια φυσιολογική απόκλιση της τάξεως του 10% ή του 20% τοις εκατό.
Ενδεικτικά αναφέρω ότι ενώ η ΕΛΣΤΑΤ για την περίοδο 2009 -2012 δίνει σύνολο 1.245 αυτοκτονίες, για το ίδιο διάστημα η ΕΛ.ΑΣ δίνει 3.124 αυτοκτονίες!!! Δηλαδή τριπλάσιο περίπου αριθμό ανθρώπων και μία τερατώδη και μη φυσιολογική απόκλιση της τάξεως του 251%!!! Απίστευτα πράγματα.
Το ερώτημα πάντως παραμένει αναπάντητο. Πόσοι συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους στα 5 χρόνια εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης; Έχει σχέση η κρίση με τις αυτοκτονίες των Ελλήνων ή οι άνθρωποι αυτοί είχαν σκοπό να αυτοκτονήσουν, ούτως ή άλλως;
Η κοινή και ατράνταχτη λογική, σε συνδυασμό με τις σποραδικές ειδήσεις του σταγονόμετρου που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, λέει πως έχει άμεση σχέση η κρίση με τους συνανθρώπους μας που έδωσαν τέλος στη ζωή τους για λόγους ευθιξίας και εθνικής υπερηφάνειας.
Το συμπέρασμα αυτό ενισχύεται από μία πιο προσεκτική ματιά στον πίνακα που παραθέτει η ΕΛΣΤΑΤ, αρκεί να διαβάσουμε προσεκτικά «πίσω» από τους αριθμούς.
Ενώ στον γενικό πίνακα, με αναλυτικά τις αιτίες θανάτων υπάρχουν 21 κατηγορίες, που καταγράφονται οι αριθμοί των θανάτων με κάθε λεπτομέρεια, υπάρχουν και κάποιες θολές και «γενικές» κατηγορίες που αοριστολογούν, εκεί που άλλες κατηγορίες είναι λαλίστατες και περιγραφικές. Π.χ υπάρχει υποκατηγορία για αιτία 29 θανάτων από «νοσήματα του δέρματος», ενώ για 13.169 θανάτους αναφέρει χαρακτηριστικά: «συμπτώματα, σημεία και ασαφώς καθορισμένες καταστάσεις»!!! (Θάνατοι για το 2012).
Μία ακόμη πιο προσεκτική ματιά στα δεδομένα του στατιστικού πίνακα μας δίνει 1.533 θανάτους για την ίδια χρονιά του 2012 με κατηγορία «λοιπά ατυχήματα». Τι σημαίνει λοιπά ατυχήματα; Εδώ έχουμε λεπτομερείς καταγραφές ακόμη και πόσοι πέθαναν από νοσήματα του ουροποιογεννητικού!
Επίσης πάλι για το 2012 υπάρχει κατηγορία 3.466 θάνατοι με την ένδειξη βίαιοι θάνατοι». Συγνώμη, οι προηγούμενες κατηγορίες τι ήταν; Ειρηνικοί θάνατοι;
Οι αυτοκτονία δεν είναι… βίαιος θάνατος;
Τα ανωτέρω νούμερα δεν είναι τίποτε άλλο ει μη, συγκαλυμμένες αυτοκτονίες!!!
Συνεπώς, αν προσθέσουμε αυτά τα νούμερα, για το 2012 μόνο θα έχουμε σύμφωνα με τον πίνακα της ΕΛΣΤΑΤ 1.533 «λοιπά» ατυχήματα, συν 3.466 βίαιοι θάνατοι, συν 13.169 θάνατοι από ..’ασαφή αίτια», συν 508 δηλωμένες αυτοκτονίες, έχουμε ένα σύνολο της τάξεως των 18.676 αυτοκτονιών και «ασαφών» θανάτων.
Αν λάβουμε υπόψη μας ότι τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ δίνουν σχεδόν 250% πάνω στο νούμερο της ΕΛΣΤΑΤ, (προηγούμενος πίνακας), τότε το νούμερο εκτινάσσεται στις 46.690 αυτοκτονίες και ασαφείς θανάτους. Επίσης τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ θεωρούνται πιο αξιόπιστα διότι αφ΄ ενός συλλέγονται αθροιστικά κάθε λήξη του ημερολογιακού έτους, από τα κατά τόπους αστυνομικά τμήματα και καταγράφονται στα τερματικά της ΓΑΔΑ και αφ΄ ετέρου ουδέποτε είχαμε ένδειξη για πολιτική χάλκευση στο παρελθόν, όπως με την υπόθεση Ανδρέα Γεωργίου και Ζωής Γεωργαντά. (Ωμή παρέμβαση).
Γιατί λοιπόν τέτοιος φόβος και δέος να παίζουμε με τις λέξεις και να μην δηλώνονται ακριβώς τα πραγματικά νούμερα των αυτοκτονιών;
Σαφώς υπάρχει πολιτική βούληση και ανάμειξη για να μην στεναχωρήσουμε τους «εταίρους» μας και τεθεί θέμα ανθρωπιστικών λόγων από τα απάνθρωπα μέτρα που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται. (Νομίζω είδαμε ξεκάθαρα την αντίδραση των «θεσμών» στις απαιτήσεις της λίστας Βαρουφάκη να διαγραφούν οι ανθρωπιστικοί λόγοι, αφού αν εξαιρέσουμε τον Γιούνκερ, όλοι οι υπόλοιποι θεωρούν ότι δεν συντελέστηκε πολιτικό και ανθρωπιστικό έγκλημα στην Ελλάδα).
Ο άλλος λόγος είναι απλός και πρακτικός και δεν ευθύνεται μόνο η ΕΛΣΤΑΤ αλλά και εμείς οι ίδιοι οι απλοί πολίτες όταν τυχαίνει και εμπλεκόμαστε σε μία υπόθεση αυτοκτονίας συγγενικού μας προσώπου.
Πολλές φορές, για να μην πω τις περισσότερες, οι τεθλιμμένοι συγγενείς δεν δηλώνουν «αυτοκτονία», για τρεις πολύ σημαντικούς λόγους:
Α. Κοινωνικοί λόγοι. Γνωρίζετε όλοι ότι στην επαρχία ένας σοβαρός λόγος κοινωνικής απομόνωσης και στιγματισμού είναι αν στην οικογένεια κάποιο μέλος έχει αυτοκτονήσει. Δεν είναι λίγα τα «προξενιά» που έχουν χαλάσει, αφού οι μελλοντικές να συμπεθεριάσουν οικογένειες δεν εμπιστεύονται την τύχη του παιδιού τους σε ένα άτομο με δυσμενές και αυτοκτονικό κληρονομικό παρελθόν.
Β. Οικονομικοί λόγοι. Οι περισσότερες ασφαλιστικές Εταιρίες δεν πληρώνουν σε περιπτώσεις αυτοκτονίας, όταν ο αυτόχειρας ήταν ασφαλισμένος, ενώ τα ποσά των ασφαλειών σε μία περίοδο κρίσης δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα. Οι συγγενείς μη μπορώντας να φέρουν τον άνθρωπό τους πίσω, δεν δηλώνουν «αυτοκτονία» τουλάχιστον, προκειμένου να εισπράξουν τα σεβαστά ποσά από το θάνατο του εκλιπόντος.
Γ. Θρησκευτικοί λόγοι. Όπως γνωρίζουμε όλοι ο λαός μας είναι ένας βαθιά κατά βάση θρησκευόμενος λαός ο οποίος στις σημαντικές στιγμές της ζωής του τιμά την παράδοση. Τους αυτόχειρες αρνείται να θάψει με τυπική θρησκευτική τελετή η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία. (Διαβάζει ένα τυπικό τρισάγιο κι αυτό κρυφίως και ο άνθρωπος πηγαίνει σαν «το σκυλί στ΄αμπέλι» που λέει κι ο λαός μας. Έτσι έχουμε το φαινόμενο, μία αυτοκτονία να δηλώνεται ως κοινός «ασαφής» θάνατος ή βίαιος θάνατος, ή «ατύχημα», προκειμένου να έχει ο εκλιπών μία αξιοπρεπή κηδεία και όχι έναν ατιμωτικό θάνατο που έστω ο ίδιος επέλεξε.
Συμπερασματικά τώρα, αν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα, πόσοι Έλληνες αυτοκτόνησαν αυτά τα 5 χρόνια της κρίσης, πολύ φοβάμαι ότι ο αριθμός θα κυμαίνεται από 30.000 έως 50.000 συνανθρώπους μας. (Για να μην πούμε ότι τον υπερβαίνει κι όλας). Το γεγονός ενισχύεται αν λάβουμε υπ΄όψιν μας ότι μόνο για το έτος 2012 αναφέρονται βάσει της ΕΛΣΤΑΤ 46.690 τέτοιοι «ασαφείς» θάνατοι που εξηγήσαμε ανωτέρω τους τρεις σοβαρότατους λόγους που δεν δηλώθηκαν ως αυτοκτονίες.
Τέλος, το κείμενο αυτό σε καμία περίπτωση δεν διεκδικεί να αποτελέσει μία επιστημονική μελέτη, πλην ίσως μία υποψιασμένη και πολιτικοποιημένη έρευνα, ως βάση και απαρχή, για μία πραγματική και επιστημονική έρευνα και μελέτη, που τα αποτελέσματά της, καλείται ο Πρωθυπουργός της Χώρας, να κοινοποιήσει σε όλους τους οικονομικούς μας εταίρους, τονίζοντας με έμφαση την γενοκτονία που επιβλήθηκε στο φιλήσυχο λαό μας για χάρη των παράλογων οικονομικών τους απαιτήσεων.
Πηγή : Δημήτριος Μαντές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου