Η ντροπή της Ευρώπης

Η κατάργηση των τριών τρόπων καταγραφής του πληθωρισμού, η υιοθέτηση της ηδονιστικής μεθόδου υπολογισμού των τιμών, καθώς επίσης ο μισθολογικός ρατσισμός, τεκμηριώνουν την εξαπάτηση των Γερμανών από την κυβέρνηση τους

«Κράτη όπως η Ελλάδα, τα οποία δεν μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους, αφού οι κυβερνήσεις τους ενεργούν κατ’ εντολή των δανειστών τους, δεν είναι ούτε από νομικής πλευράς ανεξάρτητα – ενώ τόσο οι λαοί, όσο και οι πρωθυπουργοί τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση κυρίαρχοι. Γιατί λοιπόν οι πολίτες τους να επιδεικνύουν κοινωνική υπακοή;«.

Ανάλυση

Την ίδια ημέρα που ο «διατεταγμένος» πρωθυπουργός του δύστυχου, νέου πειραματόζωου του ΔΝΤ απειλούσε τους βουλευτές της χώρας του λέγοντας ότι, «Είτε θα δεχτούμε τα μέτρα, είτε η Ουκρανία θα χρεοκοπήσει«, θυμίζοντας το δικό μας Εφιάλτη του Καστελόριζου, γερμανική οικονομική εφημερίδα αναφερόταν στην «Επιστροφή /της Ελλάδας από τον κάτω κόσμο» – χωρίς φυσικά να εννοεί την πλειοψηφία των Ελλήνων, για την οποία ο«επάνω κόσμος» είναι συνώνυμος με την κόλαση.

Οι πολίτες έχουν καταλάβει ότι, δεν έχει κανένα νόημα να επιλέγει κανείς ποιά «συμμορία» θα τον κυβερνήσει, παρέχοντας της την απαιτούμενη νομιμοποίηση (όπως λέει πολύ σωστά ακόμη και ο «υπουργός» υγείας, «Αφού εσείς μας ψηφίσατε, πως λέτε ότι δεν εγκρίνετε αυτά που κάνουμε;«). Η πιθανότητα αυτή ασφαλώς τρομάζει τους «σιωπηλούς πραξικοπηματίες» – οι οποίοι έχουν εγκρίνει τα τριάντα αργύρια, για να ελαχιστοποιήσουν τον κίνδυνο.

Φυσικά θα κάνουν ότι μπορούν για να οδηγηθούν μόνα τους τα θύματα στο δήμιο – δημιουργώντας στους Έλληνες την ψευδαίσθηση ότι, ο «δήμιος» θα τους λυπηθεί τελικά, αφήνοντας τους να ζήσουν ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια.

Είναι όμως δυνατόν να έχουν τέτοιου είδους συναισθήματα οι δολοφόνοι των λαών (άρθρο) ή, έστω, η κυβέρνηση της «επίσημης αντιπροσωπείας» τους στην Ευρώπη, η γερμανική; Παρά το ότι η απάντηση είναι αυτονόητα αρνητική, είναι σωστό να την τεκμηριώνει κανείς, αποφεύγοντας όσο μπορεί τις χωρίς νόημα «κραυγές διαμαρτυρίας».

Όσον αφορά βέβαια το «Δήμιο νούμερο ένα», το ΔΝΤ, δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται μία ακόμη τεκμηρίωση – αφού δεν υπάρχει καμία χώρα στον πλανήτη, η οποία να απέφυγε τη λεηλασία της, όταν επέτρεψε την εισβολή του, με μία και μοναδική εξαίρεση: τη Μποτσουάνα.

Οι μέθοδοι δε της λεηλασίας περιγράφονται πολύ καθαρά στο κείμενο μας «Η παγίδα των γενοσήμων», αλλά και σε πολλά άλλα, μερικά από τα οποία γράφτηκαν πριν ακόμη εισβάλλει στη χώρα μας – με τη βοήθεια της τότε «ενδοτικής ή απλά ανόητης» ηγεσίας που οι ίδιοι οι Έλληνες επέλεξαν, ψηφίζοντας την.

Ο ΔΗΜΙΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ

Όσον αφορά τον αμέσως επόμενο «δήμιο», την πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας, έχουμε την άποψη ότι, ο τρόπος συμπεριφοράς της απέναντι στους δικούς της Πολίτες, είναι αρκετός για να τεκμηριώσει τις «ανίερες» προθέσεις της: την επί γης κόλαση. Για να επιτευχθεί βέβαια, απαιτείται ο θάνατος της μεσαίας τάξης, η οποία αποτελεί το «προπύργιο» της δημοκρατίας – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν δεν καταστραφεί, δεν μπορεί να επιβληθεί η δικτατορία των αγορών (χωρίς το φόβο της αντίστασης απέναντι στις δυνάμεις κατοχής ή/και των κοινωνικών εξεγέρσεων).

Όσον αφορά τώρα την άθλια συμπεριφορά της πρωσικής κυβέρνησης απέναντι στους Γερμανούς Πολίτες, η εξέλιξη των μισθών των εργαζομένων της διαχρονικά, τεκμηριώνει την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας (πηγή: DWN). Ειδικότερα, ο μέσος μισθός των Γερμανών πιέζεται προς τα κάτω, μετά το 2000, με τρεις διαφορετικούς τρόπους:

(α) Μέσω της άρνησης της κυβέρνησης να αποδεχθεί ελάχιστους βασικούς μισθούς, καθώς επίσης με τη διευκόλυνση της «νοικιασμένης» προσωρινής εργασίας, η οποία αυξάνει τον αριθμό των εργαζομένων που απασχολούνται με πολύ χαμηλές αποδοχές (ακόμη και με 1-2 € την ώρα, σε ορισμένες περιπτώσεις).

(β) Με τη μείωση της παροχής επιδομάτων ανεργίας, στα πλαίσια ενός ειδικού νόμου που υιοθετήθηκε το 2000 (Hartz, Agenda 2010), με πολλές ανανεώσεις – με βάση τον οποίο όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αναγκάζονται να απασχοληθούν οπουδήποτε, με οποιονδήποτε μισθό.

(γ) Με τη βοήθεια της παγκοσμιοποίησης, όπου ο μισθολογικός ανταγωνισμός χωρών όπως η Κίνα, χρησιμοποιήθηκε για την υιοθέτηση νόμων, επίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίοι πιέζουν τα εισοδήματα των ργαζομένων προς τα κάτω. Για παράδειγμα, ο μέσος μισθός έπαψε να «ακολουθεί» την αύξηση των τιμών («ρήτρα» πληθωρισμού), καθώς επίσης να συνδέεται με την παραγωγικότητα των εργαζομένων.

Η ΚΙΝΕΖΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η παραγωγικότητα των γερμανών εργαζομένων αυξήθηκε κατά 14% από το 2000, καθώς επίσης κατά 85% από το 1970 – ενώ οι πραγματικοί μισθοί των Γερμανών (αγοραστική αξία), διατηρούνται σχεδόν στα επίπεδα του 1970, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις. 

Παρά το ότι δε η Γερμανία έχει τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό βιομηχανικών ρομπότ ανά απασχολούμενο, μετά τη Ν. Κορέα και την Ιαπωνία (υπερδιπλάσιο από τις Η.Π.Α.), ακόμη και οι πραγματικοί μισθοί του εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού της αυξήθηκαν μόλις κατά 1,2%, μέσα σε επτά ολόκληρα έτη.

Στο γράφημα που ακολουθεί, η κόκκινη γραμμή αφορά την εξέλιξη των καθαρών αμοιβών ανά εργαζόμενο, η καφέ την ωριαία παραγωγικότητα, ενώ η μπλε τα εισοδήματα των επιχειρήσεων – τα οποία αυξήθηκαν κατά 3.43% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, έναντι 0,43% για τους εργαζόμενους.

Γερμανία - H κόκκινη γραμμή αφορά την εξέλιξη των καθαρών αμοιβών ανά εργαζόμενο, η καφέ την ωριαία παραγωγικότητα, ενώ η μπλε τα εισοδήματα των επιχειρήσεων 

Σε σχέση με το 2000, τα εισοδήματα των επιχειρήσεων αυξήθηκαν (αφαιρουμένου πάντοτε του πληθωρισμού) κατά 30,3% – ενώ οι καθαροί μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν, με τις μεθόδους που περιγράψαμε, κατά -0,3%.

Εάν δε αφαιρέσει κανείς τους μισθούς των διευθυντικών στελεχών των γερμανικών ομίλων, οι οποίοι ευρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα (*5,33 εκ. € ετήσια ο μέσος όρος των διευθυνόντων συμβούλων στις τριάντα μεγαλύτερες εταιρείες – DAX), η μείωση των μισθών των εργαζομένων είναι κατά πολύ μεγαλύτερη.

Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με τη ραγδαία αύξηση των ενοικίων στη χώρα (δημιουργείται αργά αλλά σταθερά μία φούσκα ακινήτων, λόγω των χαμηλών επιτοκίων δανεισμού, καθώς επίσης της σημερινής απροθυμίας για εγχώριες παραγωγικές επενδύσεις), επιδεινώνει αρκετά το βιοτικό επίπεδο των αδύναμων εισοδηματικών τάξεων.

Σε σύγκριση με τη Δυτική Ευρώπη, η εξέλιξη των γερμανικών μισθών από το 2000 έως το 2013 (γράφημα που ακολουθεί) ήταν η χειρότερη – με μοναδική εξαίρεση την Ελλάδα η οποία, ευρισκόμενη υπό την κατοχή της Γερμανίας, έχει υποστεί εύλογα μεγαλύτερες μειώσεις, σε σχέση με τη «μητρική». Η Γερμανία δε, μαζί με την Αυστρία, έχουν το υψηλότερο ποσοστό «μισθολογικού ρατσισμού» για τις γυναίκες – των οποίων ακόμη και οι συντάξεις είναι σχεδόν οι μισές, σχετικά με τις αντίστοιχες ανδρικές.

Οι εξέλιξη των γερμανικών μισθών (κόκκινη γραμμή) σε σύγκριση με τις

υπόλοιπες χώρες της Δύσης (200-2013)

Περαιτέρω, επειδή η εξέλιξη των μισθών, καθώς επίσης πολλών άλλων κοινωνικών παροχών είναι συνδεδεμένη με τον πληθωρισμό, ενώ με βάση τους μισθούς καθορίζονται οι συντάξεις, είναι προφανές ότι, ο τρόπος μέτρησης του πληθωρισμού είναι πολύ βασικός για τη σωστή (!) διανομή των εισοδημάτων στη Γερμανία – μεταξύ επιχειρηματικών και εργαζομένων.

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ

Ακριβώς στο σημείο αυτό η πρώην σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γερμανίας (η νεοφιλελεύθερη πολιτική έχει επιλέξει, πολύ σωστά, τα σοσιαλιστικά «καθεστώτα» στις βιομηχανικές χώρες για την ευκολότερη εφαρμογή της, όπως τα δικτατορικά στις αναδυόμενες – επειδή οι προηγμένες κοινωνίες αντιδρούν λιγότερο απέναντι στους «σοσιαλιστές», μη διαθέτοντας «ασφαλείς» εναλλακτικές λύσεις), εισήγαγε δύο σημαντικούς νεωτερισμούς.

Και οι δύο αυτοί νεωτερισμοί χρησιμοποιούν υπολογιστικά «τρικ», τεχνητές μεθόδους δηλαδή για εμφανίζουν χαμηλότερο τον πληθωρισμό, από αυτόν που βιώνουν στην καθημερινότητα τους οι περισσότεροι Πολίτες – ιδίως αυτοί που ευρίσκονται στα κατώτερα σκαλοπάτια της εισοδηματικής κλίμακας. Ειδικότερα τα εξής:

(α) Έως το τέλος του 2002, ο ετήσιος ρυθμός του πληθωρισμού στη Γερμανία υπολογιζόταν χωριστά για τους διαφόρους τύπους των νοικοκυριών. Δίπλα στην κλίμακα των τιμών για τους δημοσίους υπαλλήλους και τους μισθωτούς με υψηλά εισοδήματα, υπήρχε μία διαφορετική μέτρηση για τους εργαζομένους με μέσα εισοδήματα, καθώς επίσης μία τρίτη για τους συνταξιούχους, τους ανέργους και τους άπορους, με χαμηλά εισοδήματα.

Όπως είναι φυσικό, το κόστος ζωής για τους παραπάνω τρεις «τύπους νοικοκυριών» εξελισσόταν πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Για παράδειγμα, ενώ ο πληθωρισμός για την υψηλότερη εισοδηματική κλίμακα είχε αυξηθεί μεταξύ των ετών 1995 και 2000 μόνο κατά 9,7%, η διαφορά στα χαμηλότερα εισοδήματα ήταν αισθητά μεγαλύτερη (11,2%) – πόσο μάλλον όταν το διαθέσιμο εισόδημα ήταν πολύ μικρότερο.

Η σοσιαλιστική κυβέρνηση λοιπόν άλλαξε τον τρόπο μέτρησης το 2003, υιοθετώντας μία και μόνο κλίμακα για όλους – η οποία παρουσιάζει τον πληθωρισμό πολύ χαμηλότερο, από αυτόν που είναι στην πραγματικότητα.

Φυσικά η επόμενη κυβέρνηση δεν άλλαξε τίποτα – όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα όπου, η κυβέρνηση που «παρέλαβε» τα μέτρα της προηγούμενης τα διατήρησε ως είχαν, παρά το ότι είχε δεσμευθεί για το αντίθετο, υπεξαιρώντας με άθλιο τρόπο την ψήφο των Ελλήνων.

Το αποτέλεσμα της αλλαγής της μέτρησης το 2003 ήταν η επιδείνωση της αγοραστικής δύναμης των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων (οι οποίες καταναλώνουν πολύ μεγαλύτερο μέρος των μισθών τους, για την αγορά βασικών αγαθών και υπηρεσιών), κατά 7% περισσότερο από αυτό που δείχνουν τα επίσημα στοιχεία για τον πληθωρισμό.

(β) Το 2002, κατά τα πρότυπα των Η.Π.Α., στις οποίες οι στατιστικές παραποιούνται «κατά το δοκούν» από πολλά χρόνια τώρα, υιοθετήθηκε η ονομαζόμενη «ηδονιστική μέθοδος υπολογισμού των τιμών». Η στατιστική υπηρεσία της χώρας λαμβάνει εδώ υπ’ όψιν της την υποτιθέμενη αύξηση της ποιότητας των προϊόντων, «πουλώντας» την στους ανόητους Πολίτες ως «ποιοτική διόρθωση των στατιστικών στοιχείων»!

Με τον τρόπο αυτό, οι αυξήσεις των τιμών που διαπιστώνονται υπολογίζονται χαμηλότερα, επειδή η στατιστική υπηρεσία ισχυρίζεται ότι, υπήρξε καλυτέρευση της ποιότητας – την οποία υπολογίζει και αφαιρεί από την τιμή! Για παράδειγμα, όταν στη βασική έκδοση ενός αυτοκινήτου συμπεριλαμβάνεται συναγερμός, τότε η στατιστική υπηρεσία αφαιρεί το κόστος του από την τιμή, συγκρίνοντας το με την προηγούμενη – μία μέθοδος που εφαρμόζεται στα πλυντήρια, στις τηλεοράσεις, στους υπολογιστές, στα ακίνητα κοκ.

Στις επίσημες στατιστικές λοιπόν μειώνονται τεχνητά οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών, παρά το ότι οι καταναλωτές πληρώνουν τις ίδιες ή υψηλότερες – μέσω της «δημιουργικής στατιστικής», η οποία εφευρέθηκε από τις Η.Π.Α.

Ένα δε από τα βασικότερα στοιχεία των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, οι οποίες απαιτούνται και από την Ελλάδα (διαρθρωτικές αλλαγές!), είναι η παραπάνω απάτη – πόσο μάλλον επειδή οι απαιτήσεις αύξησης των αποδοχών από τα συνδικάτα, από τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους, στηρίζονται στον εκάστοτε ρυθμό του πληθωρισμού.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΝ

Σύμφωνα με στοιχεία της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας, η Γερμανία έχει το μεγαλύτερο αριθμό εργαζομένων με χαμηλές αμοιβές στη δυτική Ευρώπη, μετά τη Λιθουανία – όπου, το 2010, το 25% ανήκε στην συγκεκριμένη κατηγορία, η οποία αμείβεται με το 65% περίπου του μέσου μισθού. Πρόκειται για περίπου 8 εκ. εργαζομένους, κυρίως για γυναίκες (οι οποίες αμείβονται με το 35% του μέσου μισθού), καθώς επίσης για μερικώς απασχολουμένους.

Το μερίδιο των μερικώς απασχολουμένων αυξήθηκε από το 3% των εργαζομένων το 1992, στο 11% – ενώ στους νέους κάτω των τριάντα ετών το ποσοστό ανέρχεται στο 36%. Η πλειοψηφία δε αυτών που εισέρχονται για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας, απασχολείται με πολύ χαμηλό μισθό.

Περαιτέρω, όλο και πιο πολλοί γερμανοί πολίτες (υπολογίζονται στα 2,7 εκ.), υποχρεώνονται να έχουν μία δεύτερη δουλειά, επειδή δεν μπορούν να ζήσουν με τα χρήματα που κερδίζουν. Την ίδια στιγμή το κράτος επιδοτεί τις επιχειρήσεις, με ένα ποσόν που εξισώνει το μισθό αυτών που αμείβονται με λιγότερα, με τον επίσημο (Hartz IV). Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει μία καινούργια κατηγορία εργαζομένων, οι οποίοι ονομάζονται «Aufstocker» – με μέσο ωριαίο μικτό μισθό τα 6,20 €.

Από την άλλη πλευρά, το κόστος διαβίωσης στη Γερμανία αυξάνεται συνεχώς – όπως φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, όπου η μπλε γραμμή αφορά τα έξοδα κατοικίας (νοίκι, ρεύμα κλπ.), η γαλάζια το κόστος των ΜΜΜ, η κόκκινη τις τιμές καταναλωτή, ενώ η πράσινη τα τρόφιμα και ποτά (τα οποία όμως αυξάνονται τον τελευταίο καιρό ραγδαία, όπως και τα ενοίκια).

Το κόστος διαβίωσης στη Γερμανία - η μπλε γραμμή αφορά τα έξοδα κατοικίας (νοίκι, ρεύμα κλπ.), η γαλάζια το κόστος των ΜΜΜ, η κόκκινη τις τιμές καταναλωτή, ενώ η πράσινη τα τρόφιμα και ποτά 

Με τους παραπάνω τρόπους, αλλά και με πολλούς άλλους, η Γερμανία οδηγεί το σπιράλ των μισθών στην Ευρώπη συνεχώς προς τα κάτω – δημιουργώντας σε μεγάλο βαθμό εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες θα προκαλέσουν τη διάλυση της Ευρωζώνης, μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις που θα είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν.

Εάν δε προσθέσουμε στα παραπάνω την επιμονή της Γερμανίας στη «κινεζοποίηση» των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και του Νότου, με στόχο το μισθολογικό ανταγωνισμό της Κίνας, τότε οι κίνδυνοι κοινωνικών εκρήξεων αυξάνονται γεωμετρικά – με ανυπολόγιστες συνέπειες.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε αναφέρει (ανάλυση μας), τα παράσιτα της ευρωπαϊκής οικογένειας είναι η Ελλάδα και η Γερμανία – όπου όμως τα προβλήματα που προκαλεί η Ελλάδα στη νομισματική ένωση είναι πολύ μικρότερα, σε σχέση με αυτά που δημιουργεί η Γερμανία.

Αφήνοντας στην άκρη τα δεινά, με τα οποία επιβαρύνει η Γερμανία τους εταίρους της ή ακόμη και άλλους, όπως την Ουκρανία, δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς τίποτα, από μία χώρα που συμπεριφέρεται τόσο άθλια, καθώς επίσης τόσο ανέντιμα στους ίδιους τους Πολίτες της – πολλοί από τους οποίους εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, αδυνατώντας να αποδεχθούν όλα όσα τους επιβάλλει.

Δεν είναι λίγοι δε οι Γερμανοί που θεωρούν ότι, έχει μεσολαβήσει εν αγνοία τους ένα σιωπηλό πραξικόπημα – με αποτέλεσμα να έχει αλλάξει το πολιτικό σύστημα κρυφά, έχοντας αντικατασταθεί από έναν ήπιο εθνικοσοσιαλισμό, την εξέλιξη του οποίου δεν μπορεί να προβλέψει κανένας.

Εμείς φυσικά αδυνατούμε να εκφράσουμε άποψη, ευχόμενοι και ελπίζοντας να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο – πιστεύοντας πως πράγματι, όταν επαναλαμβάνεται η ιστορία, επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Εν τούτοις δεν πρέπει να υποτιμάμε καθόλου τα γεγονότα τα οποία, εάν συνεχιζόντουσαν ως έχουν, θα μπορούσαν να μεταβάλλουν την Ευρωζώνη σε μία κεντρικά κατευθυνόμενη, σοβιετικού τύπου γερμανοκρατούμενη περιοχή, την οποία πρώτοι θα επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν οι ίδιοι οι Γερμανοί Πολίτες.

Πηγή : www.analyst.gr