Κίνδυνοι κραχ και χάους

Η μετατροπή του πλεονάσματος σε έλλειμμα, η αρνητική εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, η δολοφονία των τραπεζών από την ΕΚΤ και οι προβλέψεις μίας τρομακτικής ύφεσης, εκμηδενίζουν τις ελπίδες αποφυγής της κατάρρευσης

«Όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς, δεν μπορεί να εθελοτυφλεί, διαπιστώνοντας πού οδηγείται νομοτελειακά η χώρα, εάν δεν συμβεί σύντομα κάποιο θαύμα – κάτι που δεν είναι αναμενόμενο, αφενός μεν επειδή θαύματα δεν γίνονται, αφετέρου λόγω του ότι ένας μεγάλος αριθμός στελεχών της κυβέρνησης, αναζητάει το θαύμα στην επιστροφή της χώρας στη δραχμή! 

Δυστυχώς δε, εκτός από την πλήρη άγνοια των οικονομικών προϋποθέσεων μίας βιώσιμης υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, η ομάδα αυτή δεν εξηγεί στους «ακροατές» της πως θα ήταν ένα εντελώς καινούργιο νόμισμα - το οποίο δεν θα είχε απολύτως καμία σχέση με τη δραχμή. 

Ουσιαστικά θα επρόκειτο για μία «κακέκτυπη» συνωνυμία, η οποία θα οδηγούσε την Ελλάδα κατ’ ευθείαν στο χάος, με βάση τις σημερινές συνθήκες της οικονομίας της – ενώ δεν έχει καμία σημασία η όποια σχέση ισοτιμίας της με το ευρώ, αφού το 1:1 που αναφέρεται θα γινόταν πολύ σύντομα 1:2, γεγονός που σημαίνει πως η αγοραστική αξία θα μειωνόταν στο μισό (οι μισθοί των 900 € στα 450 € κοκ.). 

Αρκεί να τονίσει κανείς πως η νέα τουρκική λίρα, η οποία υιοθετήθηκε αφού σβήστηκαν τα 6 μηδενικά της παλαιάς, ήταν επίσης στο 1:1, έχοντας ήδη υπερβεί το 1:3 – οπότε οι μισθοί των 900 €, έχουν μειωθεί στα 300 €, σε όρους αγοραστικής αξίας, παρά το ότι η Τουρκία δεν χρεοκόπησε, όπως θα συνέβαινε με την Ελλάδα». 

Άρθρο 

Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού διαφορετικά δεν υπάρχει κανένας δρόμος εξόδου από την κρίση – επιθυμούμε δε να προτείνουμε λύσεις, επειδή η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα, με σημαντικές δυνατότητες σε πολλούς διαφορετικούς τομείς. 

Το έχουμε κάνει άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν, προσαρμόζοντας κάθε φορά τις λύσεις στα νέα δεδομένα της οικονομίας μας - όπως, για παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 2014 όπου, διαπιστώνοντας πως η Ελλάδα ήταν εγκλωβισμένη στο σπιράλ της χρεοκοπίας (ανάλυση), είχαμε προτείνει τα εξής:

«Όσο δεν εργάζονται οι άνθρωποι και δεν λειτουργούν οι μηχανές, δεν υπάρχει μέλλον - ακόμη και όταν μία χώρα εμφανίζει πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, έχουν κέρδη κάποιες επιχειρήσεις της ή αυξάνονται οι αποταμιεύσεις ορισμένων Πολιτών της. 

Οι λύσεις της Ελλάδας τώρα, για να εργασθούν οι άνθρωποι, να λειτουργήσουν οι μηχανές και να ξεφύγει από το σπιράλ της χρεοκοπίας, οφείλουν να διαχωριστούν σε ευρωπαϊκές και σε εθνικές – οι εθνικές δε σε βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες. Ορισμένες από αυτές είναι επιγραμματικά οι εξής:

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο 

(α) Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δημοσίου χρέους στα 50 χρόνια, με μία περίοδο χάριτος δύο ετών. Προσπάθεια να συνδεθεί η περίοδος χάριτος με το ρυθμό ανάπτυξης – να σταματήσει δηλαδή, μόνο όταν ξεφύγουμε από την ύφεση. 

(β) Μείωση των επιτοκίων δανεισμού στο βασικό της ΕΚΤ (0,25%). 

(γ) Επενδυτικό σχέδιο Marshall για την αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού, τον οποίο κατέστρεψε η πολιτική της Τρόικας. 

(δ) Απαίτηση σταδιακής εξόφλησης (με δόσεις) τουλάχιστον του κατοχικού δανείου που μας οφείλει η Γερμανία.

Σε εθνικό επίπεδο 

(α) Βραχυπρόθεσμα 

(1) Έκδοση εθνικών ομολόγων, εγγυημένων με κρατικά περιουσιακά στοιχεία, για την κάλυψη των ληξιπρόθεσμων ομολόγων του δημοσίου – έτσι ώστε να διωχτεί η Τρόικα. 

(2) Πώληση τους στις τράπεζες οι οποίες, αφού τα ομόλογα θα είναι εγγυημένα, θα μπορούν να τα χρηματοδοτήσουν «φθηνά» μέσω της ΕΚΤ. 

(3) Έκδοση άλλων εθνικών ομολόγων με ρήτρα πληθωρισμού, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας. 

(4) Πώληση τους στους Έλληνες καταθέτες – επίσης, σε αυτούς που έχουν μεταφέρει τις νόμιμες καταθέσεις τους στο εξωτερικό, με την εγγύηση πως δεν απαιτηθεί φόρος για την εισαγωγή των χρημάτων. 

(5) Εξόφληση των υποχρεώσεων του δημοσίου προς τον ιδιωτικό τομέα, η οποία θα μπορούσε να επιτευχθεί άμεσα είτε με την πληρωμή μέσω ομολόγων, είτε με «πιστωτικά φόρου» – όπου οι επιχειρήσεις θα είχαν τη δυνατότητα να εξοφλούν τις υφιστάμενες ή τις μελλοντικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, με τα συγκεκριμένα πιστωτικά. 

(6) Διευκολύνσεις στην ίδρυση μικρών επιχειρήσεων (αφορολόγητο για 3-5 χρόνια, μη επιβάρυνση με ΟΑΕΕ κλπ.), για να μπορέσει να μειωθεί η ανεργία, ειδικά αυτή των νέων, μέσω της αυτοαπασχόλησης.

 

(β) Μεσοπρόθεσμα

(1) Εισαγωγή του ΤΑΙΠΕΔ στο χρηματιστήριο, αφού προηγουμένως γίνουν όλα όσα πρέπει για να αποκτήσει την τιμή που αξίζει. 

(2) Ίδρυση μίας κρατικής τράπεζας επενδύσεων (ανάλογης μορφής με τη γερμανική Kfw), προικίζοντας την με περιουσιακά στοιχεία του δημοσίου – έτσι ώστε να δοθούν πιστώσεις προς την πραγματική οικονομία, για την «αναθέρμανση» των επενδύσεων και της ζήτησης. 

(3) Εισαγωγή της επενδυτικής κρατικής τράπεζας στο χρηματιστήριο, για να αυξήσει τις χρηματοδοτικές δυνατότητες της.

(γ) Μακροπρόθεσμα 

(1) Τιτλοποίηση του ενδεχομένου υπογείου πλούτου της Ελλάδας 

(2) Ιδιωτικοποίηση των μη κοινωφελών, μη κερδοφόρων και μη στρατηγικών επιχειρήσεων, όταν θα ευρίσκεται η Ελλάδα σε πορεία ανάπτυξης – οπότε θα έχει αυξηθεί η τιμή τους.

Ολοκληρώνοντας, ένα μεγάλο μέρος των ιδιωτικοποιήσεων, καθώς επίσης των τιτλοποιήσεων, θα μπορούσε να διατεθεί για τη μείωση του δημοσίου χρέους - χωρίς να δημιουργηθούν προβλήματα (ύφεση κλπ.) στην Ελληνική Οικονομία».

Δυστυχώς όμως, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συνέβη, η Ελλάδα συνέχισε την καθοδική της πορεία, μεσολάβησαν οι πρόωρες εκλογές, η νέα κυβέρνηση ασχολήθηκε μόνο με τις διαπραγματεύσεις αδιαφορώντας ουσιαστικά για την πραγματική οικονομία, ενώ τελικά απέτυχε παταγωδώς. Έτσι δημιουργήθηκαν εντελώς νέα δεδομένα στη χώρα μας, τα οποία δυστυχώς δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία. Τα σημαντικότερα δε είναι τα παρακάτω:

Η μετατροπή των πρωτογενών πλεονασμάτων σε ελλείμματα 

Έχοντας καταφέρει μετά από πολλά χρόνια, καθώς επίσης με τεράστιες προσπάθειες, να επιστρέψει η Ελλάδα σε προ τόκων πλεονάσματα, η οικονομία από τις αρχές του έτους, αφέθηκε κυριολεκτικά στην τύχη της – με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν τα ελλείμματα, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί. 

Χωρίς να αναζητήσουμε τους υπαίτιους, αφού αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα, η εικόνα είναι τραγική – ενώ επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο τον Ιούλιο, παρά το ότι είναι ένας από τους θετικότερους μήνες της Ελλάδας παραδοσιακά, λόγω του τουρισμού. 

Η αρνητική εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών 

Παρά το ότι τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μας το 2014 δεν ήταν υγιή, οφειλόμενα κυρίως στη μείωση των εισαγωγών λόγω της παγίδας ρευστότητας, στην οποία είχε οδηγηθεί η ελληνική οικονομία, τα ελλείμματα του 2015 είναι κάτι περισσότερο από απογοητευτικά (γράφημα) – ενώ δεν φαίνεται καμία προοπτική να αντιστραφεί η τάση.

Επομένως, όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς, δεν μπορεί να εθελοτυφλεί, διαπιστώνοντας που οδηγείται νομοτελειακά η χώρα, εάν δεν συμβεί σύντομα κάποιο θαύμα – κάτι που δεν είναι αναμενόμενο, αφενός μεν επειδή θαύματα δεν γίνονται, αφετέρου λόγω του ότι ένας μεγάλος αριθμός στελεχών της κυβέρνησης, αναζητάει το θαύμα στην επιστροφή της χώρας στη δραχμή! 

Δυστυχώς δε, εκτός από την πλήρη άγνοια των οικονομικών προϋποθέσεων μίας βιώσιμης υιοθέτησης ενός εθνικού νομίσματος, η ομάδα αυτή δεν εξηγεί στους «ακροατές» της πως θα ήταν ένα εντελώς καινούργιο νόμισμα - το οποίο δεν θα είχε απολύτως καμία σχέση με τη δραχμή. 

Ουσιαστικά θα επρόκειτο για μία «κακέκτυπη» συνωνυμία, η οποία θα οδηγούσε την Ελλάδα κατ’ ευθείαν στο χάος, με βάση τις σημερινές συνθήκες της οικονομίας της – ενώ δεν έχει καμία σημασία η όποια σχέση ισοτιμίας της με το ευρώ, αφού το 1:1 που αναφέρεται θα γινόταν πολύ σύντομα 1:2, γεγονός που σημαίνει πως η αγοραστική αξία θα μειωνόταν στο μισό (οι μισθοί των 900 € στα 450 € κοκ.). 

Αρκεί να τονίσει κανείς πως η νέα τουρκική λίρα, η οποία υιοθετήθηκε αφού σβήστηκαν τα 6 μηδενικά της παλαιάς, ήταν επίσης στο 1:1, έχοντας ήδη υπερβεί το 1:3 – οπότε οι μισθοί των 900 €, έχουν μειωθεί στα 300 €, σε όρους αγοραστικής αξίας, παρά το ότι η Τουρκία δεν χρεοκόπησε, όπως θα συνέβαινε με την Ελλάδα. Έχουμε γράψει τόσα πολλά άρθρα για το θέμα της δραχμής, όπου δεν υπάρχει κανένας λόγος επανάληψης.

Το κλείσιμο των τραπεζών 

Επρόκειτο ασφαλώς για μία παράνομη, αυθαίρετη ενέργεια της ΕΚΤ, για τον τρίτο κατά σειρά εκβιασμό μίας χώρας της Ευρωζώνης (ανάλυση), ο οποίος πιθανότατα θα επιταχύνει τη διάλυση της. Για την Ελλάδα όμως ήταν, συνεχίζει να είναι, ότι χειρότερο θα μπορούσε ποτέ να της συμβεί – οπότε εύλογα παρομοιάζεται με μία σεισμική δόνηση των δέκα ρίχτερ, η οποία κατέστρεψε σε χρόνο μηδέν ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. 

Με δεδομένο δε το ότι, οι τράπεζες είναι το κυκλοφοριακό σύστημα της πραγματικής οικονομίας, ενώ το εγκληματικό κλείσιμο τους συνέβη στην τουριστική περίοδο, τα οικονομικά επακόλουθα είναι ήδη εφιαλτικά – αν και δεν φαίνονται ακόμη, στην πραγματική τους έκταση. 

Αρκεί μόνο να κατανοήσει κανείς πως η ΕΚΤ, η βασική υποχρέωση της οποίας είναι η προστασία των τραπεζών της νομισματικής ένωσης, δολοφόνησε κυριολεκτικά τα παιδιά της, τις ελληνικές τράπεζες – μετατρέποντας την κρίση ρευστότητας τους σε κρίση φερεγγυότητας, με τρομακτικές συνέπειες για την Ελλάδα. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να «εισπράξει» πλήθος μηνύσεων από όλους όσους ζημίωσε – αφού πρέπει ασφαλώς να τιμωρηθεί, για το αποτρόπαιο έγκλημα που διέπραξε.

Η επιστροφή στην ύφεση 

Το κλείσιμο των τραπεζών, σε συνδυασμό με την καταστροφική διαχείριση της οικονομίας από την ελληνική κυβέρνηση, καθώς επίσης λόγω της αντιμετώπισης της από την Ευρώπη, έσβησε κυριολεκτικά τις τεράστιες προσπάθειες των Πολιτών των τελευταίων πέντε ετών - αφαιρώντας ότι θετικό είχε επιτευχθεί με τα μνημόνια της καταστροφής. 

Ειδικότερα, παρά το ότι η οικονομία μας είχε επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης (γράφημα), σήμερα προβλέπεται ύφεση της τάξης του 5-7% για το 2015 – γεγονός που σημαίνει ότι θα χαθεί ΑΕΠ τουλάχιστον 10 δις €, δημόσια έσοδα πάνω από 2,5 δις €, σχεδόν 200.000 θέσεις εργασίας με την ανεργία να εκτοξεύεται πάνω από το 30% χρεοκοπίες μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αύξηση των κόκκινων δανείων των τραπεζών κοκ.

Εάν σε όλα αυτά προσθέσουμε τα μέτρα του Μνημονίου Νούμερο ΙΙΙ, τα οποία βέβαια είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν από μία αριστερή κυβέρνηση σε ήδη εξαθλιωμένους Πολίτες, την ενδεχόμενη ανατροπή ή παραίτηση της κυβέρνησης, τις πιθανές κοινωνικές αναταραχές κοκ., θα κατανοήσουμε πολύ εύκολα πως δεν δικαιολογείται καμίας μορφής αισιοδοξία – πόσο μάλλον εάν σκεφθούμε τι θα επακολουθήσει, μετά τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς που θα δρομολογηθούν από το νέο μνημόνιο.

Επίλογος 

Αυτά που θα προτείναμε σήμερα, ως μία πιθανή επίλυση των προβλημάτων μας, θα ήταν τα εξής:

(α) Μία ονομαστική διαγραφή του δημοσίου χρέους κατά τουλάχιστον 50% – έτσι ώστε την άλλη ημέρα το πρωί τα 330 δις € να ήταν 165 δις €, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του κράτους 

(β) Ένα άμεσο αναπτυξιακό πρόγραμμα τύπου Marshall από την Ευρώπη, για να αναβιώσει ο κατεστραμμένος από τα μνημόνια παραγωγικός μας ιστός, 

(γ) Μία «κακή τράπεζα» για τη μεταφορά των επισφαλειών των τραπεζών, έτσι ώστε να διασωθούν - καθώς επίσης για να διαγραφεί ένα μέρος του ιδιωτικού χρέους, οπότε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα του ιδιωτικού τομέα και 

(δ) Σοβαρές μεταρρυθμίσεις εκ μέρους μας (ανάλυση), ειδικά όσον αφορά το πρόβλημα των Θεσμών – επειδή, εάν δεν διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, δεν πρόκειται να γίνουν σεβαστές οι απόψεις μας, ενώ θα είμαστε πάντοτε το αντικείμενο συνεχών εξευτελισμών (εύλογα, αφού οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα μας υποδεικνύουν διαρκώς τα ελαττώματα μας για να αποφύγουν τις ευθύνες τους, οπότε δεν θα καταφέρουμε ποτέ να πετύχουμε αυτά που πράγματι δικαιούμαστε). 

Φυσικά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε πολλά άλλα, εάν πιστεύαμε πως τα παραπάνω δεν είναι ήδη ουτοπικά – πόσο μάλλον με την κυβέρνηση που έχουμε σήμερα, σε συνδυασμό με την αντιμετώπιση της Ευρώπης. Θεωρούμε όμως πως είναι η μοναδική μας ελπίδα, εάν δεν θέλουμε να βυθιστεί η χώρα μας στο χάος – συμπαρασύροντας ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο και όχι μόνο.

Πηγή : analyst.gr