Το ερώτημα που τίθεται συχνά τελευταία είναι τι σκοπό έχουν τα μεγάλα ευρωπαϊκά κεφάλια να κάνουν για την συνέχιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διότι πρέπει να είναι κάποιος πολύ αφελής αν πιστεύει ότι η Κρίση στην οποία περιήλθε η Ένωση ήταν απρογραμμάτιστη.
Πηγαίνοντας προς τα πίσω αρχίζεις να ξετυλίγεις το κουβάρι αυτού του εκτρώματος που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση που με τρόπο ειρηνικό κατάφερε να εξοντώσει τα έθνη της Ευρώπης εφόσον έγινε κατανοητό και με το Α’ και τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ότι οι σφαίρες και το αίμα δεν έχουν τα αποτελέσματα σκλαβιάς που μπορεί να έχουν υπογραφές και συνθήκες.
Η Ελλάδα, όπως και όλες οι μικρές χώρες της Ευρωζώνης είναι κομμάτι του ονείρου ενός εμποράκου των Εθνών. Το όνομα του ,Ζαν Μονέ, και 30 χρόνια ακριβώς μετά τον θάνατό του το 1979, η Ελλάδα άρχισε να πληρώνει το όνειρο που από την αρχή είχε την βάση του σε έναν εφιάλτη.
Ο γόνος της εύπορης οικογένειας από το Κονιάκ της Γαλλίας δεν πήγε σχολείο, ούτε πανεπιστήμιο αλλά προτίμησε από τα 16 του χρόνια να γυρνά τον κόσμο προωθώντας τα συμφέροντα της οικογενειακής του επιχείρησης. Όταν ξέσπασε ο Α’ παγκόσμιος πόλεμος ο Μονέ δεν πήγε να υπερασπιστεί την πατρίδα του «για λόγους υγείας». Αλλά η υγεία του ήταν μια χαρά όταν άρχισε να ασχολείται με την πώληση όπλων και με την πρόσβασή του στο πρωθυπουργικό γραφείο. Η Γαλλία τον τίμησε το 1919 για τις «μεγάλες υπηρεσίες» του με τον βαθμό του αναπληρωτή Γ.Γ της Ένωσης των Εθνών.
Αλλά και εν καιρό ειρήνης, ο Μονέ δούλευε ασταμάτητα για το χρήμα. Με την ευκαιρία της ποτοαπαγόρευσης στην Αμερική, κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου, θησαύρισε με την πώληση οινοπνευματωδών ποτών στην πέραν του Ατλαντικού χώρα μαζεύοντας πολύ μαύρο χρήμα. Η χάρη του έφθασε μέχρι την Κίνα που ως τραπεζίτης βοήθησε με το αζημίωτο την κατασκευή των σιδηροδρομικού δικτύου της Κίνας αλλά δεν άφησε παραπονεμένη και την Ευρώπη αφού είχε τεράστια οικονομικά πάρε-δώσε με τον Αδόλφο Χίτλερ για την ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας και αυτοκινητοβιομηχανίας της ναζιστικής Γερμανίας.
Όμως η μεγάλη αγάπη του Ζαν Μονέ ήταν οι πόλεμοι. Εκεί μπορούσε αναίμακτα να παίζει παιχνίδια σε πολλά ταμπλό και να βγάζει άφθονο χρήμα. Με την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου γίνεται σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ τον οποίο έπεισε να βάλει μπροστά την μεγάλη βιομηχανία όπλων της Αμερικής. Μεγάλος άπατρις, αφού σιχαινόταν την ίδια του την χώρα, με τις ευλογίες του αμερικανικού κεφαλαίου άρχισε τα οικονομοδιπλωματικά παιχνίδια του για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ό,τι έβαζε το μυαλό του το πραγματοποιούσε ακόμα κι αν κινούσε γη και ουρανό. Παράδειγμα, για να παντρευτεί μία καθολική που δεν ήταν δυνατόν σε καμία χώρα να πάρει διαζύγιο από τον νόμιμο σύζυγό της, ο Μονέ έβαλε τα μεγάλα μέσα και το 1934 την έχρισε υπήκοο της Σοβιετικής Ένωσης και μέσα σε μια μέρα κατάφερε να βγάλει το πολυπόθητο διαζύγιο.
Μετά το τέλος του πολέμου ο στρατηγός Ντε Γκωλ τού εμπιστεύθηκε τον οικονομικό σχεδιασμό της μεταπολεμικής Γαλλίας και τον εκσυγχρονισμό της βιομηχανίας και της γεωργίας με τους πόρους του Σχεδίου Μάρσαλ (μεγάλος λάτρης του σχεδίου Μάρσαλ είναι τους τελευταίους μήνες ο πρόεδρος της ελληνικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας).
Οραματιζόταν την οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ηπείρου και το 1949 κατέθεσε στον τότε υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας, Ρομπέρ Σουμάν, την πρόταση που έμελλε να αλλάξει για πάντα την πορεία της Ευρώπης και να οδηγήσει σταδιακώς στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πρώτη Ένωση της Ευρώπης ήρθε το 1950 και είναι γνωστή ως Σχέδιο Σούμαν, το οποίο έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1951.
Ο Μονέ βέβαια δεν θα μπορούσε να πάρει άλλη θέση σε αυτή την Ένωση που μύριζε άφθονο χρήμα από αυτή του Προέδρου. Σκοπός της ήταν η διαχείριση της αγοράς του άνθρακα και του χάλυβα - των κυριότερων πρώτων υλών της πολεμικής βιομηχανίας - μεταξύ των παραδοσιακών εχθρών, Γαλλίας και Γερμανίας (αργότερα προσχώρησαν η Ιταλία και οι χώρες της Benelux,δηλαδή Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο). Ο Μονέ έκανε παιχνίδι με την πολεμική βιομηχανία πλασάροντας τον μύθο ότι μόνο με μια κοινή αγορά για τα ευρωπαϊκά προϊόντα θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη των κατεστραμμένων μετά τον πόλεμο οικονομιών.
Ζούμε την ολοκλήρωση του εφιαλτικού ονείρου
Ο ύμνος των Ευρωπαϊστών ήταν και είναι οι ιδέες του Μονέ: «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Τα κράτη της Ευρώπης θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή». Αυτά ειπώθηκαν το 1947 και φθάσαμε το 2012 οι συνεχιστές αυτού του εμποράκου να απειλούν τις μικρές χώρες αφού πρώτα τις αλλοτρίωσαν με το «ευρωπαϊκό όνειρο», με τα σχέδια που σιγά-σιγά αποκαλύπτονται. Καταρχάς, η Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ένωση.
Δηλαδή μία τράπεζα όπως η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (FED) που έκανε την εμφάνιση της το 1907 αλλά οι αρμοδιότητές της σε εθνικό επίπεδο είναι αρχηγικές στην διακυβέρνηση τόσο της Αμερικής όσο και όλων των παγκόσμιων κυβερνήσεων από την Μεγάλη Ύφεση του 1929. Εν ολίγοις, μια κρίση τραπεζοοικονομική είναι η καλύτερη αφορμή για την διαχείριση των εθνικών κεφαλαίων από εμποράκους και τραπεζίτες. Ερχόμαστε στις τελευταίες δηλώσεις του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι, που υπερασπιζόμενος τις θέσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την επιτακτική ανάγκη Υπερεπιτρόπου της Ενωμένης Ευρώπης, ξαναλέει με δικό του τρόπο τα λόγια του Ζαν Μονέ: «Είμαι βέβαιος ότι, αν θέλουμε να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία στην Ευρωζώνη, οι χώρες θα πρέπει να εκχωρήσουν μέρος της κυριαρχίας τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι κυβερνήσεις έλαβαν αποφάσεις, οι οποίες πριν από έναν χρόνο θα ήταν αδιανόητες. Αυτή είναι μια πρόοδος, αλλά δεν αρκεί».
Και δεν αρκεί γιατί το προκαθορισμένο σχέδιο, που μπήκε μπροστά από αόρατους διαχειριστές με αχυράνθρωπο τον Ζαν Μονέ εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, θα υλοποιηθεί. Θα έχει και επόμενο στάδιο, αυτό της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ένωσης, που θα ορίζει την Ευρώπη ως μια Ομοσπονδία με ευρωπαϊκά κόμματα και όχι εθνικά κόμματα τα οποία θα ορίζουν την εθνική και οικονομική κυριαρχία όλων των λαών και ιδιαιτέρως των μικρών κρατών.
Για ψηφοφόρους το κάστρο των λίγων εξουσιαστών θα έχει έθνη και λαούς που η πατρίδα τους θα έχει βαλθεί ενέχυρο σε ευρωπαϊκή τραπεζική θυρίδα. Όσο για τις χώρες όπως τις γνωρίζουμε σήμερα θα πάρουν τον ρόλο τους ανάλογα με τις αποφάσεις των Ευρωπαϊστών. Άλλη θα είναι το ρετιρέ της πολυκατοικίας και άλλη θα είναι ο χώρος αποθήκευσης όλων των αποβλήτων των διαμερισμάτων που θα την αποτελούν. Άλλες θα είναι Ουάσιγκτον και άλλες Νέα Ορλεάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου