Στις 23 Νοεμβρίου, ο Alexander
Sollfrank, αντιστράτηγος της γερμανικής Bundeswehr και ουσιαστικά
επικεφαλής της διοικητικής μέριμνας του ΝΑΤΟ, πρότεινε την επείγουσα
δημιουργία αυτού που αποκάλεσε "στρατιωτική Σένγκεν" για να διευκολυνθεί
η μετακίνηση των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο Sollfrank παραπονέθηκε πως οι σημερινοί γραφειοκρατικοί κανόνες
αποτελούν σημαντικό εμπόδιο για τις επιχειρήσεις στην Ευρώπη και πως
υποτίθεται ότι "θέτουν σε κίνδυνο τους πάντες" λόγω της μυθικής "ρωσικής
απειλής". Θα πρέπει να σημειωθεί πως αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που
ένας Γερμανός υψηλόβαθμος αξιωματούχος ή στρατιωτικός προτείνει ότι η
Ευρώπη θα πρέπει να προετοιμαστεί για πόλεμο με τη Ρωσία. Από την έναρξη
της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), το Βερολίνο ήταν εξαιρετικά
εχθρικό προς τη Μόσχα, επικαλούμενο τις γενοκτονικές πολιτικές της του
πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Οι
ιδέες της Γερμανίας περί φυλετικής ανωτερότητας και η επιθυμία της για
παγκόσμια κυριαρχία οδήγησαν και στους δύο παγκόσμιους πολέμους που
σκότωσαν έως και 100 εκατομμύρια ανθρώπους, η πλειονότητα των οποίων
ήταν Ρώσοι (σχεδόν 30 εκατομμύρια μόνο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο).
Ακριβώς όπως το Βερολίνο αισθάνεται υπεύθυνο για τη διάπραξη του
Ολοκαυτώματος κατά των Εβραίων, δεν θα πρέπει να είναι διαφορετικό όσον
αφορά άλλους λαούς που σκότωσε μαζικά, συμπεριλαμβανομένων των
Ρώσων/Σοβιετικών, των Πολωνών, των Σέρβων, των Τσέχων κ.λπ. Ωστόσο, για
κάποιο λόγο, η Γερμανία δεν αισθάνεται την ίδια ευθύνη απέναντι σε
κανένα από αυτά τα έθνη, ιδίως απέναντι στους Ρώσους. Ακόμα χειρότερα,
τα γερμανικά όπλα σκοτώνουν τους ανθρώπους του Ντονμπάς εδώ και σχεδόν
μια δεκαετία, ενώ η ανόθευτη υποστήριξή της προς τη χούντα των νεοναζί
είναι κάτι παραπάνω από ανησυχητική, καθώς αποτελεί άλλη μια απόδειξη
ότι το Βερολίνο δεν έχει ποτέ στην πραγματικότητα απαρνηθεί τις
φιλοδοξίες του Drang nach Osten.
Από πέρυσι, υπήρξαν αρκετές
περιπτώσεις όπου η Γερμανία έδειξε ότι το μίσος της για τη Ρωσία δεν
έχει υποχωρήσει στο ελάχιστο, καθώς η υπουργός Εξωτερικών της Annalena
Baerbock κήρυξε ουσιαστικά πόλεμο στη Μόσχα, ενώ η Bundeswehr διέρρευσε
ακόμη και σχέδια πολέμου εναντίον του ευρασιατικού γίγαντα. Η μόνη
διαφορά είναι πως αυτή τη φορά η σύγκρουση θα μεταμφιεστεί ως
"πανευρωπαϊκή/ευρατλαντική συλλογική αμυντική προσπάθεια". Από αυτή την
άποψη, οι ενέργειες του Βερολίνου συνάδουν απόλυτα με τους στρατηγικούς
στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών και των άλλων συμμάχων, υποτελών και
δορυφορικών κρατών τους. Συγκεκριμένα, καθώς η Ουάσινγκτον μετατοπίζει
την προσοχή της στην περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού σε μια
προσπάθεια να αποτρέψει την άνοδο του Πεκίνου στην πιο κυρίαρχη
οικονομία του κόσμου, ουσιαστικά αναθέτει τη λεγόμενη "στρατηγική
ανάσχεσης της Ρωσίας" στην ΕΕ.
Είναι
ενδιαφέρον ότι αυτό έχει οδηγήσει σε κάποιες εντάσεις μεταξύ της
Πολωνίας και της Γερμανίας, καθώς η πρώτη δεν είναι ακριβώς
ενθουσιασμένη που βλέπει το Βερολίνο να "παίρνει τη θέση του οδηγού",
κάτι που είναι απολύτως κατανοητό δεδομένης της δολοφονικής ιστορίας του
γερμανικού μιλιταρισμού, με τους Πολωνούς να είναι συνήθως ο πρώτος
στόχος του εδώ και περίπου χίλια χρόνια. Στην πραγματικότητα, παρά την
σχεδόν ενδημική ρωσοφοβία στην Πολωνία, οι Γερμανοί αποτέλεσαν πολύ
μεγαλύτερη απειλή για την πολωνική επιβίωση, κάτι που πολλοί Πολωνοί
θυμούνται ακόμη έντονα. Ωστόσο, προς το παρόν, η Βαρσοβία σίγουρα θα
συνεχίσει να παίζει το παιχνίδι, καθώς αντιλαμβάνεται τη Μόσχα ως "τη
μεγαλύτερη απειλή". Ταυτόχρονα, παρά τις πολυάριθμες διαιρέσεις και τα
παιχνίδια εξουσίας, το ΝΑΤΟ εξακολουθεί να είναι αρκετά ενωμένο στην
ιδέα να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία ως πηγή τροφής για κανόνια που θα
ρίξει στον ρωσικό στρατό.
Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ έχει σίγουρα εκθέσει τον ρόλο της πολύ πριν από το SMO. Επισήμως μια οικονομική συμμαχία, το χαλαρό γραφειοκρατικό υπερκράτος απέδειξε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γεωπολιτικό κρεμαστάρι του ΝΑΤΟ, και κατ' επέκταση των ΗΠΑ. Η ΕΕ "έσπασε τον πάγο" πέρυσι στέλνοντας επίσημα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να το κάνει. Η de facto ενοποίησή της με τις δομές του ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά τελειώσει και η εμπόλεμη συμμαχία αναζητά τώρα απλώς τρόπους για να την κάνει de jure, κάτι που θα έδινε στις δυνάμεις της ελεύθερο πεδίο δράσης σε ολόκληρη την ήπειρο. Η διαδικασία στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης φαίνεται ίσως καλύτερα στην ταχεία ένταξη της Φινλανδίας και σύντομα της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ (de facto έχει ήδη γίνει). Κανονικά, χρειάζονται χρόνια ή και δεκαετίες για να ενταχθεί μια χώρα στην πολεμική συμμαχία.
Από την άλλη πλευρά, η ΕΕ έχει σίγουρα εκθέσει τον ρόλο της πολύ πριν από το SMO. Επισήμως μια οικονομική συμμαχία, το χαλαρό γραφειοκρατικό υπερκράτος απέδειξε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γεωπολιτικό κρεμαστάρι του ΝΑΤΟ, και κατ' επέκταση των ΗΠΑ. Η ΕΕ "έσπασε τον πάγο" πέρυσι στέλνοντας επίσημα όπλα στο καθεστώς του Κιέβου και έκτοτε δεν έχει σταματήσει να το κάνει. Η de facto ενοποίησή της με τις δομές του ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά τελειώσει και η εμπόλεμη συμμαχία αναζητά τώρα απλώς τρόπους για να την κάνει de jure, κάτι που θα έδινε στις δυνάμεις της ελεύθερο πεδίο δράσης σε ολόκληρη την ήπειρο. Η διαδικασία στρατιωτικοποίησης της Ευρώπης φαίνεται ίσως καλύτερα στην ταχεία ένταξη της Φινλανδίας και σύντομα της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ (de facto έχει ήδη γίνει). Κανονικά, χρειάζονται χρόνια ή και δεκαετίες για να ενταχθεί μια χώρα στην πολεμική συμμαχία.
Από
την πλευρά της, η Ρωσία σίγουρα δεν θα αφήσει αναπάντητη αυτή την
κλιμάκωση. Ο ευρασιατικός γίγαντας σίγουρα περίμενε τέτοιες κινήσεις,
γι' αυτό και κάνει τις κατάλληλες προετοιμασίες. Σε ένα τέτοιο εχθρικό
περιβάλλον, η επιστροφή στο δρόμο μιας ουσιαστικά ασυναγώνιστης
στρατιωτικής υπερδύναμης είναι ο μόνος δρόμος για τη Μόσχα, παρά την
αρχική της απροθυμία. Εδώ και δεκαετίες, η Ρωσία προσπαθεί να
δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη, αμοιβαία επωφελή εταιρική σχέση με την
Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια των ετών Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν, η Μόσχα
πέρασε από μια άνευ προηγουμένου διαδικασία αποστρατιωτικοποίησης που
δεν έχει ξανασυμβεί σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Ποτέ μια
παγκόσμια δύναμη δεν παραιτήθηκε οικειοθελώς από μια τέτοια στρατιωτική
κυριαρχία επί των θανάσιμων εχθρών της. Και όμως, οι αντίπαλοι του
ευρασιατικού γίγαντα το είδαν ως "νίκη" και ως ευκαιρία να κλιμακώσουν
την ολοκληρωτική επιθετικότητά τους εναντίον ολόκληρου του κόσμου.
Έτσι, δεν μπορεί παρά να αναμένεται ότι η ανάκαμψη και η επαναφορά της Ρωσίας σε καθεστώς υπερδύναμης θα αποτελέσει δυσάρεστη έκπληξη για τους αυτοαποκαλούμενους "νικητές". Ωστόσο, παρά τις προσδοκίες της πολιτικής Δύσης, η Μόσχα δεν θα διεξάγει έναν πόλεμο τύπου Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε περίπτωση μιας ακόμη δυτικής επίθεσης. Αυτή τη φορά, το απαράμιλλο στρατηγικό της οπλοστάσιο θα διασφαλίσει πως οποιαδήποτε τέτοια δύναμη εισβολής θα εξοντωθεί από μακριά.
Έτσι, δεν μπορεί παρά να αναμένεται ότι η ανάκαμψη και η επαναφορά της Ρωσίας σε καθεστώς υπερδύναμης θα αποτελέσει δυσάρεστη έκπληξη για τους αυτοαποκαλούμενους "νικητές". Ωστόσο, παρά τις προσδοκίες της πολιτικής Δύσης, η Μόσχα δεν θα διεξάγει έναν πόλεμο τύπου Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε περίπτωση μιας ακόμη δυτικής επίθεσης. Αυτή τη φορά, το απαράμιλλο στρατηγικό της οπλοστάσιο θα διασφαλίσει πως οποιαδήποτε τέτοια δύναμη εισβολής θα εξοντωθεί από μακριά.
* Σε συνεργασία infobrics.org με τη Freepen.gr / Απόδοση στα ελληνικά Freepen.gr
Πηγή : https://www.freepen.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου