Σπύρος Στάλιας : Δημόσιο Χρέος: Εθνική Αποταμίευση ή Βάρος για τα Παιδιά μας;

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

Ναί, γιά τις χώρες της ευρωζώνης αποτελεί δυσβάσταχτο βάρος για τις νέες γενιές.

Αφού δεν εκδίδουμε το δικό μας νόμισμα και είμαστε χρήστες ενός ξένου νομίσματος, του ευρώ, φυσικά οι μέλλουσες γενιές θα πρέπει να ξεσκίζονται στη δουλειά, και από τις εξαγωγές, την φορολογία ή απο νέο δανεισμό να ξεπληρώνουν παλιά χρέη, που δεν θα αποπληρώνονται ποτέ.

Δανεισμός τώρα, σημαίνει οτι αργότερα θα πληρώσουμε τις σημερινές δαπάνες. Ή όπως ακούγεται συνήθως στα μέσα ενημέρωσης: ‘Με τα κρατικά ελλείμματα αφήνουμε χρέος στα παιδιά μας’.

Και όχι μόνο αυτό. Η πληρωμή αργότερα, σημαίνει ότι κατά κάποιο τρόπο το πραγματικό βιοτικό επίπεδο και η γενική ευημερία των παιδιών μας θα μειωθούν στο μέλλον λόγω των ελλειμματικών δαπανών του τώρα.

Αυτή είναι η πλέον θανατηφόρα απάτη εις βάρος των ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή να γίνει συνείδηση στους περισσότερους ανθρώπους, να θεωρούν ότι το κύριο πρόβλημα είναι αυτό που σχετίζεται με τις δαπάνες του κράτους, με τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα και με τον δανεισμό του κράτους.

Ποιός κερδίζει απο αυτή την απάτη; Μα αυτοί που κατασκεύασαν το ευρώ. Έφτιαξαν ένα νόμισμα, που ενώ η παραγωγή του δεν κοστίζει τίποτα, όποιο κράτος το χρειάζεται να το πληρώνει εσαεί απο το ΑΕΠ, σε μια τάξη που δεν παράγει τίποτα.

Ποια είναι αυτή η τάξη. Μα οι κηφήνες της ευρωζώνης, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, οι κεφαλαιούχοι, οι τραπεζίτες και τα δουλικά τους, πολιτικοί παντώς χρώματος και ιδεολογίας, καθηγητές και δημοσιογράφοι.

Δεν κάνει όμως να παραπονιόμαστε. Ήταν μιά ιστορική απόφαση του Έθνους μας να μπει στο ευρώ, να κατακτηθεί οικονομικά και να

παραμείνει ουραγός της Ευρώπης από κάθε άποψη. Είναι κάτι ανάλογο με την απόβαση μας στη Μικρά Ασία. Απόφαση πανωλεθρίας.

Μα γιατί είναι απάτη και δη θανατηφόρα;

Γιατί αυτό δεν ισχύει σε καμμία χώρα του κόσμου που εκδίδει το δικό της νόμισμα. Με πραγματικούς όρους, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, τα χρέη τα σημερινά, τα ελλείμματα, να επηρεάζουν τις μελλοντικές γενεές.

Το δημόσιο χρέος δεν είναι βάρος για το μέλλον. Πώς θα μπορούσε να είναι; Ό,τι παραχθεί στο μέλλον θα καταναλωθεί στο μέλλον. Τα παιδιά μας δεν θα στέλνουν στο παρελθόν εμπορεύματα και υπηρεσίες να ξεπληρώνουν χρέη. Είναι ανοησία αυτό να λέγεται.

Το πόσο θα παραχθεί εξαρτάται από το πόσο παραγωγική είναι η οικονομία εκείνη την περίοδο. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με το δημόσιο χρέος του σήμερα. Ένα υψηλό δημόσιο χρέος σήμερα δεν μειώνει τη μελλοντική παραγωγή, και εάν είναι συνετή χρήση των πόρων σήμερα, μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα της οικονομίας στο μέλλον.

‘Όταν το κράτος, που εκδίδει το δικό του νόμισμα δαπανά, η Κεντρική Τράπεζα πιστώνει λογαριασμούς του ιδιωτικού τομέα με τα ποσά που το κράτος δαπανά. Οι δαπάνες του κράτους πηγαίνουν στον ιδιωτικό τομέα πάντα. Αλλά όταν δαπανά το κράτος, γεμίζει με αποθεματικά το τραπεζικό σύστημα πράγμα που μεταβάλει το ύψος του επιτοκίου πέραν των ορίων που επιθυμεί η Κεντρική Τράπεζα.

Για να μαζέψει η Κεντρική Τράπεζα την υπερβάλλουσα ρευστότητα πουλάει κρατικά ομόλογα στις τράπεζες και αυτές με την σειρά τους στον κόσμο, και αποκαθιστά το επιτόκιο στο ύψος που επιθυμεί.

Τα ομόλογα που αγοράζουν οι πολίτες, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί, ταμεία κα, δηλαδή το χρέος του κράτους, αποτελεί για αυτούς αποταμίευση.

Είναι αποταμίευση και μάλιστα η πλέον ασφαλής αποταμίευση. Οι πολίτες ή οι ασφαλιστικοί οργανισμοί για να αγοράσουν αυτά τα ομόλογα αφαιρούν από τους λογαριασμούς τους στις εμπορικές τράπεζες χρήμα και το καταθέτουν σε ένα αποταμιευτικό λογαριασμό του κράτους.

Όταν τα ομολογα λήξουν, το κράτος επιστρέφει τα χρήματα πίσω συν τον τόκο.

Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν χρωστάει χρήμα σε κανέναν, γιατί ήδη έχει δώσει αυτό το χρήμα όταν τα δαπάνησε. Που βρίσκεται αυτό το χρήμα; Μα στους αποταμιευτικούς μας λογαριασμούς.

Ναι, όλοι οι λογαριασμοί ταμιευτηρίου ονομάζονται “χρέος” από τους φωστήρες, αλλά είναι άκρως παραπλανητικός όρος, και οδηγεί σε πολύ κακές αποφάσεις πολιτικής αλλά και εξαπάτησης του Λαού.

Για να τελειώνουμε. Το χρέος μιας χώρας που εκδίδει το νόμισμα της αποτελεί εθνική αποταμίευση, ενώ το χρέος μιας χώρας της ευρωζώνης αποτελεί εισόδημα παρασίτων. Κλέβουν από το ΑΕΠ πόρους της Οικονομίας.

Πιό απλά δεν γίνεται.

spyridonstalias@hotmail.com

Πηγή : https://www.triklopodia.gr