Το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ “κρυφτούλι” με το φυσικό αέριο… συστημικοί “λαγοί” το θέλουν δώρο για την Τουρκία

«Όπως γράφει ο καθηγητής S. Lewis (Guardian, 11 Αυγούστου), τα στερεά καύσιμα υπήρξαν αρχικώς παράγοντας προόδου. Σήμερα όμως σκοτώνουν και την πρόοδο και το μέλλον και θα πρέπει να εγκαταλειφθούν ολοσχερώς. Αυτό ισχύει πολλαπλώς για την Ελλάδα και για γεωπολιτικούς λόγους. Είναι ζήτημα ζωής, επιβίωσης, ειρήνης και πολέμου».

Γράφει ο ΖΑΧΑΡΙΑΣ Β. ΜΙΧΑΣ
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA)

Το άρθρο του καθηγητή Παναγιώτη Ιωακειμίδη, στο “in.gr”, κατορθώνει σε μια πρόταση να περικλείσει την κατασκευασμένη “αλά γκρέκα” επιχειρηματολογία, με την οποία επιχειρείται να αιτιολογηθεί η εθελούσια παραίτηση από τον όποιο πλούτο υδρογονανθράκων περιλαμβάνουν θαλάσσιες περιοχές ελληνικής δικαιοδοσίας. Το καταφέρνει δε με τρόπο που θα ζήλευε και το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών.

Η άποψη Ιωακειμίδη αντικειμενικά:

 

Ιωακειμίδης Παναγιώτης

• Αιτιολογεί την παραίτηση της Ελλάδας από δικαιώματα που της κατοχυρώνει το διεθνές δίκαιο. Ας σημειωθεί ότι οι υποστηρικτές αυτής της άποψης προτάσσουν το διεθνές δίκαιο σε άλλα ζητήματα, όπου η θέση της Ελλάδας δεν είναι τόσο ισχυρή.

• Συγκαλύπτει την παραδοσιακή απροθυμία αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό-αναθεωρητισμό με διαχρονικές συστάσεις για “ελληνοτουρκική φιλία και συνεργασία”, η οποία στην πράξη θεμελιώνεται στην διά της διολισθήσεως προσαρμογή της Ελλάδας στις τουρκικές επιδιώξεις.

• Υπηρετεί τις επιλογές του νεοελληνικού πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο διακομματικά επιδιώκει να διατηρήσει την –συνήθως κρατικοδίαιτη– εξουσία του, αποπειρόμενο να εξαγοράσει με εθνικές υποχωρήσεις την ύφεση στο ελληνοτουρκικό μέτωπο.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν διέθετε ποτέ σοβαρή πολιτική στον τομέα της αξιοποίησης των όποιων υδρογονανθράκων είναι στον χώρο δικαιοδοσίας της. Σ’ αυτό το κλίμα, ο καθηγητής Ιωακειμίδης αποφαίνεται ότι «η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική για την εξόρυξη, εκμετάλλευση, αξιοποίηση των στερεών καυσίμων είτε πρόκειται για πετρέλαιο είτε για φυσικό αέριο. Οφείλει να βάλει οριστικό τέρμα στην πολιτική αυτή εδώ και τώρα. Αφού αποδεδειγμένα πλέον πρόκειται για πολιτική που σκοτώνει τη χώρα, το μέλλον, τον πλανήτη».

Ο καθηγητής Ιωακειμίδης δεν κρύβει τη στράτευσή του σε μία άποψη, για την οποία δεν διαθέτει επιστημονικό υπόβαθρο. Παριστάνει, όμως, τον “πανεπιστήμονα”. Όπως αναφέρει, «και από οικονομική άποψη η αξιοποίηση των οποιωνδήποτε αβέβαιων κοιτασμάτων στερεών καυσίμων δεν πρόκειται να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο».

Μπορεί εξειδικευμένοι κρατικοί οργανισμοί (Γαλλία, Νορβηγία) και πλήθος ειδικών επιστημόνων εκτιμούν ότι οι πιθανότητες ύπαρξης κοιτασμάτων είναι πολλές, με την αξία των εκτιμώμενων εσόδων για τον κράτος να αποτιμάται ενδεχομένως και σε εκατοντάδες δις. ευρώ σε βάθος χρόνου.

Δεν έχει σημασία. Ο Ιωακειμίδης αποφαίνεται με την κατηγορηματικότητα στρατευμένου ότι τα έσοδα πολλών δισ. ευρώ δεν θα προσφέρει στη χρεοκοπημένη Ελλάδα «κάτι το ιδιαίτερο». Όμως, η άρνηση διεξαγωγής ερευνών από μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες για αξιοποίηση ενδεχόμενων κοιτασμάτων θα ήταν απόδειξη φανατισμού και εάν, βέβαια, επρόκειτο για αρμόδιο κρατικό παράγοντα θα επρόκειτο για πράξη που ζημιώνει τα δημόσια έσοδα.

Όπως τουλάχιστον εμείς ερμηνεύουμε το άρθρο του, ο Ιωακειμίδης κόπτεται κυρίως για τις “γεωπολιτικές προεκτάσεις” και μάλιστα κατά τρόπο που αντικειμενικά εξυπηρετεί τις τουρκικές θέσεις. Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ότι τα ελληνικά νησιά έχουν ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα και με βάση αυτόν τον αυθαίρετο ισχυρισμό επιδιώκει να σφετερισθεί ελληνικούς ενεργειακούς πόρους.

Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τις “σημαντικές γεωπολιτικές προεκτάσεις” της εγκατάλειψης των στερεών καυσίμων κάθε μορφής και των συναφών projects (π.χ. αγωγός EastMed), τόσο σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία όσο και την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου;

Κατά τον Ιωακειμίδη, «η όξυνση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που έχει ως μια αφετηρία τη διαμάχη γύρω από την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) συνδέεται κυρίως με τον υποτιθέμενο πλούτο στερεών καυσίμων για εκμετάλλευση στις επίμαχες περιοχές. Το ίδιο ισχύει και για την ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου».

Ποιο είναι το δια ταύτα; Λύση γι’ αυτόν είναι η έξοδος της Ελλάδας «από αυτή τη γεωπολιτική της καταστροφής»! Με απλά λόγια, ο Ιωακειμίδης λέει ότι για να αποφύγουμε την καταστροφή, η Ελλάδα πρέπει εθελούσια να παραιτηθεί από κυριαρχικά της δικαιώματα και να δώσει στην Τουρκία όσα ζητάει, ανεξαρτήτως του εάν το διεθνές δίκαιο είναι σαφώς υπέρ της Ελλάδας.

Προφανώς, όταν κάποιος παραχωρεί ό,τι του ζητάνε δεν πρόκειται να εμπλακεί σε διένεξη. Αυτό ισχύει και για τους ιδιώτες και για τα κράτη.Μόνο που μία τέτοια συμπεριφορά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, ειδικά στις διεθνείς σχέσεις, οι άλλοι να κλιμακώνουν ολοένα και περισσότερο τις εις βάρος σου απαιτήσεις τους μέχρι να σου πάρουν ό,τι έχεις.

Ο Ιωακειμίδης είναι γνωστός για τις θέσεις του στα ελληνοτουρκικά, οι οποίες –ανεξαρτήτως προθέσεων– προκαλούν μεγάλη ικανοποίηση στην Άγκυρα, επειδή ακριβώς μία ελληνική φωνή δικαιολογεί την επεκτατική πολιτική της.

Και επειδή η λογική της κατηφόρας είναι ο πάτος, ο Ιωακειμίδης ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να πείσει (για την ακρίβεια πειθαναγκάσει) και την Κύπρο. Και για να μην είναι τελείως μόνος του, επικαλείται, “λιβανίζοντας” την περίφημη δήλωση Δένδια από τη Σαουδική Αραβία ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει εξορύξεις υδρογονανθράκων.

Μπορεί να μην μας αρέσει να κάνουμε ανίχνευση προθέσεων, αλλά επειδή το “έργο” αυτό έχει παιχτεί πολλές φορές, δεν υπάρχει άλλη λύση από τη συστηματική έκθεση όχι των εικαζόμενων κινήτρων, αλλά το που οδηγούν τέτοιες απόψεις.

Ας σημειωθεί, πάντως, ότι τα ίδια πρόσωπα που υπηρέτησαν τα συστήματα εξουσίας που χρεοκόπησαν την Ελλάδα, επιχειρηματολογούν πλέον με πάθος εναντίον μιας προοπτικής που θα μπορούσε να την ξεχρεώσει.

Όσοι επιμένουν ακόμα να εκφέρουν ελεύθερα την άποψή τους, αγνοώντας τους “κινδύνους” της αφόρητης πολιτικής “ορθοδοξίας” που καθορίζει ανελαστική ατζέντα και φροντίζει να εξαφανίζει κάθε άλλη άποψη, δεν μπορούν να μην διαπιστώνουν ότι η αυταπόδεικτη απροθυμία του πολιτικού συστήματος να ερευνήσει τα πιθανολογούμενα κοιτάσματα υδρογονανθράκων είναι εθνικά καταστροφική.

Τώρα εάν πίσω από αυτή την απροθυμία κρύβεται ένας “οικολογικός” φανατισμός ή εξ αντιδιαστολής υπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων, εμείς δεν μπορεί να το γνωρίζουμε. Το γεγονός, πάντως, πως κατά τεκμήριο έξυπνοι άνθρωποι που ως πολιτικοί χαρακτηρίζονται από πραγματισμό, κάνουν τέτοιες επιλογές, μας υποχρεώνει να κάνουμε κάθε είδους σκέψη για τα πραγματικά κίνητρα. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για κονδυλοφόρους, όπως ο Ιωακειμίδης.

Και επιτέλους, ας σταματήσει το κρυφτούλι. Ο Ιωακειμίδης τουλάχιστον βγαίνει και τα γράφει ανοικτά. Κάθε πολιτικό κόμμα οφείλει, εάν σέβεται τον εαυτό τους και τους ψηφορόρους του, να ξεκαθαρίσει τη θέση του αναφορικά με την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων. Ας πει δημόσια και καθαρά ποια είναι η πολιτική του για να κριθεί από την ελληνική κοινωνία. Τουλάχιστον, ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει αυτή την πολιτική εντιμότητα.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι τα πολιτικά κόμματα να χρησιμοποιούν τη μέθοδο των πάσης φύσεως “λαγών” όσον αφορά τη δημοσιότητα. Κατά τα άλλα, παίζουν το γνωστό “κατενάτσιο”, ώστε να υποχρεώσουν τους πετρελαϊκούς κολοσσούς να αποχωρήσουν μόνοι τους από την Ελλάδα. Αυτό, όμως, συνιστά εθνικό έγκλημα, ειδικά όταν δεν έχουν εκλεγεί με τέτοια θέση. 

 

 

Πηγή : https://www.defence-point.gr