Ο μεγάλος Πρώσος στρατιωτικός και θεωρητικός του πολέμου στο πολύκροτο βιβλίο του ‘’Η Θεωρία του Πολέμου’’ εξηγεί με αναλυτικό τρόπο και με στρατιωτική συνέπεια πως ‘’Ο πόλεμος διεξάγεται από τους στρατιωτικούς, αλλά αποφασίζετε από τους πολιτικούς. Οι στρατιωτικοί και το επιτελείο είναι αυτοί, οι οποίοι πολεμούν με τα μέσα που τους δίνονται και διαθέτουν, όμως ο στόχος και ο σκοπός του πολέμου καθορίζεται από τους πολιτικούς και την κυβέρνηση του κράτους.’’
Ο Πρώσος επιτελικός θέλει να μας πει πως σε μία εθνική κρίση, ο στρατός και οι ειδικοί του πολέμου επιστρατεύονται κατά εντολή των πολιτικών διότι αυτή είναι η πολιτική απόφαση της κυβερνήσεως και οι πολιτικοί είναι αυτοί που έχουν ορίσει τον επιδιωκόμενο σκοπό της πολεμικής εκστρατείας προς το στρατιωτικό επιτελείο. Οι στρατηγοί και οι στρατιωτικοί απλώς έχουν την γνώση πως μπορεί να επιτευχθεί ο πολιτικός στόχος, αν το στράτευμα βρίσκεται σε καλή ψυχολογική και υλικοτεχνική κατάσταση, αν ο στρατός έχει τις πολεμικές δυνατότητες και τα πολεμικά μέσα να επιτύχει τον στόχο, τις απώλειες σε έμψυχο και άψυχο δυναμικό αλλά και τον ενδεχόμενο κίνδυνο αυτού του διακυβεύματος. Επίσης, οι στρατιωτικοί οφείλουν να γνωρίζουν τις δυνατότητες του αντίπαλου στρατού, τα μέσα προπαγάνδας και τεχνολογίας, τον αριθμό μάχιμων που μπορεί να παρατάξει σε μια περίοδο επιστράτευσης, καθότι και το ηθικό και ψυχολογικό υπόβαθρο του στρατού και του λαού του αντίπαλου κράτους.
Ο στρατός δεν μπορεί να κηρύξει τον πόλεμο σε μια χώρα, αν δεν έχει την εξουσία στα χέρια του και δεν υπάρχει στρατιωτικό καθεστώς στο κράτος που εδρεύει. Μπορεί να έχει ρόλο συμβούλου ή εμπειρογνώμων, ρόλο επιρροής (π.χ. Η.Π.Α.) ή ρόλο εξουσίας (π.χ. Τουρκία) αλλά δεν δύναται να έχει την δύναμη της πολιτικής απόφασης της κήρυξης πολέμου.
Οι ‘’ειδικοί’’ της δημόσιας υγείας και ο πόλεμος κατά του ιού
Την εποχή του κορονοΐού και εν μέσω ‘’υγειονομικής κρίσης’’ η Θεωρία του Πολέμου του Clausewitz εφαρμόζεται πιστά από τις πολιτικές κυβερνήσεις και έχει επιστρατεύσει τους ειδικούς για αυτήν την περίσταση: τους λοιμωξιολόγους. Έχουμε δηλαδή μία προσωρινή μετατόπιση της εξουσίας από τους πολιτικούς στους επιστήμονες με σκοπό την αντιμετώπιση του ‘’αόρατου εχθρού’’ και την προστασία του πληθυσμού από τις επιθέσεις του. Οι επιστήμονες εν μέσω επιδημίας έχουν ανακηρυχθεί σε αστέρες της πολιτικής σκηνής από τα Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης προσελκύοντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας και κάνοντας τον λαό να κρέμεται από τα χείλη του σε κάθε επίσημη εμφάνιση τους στην οθόνη.
Το επιστημονικό επιτελείο είναι αυτό που έχει συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία, δεδομένα και μελέτες για την ενημέρωση του πληθυσμού, την αντιμετώπιση του ιού και την επίλυση της ‘’υγειονομικής κρίσης’’. Οι νέοι ‘’κυβερνώντες’’ έχοντας συλλέξει εξουσίες που δεν περίμεναν ποτέ στην ζωή τους και αποκτώντας κύρος που δεν είχαν φανταστεί ποτέ στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, είναι αυτοί οι οποίοι καθοδηγούν και προτρέπουν την κυβέρνηση για την λήψη των περιοριστικών μέτρων και των απάνθρωπων lockdowns.
Η συνεχής όμως ενημέρωση, η καθημερινή ανακοίνωση των κρουσμάτων, ο επαναλαμβανόμενος αριθμός των νεκρών και τα υποτιθέμενα λάθη των πολιτών ή οι υποτιθέμενες απροσεξίες εκ μέρους της κοινωνίας δεν συνδράμουν με το πνεύμα ενός πολέμου , ούτε και με δελτίο ειδήσεων από το ανοικτό μέτωπο του κορονοΐού.
Διότι σε περίοδο πολέμου δεν ανακοινώνονται καθημερινά οι νεκροί και οι τραυματίες για να μην πτοήσουν το ηθικό του λαού, ούτε ενημερώνουν τους πολίτες για πιθανά λάθη του στρατεύματος σαμποτάροντας το αξιόμαχο του στρατού. Αυτό όμως, δεν είναι απόφαση του επιστημονικού επιτελείου αλλά πολιτική απόφαση και δημοσιογραφική παρέμβαση.
Ο στρατός δεν μπορεί να κηρύξει τον πόλεμο σε μια χώρα, αν δεν έχει την εξουσία στα χέρια του και δεν υπάρχει στρατιωτικό καθεστώς στο κράτος που εδρεύει. Μπορεί να έχει ρόλο συμβούλου ή εμπειρογνώμων, ρόλο επιρροής (π.χ. Η.Π.Α.) ή ρόλο εξουσίας (π.χ. Τουρκία) αλλά δεν δύναται να έχει την δύναμη της πολιτικής απόφασης της κήρυξης πολέμου.
Οι ‘’ειδικοί’’ της δημόσιας υγείας και ο πόλεμος κατά του ιού
Την εποχή του κορονοΐού και εν μέσω ‘’υγειονομικής κρίσης’’ η Θεωρία του Πολέμου του Clausewitz εφαρμόζεται πιστά από τις πολιτικές κυβερνήσεις και έχει επιστρατεύσει τους ειδικούς για αυτήν την περίσταση: τους λοιμωξιολόγους. Έχουμε δηλαδή μία προσωρινή μετατόπιση της εξουσίας από τους πολιτικούς στους επιστήμονες με σκοπό την αντιμετώπιση του ‘’αόρατου εχθρού’’ και την προστασία του πληθυσμού από τις επιθέσεις του. Οι επιστήμονες εν μέσω επιδημίας έχουν ανακηρυχθεί σε αστέρες της πολιτικής σκηνής από τα Μέσα Μαζικής Παραπλάνησης προσελκύοντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας και κάνοντας τον λαό να κρέμεται από τα χείλη του σε κάθε επίσημη εμφάνιση τους στην οθόνη.
Το επιστημονικό επιτελείο είναι αυτό που έχει συλλέξει τα απαραίτητα στοιχεία, δεδομένα και μελέτες για την ενημέρωση του πληθυσμού, την αντιμετώπιση του ιού και την επίλυση της ‘’υγειονομικής κρίσης’’. Οι νέοι ‘’κυβερνώντες’’ έχοντας συλλέξει εξουσίες που δεν περίμεναν ποτέ στην ζωή τους και αποκτώντας κύρος που δεν είχαν φανταστεί ποτέ στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, είναι αυτοί οι οποίοι καθοδηγούν και προτρέπουν την κυβέρνηση για την λήψη των περιοριστικών μέτρων και των απάνθρωπων lockdowns.
Η συνεχής όμως ενημέρωση, η καθημερινή ανακοίνωση των κρουσμάτων, ο επαναλαμβανόμενος αριθμός των νεκρών και τα υποτιθέμενα λάθη των πολιτών ή οι υποτιθέμενες απροσεξίες εκ μέρους της κοινωνίας δεν συνδράμουν με το πνεύμα ενός πολέμου , ούτε και με δελτίο ειδήσεων από το ανοικτό μέτωπο του κορονοΐού.
Διότι σε περίοδο πολέμου δεν ανακοινώνονται καθημερινά οι νεκροί και οι τραυματίες για να μην πτοήσουν το ηθικό του λαού, ούτε ενημερώνουν τους πολίτες για πιθανά λάθη του στρατεύματος σαμποτάροντας το αξιόμαχο του στρατού. Αυτό όμως, δεν είναι απόφαση του επιστημονικού επιτελείου αλλά πολιτική απόφαση και δημοσιογραφική παρέμβαση.
Οι κήρυκες πολέμου και οι αγγελιοφόροι της θεραπείας
Οι κρίσεις λένε, γεννάνε ευκαιρίες. Σίγουρα! Όχι, όμως για τον απλό εργαζόμενο ή για τον νοικοκύρη της διπλανής πόρτας. Η κρίση του κορονοΐού ήταν μια μοναδική ευκαιρία για τα Μ.Μ.Ε. , από αυτές που δεν αφήνουν να πάνε χαμένες, ώστε να γεμίσουν τα ταμεία τους και να χτίσουν καριέρες πολλοί αφανείς δημοσιογράφοι ή να παραμείνουν στο προσκήνιο πολλοί επιφανείς παρουσιαστές δελτίων ειδήσεων. Από την αρχή της κρίσης, οι δημοσιογράφοι και οι παρουσιαστές κεντρικών ειδήσεων μετουσιώθηκαν σε ‘’υγειονομικούς πατριώτες’’, σε ρόλο που δεν τους είχαμε ξαναδεί, προσπαθώντας να πείσουν τον ελληνικό λαό, πως η μοναδική λύση για την αντιμετώπιση του κορονοΐού ήταν η κοινωνική αποστασιοποίηση και ο ατομικός εγκλεισμός.
Σαφώς, οι καναλάρχες ως πηγή εξουσίας και δύναμης, εισέπραξαν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να προβούν σε αυτή την ‘’ανθρώπινη εκστρατεία’’ ενημέρωσης και προτροπής προς τον ελληνικό λαό και όπως σε κάθε περίοδο ειρήνης τα κράτη σπαταλούν δισεκατομμύρια για τον εξοπλισμό του στρατού τους και ξοδεύουν εκατομμύρια για τις πολεμικές και τις ψυχολογικές επιχειρήσεις κατά του εχθρού, οι ολιγάρχες των τηλεπικοινωνιών και των ειδήσεων, έστρεψαν την ψυχολογική επιχείρηση κατά των Ελλήνων και των Ελληνίδων μιας και δεν είχαν τις δυνάμεις και τα μέσα για να αντιμετωπίσουν τον ιό και η κυβέρνηση προτίμησε από το να εξοπλιστεί ιατρικά, να αφοπλίσει τον ίδιο της τον λαό ψυχικά και κοινωνικά.
Καθημερινά δελτία ειδήσεων, εκπομπών και διαφημιστικών σποτ έχουν κατακλύσει τις οθόνες μας προσπαθώντας απεγνωσμένα να μας πείσουν για την σωστή εφαρμογή των μέτρων από πλευράς κυβερνήσεως, για το αναπόφευκτο μακροπρόθεσμο lockdown (το μοναδικό στην Ευρώπη), για τη μη τήρηση των μέτρων από ορισμένους συμπολίτες μας με διάφορα ρουφιανοβίντεο και ψευτορεπορτάζ, με πλήθος καλεσμένων επιστημόνων που όλως τυχαίως είναι πάντα στο πλευρό της κυβέρνησης και επαινούν τα μέτρα της φιμώνοντας κάθε αντίθετη επιστημονική γνώμη και τοποθέτηση και σαφώς το επανειλημμένο κήρυγμα για την σωτηρία του λαού και της κοινωνίας, την αποδοχή του εμβολίου και τον άμεσο εμβολιασμό του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού πληθυσμού ως αγγελιοφόροι της χαρμόσυνης είδησης και της μελλοντικής νίκης του έθνους μας απέναντι στον άτιμο και άδικο εχθρό.
Πράγματι, ο κορονοΐός είναι ένας αόρατος εχθρός, όμως ο δημοσιογραφικός κόσμος στην πλειοψηφία του είναι ένας ορατός εχθρός, που διαβάλλει τον νου μας, παίζει με τις ζωές μας και ασκεί καθημερινή ψυχολογική πίεση στον ψυχισμό μας και στο νευρολογικό μας σύστημα χρησιμοποιώντας όλα τα απαραίτητα μέσα νοητικής και ψυχολογικής επιχείρησης που εφαρμόζονται σε περίοδο πολέμου στον λαό για την άμεση κινητοποίηση του και ταύτιση του με το κράτος και τα συμφέροντα του, και στην αντίπαλη πλευρά για την αποδυνάμωση του αντίπαλου δέους και την διάσπαση του ηθικού της για την ευκολότερη συντριβή του ή την αποδοχή μελλοντικής επικράτησης.
Η μόνη διαφορά είναι πως αυτές οι δύο πιέσεις στην ‘’υγειονομική κρίση’’ ασκούνται στην ίδια πλευρά, τον ελληνικό λαό, σε συνεργασία τριών σημαντικών παραγόντων, του επιστημονικού, του δημοσιογραφικού και του πολιτικού. ‘’O πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα’’ έλεγε ο Πρώσος Στρατηγός και οι πολιτικοί μας ισχυρίζονται πως βρισκόμαστε σε πόλεμο…
Η Πολιτική Απόφαση πίσω από το επιστημονικό κύρος και τον δημοσιογραφικό λόγο
Από την αρχή της επιδημίας έχουν πείσει μεγάλο μέρους του λαού πως οι αποφάσεις παίρνονται από τους επιστήμονες, τους λοιμωξιολόγους και τους επιδημιολόγους και πως οι ‘’ειδικοί’’ ακολουθούν την συγκεκριμένη στρατηγική σύμφωνα με τα επιδημιολογικά στοιχεία, τα ιατρικά δεδομένα και το ΐικό φορτίο της χώρας, κανείς όμως δεν γνωρίζει την αληθινή φύση αυτών των στοιχείων αλλά και την χρονική στιγμή την οποία αποφασίζει η εξουσία να διοχετεύσει τους αριθμούς στην κοινωνία. Πράγματι, ο αριθμός των κρουσμάτων μπορεί να είναι ιδιαίτερα υψηλός, όμως υψηλό παραμένει και το όφελος της πολιτικής απόφασης για την σταθεροποίηση των μέτρων και την παραμονή των lockdowns.
Μπορεί τα τεστ να γίνονται σε καθημερινή βάση σε μία περιοχή, όμως οι κυβερνώντες είναι αυτοί που αποφασίζουν αν θα τα βγάλουν μαζεμένα ή διακεκομμένα, την ίδια χρονική στιγμή ή όταν αυτοί κρίνουν ότι είναι απαραίτητο.
Μπορεί το εμβόλιο να μην το κατασκεύασαν οι πολιτικοί (για τον ιό δεν μάθαμε τελικά ποιος το κατασκεύασε) όπως σοφιστικά ανέφερε γνωστός παρουσιαστής ειδήσεων θέλοντας να αποστομώσει επώνυμο συνομιλητή του για την καχυποψία του απέναντι στον ιό και τις ενστάσεις του προς το εμβόλιο αλλά αποτελεί μέρος της πολιτικής απόφασης η επιλογή ενός εμβολίου και ιδίως συγκεκριμένων φαρμακευτικών εταιρειών όπως Pfizer, ΑstraZeneca κ.α. και πολιτική στάση η απόρριψη άλλων παρεμφερών εμβολίων όπως το κινέζικο, το οποίο απορρίφθηκε και το ρωσικό, το οποίο δεν συζητήθηκε καν.
Η αντίληψη ότι οι επιστήμονες ορίζουν την πολιτική της κυβέρνησης και ότι συστήνουν lockdowns είναι αναληθή και αντιεπιστημονική
Κανένας επιστήμονας κανενός κλάδου δεν μπορεί να δώσει εντολή σε πολιτικούς, ούτε και να αλλάξει την πολιτική γραμμή του κόμματος. Διακυβεύονται πολλά διαπλεκόμενα συμφέροντα, η συνοχή των μελών του κόμματος, καθώς και η ιδεολογική της ατζέντα. Ο επιστήμονας το μόνο που μπορεί να κάνει και οφείλει να κάνει βάσει της ειδικότητας του και σύμφωνα με τον Νόμο του Ιπποκράτη, είναι να εντοπίσει τον ιό, να τον αναγνωρίσει και να τον αντιμετωπίσει δίνοντας οδηγίες και συμβουλές για το πως μπορεί να εντοπιστεί ο ιός και να προφυλαχθεί ο κόσμος.
Όπως κι ένας παθολόγος μπορεί να εντοπίσει τον καρκίνο στο ήπαρ ενός ασθενή του και να τον εισάγει για εγχείρηση αν είναι σε κατάσταση κινδύνου ή απλά να τον βάλει σε πρόγραμμα θεραπείας, όμως δεν μπορεί να επιβάλλει στον ασθενή τι θα τρώει και τι θα πίνει με σκοπό να ενισχύσει το ανοσοποιητικό του σύστημα, ούτε για το πώς θα κινείται εκτός σπιτιού με σκοπό την εξοικονόμηση των δυνάμεων του.
Αυτό δηλαδή που μας διδάσκει ο Carl von Klausewitz με απλά και λιτά λόγια είναι πως ‘’οι επιστήμονες ορίζουν το πρόβλημα, όμως οι πολιτικοί αποφασίζουν για τον τρόπο επίλυσης του’’. Πίσω από τα μέτρα, τα πρόστιμα, τα lockdowns και το κυνηγητό των ‘’αντιφρονούντων’’, είτε απλού πολίτη, είτε επιστήμονα, είτε επιχειρηματία, υπάρχει πάντα ο αόρατος πολιτικός στόχος που μόνο οι διορατικοί και οι αναλυτικοί άνθρωποι μπορούν να εντοπίσουν και να επισημάνουν.
Αυτό μπορεί να γίνει αισθητό μόνο από την σφαιρική αντίληψη του ανθρώπου και μέσω της σύνδεσης γεγονότων, καταστάσεων, ανθρώπων και φράσεων και με γνώση πολλών διαφορετικών πεδίων όπως πολιτικής, γεωπολιτικής, οικονομίας, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας και ιατρικής, τελευταίως. Η μετατόπιση του τελευταίου σώματος μάχης όπως αυτό του ιατρικού κλάδου στην πρώτη γραμμή αντί την δημιουργία ενός ευρύτατου και πολυσύνθετου επιστημονικού επιτελείου από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, οικονομολόγους και επιδημιολόγους, προϊδεάζει πως είτε η κυβέρνηση δεν γνωρίζει πώς να αμύνεται σε πολέμους (οποιασδήποτε φύσεως), είτε η κυβέρνηση επιδιώκει την ήττα της στον πόλεμο αυτό!
Τα πραγματικά νούμερα άλλωστε των νεκρών, κι όχι μόνο από κορονοΐό, αλλά από ψυχολογικά τραύματα, όπως άγχος και κατάθλιψη, αυτοκτονίες λόγω οικονομικής δυσπραγίας ή κοινωνικής απομόνωσης, καθυστέρηση των θεραπειών σε πάσχοντες ασθενείς κ.α. θα τα μάθουμε μετά την λήξη του πολέμου και στην απαρίθμηση των νέων κρουσμάτων.
Γιατί όμως η κυβέρνηση να παίρνει τέτοια απόφαση;
Το θέμα του κορονοΐού δεν είναι απλά ιατρικό, είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ βαθύτερο. Είναι βαθιά ιδεολογικό και ευρέως φιλοσοφικό. Νεοταξική ιδεολογία και Μετανθρωπιστική φιλοσοφία. Ο κύριος στόχος της κυβερνήσεως και όλων των κυβερνήσεων που δέχθηκαν τα lockdowns και μπήκαν αβίαστα σε αυτό το πνεύμα είναι η είσοδος της ανθρωπότητας σε μία νέα πραγματικότητα και σε μία Νέα Τάξη όπου οι ατομικές ελευθερίες θα περιοριστούν και θα αναστέλλονται όποτε οι ειδήμονες το κρίνουν απαραίτητο (π.χ. κοινωνική εξέγερση σε μία μεγάλη πόλη), οι κοινωνικές διαδηλώσεις και οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις θα αναστέλλονται και θα ακυρώνονται λόγω των εκτάκτων μέτρων με πρόσχημα την δημόσια ασφάλεια ή την δημόσια υγεία, μεγάλο μέρος των ανθρώπων θα οδηγηθούν στην απομόνωση λόγω των ψυχικών τραυμάτων με αποτέλεσμα να αποτελούν πειθήνια στο έργο του κράτους – προστάτη με αντάλλαγμα την παροχή ψυχοφαρμάκων (κάτι σαν τους ναρκομανείς που δεν αποτελούν απειλή για την εξουσία), την εκμηδένιση της μικρομεσαίας τάξης και της επιχειρηματικότητας των πολιτών αφήνοντας μεγάλο κομμάτι της οικονομίας και της αγοράς στους μεγάλους ομίλους και στις πολυεθνικές και στέλνοντας τους ανθρώπους απευθείας στις αγκαλιές τους να εργάζονται για μισθούς πείνας νομίμως κατοχυρωμένοι από τις επιχειρήσεις με τις πλάτες του κράτους λόγω της περασμένης ‘’υγειονομικής κρίσης’’ αλλά και το εφιαλτικό πέρασμα σε μια Νέα Εποχή με ψηφιακές συναλλαγές οικονομικής, κοινωνικής και σεξουαλικής φύσεως, με αστυνομοκρατούμενο κράτος που θα ελέγχει τις σκέψεις, τις κινήσεις και τα αισθήματα μας μέσω των νέων βιομετρικών ταυτοτήτων και με έναν λαό πλήρως υποταγμένο στις νέες συνήθειες, ασφυκτικά εξαρτημένο από τις νέες τεχνολογίες και συνεχώς εμβολιασμένο στις νέες δόσεις που έχουν προγραμματιστεί για την επόμενη δεκαετία.
Επίσης, η Ελλάδα μετά από μία δεκαετία μνημονίων και με ρημαγμένη οικονομία, με την Γερμανία να την συντηρεί μέσω κονδυλίων και την Τουρκία να την πιέζει μέσω στρατιωτικών μέσων και με την Συμφωνία των Πρεσπών να περιμένει την υλοποίηση της, θα περάσει εύκολα και χωρίς αντιδράσεις πλέον στα χέρια του Κεφαλαίου και του νέου χρηματοπιστωτικού συστήματος που εξελίσσεται και με την οριστική υποταγή του Ελληνισμού μπροστά στον νέο κίνδυνο της πείνας και της φτώχειας που τόσο φοβάται ο νέος Έλληνας…
Το Τέλος της Εποχής
Αναμφισβήτητα, ο κορονοΐός σήμανε το τέλος της εποχής που ξέραμε. Τα μέτρα, τα εμβόλια και τα lockdowns φέρνουν μια νέα εποχή μαζί τους. Η μαζική εκστρατεία εμβολιασμού όπου φέρνει την κωδική ονομασία ‘’ελευθερία’’ με πολιτικό πρόσχημα κι όχι ιατρικό πόρισμα, προμηνύει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει όλη η ανθρωπότητα για την σταδιακή επιστροφή της στην νέα κανονικότητα και την επιστροφή της ελευθερίας στους ανθρώπους, μιας ελευθερίας όμως όπου πολύ εύκολα παραχώρησαν εις το όνομα ενός ‘’φονικού ιού’’ και τελείως αγόγγυστα κρύφτηκαν στα ‘’καταφύγια’’ τους και η ιστορία διδάσκει πως όταν κάποιος παραχωρεί την ελευθερία του, μετά πρέπει να δώσει αγώνα για να την πάρει πίσω.
Η ελευθερία κερδίζεται με αίμα στους δρόμους κι όχι με μια βελόνα στους ώμους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου