Η Τριλογία του Πολέμου (Μέρος Α’ & Β’)

Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης

Συνηθίζεται κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός και κάθε μεγάλη πολιτική αλλαγή να επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Από τις ταινίες του Hollywood (Matrix, Hunger Games, Diversity) μέχρι τις τρεις φορές που κάνουμε τον σταυρό μας και από τους τρεις κατακλυσμούς της Ελληνικής Μυθολογίας (Ωγύγου, Δαρδάνου, Δευκαλιώνος) μέχρι την τρισυπόστατη φύση του ανθρώπου (ψυχή, σώμα, πνεύμα). Ο αριθμός 3 είναι πολύ σημαντικός στην αριθμοσοφία, πολύ συμβολικός στον κόσμο μας και πολύ υπαρκτός στην παγκόσμια ιστορία μας. (1) Δεν εμφανίζεται ποτέ στον κόσμο με αποτρεπτικό ή ανατρεπτικό ρόλο αλλά πάντα με συμπληρωματικό.

Στον παρών άρθρο, δεν θα αναφερθούμε στην συμβολική του παρουσία και την αξία του στον κόσμο μας αλλά πως πρόκειται να δούμε το τρίτο μέρος της σειράς του Παγκοσμίου Πολέμου ως μια συνεπής, αναπόφευκτη και συμπληρωματική εκδοχή του ως φυσικό επακόλουθο των δύο πρώτων παγκοσμίου πολέμου μέσα στην παλαίστρα των γεωπολιτικών δογμάτων και αντικρουόμενων συμφερόντων, πολιτικών ιδεολογιών και πολιτειακών σχημάτων, εθνικών ταυτοτήτων και λαϊκών συλλογικοτήτων.

Επειδή όμως οι χαρακιές στα σώματα της ευρωπαϊκής ηπείρου, τα τραύματα στην ψυχή των Ευρωπαίων και οι μουδιασμένες συνειδήσεις των ευρωπαϊκών εθνών παραμένουν και μετά το τέλος του πολέμου ως ότου έρθει το πλήρωμα του χρόνου και επέλθουν νέες γενεές για να ξεχαστεί και να θεωρηθεί ως μακρινή ιστορική ανάμνηση κι όχι ως βιωματική εμπειρία, οι πόλεμοι αυτοί καταγράφτηκαν ιστορικώς ως παγκόσμιοι δεδομένου του γεγονότος πως ο κόσμος μας από την δυτική ιστοριογραφία θεωρείται ‘’ευρωκεντρικός’’ και πως πολλές ευρωπαϊκές χώρες ήταν εκείνη την περίοδο πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις με πολλές αποικίες τους σε Ασία και Αφρική μεταδίδοντας το γενικευμένο κλίμα που επικρατούσε στις μητροπόλεις και την ψυχολογική επίδραση που είχε πάνω τους.

Σεβόμενος κι εγώ την τριπλή σειρά των πραγμάτων θα παρουσιάσω τους παγκόσμιους πολέμους σε τρία διαδοχικά άρθρα και με βάση την Γεω – Ιστορία, την Γεω – Ιδεολογία και την Γεω – Πολιτική της εποχής εκείνης.

Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή Πόλεμος των Αυτοκρατοριών

Οι απαρχές των δεινών του παγκοσμίου πολέμου και της ευρωπαϊκής διχόνοιας έχει τις ρίζες του στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάθε ιστορικό γεγονός μετέπειτα και πολιτική δράση ή αντίδραση θα έχει στο συλλογικό υποσυνείδητο των λαών και στη σκιά της ‘’εθνικής του προσωπικότητας’’ τον πόλεμο αυτόν και τους υπαιτίους.

Ο Α’ Π.Π. έφερε τις τότε μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης αντιμέτωπες λόγω των γεωπολιτικών συμφερόντων και της πολιτικής εξουσίας που η κάθε μία οραματιζόταν για τον εαυτό της. Στον πόλεμο αυτό εμφανίζεται για πρώτη φορά, η οποία θα συνεχιστεί μέχρι τις μέρες μας, ο ‘’ευρωπαϊκός διχασμός’’ (2) αν θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε έτσι, ο οποίος θα φέρει στο ένα στρατόπεδο τις ναυτικές δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία με την Ρωσία) και στο άλλο στρατόπεδο τις χερσαίες δυνάμεις (Αυστρία, Γερμανία, Βουλγαρία και Τουρκία).

Η δολοφονία όπως απεικονίστηκε στην ιταλική εφημερίδα Domenica del Corriere, 12 Ιουλίου 1914 από τον Ατσίλε Μπελτράμε

Γεω – Ιστορία ή Ιστορικό υπόβαθρο

Η έκρηξη του Α’ Π.Π. φαινομενικά ξεκινάει από την δολοφονία του Αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου του Αυστροουγγρικού βασιλείου από τον νεαρό Σέρβο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρίνστιπ το 1914 στο Σαράγεβο. Σε μία περίοδο έξαρσης των εθνικισμών των λαών και της θέλησης των για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία με δεκάδες εθνικές μειονότητες εντός της κρατάει επίσημα εχθρική στάση απέναντι στο ζήτημα των λαών για ανεξαρτησία και σε κάθε μορφής επανάσταση που θα άλλαζε την πολιτική κατάσταση της γηραιά ηπείρου. (3)

Εκείνη την ιστορική περίοδο, Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι, Κροάτες, Ρουμάνοι, Σλοβένοι, κ.α. επιθυμούν την πολιτική τους ανεξαρτησία (όπως η Σερβία) ή την εθνική τους ολοκλήρωση (όπως η Ελλάδα).

Στο πλευρό της Αυστροουγγαρίας τάσσεται η ‘’μεγάλη αδελφή’’ τους, η Γερμανία, η Βουλγαρία και η τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, η οποία είναι αυτή που την συμφέρει περισσότερο από κάθε άλλη αυτοκρατορία η υπάρχουσα πολιτική κατάσταση δεδομένου της νομοτελειακής αποσύνθεσης της, της κρατικής της αδυναμίας, της ηθικής της κατάπτωσης και της πλειονότητας των εθνικών μειονοτήτων στους κόλπους της που ζητούν απεγνωσμένα ανεξαρτησία.

Η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, πιστοί στην ιστορία τους και στην παράδοση τους θα κηρύξουν τον πόλεμο στην Γερμανία και επακόλουθα στους συμμάχους της, όσο και αν προσπάθησαν να προσεταιριστούν την Βουλγαρία και την Τουρκία για να ενταχθούν στην ‘’Εγκάρδια Συνεννόηση ή αλλιώς Αντάντ’’.

Η Ρωσία των Τσάρων βρισκόμενη σε αντιπαράθεση με την Αυστροουγγαρία για την μοιρασιά στα Βαλκάνια θα βρεθεί στο πλευρό των Αγγλογάλλων παρότι η ίδια έχει επίσης πολλές εθνικές μειονότητες εντός της αυτοκρατορίας της και μεγάλο μέρος της βασιλικής αυλής έχει πρίγκιπες και πριγκίπισσες με γερμανικό αίμα.

Ο βασιλιάς Φερδινάνδος Α’ της Βουλγαρίας μετά την ήττα των Βαλκανικών Πολέμων και θέλοντας να διορθώσει το γόητρο του, θα σταθεί στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων, μιας και μοιράζονται και το ίδιο αίμα και προέρχονται από τον ίδιο βασιλικό οίκο και θα αρπάξει την ευκαιρία για να επιτεθεί στη Σερβία όπου επιθυμούσε τα εδάφη της.

Ενώ, η πατρίδα μας θα ενταχθεί στη ‘’Αγγλογαλλική Συνεννόηση’’ θα λέγαμε, παρ’ όλες τις προσπάθειες του βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ να κρατήσει την ουδετερότητα της χώρας σεβόμενος το αίμα του, ήταν επίσης γερμανικής καταγωγής αλλά και γνωρίζοντας τις διπλωματικές εικασίες και τα πολιτικά παιχνίδια των Αγγλογάλλων στην περιοχή εις βάρος της Ελλάδος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, οξυδερκής και διορατικός πολιτικός, αλλά και ανήσυχος και μεγαλομανής σαν άνθρωπος θα αποφασίσει να χωρίσει την Ελλάδα στα δύο εγκαθιδρύοντας νέα κυβέρνηση ‘’Εθνικής Αμύνης’’ (αν και έμοιαζε πιο πολύ με Αντεπίθεσης) στη Θεσσαλονίκη με την βοήθεια των αγγλογαλλικών στρατευμάτων σύροντας την Ελλάδα ετσιθελικά στον Α’ Π.Π. χωρίς να έχει εξασφαλίσει νομίμως και εγγράφως ανταλλάγματα για τον ελληνισμό και αναγκάζοντας τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α’ σε παραίτηση και εγκατάλειψη από την χώρα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος ως πολιτικός νους και ο Κωνταντίνος Α’ ως οδηγός του στρατιωτικού σώματος, μαζί ως ‘’Πεφωτισμένη Δυαρχία’’ (4) θα γράψουν σελίδες δόξας και ηρωισμού στην ελληνική ιστορία και θα διπλασιάσουν τα εδάφη της πατρίδος μας, μετά το πέρας των Βαλκανικών Πολέμων θα επέλθει ο εθνικός διχασμός με κύριο υπεύθυνο τον ίδιο τον Πρωθυπουργό όπως θα παραδεχθεί κι ίδιος αργότερα στη Βουλή των Ελλήνων, και θα φυτέψει τον σπόρο της εθνικής διχόνοιας στον ελληνικό λαό, η οποία θα μας βασανίζει μέχρι τις μέρες μας καθώς κάθε νέος εμφύλιος στη χώρα θα έχει τις ρίζες του στο ανούσιο διπολικό Βενιζελισμός – Κωνσταντινισμός. (Πρωθυπουργός – Βασιλιάς)

Γεω – Ιδεολογία ή Ιδεολογικό πλαίσιο

Κυρίαρχη ιδεολογία της ευρωπαϊκής ηπείρου είναι ο εθνικισμός και η εθνική ανεξαρτησία για την δημιουργία ενός αμιγώς ομοιογενούς εθνικού κράτους. Η αριστοκρατία του πνεύματος (λογοτέχνες, ποιητές, φιλόσοφοι, κ.α.) με την πένα τους και τα πνευματικά τους έργα κατέγραψαν τον διακαή πόθο των λαών τους, την φυσική τους θέση μέσα στον κόσμο, την πολιτική τους προκήρυξη απέναντι στα διατάγματα των αυτοκρατόρων και την προσωπική τους επιθυμία και όραμα.

Η αστική τάξη παρέλαβε το μήνυμα, το εφάρμοσε στα μέτρα της και στα συμφέροντα της και ασπάστηκε τον εθνικισμό ως το νέο όραμα των εθνών. Οι λαοί ως φυσικά μέλη ενός εθνικού οργανισμού εύκολα μπόρεσαν να νιώσουν τον παλμό και να πολιτικοποιήσουν το εθνικό τους συναίσθημα.

Η ιδεολογία του εθνικισμού σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ληφθεί ως αιτία του παγκοσμίου πολέμου καθότι εκφράζει ένα υγιές, ευγενές και όμορφο συναίσθημα ενός λαού που σκοπό έχει την εθνική του ανεξαρτησία, την πολιτική του βούληση και την φυλετική του συνοχή και προστασία. Αν δεν εμφανιζόταν ο εθνικισμός, ο οποίος πηγάζει από τις καρδιές των λαών και τα πνεύματα των φιλοσόφων αλλά χρησιμοποιήθηκε και κατευθύνθηκε από άλλα ‘’κέντρα εξουσίας’’ και ‘’μυστικές σχολές’’, (5) τότε δεν θα είχε επέλθει η κατάρρευση των αυτοκρατοριών και της βασιλείας και η δημιουργία εθνικών κρατών και αστικών δημοκρατιών όπως τις γνωρίζουμε σήμερα.

Βεβαίως, κάθε εθνικισμός, όπως και κάθε ιδεολογία ασπαζόμενη από έναν λαό, περνάει μέσα από το γενετικό του υλικό, φιλτράρεται στην καρδιακή του περιοχή και αναλόγως την πνευματική του υπόσταση, τα εθνικά του αντανακλαστικά, την κουλτούρα του και τον πολιτισμό του βρίσκει και ανάλογη έκφραση και συμπεριφορά. (6) Επομένως, ο γερμανικός εθνικισμός ουδεμία σχέση έχει με αυτόν του ελληνικού εθνικισμού, ο πρώτος είναι αλαζονικός και κυριαρχικός ενώ ο δεύτερος απελευθερωτικός και πολιτιστικός, ούτε και ο ιταλικός εθνικισμός με αυτόν του ρουμανικού εθνικισμού, ο πρώτος είναι υπεροπτικός και ενοποιητικός, ενώ ο δεύτερος είναι αντιστασιακός και ορθόδοξα μυστικιστικός. (7)

Οι κύριοι συνασπισμοί κρατών όπως δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη

τις παραμονές του πολέμου (1914)

Γεω – Πολιτική ή Γεωγραφική Θέση

Στην ιστορία της ανθρωπότητας τα πάντα ρέουν, όπως έλεγε και ο Μέγας φιλόσοφος, Ηράκλειτος. Οι ιδεολογίες πηγαίνουν κι έρχονται, τα πολιτικά συστήματα αλλάζουν ή μεταμφιέζονται, κυβερνήσεις πέφτουν και σηκώνονται, το μόνο πράγμα που δεν αλλάζει ποτέ, είναι η γεωγραφία όπως αναφέρει και ο Αμερικανός δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής, Ρόμπερτ Κάπλαν. (8)
Και από την στιγμή που δεν αλλάζει η γεωγραφική θέση των χωρών, δεν αλλάζουν και με το πέρασμα του χρόνου τα γεω – οικονομικά της και τα γεω – πολιτικά της συμφέροντα.

Είναι αυτό που είχε πει πολύ ειλικρινώς και κυνικώς ο Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης όταν ρωτήθηκε αν η χώρα του ακολουθεί τσαρική εξωτερική πολιτική: ‘’Είτε η κυβέρνηση είναι τσαρική, είτε κομμουνιστική, είτε δημοκρατική, ο στόλος πρέπει να περάσει από τα Στενά του Βοσπόρου’’. Επισημαίνοντας σε όλους μας ότι το θέμα της καθόδου των Ρώσων στη Μεσόγειο αποτελεί ζήτημα ζωτικής σημασίας.

Η σύγκρουση του Α’ Π.Π. ήταν ένας αντίστοιχος, θα τον χαρακτηρίζαμε, ‘’Πελοποννησιακός Πόλεμος’’ με την Αγγλία και Γαλλία ως θαλάσσια δύναμη να είναι η Αθήνα και την Γερμανία και την Αυστροουγγαρία ως χερσαία δύναμη να είναι η Σπάρτη. Οι ναυτικές δυνάμεις πιστές στο δόγμα του Mακίντερ περί παγκόσμιας κυριαρχίας επί των θαλασσών και οι χερσαίες δυνάμεις ακολουθώντας το δόγμα του Ράτσελ περί ζωτικού χώρου και την δημιουργία μιας ευρασιατικής ζώνης. (9)

Η Γερμανία του Γουλιέλμου Β’ ως χερσαίο κράτος και ως στρατιωτική δύναμη αποφασίζει να δημιουργήσει στόλο και να κατακτήσει μέρος της θαλάσσιας ζώνης, έχοντας ήδη κηρύξει τον Δρόμο προς την Ανατολή (Drang nach Osten) και επιθυμώντας να δημιουργήσει έναν γεωπολιτικό άξονα Βερολίνου – Βαγδάτης μέσω Κωνσταντινούπολης. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ναυτικές χώρες και θαλάσσιες εμπορικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να το ανεχθούν αυτό και να χάσουν το μονοπώλιο κοιτώντας την Γερμανία να εξελίσσεται σε παγκόσμιο ηγεμόνα και συντάσσουν την εγκάρδια συνεννόηση βάζοντας τέλος στο εμπορικό ανταγωνισμό που είχαν οι δύο χώρες για 8 αιώνες και κηρύττουν τον πόλεμο στις κεντρικές δυνάμεις.

Η Ρωσία του Τσάρου Νικολάου Β’, του μεγαλομάρτυρος και του πιο φιλήσυχου αυτοκράτορα της χώρας, θα ενταχθεί στον ναυτικό συνασπισμό μετά τις διπλωματικές προσπάθειες και κολακείες των Αγγλογάλλων, μιας και πάντα έτρεμαν την συμμαχία Γερμανίας – Ρωσίας όπως θα δούμε και στο δεύτερο μέρος και έκαναν τα πάντα για να την εμποδίσουν, αλλά και λόγω του ανταγωνισμού της Ρωσικής αυτοκρατορίας με αυτή της Αυστροουγγαρίας και τον διακαή πόθο της πρώτης, σύμφωνα και με το γεωπολιτικό της δόγμα του Ρώσου φιλοσόφου και γεωπολιτικού, Νικολάι Ντανιλέφσκι, (10) για κάθοδο στις θερμές θάλασσες και κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από έναν Ορθόδοξο Βασιλιά.

Η Ελλάδα αποδείχθηκε πως ως θαλάσσιο κράτος και με τεράστια θαλάσσια παράδοση, εντάχθηκε στο σωστό στρατόπεδο της ιστορίας και βγήκε νικήτρια διατηρώντας την Μακεδονία, οπού υπήρχε ο κίνδυνος να τη χάσει σε περίπτωση νίκης των κεντρικών δυνάμεων από την Βουλγαρία ή τις νήσους του Αιγαίου από την Τουρκία. Δεν κατάφερε όμως ποτέ να εξελιχθεί σε μια ναυαρχίδα της Μεσογείου και να αποτελέσει έναν ισχυρό γεωπολιτικό και γεωπολιτιστικό παίκτη στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, ακολουθώντας το δόγμα του πατέρα της γεωπολιτικής, του Θουκυδίδη ‘’Μέγα το της θαλάσσης κράτος’’ αλλά ασπαζόμενη το δόγμα του πρώην πρωθυπουργού της Βενιζέλου, ‘’ανήκομεν στη Δύση’’ που αν και το δεν είπε ο ίδιος, το εφάρμοσε πρώτος και με τον χειρότερο τρόπο.

Επίλογος

Το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε την Ευρώπη κατακερματισμένη, την Γερμανία ταπεινωμένη, την Αυστροουγγαρία διαλυμένη, την Τουρκία εξασθενημένη, την Ρωσία να αποσύρεται νωρίτερα από τον πόλεμο λόγω του αιματηρού εμφυλίου που ξέσπασε στη χώρα μετά την επανάσταση του Λένιν και τις εκατομμύρια χρυσές λίρες που έλαβε από την Γερμανία για να αποσυρθεί η Ρωσία από το δυτικό μέτωπο. Έναν εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία, όπου μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων θα δημιουργήσει νέο εμφύλιο πόλεμο στις κοινωνικές τάξεις των λαών και στις συνειδήσεις των ανθρώπων τα επόμενα χρόνια.

Η ιστορία μας έδειξε σε συνδυασμό με την ψυχολογία πως το τραύμα του Μεγάλου Πολέμου υπήρξε βαρύ για τους Ευρωπαίους, όχι μόνο σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικό επίπεδο, αλλά κυρίως στο ψυχολογικό πεδίο και στο πεδίο της ‘’εθνικής συμπεριφοράς’’ κάθε έθνους απέναντι σε ευρωπαϊκά και διακρατικά ζητήματα.
Ένα τραύμα που δεν είχε επουλωθεί και που χρειαζόταν χρόνο για να θεραπευτεί, που όμως δεν δόθηκε ποτέ αυτός ο χρόνος λόγω της αστραπιαίας έλευσης του δεύτερου κύκλου του πολέμου ως συνέχεια του πρώτου με ακόμα πιο τραγικά και οδυνηρά αποτελέσματα για την ανθρώπινη ψυχή και την ευρωπαϊκή ήπειρο.

ΠΗΓΕΣ:

1. Η συμβολική προσέγγιση της Τριάδος και το πρόβλημα του Τετάρτου – Καρλ Γιουνγκ

2. Ο Ευρωπαϊκός Εμφύλιος 1917-1945 – Έρνστ Νόλτε

3. Η Γεωπολιτική των Μεγάλων Δυνάμεων – Πέτρος Σιούσουρας

4. Τα δύο Βήτα – Αθηνά Κακούρη

5. Η Πτώση των Αετών – Αριστοτέλης Ιλαρίδης

6. Ποιος Εθνικισμός; Ανάλυση του υγιούς και παθολογικού εθνικισμού – Ιωάννης Χολέβας

7. Ο Ρουμανικός Εθνικισμός – Ιωάννης Σουρώτος

8. Η εκδίκηση της γεωγραφίας – Ρόμπερτ Κάπλαν

9. Ο ζωτικός χώρος του Φρειδερίκου Ράτσελ – Ιωάννης Μάζης

10. Ρωσία και Ευρώπη – Νικολάι Ντανιλέφσκι

 

 

Η Τριλογία του Πολέμου (μέρος Β’)


Γράφει ο Γεώργιος Χ. Τορνικάντης

Ως συνέχεια του πρώτου άρθρου ακολουθεί το δεύτερο μέρος για την συνέχεια του πολέμου ως φυσικό επακόλουθο του πρώτου μέσα στα πλαίσια της τριλογίας της πολεμικής και ιστορικής πραγματικότητας της ανθρωπότητας και του κόσμου. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήρθε σαν αστραπή (Blitz) μέσα σε λιγότερο από 20 χρόνια για να στιγματίσει τους λαούς και να βυθίσει την Ευρώπη στο χάος.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε ένα πολεμικό φαινόμενο μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας για τις βιαιότητες, τις σφαγές, τις ακρότητες και τις πολεμικές επιχειρήσεις του στο ευρωπαϊκό έδαφος συγκαλυμμένες με ένα ευρύτερο ιδεολογικό πλαίσιο και λαμβάνοντας φιλοσοφικές και θεωρητικές προεκτάσεις.

Σεβόμενος την τριαδικότητα των πραγμάτων θα αναπτύξω την ιστορία, την δομή και την εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου βασισμένος όπως και στο πρώτο μέρος στη Γεω – Ιστορία, στη Γεω – Ιδεολογία και στη Γεω – Πολιτική εκείνης της εποχής. 

Ο πόλεμος μεταξύ εθνικοσοσιαλισμού και κομμουνισμού στοίχησε τον θάνατο σε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους.
Πηγή Φωτογραφίας: https://bookpress.gr/stiles/dimosia-sizitisi/7927-totalitarianism-ideologies

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή Πόλεμος των Ιδεολογιών

Σε αντίθεση με τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο δεύτερος δεν έλαβε μάχη μεταξύ αυτοκρατοριών ή δημοκρατιών αλλά μεταξύ διαφορετικών ή και συγγενικών πολλές φορές ιδεολογικών καθεστώτων. Μετά την δημιουργία των δημοκρατιών και των ορατών πλέον εγγενών αδυναμιών της και των ιδεολογικών παθογενειών της σε Ελλάδα (1) και Ευρώπη, οι λαοί της Γηραιά Ηπείρου αρχίζουν να αναζητούν εναλλακτικές λύσεις και διαφορετικά πολιτεύματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, την εθνική αξιοπρέπεια, την ασφάλεια, την ευμάρεια και την πρόοδο του τόπου τους. Η Ευρώπη κατακλύζεται από δύο αντίπαλα ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία εισέρχονται δυναμικά και βίαια σαν απάντηση στο αδιέξοδο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, πρόκειται για τον κομμουνισμό και τον εθνικισμό.

Ο πρώτος εμπνευσμένος από τα γραπτά του Γερμανού φιλοσόφου, Κάρολου Μαρξ και καθοδηγούμενος από την Σοβιετική Ένωση προωθεί ένα μοντέλο κολεκτιβισμού, καταργώντας την δημοκρατία και εισάγοντας τις ‘’λαϊκές’’ συνελεύσεις και τα συνδικάτα, προβάλλοντας μια λαοκρατία διεθνώς και ένα κοινωνικό κράτος, το οποίο θα καθοδηγείται και θα συντονίζεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Ο δεύτερος δεν έχει κοινό πατέρα, μιας και ο κάθε εθνικισμός είναι απόρροια του εκάστοτε έθνους και του ψυχισμού του, αν και μετέπειτα θα υιοθετήσουν ως κηδεμόνα τον Αδόλφο Χίτλερ, εκπροσωπεί ένα δυναμικό εθνικό κράτος με έναν ηγέτη ως κεφαλή του, ο οποίος θα εμπνέει, θα εκφράζει και θα διοικεί το λαό του σαν να αποτελεί την κοινή βούληση του έθνους του, απορρίπτει την δημοκρατία και τον κομμουνισμό, και υπόσχεται ένα κράτος δικαίου, εθνικής αλληλεγγύης και εθνικής ολοκλήρωσης εκφράζοντας κατά αυτόν τον τρόπο και μεγαλοιδεατισμό σε ορισμένες εθνικές περιπτώσεις.

Είναι πλέον φανερό σε όλους τους παρατηρητές της ιστορίας και αυτούς που γνωρίζουν πώς να αντιλαμβάνονται τον παλμό των γεγονότων πως οδηγούμασταν με μαθηματική ακρίβεια για την σύγκρουση του αιώνα. Δεδομένου του γεγονότος πως τα ευρωπαϊκά κράτη φλερτάρουν άλλα με τον κομμουνισμό και άλλα με τον εθνικισμό, η Ρωσία να έχει μετατραπεί σε μια πανίσχυρη κομμουνιστική ‘’αυτοκρατορία’’ και την Γερμανία να έχει στραφεί προς τον γερμανικό εθνικισμό, δηλαδή τον εθνικοσοσιαλισμό, οραματιζόμενη ένα 3ο Ράιχ προς την Ανατολή, και τις δύο χώρες να αποτελούν το αντίπαλο δέος σε γεωγραφικό, γεωπολιτικό και ιστορικό πεδίο εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου, ήταν αναμενόμενο πως οι δύο ισχυρές χώρες που συγκρούστηκαν στο πρώτο κύκλο του πολέμου για τα συμφέροντα τους, θα ερχόταν και πάλι σε σύγκρουση αυτή τη φορά εμφορούμενες και από δύο δυναμικές και επαναστατικές ιδεολογίες, οι οποίες χρωματίζουν τα συμφέροντα των κρατών και φανατίζουν τις λαϊκές μάζες με πρόσχημα την κοινωνική απελευθέρωση ή την εθνική ισχύ αντιστοίχως. 

 

Ο Μόλοτοφ (υπογράφοντας), ο Ρίμπεντροπ (με τα μαύρα πίσω από τον Μόλοτοφ) και ο Στάλιν (δεξιά) στις 23 Αυγούστου 1939 – Wikimedia Commons

Γεω – Ιστορία ή Ιστορικό υπόβαθρο

Μετά την επαίσχυντη συνθηκολόγηση της Γερμανίας στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (2) όπου προσβάλλει άμεσα τα γερμανικά συμφέροντα και θίγει την γερμανική περηφάνια, οι Γερμανοί αναζητούν μια διέξοδο από την πολιτική παρακμή και την οικονομική εξαθλίωση, την οποία επέβαλλαν οι Δυτικοί Σύμμαχοι. Η Γερμανία κινείται εντός δύο ρευμάτων, μεταξύ του γερμανικού κομμουνισμού (3) και του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού (4) δίνοντας μάχες σώμα με σώμα σε πλατείες και δρόμους αφήνοντας νεκρούς και από τα δυο στρατόπεδα. Χάρις την ισχυρή και δυναμική προσωπικότητα του Αδόλφου Χίτλερ, το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανών Εργατών (NSDAP) θα καταλάβει την εξουσία μέσα από μια σειρά αγώνων και συγκρούσεων, δολοπλοκιών και ραδιουργιών, συνεργασιών και διπλωματικών κινήσεων και ‘’κρυφής’’ χρηματοδότησης από την American Bank και ‘’πνευματικής’’ καθοδήγησης από την Μυστική Εταιρεία της Θούλης.

Ο νέος καγκελάριος, Αδόλφος Χίτλερ, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ το όραμα του για την Γερμανία και τα σχέδια του για τον κόσμο, στο ογκώδες έργο του ‘’Ο Αγών μου’’ (Mein Kampf) αρχίζει να καταλαμβάνει μία μία τις χώρες που συνορεύουν με την Γερμανία, όπως Τσεχία, Αυστρία, Πολωνία, κλπ. και στις οποίες κατοικούν γερμανόφωνοι λαοί προσπαθώντας να αυξήσει τον ζωτικό χώρο (Lebensraum) της Γερμανίας σύμφωνα με την θεωρία του γεωπολιτικού, Φρειδερίκου Ράτσελ (5) και να δημιουργήσει την νέα του αυτοκρατορία.

Στην αρχή η Ευρώπη φαίνεται να είναι μουδιασμένη και προσπαθεί να μαλακώσει τον Χίτλερ θεωρούμενη πως η δίψα του για χώρο θα σταματήσει μόλις ενσωματώσει (Anschluss) την Μοραβία και το κράτος των Αμψούργων. Όμως, ο Χίτλερ θα συνεχίσει μέχρι την Πολωνία επιθυμώντας διακαώς την γερμανόφωνη περιοχή της χώρας και το λιμάνι του Ντάτσιχ καθότι αποτελεί γι’ αυτόν ζωτικής σημασίας. (6) Έχοντας υπογράψει το Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ για τη μη επίθεση μεταξύ Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης εξασφαλίζοντας τα νώτα του και συμμαχώντας για τον εδαφικό διαμελισμό της Πολωνίας με τους Σοβιετικούς, η Γερμανία θα καταλάβει την δυτική πλευρά της χώρας ενώ η Σοβιετική Ένωση την ανατολική φέρνοντας την Πολωνία, την υπέροχη αυτή και συνάμα ταλαίπωρη χώρα, να βρίσκεται ξανά στην ιστορία της ανάμεσα σε δύο εχθρούς που την εποφθαλμιούν.

Μετά το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο η υπόλοιπη Ευρώπη και η Αμερική θα θορυβηθούν καθότι δεν επιθυμούσαν την συνεργασία των Γερμανών με τους Σοβιετικούς αλλά αναζητούσαν ένα ανάχωμα απέναντι στον επεκτατικό κομμουνισμό της Ρωσίας, έτσι η Μεγάλη Βρετανία θα κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία με την εισβολή της δεύτερης στην Πολωνία διότι επιθυμεί να προλάβει την γερμανική διείσδυση στην Ευρασία σεβόμενη το Δόγμα ‘’Μακίντερ’’ (7) και θα ακολουθήσει μετά η Γαλλία, η οποία βρίσκεται φοβισμένη μπροστά σε μια οικονομική κυριαρχία της Γερμανίας στην Ευρώπη, μιας και θέλει αυτή τη θέση για τον εαυτό της.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είναι πλέον γεγονός, με τις ευρωπαϊκές χώρες να βρίσκονται στα ερείπια του Α΄Π. Π. και να προσπαθούν να ξαναστήσουν τις οικονομίες τους και τις κοινωνίες τους, άλλες να τάσσονται αναφανδόν κατά του Άξονα, συναποτελούμενου από την Γερμανία, την Ιταλία και στη άλλη πλευρά του Ειρηνικού, την Ιαπωνία, άλλες να περιμένουν την ιδιαίτερη πρόσκληση του Φύρερ (Furhrer) για να ενταχθούν στις λεγεώνες του (Waffen SS) και να πολεμήσουν για την Νέα Τάξη που οραματιζόταν ο ηγέτης τους για την Ευρώπη και την Άρια φυλή, κι άλλες όπως η Ελλάδα του Κυβερνήτη, Ιωάννη Μεταξά και η Ισπανία του Στρατηγού Φράνκο να επιθυμούν να διατηρήσουν την ουδετερότητα για τις πατρίδες τους. Ο πρώτος, ως διορατικός στρατιωτικός, ο οποίος είχε προβλέψει ‘’πως η Γερμανία έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και πως η ολοκληρωτική ήττα της είναι αναπόφευκτη’’ (8) δεν μπόρεσε να τα καταφέρει διότι οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες υποδαύλισαν τις προσπάθειες του και στο τέλος τον δηλητηρίασαν σύμφωνα με ανεπίσημες ιστορικές πηγές και ο δεύτερος, μετά από έναν αιματηρό εμφύλιο στην πατρίδα του, ο οποίος καταγράφτηκε στην ιστορία ως πρελούδιο του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου (9) και δώρισε εξέχουσες προσωπικότητες σε όλα τα ιδεολογικά μέτωπα την Πασσιονάρα (Ντολόρες Ιμπάρρουρι) για τους κομμουνιστές, τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι για τους αναρχικούς, τον Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέιρα (10) για τους Εθνικιστές κ.α. αποφάσισε ο Στρατηγός των εθνικιστικών δυνάμεων να κρατήσει ουδέτερη την Ισπανία από τον νέο πόλεμο δηλώνοντας λακωνικά και ρητά ‘’πως η Ισπανία πλήρωσε με πολύ βαρύ φόρο αίματος αυτόν τον πόλεμο των ιδεών για να μπει ξανά σε ένα ευρύτερο πόλεμο με άγνωστο τέλος’’ (11) κάνοντας τους πρώην συμμάχους του, Χίτλερ και Μουσολίνι έξαλλους αλλά λυτρώνοντας τον λαό του από έναν νέο κύκλο αίματος.

Γεω – Ιδεολογία ή Ιδεολογικό πλαίσιο

Η διαιρεμένη Ευρώπη βρίσκεται μεταξύ σφυροδρέπανου και σβάστικας, με το πρώτο σύμβολο να κινητοποιεί τους λαούς για μια λαϊκή παγκόσμια επανάσταση όπως πρόδιδε και η σημαία της Σοβιετικής Ένωσης και την δημιουργία μιας αταξικής κοινωνίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, καθοδηγούμενη από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας και τους εγχώριους πράκτορες και ινστρούχτορες της στις αστικές δημοκρατίες, ενώ το δεύτερο σύμβολο εμπνέει τους λευκούς λαούς της Ευρώπης, ως αρχέγονο ηλιακό σύμβολο αλλά διαφοροποιημένο από την Θεοσοφική Σχολή της Θούλης, για κυριαρχία του Λευκού Ανθρώπου πάνω στη Γη και για ένα ισχυρό εθνικό κράτος με γνώμονα την αλληλεγγύη, τον κοινοτισμό και την υπερηφάνεια και όπου κάθε έθνος θα ζούσε με αυτάρκεια και με αλληλοσεβασμό προς τα άλλα έθνη, αν βεβαίως το ένα έθνος δεν διέθετε εδαφικά δικαιώματα και εθνικά συμφέροντα προς κάποιο γειτονικό.

Επομένως, με την γέννηση των δύο επαναστατικών ιδεολογιών και τον λογοτεχνικό ρομαντισμό των διανοούμενων σε μια εποχή αστικής παρακμής, ηθικής κόπωσης και εθνικής και κοινωνικής κατάρρευσης, ο κομμουνισμός (12) και ο εθνικισμός – εθνικοσοσιαλισμός (13) άγγιξαν ολόψυχα τις εξαθλιωμένες μάζες, οι οποίες αναζητούσαν μια έξοδο διαφυγής από την μίζερη πραγματικότητα και ένα όραμα ζωής για τον εαυτό τους και τον λαό τους, μετατρέποντας τις πλατείες και τους δρόμους σε πεδία των μαχών όπου με την έλευση του παγκοσμίου πολέμου το πεδίο διευρύνθηκε και η μάχη πήρε πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διαστάσεις.

Έτσι, έχουμε την Δημοκρατία απούσα από τις κοινωνικές επάλξεις, εθνικώς απορριπτέα και ιδεολογικώς αφοπλισμένη, αδύνατη να κατανοήσει τις ζωτικές ανάγκες των λαών και τους εκπροσώπους της να νοιάζονται μόνο για τις καριέρες τους και τα ατομικά τους συμφέροντα, τον Κομμουνισμό να ισχυροποιείται σε πολλές χώρες κυρίως στον Νότο και στην Ανατολή της Ευρώπης, αποτελούμενος από δυναμικούς οπαδούς και επαναστατικούς χαρακτήρες και διαθέτοντας στον δυναμικό τους σπουδαγμένα και καλοπληρωμένα στελέχη από τις σχολές της Σοβιετικής Ένωσης που γνωρίζουν πώς να ασκούν ‘’μαγεία’’ στα πλήθη και πως να κάνουν προπαγάνδα και αγκιτάτσια (14) στα μέλη και στις μάζες, αντιστοίχως. Και τον εθνικισμό – εθνικοσοσιαλισμό να αποτελεί το τελευταίο κύκνειο άσμα των εθνών για εθνική, κοινωνική και ηθική αναγέννηση αποκλείοντας τα δύο άλλα υλιστικά ρεύματα της εποχής, τον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό, και δίνοντας ο κάθε εθνικισμός της χώρας την δική του ‘’προσωπική’’ εθνική μάχη σε ντόπιο και διεθνές επίπεδο, εμπνεόμενος από την εθνική του ιστορική πορεία και ακολουθώντας το εθνικό του πεπρωμένο, καθώς ο εθνικοσοσιαλισμός των Γερμανών δεν έβρισκε πρόσφορο έδαφος σε μη γερμανόφωνους λαούς και η Γερμανία δεν είχε εκδηλώσει ποτέ πραγματικό ενδιαφέρον για να ‘’σπουδάσει’’ και να στελεχώσει έμμισθους εθνικοσοσιαλιστές στις χώρες που επιθυμούσε να περικλύσει στο Ράιχ της παρά μόνο εθελοντές στον στρατό της με το ξέσπασμα του παγκόσμιου πολέμου.

 

Η Γερμανία του Χίτλερ ακολουθεί την ίδια γεωπολιτική προς

την Ανατολή από την εποχή του Κάιζερ.

 

Γεω – Πολιτική ή Γεωγραφική θέση

‘’Τα πάντα ρει’’ έλεγε ο Μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, Ηράκλειτος, (15) οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, τα σύνορα αλλάζουν, οι ιδεολογίες διαφοροποιούνται, αυτό όμως που δεν αλλάζει ποτέ είναι τα γεωπολιτικά συμφέροντα των κρατών στο πέρασμα των αιώνων. Σίγουρα ‘’δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι’’ διότι το νερό είναι τρεχούμενο, σύμφωνα με τον Σοφό της Εφέσου, όμως πρέπει να περάσεις στην απέναντι όχθη είτε το νερό κυλάει ήρεμα, είτε ορμητικά, είτε είναι βάλτος κάτω, είτε πετρώδες στο βάθος.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πέρα από ένα φρικτό ιστορικό γεγονός για την ανθρωπότητα και μία μεγάλη ντροπή για τους για τα δύο στρατόπεδα, ήταν ένας φαινομενικά ιδεολογικός πόλεμος αλλά επί της ουσίας ένας πόλεμος γεωπολιτικής κυριαρχίας με όχημα την ιδεολογία.

Οι Γερμανοί πιστοί στο Δόγμα ‘’Drang nach Osten’’ του Α’ Π.Π., επηρεασμένοι από τις θεωρίες του Friedrich Ratzel και ο Χίτλερ καθοδηγούμενος από τις θέσεις του Karl Haushofer, παρότι ο ίδιος δεν ασπάζονταν τις φυλετικές θεωρίες του πρώτου και τον συμβούλευε να μην συμπεριφέρεται στους κατακτηθέντες λαούς σαν να ήταν κατώτεροι (Untermenschen) αγωνίζονταν να χτίσουν το 3ο Ράιχ και να δημιουργήσουν μία νέα Γερμανική Νέα Τάξη όπου θα ξεκινάει από τον Ατλαντικό Ωκεανό και θα φτάνει μέχρι την Μέση Ανατολή και τον Καύκασο.

Οι Βρετανοί βρισκόμενοι στη δύση της παντοδυναμίας τους και γνώστες της παράδοσης της σκυτάλης της πλανητικής κυριαρχίας σε άλλον, επιλέγουν μια προσφιλή χώρα προς αυτούς και έναν λαό που να μοιράζεται την ίδια κυριαρχική νοοτροπία και την ίδια γεωπολιτική αντίληψη σεβόμενοι το ‘’Δόγμα Μakinder’’ περί συμμαχίας μεταξύ ναυτικών δυνάμεων έναντι των χερσαίων, δηλαδή τις Η.Π.Α., προσπαθώντας να διατηρήσουν όσες περισσότερες αποικίες μπορούν (π.χ. Κύπρο) και σε άλλες να υποχωρήσουν με δικούς τους όρους (π.χ. Ινδία) εξασφαλίζοντας την δική τους Αγγλοσαξωνική Τάξη Πραγμάτων.

Και οι Ρώσοι ως Σοβιετικοί πλέον, εργάζονται με συνέπεια και μεθοδικότητα για την εκ των έσω παράδοση των κρατών στο σοβιετικό κολλεκτιβισμό και στον ‘’σοσιαλιστικό παράδεισο’’ μέσω των κομμουνιστικών κομμάτων στις χώρες της υφηλίου προσπαθώντας να ξεκινήσουν μία σειρά ‘’αυθόρμητων’’ λαϊκών επαναστάσεων (π.χ. πορτοκαλί στον 20ο αιώνα) ή μέσω πολιτικών διαπλοκών και πολιτειακών μεταβολών ώστε να καταλάβουν την εξουσία, κι όταν αυτό δεν είναι εφικτό, να αναλάβει ο ‘’λαϊκός’’ σοβιετικός στρατός με απώτερο στόχο σαφώς να δημιουργήσουν τη δική τους Σοβιετική Τάξη και μία Ένωση με κέντρο την Μόσχα που θα επεκτείνεται μέχρι τις χώρες του Ατλαντικού Ωκεναού στα δυτικά και μέχρι το Βλαδιβοστόκ ανατολικά και λειτουργώντας ως γεωπολιτικός καρκίνος στο σώμα της ανθρωπότητας που εξαπλώνεται με τον καιρό από χώρα σε χώρα ή από μέρος σε μέρος μέχρι να κατακλύσει όλο τον ανθρώπινο οργανισμό και τον γεωφυσικό χώρο εκπληρώνοντας το νόημα της προλεταριακής παγκόσμιας επανάναστασης. (16)

Επομένως, οι λαοί και τα έθνη σύρθηκαν δια της ψυχολογικής και σωματικής βίας και δια της εθνικής και λαϊκής χειραγώγησης στον βωμό των κρατικών συμφερόντων, των ταξικών φιλοδοξιών και των ατομικών ονειρώξεων ποτίζοντας με πολλά λίτρα αίματος το δένδρο της ζωής και γράφοντας με μελανά γράμματα το βιβλίο της ιστορίας. 

 

Το παιχνίδι δεν έχει ακόμη τελειώσει μέχρι να βγει ένας νικητής.

Επίλογος

Η ιστορία έγραψε πως νίκησε η σωστή πλευρά. Εξάλλου ‘’την ιστορία την γράφουν οι νικητές’’ είχε δηλώσει κυνικά ο Στάλιν. Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός πως η Γερμανία έπρεπε να ηττηθεί. Κανείς δεν απαρνιέται πως η κάθοδος των Ρώσων έπρεπε να αποτραπεί. Το γεγονός όμως πως οι Δυτικοί Σύμμαχοι είναι ‘’οι καλοί της ιστορίας’’ απέχει πολλά χιλιόμετρα από την ιστορική αλήθεια (17) και πως αν δεν υπήρχαν οι Γιάνκηδες για να μας σώσουν, τώρα θα ήμασταν κάτω από την μπότα του Γερμανού ή του Ρώσου, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως τελικώς βρεθήκαμε κάτω από τις μετοχές του Αμερικανού. Οι πραγματικοί νικητές ήταν μόνο δύο: οι Η.Π.Α. όπου έγιναν παγκόσμια υπερδύναμη και απέκτησαν δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα Ευρώπης και Ασίας και το Ισραήλ, το οποίο παρά τη μεγάλη θλίψη και τραγωδία των Εβραίων για την γενοκτονία του λαού τους, απέκτησαν κρατική υπόσταση εκτοπίζοντας τους Παλαιστίνιους από την γη τους και έγιναν πυρηνική δύναμη στη Μέση Ανατολή.

Η Ελλάδα ως χώρα και σύμμαχος του Δυτικού Δημοκρατικού Συνασπισμού, βρέθηκε με το τέλος του πολέμου σε δυσμενή θέση και αδικημένη σε νομικό και γεωπολιτικό επίπεδο. Παρότι είχε έναν από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα στην Ευρώπη (το άλλο ήταν της Σερβίας), πλήρωσε βαρύτατο φόρο αίματος στα πεδία των μαχών και στους δρόμους και συνετέλεσε αποφασιστικά στη νίκη των δημοκρατικών δυνάμεων έναντι των φασιστικών εξευτελίζοντας τον ιταλικό στρατό, δεν τις απέδωσαν ποτέ αυτά που δικαιούταν και που μόχθησε για να αποκτήσει.

Η Ελλάδα με βάση το διεθνές δίκαιο και ως χώρα ενταγμένη στο νικητήριο στρατόπεδο δεν μπόρεσε να κρατήσει την Βόρειο Ήπειρο την οποία κατέκτησε για τρίτη φορά απωθώντας τους Ιταλούς πέρα από τις ελληνικές πόλεις της Νοτίου Αλβανίας, δεν παρέλαβε τις ελληνικές επαρχίες της Βουλγαρίας ως αντίτιμο για την στενή συμμαχία της προς τον Άξονα και για τα αίσχη που διέπραξε στην Μακεδονία και στη Θράκη, διότι μια βδομάδα πριν την οριστική ήττα της Γερμανίας, άλλαξε στρατόπεδο περνώντας στο κομμουνιστικό και βρέθηκε κάτω από την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης, και δεν διεκδίκησε την Κύπρο που ήταν και βασικό αίτημα των Ελλήνων πολιτικών, στρατιωτικών και λαού για την συνεισφορά της στον Μεγάλο Πόλεμο, αντί γι’ αυτού της δόθηκε η χαριστική βολή με την εμφύτευση ενός εμφυλίου πολέμου που είχε καλλιεργηθεί έντεχνα από τις μυστικές βρετανικές υπηρεσίες κατά τη διάρκεια της κατοχής (18) και μετέπειτα πολεμήθηκε πολιτικά και διπλωματικά, ίσως και βιολογικά, ο Στρατάρχης της Νίκης, Αλέξανδρος Παπάγος, όταν εκλέχθηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδος με τον Ελληνικό Συναγερμό και αποφάσισε να θέσει το θέμα της Κύπρου στον Ο.Η.Ε. και να εργαστεί μυστικά μαζί με τον Γεώργιο Γρίβα για την επίλυση του. Η χώρα μας δεν μπορούσε να θέσει θέμα ‘’Μακεδονικού’’ διότι η Γιουγκοσλαβία ήταν στις συμμαχικές δυνάμεις και ήταν πολύ ισχυρή πολιτικά και γεωπολιτικά για να αγνοηθεί, θα μπορούσε όμως να κινητοποιήσει θεσμικά και διπλωματικά όργανα για την αποβολή του όρου ‘’Μακεδονία’’ στη νεοσύστατη Ομοσπονδία λαϊκών δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας, όπως και δεν είχε δικαίωμα να διεκδικήσει εδάφη από την Τουρκία διότι η δεύτερη είχε κρατήσει μια ‘’χαλαρή’’ ουδετερότητα βοηθώντας πότε τον έναν, πότε τον άλλον με το αζημίωτο βεβαίως και ήταν απαραίτητη στο δημοκρατικό στρατόπεδο ως ανάχωμα στην σοβιετική επέκταση. Τα Δωδεκάνησα ήταν το μόνο δώρο που έλαβε η πατρίδα μας από τους ‘’φιλεύσπλαχνους’’ και ‘’δίκαιους’’ συμμάχους μας μετά από παρέμβαση του Ιωσήφ Στάλιν.

Συμπερασματικά, κανένας δεν ήταν καλός σε αυτόν τον πόλεμο. Όλες οι μεγάλες δυνάμεις κράτησαν το Ξίφος του Άρη και ακολούθησαν το αρειμάνιο πνεύμα με την θεά Αθηνά να κοιτάει από τις κορφές του Ολύμπου τον πόλεμο και να απέχει η ίδια από την ανθρωποσφαγή και οι άνθρωποι από το σοφό πνεύμα της. 

 
Νικητές στέφθηκαν οι δημοκρατικές δυνάμεις διότι έτσι έπρεπε να γίνει. Η νομοτελειακή σύγκρουση των δυο αντιχριστιανικών ιδεολογιών, του φυλετικού παγανισμού της Γερμανίας και του υλιστικού αθεϊσμού της Ρωσίας, επιβεβαίωσε την ρήση του μεγάλου Ρώσου λογοτέχνη, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, ‘’Όπου δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται’’. 

 
Με την νίκη των χριστιανικών δημοκρατιών επικράτησε το φιλόχριστο πνεύμα και ο Λόγος του Θεού επί της γης, επαναλαμβάνοντας την ιστορία ‘’πως τον πόλεμο τον κάνουν οι άνθρωποι, τον νικητή όμως τον ορίζει ο Θεός’’.

Το ερώτημα που πλανάται όμως στο μυαλό των διανοούμενων και στις σκέψεις των απλών ανθρώπων είναι, τι γίνεται όταν οι δημοκρατίες μετατρέπονται σε αντίχριστες και ακολουθούν δαιμονική πολιτική;

Ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρείται τα τελευταία είκοσι χρόνια στο γνωστό δημοκρατικά πλασμένο κόσμο μας που θα έκανε πολλούς παλαίμαχους πολεμιστές του Β’ Π.Π. να αμφισβητούσαν την συμμετοχή τους στο δημοκρατικό στρατόπεδο και να αντιλαμβάνονταν πως επρόκειτο για έναν δαιμονικό πόλεμο μεταξύ ανθρωποφάγων και γεωφάγων.

Και εδώ ακριβώς είναι που αρχίζει ο νέος κύκλος αίματος για την ανθρωπότητα και προδιαγράφεται ο τρίτος γύρος μετά από μία παύση δεκαετιών….

Πηγές:
1. O Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι – Νεοκλής Καζάζης
2. Η ανάπηρη Δημοκρατία 1918 – 1933 – Χάινριχ Βίνκλερ
3. Η γερμανική ιδεολογία – Κάρολος Μαρξ – Φρίντριχ Ένγκελς
4. Εθνικοσοσιαλισμός και Ελληνισμός – Ιωάννης Λούκας
5. Ο Ζωτικός Χώρος του Φρειδερίκου Ράτσελ – Ιωάννης Μάζης
6. Το Δεύτερο Βιβλίο – Αδόλφος Χίτλερ
7. Δημοκρατικά Ιδεώδη και Πραγματικότητα – Χάλφορντ Μάκιντερ
8. Αιματοβαμμένες Χώρες:Η Ευρώπη μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν – Σνάιντερ Τίμοθυ
9. Το Προσωπικό Ημερολόγιο – Ιωάννης Μεταξάς
10. Λόγοι Μάχης – Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέιρα
11. Η Ισπανική Εποποιία – Κωνσταντίνος Τσοπάνης
12. Ψυχικό και Πνευματικό δηλητήριο – Σίτσα Καραϊσκάκη
13. Το Αρχέτυπο του Ολοκληρωτισμού – Καρλ Γιούνγκ
14. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Γεώργιος Γεωργαλάς
15. Η Τέχνη και η Σκέψη του Ηράκλειτου – Τσαρλς Κανν
16. ΣΤΑΛΙΝ, Το Μεγάλο Σχέδιο – Βίκτωρ Σουβόρωφ
17. Πως θεμελιώθηκε η PAX AMERICANA; – Γεώργιος Γεωργαλάς
18. Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι – Τάκης Λαζαρίδης

Πηγή : http://www.geopolitics.com.gr