Ανάλυση
Στη διάσκεψη της ΕΕ, η καγκελάριος δεν ήθελε να υπάρξει αναφορά σε κυρώσεις, επικαλούμενη μεταξύ άλλων τη συμφωνία που ανακοινώθηκε νωρίτερα περί μηχανισμού απεμπλοκής μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας – υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε επίσης να απαιτηθεί ο άμεσος τερματισμός των δραστηριοτήτων της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, καθώς επίσης να συμπεριληφθεί αναφορά στον ρόλο του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στην επίλυση διαφορών για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Ξανά η αναφορά σε θαλάσσιες ζώνες εκ μέρους της Ελλάδας, παρά το ότι συμπεριλαμβάνεται εδώ η αιγιαλίτιδα ζώνη – αντί μόνο σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ
Σύμφωνα με την ανακοίνωση τώρα, η Ε.Ε. «καταδικάζει σθεναρά τις παράνομες τουρκικές γεωτρήσεις» – ενώ περιλαμβάνεται η διατύπωση περί χρήσης όλων των διαθέσιμων εργαλείων, με αναφορά στα συγκεκριμένο άρθρα των Συνθηκών (29 της Συνθήκης για την ΕΕ και 215 της ΣΛΕΕ) που αφορούν τη διαδικασία κυρώσεων. Η ΕΕ δεσμεύεται επί πλέον να αποφασίσει έως τον Δεκέμβρη, εάν η Τουρκία έχει συμμορφωθεί με τους όρους της ουσιώδους αποκλιμάκωσης. Στη νέα τροποποίηση, απαλείφθηκε η αναφορά στον διαμοιρασμό των εσόδων από το φυσικό αέριο μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το μοναδικό θέμα που ενδιαφέρει την ΕΕ όσον αφορά τις σχέσεις της με την Τουρκία, είναι η στάση της τελευταίας απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο – στην ουσία απλά και μόνο επειδή η Κύπρος απείλησε με βέτο στην περίπτωση της Λευκορωσίας, χωρίς τη στήριξη της Ελλάδας που συνεχίζει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στη Γερμανία.
Εν προκειμένω η ευρωπαϊκή υποκρισία, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, η διπλή όψη του Ιανού είναι ξεκάθαρα – με κριτήριο τη στάση της ΕΕ απέναντι σε δύο εξίσου αυταρχικά καθεστώτα: τη Λευκορωσία και την Τουρκία. Ειδικότερα, ενώ θεωρεί πως το καθεστώς της Λευκορωσίας έχει παραβιάσει τις πρόσφατες εκλογές που κηρύχθηκαν ανελεύθερες και ανέντιμες, σχεδιάζοντας να επιβάλει κυρώσεις, δεν επικρίνει καθόλου το καθεστώς της Τουρκίας – παρά το ότι είναι κατά πολύ πιο φασιστικό, δεν σέβεται καθόλου το Κράτος Δικαίου στο εσωτερικό της χώρας, ενώ διεξάγει επί πλέον επιθετικούς πολέμους εναντίον άλλων κρατών.
Δεν δίνει καμία σημασία στις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός της Τουρκίας, ούτε στα πολεμικά της εγκλήματα – αλλά μόνο στο ότι παρενοχλεί δύο μέλη της, την Ελλάδα και την Κύπρο, όχι όμως με δική της πρωτοβουλία, αλλά μετά από τις συνεχείς πιέσεις των δύο αυτών μελών. Σε τελική ανάλυση λοιπόν η ΕΕ θεωρεί πως οι παρανομίες της κυβέρνησης της Λευκορωσίας έχουν στόχο τους Πολίτες της χώρας, ενώ της τουρκικής την Ελλάδα και την Κύπρο – καθόλου τους Πολίτες της Τουρκίας που υποφέρουν τα πάνδεινα από τις φασιστικές ενέργειες της κυβέρνησης τους.
Κατ’ επακόλουθο, πιστεύει υποκριτικά πως οι κυρώσεις είναι νόμιμες και απαραίτητες όσον αφορά τη Λευκορωσία, αλλά μη επιθυμητές για την Τουρκία – τους Πολίτες της οποίας αγνοεί εντελώς. Παρά το ότι λοιπόν πρόκειται για δύο κοινωνίες, οι οποίες υποφέρουν από τη δικτατορία που τους επιβλήθηκε, ενώ προσπαθούν και οι δύο να αντισταθούν, η ΕΕ τάσσεται μόνο υπέρ της μίας – απλά και μόνο λόγω της Ρωσίας που είναι ξεκάθαρα ο πραγματικός στόχος (πηγή). Όσον αφορά δε την Κύπρο και την Ελλάδα, τα αντίποινα της ΕΕ είναι αστεία σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες – εντελώς προσχηματικά.
Σχετικά τώρα με τη Λευκορωσία, ο κύριος Borrell, Ισπανός και υψηλό στέλεχος της ΕΕ, δήλωσε εξαιρετικά εντυπωσιασμένος με την αποφασιστικότητα και την επιμονή των Πολιτών της χώρας – παρά τη βίαιη καταστολή των αντιδράσεων εκ μέρους του καθεστώτος της όπως είπε, κάτι που δεν έχει συναντήσει εδώ και χρόνια. Για τη σταθερότητα των Λευκορώσων στις ειρηνικές απαιτήσεις τους, παρά τα χιλιάδες άτομα που κρατούνται στις φυλακές και βασανίζονται – υπερασπιζόμενοι το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών τους ελευθεριών. Τέθηκε δε υπέρ της στήριξης της ΕΕ, σε μία ελεύθερη και δημοκρατική επιλογή των Λευκορώσων του ηγέτη και του μέλλοντος της χώρας τους – θυμίζοντας πως η ΕΕ επανέλαβε στις 24 Σεπτεμβρίου πως οι εκλογές στη Λευκορωσία της 9ης Αυγούστου δεν ήταν ούτε ελεύθερες, ούτε δίκαιες.
Σε σχέση όμως με την Τουρκία ο ίδιος πολιτικός δήλωσε πως οι εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο αυξάνονται εκθετικά – ενώ υπάρχει κίνδυνος αντιπαράθεσης, δηλαδή στρατιωτικής σύγκρουσης. Επομένως πως η άμεση αποκλιμάκωση είναι απαραίτητη, για να επαναληφθούν ο διάλογος και οι διαπραγματεύσεις – οι οποίες αποτελούν το μοναδικό δρόμο για τη σταθερότητα στην περιοχή και την εύρεση μίας μόνιμης λύση. Τόνισε επίσης πως η διακοπή των σεισμικών ερευνών της Τουρκίας στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας ,είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση – δημιουργώντας την ελπίδα πως θα υπάρξει διάλογος, αφού η Τουρκία είναι ένας σημαντικός γείτονας της ΕΕ, βασικός εταίρος της σε πολλούς τομείς, όπως στη μετανάστευση και δεν υπάρχει καμία πρόθεση αλλαγής της γεωγραφίας.
Δεν υπήρχε δυστυχώς καμία αναφορά εκ μέρους του στα εγκλήματα του τουρκικού καθεστώτος εντός και εκτός της χώρας, όπως στην περίπτωση της Λευκορωσίας – προφανώς επειδή ως Ισπανός φοβάται τα αντίποινα της Τουρκίας, στην οποία οι ισπανικές τράπεζες είναι σε μεγάλο βαθμό εκτεθειμένες (γράφημα). Γενικότερα βέβαια οι ευρωπαϊκές τράπεζες, ενώ η Γερμανία και η Ιταλία έχουν σημαντικά επιχειρηματικά συμφέροντα στην Τουρκία – εκτός του μεγάλου αριθμού Τούρκων μεταναστών στη Γερμανία (πάνω από 900 τζαμιά) και στην Ολλανδία (περί τα 450 τζαμιά), με αποτέλεσμα την πολιτική ισχύ της Τουρκίας.
Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, ο Μογγόλος δικτάτορας δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τα τραπεζικά χρέη ως μοχλό πίεσης – τη στάση πληρωμών των τουρκικών τραπεζών δηλαδή κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας, με ελάχιστες επιπτώσεις για την τουρκική οικονομία, αλλά με πολύ μεγάλες για την ευρωπαϊκή.
Περαιτέρω, η δεύτερη μεγάλη διαφορά της Τουρκίας με τη Λευκορωσία είναι το ότι, η πρώτη υποτίθεται πως είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ, ενώ η δεύτερη εξακολουθεί υποθετικά να είναι αντίπαλος του ΝΑΤΟ – οπότε η αντίδραση της ΕΕ εμπεριέχει αντανακλαστικά του Ψυχρού Πολέμου, με έμμεσο στόχο τη Ρωσία. Προφανώς οι Η.Π.Α. στηρίζουν την ΕΕ όσον αφορά τη Λευκορωσία και υποδαυλίζουν την αντιρωσική προπαγάνδα – φοβούμενες ανέκαθεν τυχόν συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία, η οποία θα δημιουργούσε έναν εξαιρετικά ισχυρό αντίπαλο πόλο τόσο οικονομικά, όσο και ενεργειακά, καθώς επίσης στρατιωτικά.
Παρά τις μαζικές παραβιάσεις λοιπόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών και του Κράτους Δικαίου από το τουρκικό καθεστώς, καθώς επίσης της βίαιης επιβολής του σκοτεινού ισλαμισμού, η ΕΕ συνεχίζει να χαρακτηρίζει την Τουρκία ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας – αρνούμενη να της επιβάλει κυρώσεις, ούτε καν όσον αφορά την κατοχή της μισής Κύπρου ή της παράνομης εισβολής της στην ανατολική Μεσόγειο.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί η Λευκορωσία να μην είναι φιλική προς το ΝΑΤΟ, αλλά δεν είναι πια ούτε η Τουρκία – κρίνοντας από τη συνεργασία της με τη Ρωσία όσον αφορά τα εξοπλιστικά της προγράμματα (S400 κλπ.), καθώς επίσης από τη διαφωνία της στα αμυντικά σχέδια της συμμαχίας στην Πολωνία και στη Βαλτική. Εκτός αυτού, το τουρκικό καθεστώς δεν είναι συμβατό με τις ιδρυτικές αρχές του ΝΑΤΟ – λόγω έλλειψης των ελάχιστων δημοκρατικών κριτηρίων που ορίζονται σε αυτές.
Για παράδειγμα, στον παγκόσμιο δείκτη που κατατάσσει τις χώρες όσον αφορά το Κράτος Δικαίου, η Λευκορωσία είναι στην 68η θέση, ενώ η Τουρκία στην 107η – σε σύνολο 128 κρατών. Στο δείκτη ελευθερίας του Τύπου της RSF, η Λευκορωσία ευρίσκεται στην 153η θέση ενώ η Τουρκία στην 154η – σε σύνολο 180 χωρών. Στο δείκτη του αριθμού των παράνομα φυλακισμένων (World Prison Brief), η Λευκορωσία εμφανίζεται με 343 κρατουμένους ανά 100.000 Πολίτες και η Τουρκία με 361, ενώ στο Δείκτη Ειρήνης, η Λευκορωσία είναι στην 94η θέση ενώ η Τουρκία στην 150η μεταξύ 163 χωρών – γεγονότα που σημαίνουν πως το τουρκικό καθεστώς είναι κατά πολύ πιο φασιστικό και αυταρχικό.
Δεν υπάρχει επομένως καμία λογική, από την πλευρά της δικαιοσύνης, όσον αφορά την τιμωρία του δικτάτορα της Λευκορωσίας και όχι του πολύ χειρότερου της Τουρκίας εκ μέρους της ΕΕ – η οποία αδιαφορεί εντελώς για τα δεινά της τουρκικής κοινωνίας, καθώς επίσης για τα κράτη, εναντίον των οποίων επιτίθεται, με τη στράτευση ακόμη και μισθοφόρων ισλαμιστών. Είναι δε το λιγότερο εξοργιστική η συμπεριφορά της απέναντι στα δύο μέλη της – όπου όμως μόνο η μικρή Κύπρος αντιδράει έμπρακτα, ενώ η Ελλάδα σκύβει όλο και πιο κάτω το κεφάλι.
Στη διάσκεψη της ΕΕ, η καγκελάριος δεν ήθελε να υπάρξει αναφορά σε κυρώσεις, επικαλούμενη μεταξύ άλλων τη συμφωνία που ανακοινώθηκε νωρίτερα περί μηχανισμού απεμπλοκής μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας – υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ. Η ελληνική κυβέρνηση πρότεινε επίσης να απαιτηθεί ο άμεσος τερματισμός των δραστηριοτήτων της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, καθώς επίσης να συμπεριληφθεί αναφορά στον ρόλο του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης στην επίλυση διαφορών για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών. Ξανά η αναφορά σε θαλάσσιες ζώνες εκ μέρους της Ελλάδας, παρά το ότι συμπεριλαμβάνεται εδώ η αιγιαλίτιδα ζώνη – αντί μόνο σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ
Σύμφωνα με την ανακοίνωση τώρα, η Ε.Ε. «καταδικάζει σθεναρά τις παράνομες τουρκικές γεωτρήσεις» – ενώ περιλαμβάνεται η διατύπωση περί χρήσης όλων των διαθέσιμων εργαλείων, με αναφορά στα συγκεκριμένο άρθρα των Συνθηκών (29 της Συνθήκης για την ΕΕ και 215 της ΣΛΕΕ) που αφορούν τη διαδικασία κυρώσεων. Η ΕΕ δεσμεύεται επί πλέον να αποφασίσει έως τον Δεκέμβρη, εάν η Τουρκία έχει συμμορφωθεί με τους όρους της ουσιώδους αποκλιμάκωσης. Στη νέα τροποποίηση, απαλείφθηκε η αναφορά στον διαμοιρασμό των εσόδων από το φυσικό αέριο μεταξύ των Ελληνοκυπρίων και της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Σύμφωνα με τα παραπάνω, το μοναδικό θέμα που ενδιαφέρει την ΕΕ όσον αφορά τις σχέσεις της με την Τουρκία, είναι η στάση της τελευταίας απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο – στην ουσία απλά και μόνο επειδή η Κύπρος απείλησε με βέτο στην περίπτωση της Λευκορωσίας, χωρίς τη στήριξη της Ελλάδας που συνεχίζει την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στη Γερμανία.
Εν προκειμένω η ευρωπαϊκή υποκρισία, τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, η διπλή όψη του Ιανού είναι ξεκάθαρα – με κριτήριο τη στάση της ΕΕ απέναντι σε δύο εξίσου αυταρχικά καθεστώτα: τη Λευκορωσία και την Τουρκία. Ειδικότερα, ενώ θεωρεί πως το καθεστώς της Λευκορωσίας έχει παραβιάσει τις πρόσφατες εκλογές που κηρύχθηκαν ανελεύθερες και ανέντιμες, σχεδιάζοντας να επιβάλει κυρώσεις, δεν επικρίνει καθόλου το καθεστώς της Τουρκίας – παρά το ότι είναι κατά πολύ πιο φασιστικό, δεν σέβεται καθόλου το Κράτος Δικαίου στο εσωτερικό της χώρας, ενώ διεξάγει επί πλέον επιθετικούς πολέμους εναντίον άλλων κρατών.
Δεν δίνει καμία σημασία στις μαζικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εντός της Τουρκίας, ούτε στα πολεμικά της εγκλήματα – αλλά μόνο στο ότι παρενοχλεί δύο μέλη της, την Ελλάδα και την Κύπρο, όχι όμως με δική της πρωτοβουλία, αλλά μετά από τις συνεχείς πιέσεις των δύο αυτών μελών. Σε τελική ανάλυση λοιπόν η ΕΕ θεωρεί πως οι παρανομίες της κυβέρνησης της Λευκορωσίας έχουν στόχο τους Πολίτες της χώρας, ενώ της τουρκικής την Ελλάδα και την Κύπρο – καθόλου τους Πολίτες της Τουρκίας που υποφέρουν τα πάνδεινα από τις φασιστικές ενέργειες της κυβέρνησης τους.
Κατ’ επακόλουθο, πιστεύει υποκριτικά πως οι κυρώσεις είναι νόμιμες και απαραίτητες όσον αφορά τη Λευκορωσία, αλλά μη επιθυμητές για την Τουρκία – τους Πολίτες της οποίας αγνοεί εντελώς. Παρά το ότι λοιπόν πρόκειται για δύο κοινωνίες, οι οποίες υποφέρουν από τη δικτατορία που τους επιβλήθηκε, ενώ προσπαθούν και οι δύο να αντισταθούν, η ΕΕ τάσσεται μόνο υπέρ της μίας – απλά και μόνο λόγω της Ρωσίας που είναι ξεκάθαρα ο πραγματικός στόχος (πηγή). Όσον αφορά δε την Κύπρο και την Ελλάδα, τα αντίποινα της ΕΕ είναι αστεία σε σχέση με τις τουρκικές ενέργειες – εντελώς προσχηματικά.
Σχετικά τώρα με τη Λευκορωσία, ο κύριος Borrell, Ισπανός και υψηλό στέλεχος της ΕΕ, δήλωσε εξαιρετικά εντυπωσιασμένος με την αποφασιστικότητα και την επιμονή των Πολιτών της χώρας – παρά τη βίαιη καταστολή των αντιδράσεων εκ μέρους του καθεστώτος της όπως είπε, κάτι που δεν έχει συναντήσει εδώ και χρόνια. Για τη σταθερότητα των Λευκορώσων στις ειρηνικές απαιτήσεις τους, παρά τα χιλιάδες άτομα που κρατούνται στις φυλακές και βασανίζονται – υπερασπιζόμενοι το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των πολιτικών τους ελευθεριών. Τέθηκε δε υπέρ της στήριξης της ΕΕ, σε μία ελεύθερη και δημοκρατική επιλογή των Λευκορώσων του ηγέτη και του μέλλοντος της χώρας τους – θυμίζοντας πως η ΕΕ επανέλαβε στις 24 Σεπτεμβρίου πως οι εκλογές στη Λευκορωσία της 9ης Αυγούστου δεν ήταν ούτε ελεύθερες, ούτε δίκαιες.
Σε σχέση όμως με την Τουρκία ο ίδιος πολιτικός δήλωσε πως οι εντάσεις στην ανατολική Μεσόγειο αυξάνονται εκθετικά – ενώ υπάρχει κίνδυνος αντιπαράθεσης, δηλαδή στρατιωτικής σύγκρουσης. Επομένως πως η άμεση αποκλιμάκωση είναι απαραίτητη, για να επαναληφθούν ο διάλογος και οι διαπραγματεύσεις – οι οποίες αποτελούν το μοναδικό δρόμο για τη σταθερότητα στην περιοχή και την εύρεση μίας μόνιμης λύση. Τόνισε επίσης πως η διακοπή των σεισμικών ερευνών της Τουρκίας στην υφαλοκρηπίδα της Ελλάδας ,είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση – δημιουργώντας την ελπίδα πως θα υπάρξει διάλογος, αφού η Τουρκία είναι ένας σημαντικός γείτονας της ΕΕ, βασικός εταίρος της σε πολλούς τομείς, όπως στη μετανάστευση και δεν υπάρχει καμία πρόθεση αλλαγής της γεωγραφίας.
Δεν υπάρχει πάντως καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, ο Μογγόλος δικτάτορας δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει τα τραπεζικά χρέη ως μοχλό πίεσης – τη στάση πληρωμών των τουρκικών τραπεζών δηλαδή κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας, με ελάχιστες επιπτώσεις για την τουρκική οικονομία, αλλά με πολύ μεγάλες για την ευρωπαϊκή.
Περαιτέρω, η δεύτερη μεγάλη διαφορά της Τουρκίας με τη Λευκορωσία είναι το ότι, η πρώτη υποτίθεται πως είναι σύμμαχος του ΝΑΤΟ, ενώ η δεύτερη εξακολουθεί υποθετικά να είναι αντίπαλος του ΝΑΤΟ – οπότε η αντίδραση της ΕΕ εμπεριέχει αντανακλαστικά του Ψυχρού Πολέμου, με έμμεσο στόχο τη Ρωσία. Προφανώς οι Η.Π.Α. στηρίζουν την ΕΕ όσον αφορά τη Λευκορωσία και υποδαυλίζουν την αντιρωσική προπαγάνδα – φοβούμενες ανέκαθεν τυχόν συμμαχία της Γερμανίας με τη Ρωσία, η οποία θα δημιουργούσε έναν εξαιρετικά ισχυρό αντίπαλο πόλο τόσο οικονομικά, όσο και ενεργειακά, καθώς επίσης στρατιωτικά.
Παρά τις μαζικές παραβιάσεις λοιπόν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ελευθεριών και του Κράτους Δικαίου από το τουρκικό καθεστώς, καθώς επίσης της βίαιης επιβολής του σκοτεινού ισλαμισμού, η ΕΕ συνεχίζει να χαρακτηρίζει την Τουρκία ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας – αρνούμενη να της επιβάλει κυρώσεις, ούτε καν όσον αφορά την κατοχή της μισής Κύπρου ή της παράνομης εισβολής της στην ανατολική Μεσόγειο.
Από την άλλη πλευρά, μπορεί η Λευκορωσία να μην είναι φιλική προς το ΝΑΤΟ, αλλά δεν είναι πια ούτε η Τουρκία – κρίνοντας από τη συνεργασία της με τη Ρωσία όσον αφορά τα εξοπλιστικά της προγράμματα (S400 κλπ.), καθώς επίσης από τη διαφωνία της στα αμυντικά σχέδια της συμμαχίας στην Πολωνία και στη Βαλτική. Εκτός αυτού, το τουρκικό καθεστώς δεν είναι συμβατό με τις ιδρυτικές αρχές του ΝΑΤΟ – λόγω έλλειψης των ελάχιστων δημοκρατικών κριτηρίων που ορίζονται σε αυτές.
Για παράδειγμα, στον παγκόσμιο δείκτη που κατατάσσει τις χώρες όσον αφορά το Κράτος Δικαίου, η Λευκορωσία είναι στην 68η θέση, ενώ η Τουρκία στην 107η – σε σύνολο 128 κρατών. Στο δείκτη ελευθερίας του Τύπου της RSF, η Λευκορωσία ευρίσκεται στην 153η θέση ενώ η Τουρκία στην 154η – σε σύνολο 180 χωρών. Στο δείκτη του αριθμού των παράνομα φυλακισμένων (World Prison Brief), η Λευκορωσία εμφανίζεται με 343 κρατουμένους ανά 100.000 Πολίτες και η Τουρκία με 361, ενώ στο Δείκτη Ειρήνης, η Λευκορωσία είναι στην 94η θέση ενώ η Τουρκία στην 150η μεταξύ 163 χωρών – γεγονότα που σημαίνουν πως το τουρκικό καθεστώς είναι κατά πολύ πιο φασιστικό και αυταρχικό.
Δεν υπάρχει επομένως καμία λογική, από την πλευρά της δικαιοσύνης, όσον αφορά την τιμωρία του δικτάτορα της Λευκορωσίας και όχι του πολύ χειρότερου της Τουρκίας εκ μέρους της ΕΕ – η οποία αδιαφορεί εντελώς για τα δεινά της τουρκικής κοινωνίας, καθώς επίσης για τα κράτη, εναντίον των οποίων επιτίθεται, με τη στράτευση ακόμη και μισθοφόρων ισλαμιστών. Είναι δε το λιγότερο εξοργιστική η συμπεριφορά της απέναντι στα δύο μέλη της – όπου όμως μόνο η μικρή Κύπρος αντιδράει έμπρακτα, ενώ η Ελλάδα σκύβει όλο και πιο κάτω το κεφάλι.
Επίλογος
Κίνα, ΕΕ, Ρωσία και Η.Π.Α. διεκδικούν την Τουρκία, η οποία έχει πάρει τη θέση του μήλου της έριδος στην περιοχή – σε έναν πλανήτη που γίνεται όλο και περισσότερο πολυπολικός, με τη ραγδαία αλλά σιωπηλή άνοδο της Κίνας, όταν τόσο η ΕΕ, όσο και οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε πορεία παρακμής. Ο Τούρκος πρόεδρος δε, στην ουσία ένας αμόρφωτος ποδοσφαιριστής, αντιμετωπίζει τα πάντα από τη γεωπολιτική οπτική γωνία ακριβώς λόγω της περιορισμένης του μόρφωσης – έχοντας προκαλέσει την οικονομική κατάρρευση της χώρας και του νομίσματος της. Μπορεί δε να υποφέρουν οι Πολίτες της χώρας του, αλλά αδιαφορεί εντελώς – όπως ο κάθε δικτάτορας στην παγκόσμια ιστορία.
Εν τούτοις, η κατάρρευση ενός νομίσματος συνοδεύεται πάντοτε από κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν αργά ή γρήγορα – ίσως όχι στην Ανατολία, αλλά σίγουρα στη δυτική πλευρά της χώρας, η οποία είναι πολύ περισσότερο πολιτισμένη και πλούσια. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό στον Τούρκο, ο οποίος επιλέγει ως λύση τον εκβιασμό των συμμάχων του με κάθε αθέμιτο τρόπο, καθώς επίσης τη διεξαγωγή πολέμων – κάτι που όμως έχει ημερομηνία λήξης, με πιθανότερο τελικό αποτέλεσμα το διαμελισμό της Τουρκίας, κατά το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου