Το λεφτόδεντρο μπήκε στη ζωή μας. Υπάρχει τέτοιο δέντρο άραγε που να παράγει χρήμα. Υπάρχει κάποιο δέντρο που ο ιδιωτικός τομέας μισθώνοντας άνεργους εργάτες, να το φυτέψει, να το ποτίσει, να το λιπάνει, να το ραντίσει, να το κλαδέψει, και στο τέλος να πάρει τον καρπό που θα είναι το χρήμα;
Ναι μας λένε οι φωστήρες της Κυβέρνησης, αλλά και τα παιδιά του Σύριζα, οι δε δημοσιογράφοι μες στη τρελή χαρά της αμορφωσιάς που τους διακρίνει, θεωρούν αυτονόητο ότι οι επιχορηγήσεις είναι τζάμπα λεφτά που θα έρθουν από την καλη ΕΕ και άρα υπάρχει λεφτόδεντρο. Ας ξεκινήσουμε από τα θεμελιώδη. Το ευρώ για να υπάρξει, έπρεπε κατ’ αρχήν να ικανοποιήσει τους όρους ζήτησης που θα έθεταν οι παγκόσμιοι επενδυτές για να το αποκτήσουν, ως πραγματικό πλούτο στο χαρτοφυλάκιο τους, έναντι του δολαρίου. Θέτοντας ευθύς εξ αρχής όλες οι Συμφωνίες της ΕΕ, αρχής γενομένης από την Συνθήκη του Μάαστριχτ, ως στόχο της ευρωζώνης μηδενικό προσδοκώμενο πληθωρισμό, το ευρώ άμεσα κατέστη αντικείμενο αποθησαυρισμού από τους διεθνείς επενδυτές. Ως προς την προσφορά του ευρώ.
Η ΕΚΤ ανέλαβε την υποχρέωση η προσφορά του ευρώ να είναι ορισμένη σε κάθε επίπεδο που συμπίπτει με προσδοκώμενο μηδενικό πληθωρισμό. Τι σημαίνει αυτό; Δεδομένων των όρων της ζήτησης του ευρώ, η ΕΚΤ έχει υποχρέωση να προσφέρει ευρώ με εκείνη την τιμή, δηλαδή με εκείνο το επιτόκιο, που θα συμπίπτει με προσδοκώμενο μηδενικό πληθωρισμό, δηλαδή ποτέ η προσφορά του ευρώ δεν θα είναι πληθωριστική γιατί αλλοιώς δεν θα ζητείται. Αυτό συνεπάγεται ότι η τιμή (επιτόκιο) του ευρώ καθορίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς ενδογενώς. Δηλαδή η συνολική παραγωγή και η απασχόληση εξαρτώνται από την προσφορά υλικού κεφαλαίου, από την προσφορά εργασίας και το επίπεδο της υπάρχουσας τεχνολογίας. Το επιτόκιο κατά συνέπεια με την σειρά του εξαρτάται από την αποταμίευση των νοικοκυριών και από τις επενδύσεις των επιχειρήσεων που καθορίζονται από την παραγωγικότητα του κεφαλαίου και πάντα θα υπάρχει εκείνο το επιτόκιο που θα συμπίπτει με αυτό που δεν θα προκαλεί πληθωρισμό. Έτσι η ευρωζώνη καθίσταται ο τόπος μιας ιδανικής νομισματικής ισορροπίας όπου πάντα η προσφορά του ευρώ θα απορροφάτε από την αποθησαυριστική ζήτηση όπως ακριβώς απαιτούν οι τράπεζες και οι κάτοχοι μεγάλων κεφαλαίων. Αλλά πουθενά δεν υπάρχει το ευρώ να παίζει κάποιο ρόλο στην παραγωγή και στην απασχόληση.
Είναι ουδέτερο ως προς την πραγματική οικονομία, δεν την επηρεάζει. Φυσικά στην ΕΖ οι τράπεζες δημιουργούν το περισσότερο χρήμα μέσω δανεισμού, αλλά είναι περιορισμένες από τα διαθέσιμα αποθεματικά σε βασικό χρήμα, που διαθέτει μόνο η ΕΚΤ. Έτσι ο δανεισμός, που δημιουργεί αντίστοιχη κατάθεση, εξαρτάται από τα αιτούμενα δάνεια και από τα διαθέσιμα αποθεματικά. Η ΕΚΤ ελέγχει την διαδικασία δανεισμού επιβάλλοντας μια επιθυμητή σχέση μεταξύ αποθεματικών προς δάνεια και ελέγχοντας την ποσότητα των αποθεματικών.
Κατά συνέπεια προσφορά της δεδομένης κάθε περίοδο ποσότητας του χρήματος, υποτίθεται ότι αυστηρά ελέγχεται εξωγενώς από την ΕΚΤ. Μακροχρονίως η ΕΚΤ αυξάνει την προσφορά χρήματος με ρυθμό που να είναι όμοιος με τον μακροχρόνιο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ της ΕΖ και εξασφαλίζει ετσι την αιώνια σταθερότητα της αξίας του ευρώ. Συμπέρασμα: Στην ευρωζώνη δεν ευδοκιμεί το λεφτόδεντρο, στην ευρωζώνη δεν παράγεται χρηματικός πλούτος, στην ευρωζώνη υπάρχει μόνο δανεικό χρήμα και στην ευρωζώνη δουλεύουμε όλοι για τις τράπεζες και όλα αυτά εκ κατασκευής. Αυτή η χώρα θα πεθάνει από αγνωσία. Πιο απλά δεν γίνεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου